זאלן מיר קיינמאָל נישט פֿאַרגעסן

די וואָס זענען געשטאָרבן אין דעם חורבן,

אדער די פיזישע, גייסטישע און עמאָציאָנעלע נאָרבעס

פון די וואָס האָבן איבערגעלעבט.

סלע

אין די ייִדישע, מוסולמענישע און קריסטלעכע שריפטן, פֿאַרדאַמט גאָט מגוג.

דאָס איז פאַרוואָס:

            מאגאג מיינט 'די מעכטיגע נאציע וואס איז געקומען פון די פעלקער'. דאס איז די פאראייניגטע שטאטן פון אמעריקע. די צווייטע נאציע וואס ווערט באצייכנט אלס 'בבל' דורך ישעיהו איז אויך מאגאג פאראייניגטע שטאטן ווייל עס איז א געמיש פון פעלקער און שפראכן ווי בבל.

            דאָ איז די אמתע געשיכטע פון וואָס די פאַראייניקטע שטאַטן האָבן געטאָן צו מיר און מיין משפּחה, און טוט נאָך אַלץ. עס ווערט דערציילט ווי אַ ראָמאַן, אָבער אין סוף גיט עס וויסנשאַפטלעכע דאַטן וואָס וועלן העלפֿן וויסנשאַפטלער אַרום דער וועלט צו פֿאַרשטיין וואָס די פאַראייניקטע שטאַטן האָט געוואוסט זינט די 1960ער און 1970ער יאָרן, די גרעסטע וואָפן פון די פאַראייניקטע שטאַטן. נישט נוקלעאַר, די EMT. ביטע ליינט ביזן סוף. א דאנק!

            דאס געשריי, געשריי און גערויש פון דעם אפגעזונדערטן צעל בלאק וואו איך בין געווען איינגעשפארט איז שוין פארשוואונדן שעה פריער. איך בין געלעגן אין מיין תפיסה בעט און צוגעהערט צו דער טויטקייט פון דער נאכט בשעת איך האב איבערגעחזרט די בייזע באשולדיגונגען וואס האבן מיך געפירט אין א מאקסימום-זיכערהייט תפיסה. דער ווייטאג פון יענע ליגנס האט נאך אלץ אויסגעריסן מיין נשמה און מיך געברענגט צו טרערן. איך האב דערמאנט ווי איך האב געזאגט צו מיין ערשטער ווייב, "איך האב דיך ליב!" זי האט געענטפערט, "איך האס דיך!" מיין מח האט זיך געכאפט מיט אירע ווערטער ווען איך האב געפרעגט, "פארוואס האסטו מיך האס?" דערנאך די זכרון וואס האט אויף אייביק איינגעברענט אין מיין נשמה ווען זי האט געזאגט, "ווייל דו האסט מיך ליב!" ווי אזוי קען איך ענטפערן אויף דעם ענטפער? זי האט געזאגט אז עס איז געווען מיין ליבע צו איר וואס האט געפירט אז זי זאל מיך האסן. דאס לעבן האט אויסגעזען האפענונגסלאז. איך האב געקענט פארשטיין ווי גאט האט זיך געפילט וועגן אלע זיינע קינדער וואס האבן אים געהאסט אן קיין סיבה, נאר אז ער האט זיי ליב געהאט.

            פּלוצעם האָט מיך אַ קלאַפּנדיקער גערויש אַרויסגעריסן פֿון מײַנע זכרונות, פֿון מײַן ווייטיק. דאָס איז געווען די עפענונג פֿון דער טיר וואָס האָט געפֿירט אַרײַן אין צעל־בלאָק. איך האָב געהערט פֿוס־טרעט אַראָפּקומען פֿון די טרעפּ. זיי האָבן זיך אָפּגעשטעלט פֿאַר מײַן צעל. איך האָב אויפֿגעהויבן מײַן קאָפּ און געקוקט צו דער טיר, זיך וואונדערנדיק פֿאַרוואָס וועכטער זאָלן אַרײַנקומען אין צעל־בלאָק אין מיטן דער נאַכט. איך האָב געציטערט, ווען איך האָב זיך דערמאָנט די עקסטרע אויפֿמערקזאַמקייט וואָס די וועכטער האָבן מיר געגעבן יאָרן לאַנג. עקסטרע אויפֿמערקזאַמקייט איז קיינמאָל נישט געווען גוט. קיינמאָל נישט. דער וועכטער האָט געזאָגט, "קום אַהער." איך בין אויפֿגעשטאַנען און געגאַנגען צו דער טיר. "גיב מיר דײַנע קליידער," האָט ער באַפֿױלן, ווען ער האָט געעפֿנט דעם קליינעם פֿאַל־טיר אין דער גרעסערער צעל־טיר. איך האָב געקרעכצט! איך האָב געקענט די רוטינע! די טורמע־וועכטער האָבן גענומען די געפֿאַנגענעס קליידער, דעקע און מאַטראַץ, ווי אַ פֿאָרעם פֿון שטראָף. זיי האָבן עס גערופֿן "זעלבסטמאָרד־וואַך", אָבער דאָס איז עס נישט געווען. דאָס איז געווען אַ פֿאָלטר. צו זײַן איבערגעלאָזט נאַקעט אין אַ צעמענט־ און שטאָל־צעל איז געווען מער ווי שווער. זיי האָבן עס מיר געטאָן צענדליקער מאָל. איך בין געווען גוט באַקאַנט מיט דער פֿאָרעם פֿון שטראָף.

            איך האָב אויסגעטאָן מײַנע קליידער און זיי אַרויסגעגעבן דורך דער פּאַסטקע צו די וועכטער. "גיב מיר אײַערע ברילן," האָט ער פעסט געזאָגט. איך האָב גענומען אַ טיפֿן אָטעם און דאַן אַראָפּגענומען די ברילן פֿון מײַן פּנים. איך בין לעגאַל בלינד. דאָס מיינט אַז איך קען נישט זען מײַן האַנט פֿאַר מײַן פּנים אָן מײַנע ברילן. זײַן אָן מײַנע ברילן איז געווען אַן אוממעסטלעכע גײַסטיקע פֿאָלטר וואָס נאָר אַ בלינדער מענטש קען פֿאַרשטיין. איך האָב איבערגעגעבן די ברילן צום וועכטער. "צוריק," האָט ער באַפֿױלן. איך בין צוריקגעטראָטן פֿון דער טיר און ערוואַרטעט אַז ער וועט קוקן אויף מײַן נאַקעטן קערפּער, זאָגנדיק אַז דאָס איז צו זיכער מאַכן אַז איך האָב גאָרנישט באַהאַלטן אויף מיר. ער האָט נישט. ער האָט געוואָווען מיט זײַן האַנט אין דער לופֿט און דער וועכטער אין דער קאָנטראָל בודקע האָט געעפֿנט מײַן צעל טיר. איך בין פֿאַרפֿרוירן געוואָרן. איך בין געווען אויף מאַקסימום קאַסטאַדי. די וועכטער האָבן נישט געדאַרפֿט עפֿענען מײַן צעל טיר אָן מיר ערשט מיט די הענט־קייטלעך פֿאַרבינדן הינטער מײַן רוקן דורך דער קליינער פּאַסטקע טיר. אוי וויי!

            צוויי וועכטער זענען אריין אין מיין צעל בשעת א דריטער האט געווארט ביים טיר. דער ערשטער וועכטער האט מיך צוריקגעשטופט ווען דער צווייטער וועכטער איז אריין אין צעל שלעפּנדיק א גאַנץ הויכן, מאָגערן זעגפערד. מיין געדאַנק האט זיך געלאָפן. וואָס קען דאָס מעגלעך זיין? איך בין געווען שרעקלעך און צומישט. איך האב זיך דערמאָנט די פילע מאָל וואָס די וועכטער האבן מיך געשלאָגן מיט זייערע פויסטן, שיך און שטעקן. דער ערשטער וועכטער האט מיך צוריקגעשטופט צו מיין בעט. דער זעגפערד איז געשטופט געוואָרן פאר מיר. עס איז נישט געווען קיין אָרט פאר מיר צו לויפן און קיין וועג צו אַנטלויפן! מיין האַרץ האט געקלאַפּט גוואַלדיק! דער ערשטער וועכטער האט מיך געכאפט הינטער מיין קאָפּ און מיך געשלעפּט פאָרויס, אַראָפּשטופּנדיק מיך אויף דעם זעגפערד. מורא האט זיך געטראָפן! וועלן זיי מיך פאַרגוואַלדיקן? דער דריטער וועכטער האט געוואָרפן עטלעכע קייטן צום צווייטן וועכטער. די צוויי וועכטער האבן געלייגט א סעט האַנטקייטלעך אויף מיין האַנטגעלענק און דאַן פארבונדן די קייטן צו מיין קנעכלען און זיי אַרומגעוויקלט די האַנטקייטלעך, אַזוי בין איך געבונדן געוואָרן הענט און פֿיס געבויגן איבערן זעגפערד. איך האב אָנגעהויבן דאַוונען צו גאָט פֿאַר רחמנות. איך האב געוואוסט אז איך גיי באַלד פאַרגוואַלדיקט ווערן. איך האב זיך געמאַכט אומרעכט.

            דער דריטער וועכטער איז אריין אין צעל און האט איבערגעגעבן א מעטאלענע שטאנג צום ערשטן וועכטער. איך האב צוגעקנייטשט די אויגן בשעת איך האב פרובירט צו זען וואס טוט זיך. אלעס איז געווען פארשוואומען, ווי מיין פארשטאנד פון דער סיטואציע. עס איז געווען א מינוט שטילקייט. די רואיגקייט פארן שטורעם. איך וועל קיינמאל נישט פארגעסן יענע פאר סעקונדעס שטילקייט. דאס זענען געווען די לעצטע פאר סעקונדעס פון מיין לעבן פאר יארן פון אומענדלעכן ווייטאג.

            דער ערשטער קלאַפּ איז געפֿאַלן אויף מײַן בעקן און רוקן־ביין, ווי אויך דער נעקסטער און דער נעקסטער. מײַנע געשרײַען האָבן צעבראָכן די לופֿט ווען די רער האָט צעבראָכן מײַן ביין. איך האָב געאָטעמט נאָך לופֿט ווען דער ווייטיק האָט דורכגעריסן מײַן קערפּער! "שטעל זיך אָפּ!" האָב איך געשריגן, אָבער די ברוטאַליטעט האָט זיך אָנגעהאַלטן. דערנאָך האָבן די קלאַפּן אויפֿגעהערט. איך האָב געפֿילט ווי די טרערן רינען אַראָפּ מײַן שטערן. דאָס איז געווען דער ערגסטער ווייטיק וואָס איך האָב געפֿילט אין מײַן לעבן. דערנאָך האָט ער מיך ווידער געשלאָגן עטלעכע מאָל אין מיטן רוקן־ביין. עס זענען נישטאָ קיין ווערטער צו באַשרײַבן דעם ווייטיק. איך האָב געפֿילט ווי מײַן קאָפּ וועט עקספּלאָדירן ווען מײַן בלוטדרוק איז געשטיגן. עס האָט זיך געפֿילט ווי אַ שווערד שטעכט אין מײַן רוקן־ביין. אַ רינג פֿון פֿײַער האָט אַרומגערינגלט מײַן ברוסט און רוקן־ביין. איך האָב זיך געשפּײַט און די קאָנוואָלסירן האָבן געפֿירט אַז דער ווייטיק זאָל זיך פֿאַרשטאַרקן. איך האָב געזען רויט. איך האָב זיך געפֿילט שווינדלדיק. איך האָב ווידער געשפּײַט. גאָט זאָל מיר העלפֿן!

            דער וועכטער האט געזאגט, "איצט גיי איך דיר הרגענען אדער פארלעמען דיר איינעם!" איך האב זיך צוזאמענגענומען און געקענט זאגן, "אויב דו וועסט מיך הרגענען וועט די אויטאפסיע ווייזן אז איך בין געווארן געשלאגן צום טויט!" א כאר פון געלעכטער פון די דריי נארט קאראליינע, פאראייניגטע שטאטן טורמע וועכטער. דער קלאַפּ האט געטראפן דעם באזע פון מיין האלדז. עס זענען נישטא קיין ווערטער צו באשרייבן יענעם מאמענט. מיינע אויערן האבן געקלונגען שטארק ווען מיין האלדז האט געבליצט א דורכדרינגענדיקן ווייטאג וואס האט געשאסן דורך מיין גאנצן קערפער. יעדער אטעם איז געווען אן אומבאשרייבלעכער ווייטאג. איך האב נאכאמאל געשפיגן און דאס ארויסשטויסן האט מיך געמאכט שוואך-אויס נאר צו אויפוואכן צו דורכדרינגענדיקן ווייטאג און נאך מער שפיגן. איך האב געניסן און נישט געקענט אפשטעלן דעם געשריי וואס איז אויסגעבראכן פון מיין נשמה! נאך ווייטאג, שפיגן און יסורים. יעדע קליינע באוועגונג איז געווארן פארגרעסערט אין שרעקלעכן ווייטאג! גאט זאל מיר העלפן! וואס פאר א שרעקלעכן מאמענט צו ניסן, אבער עס איז נישט געווען צופעליג...

            אַלע דריי וועכטער האָבן פֿאַרלאָזט מײַן צעל. איך בין דאָרט געהאַנגען אין אוממעסטלעכע ווייטיקן בשעת איך האָב פּרובירט צו אָטעמען פלאַך כּדי נישט צו רירן מײַן רוקן. אפילו דער קלענסטער אָטעם איז געוואָרן פֿאַרגרעסערט אין אומפֿאָרשטעללעכע, שרעקלעכע יסורים. איך האָב געקענט זען אַז עפּעס איז שרעקלעך נישט גוט מיט מײַן האַלדז. מײַן נשמה האָט געשריגן צו גאָט! אין מײַן נשמה האָב איך געשריגן, בעטנדיק גאָט ער זאָל מיך לאָזן שטאַרבן בשעת איך האָב געאָטעמט אַזוי פלאַך און ווייך ווי מעגלעך. איך האָב נישט געקענט קלאָר טראַכטן. פֿאַרוואָס גאָט, פֿאַרוואָס?

            עס האָט זיך געפֿילט ווי שעהען ווען איך האָב דאָרט געהאַנגען ליידן, ברעכן, פֿאַרלוירן מײַן שׂכל, אויפֿגעוואַכט צו אוממעסטלעכן ווייטיק. מײַן צעל טיר האָט זיך געעפֿנט און אַ וועכטער איז צוריק אַרײַן. ער האָט מיר געזאָגט, "דו האָסט פֿאַרענדיקט דײַן וואָך." איך האָב געוווּסט אַז ער ליגט. עס זענען שוין געווען שעהען, נישט טעג. מײַנע פֿאַרזוכן זיך נישט צו רירן, כּדי צו פֿאַרמײַדן אַזוי פֿיל ווייטיק ווי מעגלעך, זענען חרובֿ געוואָרן ווען ער האָט אויפֿגעהויבן דעם עק פֿונעם זעגפֿערד און מיך אַראָפּגעוואָרפֿן אויפֿן שטאָק. דער ווייטיק, שווינדל , ברעכן און פֿײַער האָבן מיך אײַנגעשלונגען! איך האָב זיך געפֿילט ווי מען האָט מיך אַרײַנגעוואָרפֿן אין גיהנום אַליין. יעדעס מאָל ווען איך האָב געמיינט אַז דער ווייטיק קען נישט ווערן ערגער, האָט עס עפּעס אַזוי געטאָן! דער וועכטער האָט אַראָפּגענומען די האַנטקייטלעך און קייטן פֿון מיר און איז אַוועק. איך האָב געבעטן גאָט פֿאַר טויט.

            שעה נאך שעה איז פארבייגעשלעפּט געוואָרן. יעדע סעקונדע איז געווען אַ ריזיקע יסורים, ווייטיק און ליידן. מיין מוח האָט נישט געקענט אויפהערן צו דערציילן די געשעענישן וואָס האָבן מיך געלאַנדעט אין תפיסה. איך בין אהיימגעקומען פון אַרבעט און געפונען מיין ערשטע ווייב וואַרטנדיק אויף מיר ביים טיר. זי האָט געטראָגן באַשטאַנד און געשמייכלט. איך בין געווען שאָקירט און איך האָב איינגעזען אַז איך שמייכל. זי האָט אויפגעהערט צו טראָגן באַשטאַנד אָדער זיך שיין אָנטאָן דעם טאָג וואָס מיר האָבן חתונה געהאַט. זי האָט מיך געכאפט און דערנאָך אויפגעהערט צו פּרובירן אויסצוזען גוט. פּלוצעם האָב איך געזען אַ טרער רינען אַראָפּ איר באַק. "וואָס איז פאַלש?" האָב איך געפרעגט. זי האָט אָנגעהויבן וויינען אומקאָהערענט ווען זי איז אַרײַנגעלאָפן אין הויז און צוזאַמענגעפאַלן ביים עסצימער טיש. איך בין צוגעגאַנגען צו איר און ווידער געפרעגט וואָס איז פאַלש ווען זי איז געזעסן אין אַ שטול מיט אירע הענט צוזאַמענגעבונדן אויפן טיש און איר קאָפּ באַגראָבן אין אירע הענט. זי האָט נאָר געוויינט. איך האָב ווייטער געפרעגט וואָס איז פאַלש ביז איך האָב געזען מיין עלטסטע קינד, קעי מאַריע, שטיין אין דער טיר צום קינדער שפּילצימער. קעי האָט אָנגעהויבן וויינען. איך האָב געפרעגט קעי וואָס איז פאַלש ווען איך האָב אָנגעהויבן צו גיין צו איר. פּלוצעם האָט מיין ווייב, אַמבער מישעל, געשריגן, "דזשאַני דזשוניער." איך האָב געפרעגט וואָס איז שלעכט מיט דזשאַני. אַמבער האָט ווידער אָנגעהויבן וויינען. איך בין געגאַנגען צו קעי ווען איך האָב געפרעגט מיין טאָכטער וואו דזשאַני איז. זי האָט געוויזן אין ווינקל פון שפּילצימער.

            מיין זון איז געווען איינגעקרימט אין דער פעטאַלער פּאָזיציע אין ווינקל. איך בין צו אים געלאָפן און ער האָט געהויבן זיין קאָפּ צו קוקן אויף מיר. איך בין געשטאָרבן אינעווייניק. מיין זונ'ס פּנים איז געווען בלוי און געשוואָלן. איך האָב זיך אַוועקגעזעצט לעבן אים און אים גענומען אין מיינע אָרעמס. איך האָב רואיק גערעדט מיט אים צו העלפן אים אויך באַרויקן. נאָך אַ לאַנגער צייט פון האַלטן אים, האָט ער אָנגעהויבן צו באַרויקן זיך. קעי האָט זיך אַוועקגעזעצט לעבן אונדז און געקלאַפּט דזשאַני אויפן אָרעם. מיר האָבן גערעדט וועגן וואָס איז געשען. מיין פינף־יאָריקער זון האָט מיר דערציילט אַז ער גייט דורך דעם קאָרידאָר. זיין מאַמע איז געקומען אין דער אַנדערער ריכטונג. פּלוצעם האָט זי אויסגעשטרעקט די האַנט, געכאפט זיין העמד מיט איין האַנט און אָנגעהויבן אים צו שלאָגן אין פּנים מיט איר אַנדערער האַנט. איך האָב אים געמוטיקט אַז ער האָט גאָרנישט שלעכטס געטאָן. איך האָב אים געזאָגט אַז זיין מאַמע האָט שלעכט געטאָן, נישט ער. נאָך פיל געמוטיקונג האָט ער אָנגעהויבן צו פילן זיך בעסער. מיר האָבן געזעסן אין שפּילצימער שעהען לאַנג און געבויט אַ הויז פֿון בוי־שטיינער.

            איך האָב זיך געפֿילט ווי מײַן האַלדז איז צעבראָכן. די קלענסטע באַוועגונג האָט מיך געמאַכט זען שוואַרץ אָדער רויט אָדער אפילו ברעכן. ברעכן איז געווען די ערגסטע ווײַל דאָס האָט געפֿירט צו מער באַוועגונג און מער ברעכן. איך בין דאָרט געלעגן אויף דער צעמענטענער טורמע־פּאָדלאָגע און געוויינט ווען איך האָב זיך דערמאָנט אין מײַן זון'ס צעבראָכענעם פּנים. שפּעטער יענעם טאָג האָט אַמבער מסכּים געווען צו פֿאַרלאָזן דאָס הויז. זי האָט געזאָגט אַז זי ציט זיך אַריבער צו איר באָבעס הויז און זי וועט זײַן אַוועק אין צוויי וואָכן. איך האָב איר געזאָגט אַז אויב זי וועט נאָך אַמאָל אָנרירן מײַנע קינדער, וועל איך זי אַרײַנלייגן אין טורמע. איך האָב געזען ווי דאָס פֿײַער האָט געבליצט אין אירע אויגן. איך האָב געוואָלט רופֿן די פּאָליציי, אָבער איך האָב געוואוסט אַז אויב איך טו דאָס, וועלן זיי אַוועקנעמען אַלע מײַנע קינדער. דאָס איז וואָס די פֿאַראייניקטע שטאַטן טוט. זיי זוכן נישט קיין לייזונג, זיי צעשטערן פשוט די משפּחה.

            איך האָב געהערט עטלעכע וועכטער אַרײַנקומען אין צעל בלאָק צו ברענגען פרישטיק. זיי האָבן ניט אַפֿילו געעפֿנט מײַן פֿאַל טיר. זיי זענען פשוט פֿאַרבײַגעגאַנגען און מיך איבערגעלאָזט אויפֿן שטאָק. קיין מיטגעפֿיל. קיין רחמנות. אַ ביסל שפּעטער האָב איך געהערט די שטימע פֿון אַ וועכטער. ער האָט רויִק גערעדט ווי אַלץ וואָלט געווען נאָרמאַל, אָבער זײַנע ווערטער האָבן געטראָגן טיפֿע געפֿילן, "מיר האָבן דיר צעבראָכן דעם רוקן־ברען אין דרײַ ערטער ווײַל דו האָסט באַשנײַט דרײַ פֿון דײַנע זין." איך בין געווען שאָקירט אין אָנהייב, דערנאָך פֿאַרשטאַנען אַז דאָס האָט געמאַכט זין. איך בין באַשולדיקט געוואָרן אין באַשנײַטן מײַנע זין ווי אַ פֿאַרברעכן אין נאָרט קעראָליינאַ, USA, אַזוי צעברעכן מײַן רוקן־ברען פֿאַר וואָס זיי האָבן באַטראַכט ווי אַ פֿאַרברעכן איז געווען נאָרמאַל... פֿאַר זיי. די טורמע־וועכטער האָבן שטענדיק געשלאָגן און צעבראָכן געפֿאַנגענע. זיי האָבן צעבראָכן דעם אָרעם פֿונעם געפֿאַנגענעם אין דער צעל לעבן מיר. איך האָב געהערט זײַנע געשרײַען אָבער איך בין נישט געווען פֿעיִק צו טאָן גאָרנישט. עס איז גאָרנישט ספּעציעל געווען פֿאַר די נאָרט קעראָליינאַ טורמע־וועכטער, נאָר נאָך אַ טאָג אין אַרבעט. איך האָב זיך געוואונדערט וויפֿל געפֿאַנגענע האָבן שטיל געלעגן אין זייערע בעטן און צוגעהערט צו מײַנע געשרײַען. נאָר נאָך אַ נאַכט אין צענטראַלער טורמע אין ראַלי, נאָרט קעראָליינאַ.

            איך האָב זיך דערמאָנט דאָס ערשטע מאָל וואָס איך האָב געהערט די "שטימע". איך בין געווען אין גאַסטאָן קאַונטי תפיסה. אַ שטימע איז אַרויסגעקומען פֿון דעם רעדנער אויף דער וואַנט לעבן דער טיר. איך האָב באַמערקט, ווען די וועכטער האָבן געוואָלט אַז איך זאָל זיך גרייטן פֿאַר געריכט אָדער פֿאַר אַן אַנדערער תפיסה-פֿאַרבונדענער אויפֿגאַבע, האָט די שטימע פֿון רעדנער שטענדיק געמאַכט אַ קוויטשענדיקן גערויש אין הינטערגרונט. אָבער מאָל ווען די שטימע האָט גערעדט וועגן שאַטן מיר אָדער מײַנע קינדער, איז נישט געווען קיין קוויטשענדיקן גערויש אין הינטערגרונט. אין אָנהייב האָב איך געמיינט אַז דאָס איז געווען צוליב דעם וואָס די שטימע איז געקומען פֿון אַן אַנדער קאָנטראָל פּאַנעל ערגעץ אין תפיסה. דערנאָך, איין טאָג, ווען די שטימע האָט מיך געלאַכט און פֿאַרשעמט, האָב איך עס איגנאָרירט און זיך געקניט צו דאַוונען. דערנאָך האָט די שטימע מיך געלאַכט אַז עס איז נישטאָ קיין גאָט צו הערן מײַנע תפֿילות. איך בין פֿאַרפֿרוירן געוואָרן. ווי קענען זיי מיך זען? איך בין אויפֿגעשטאַנען און דורכגעזוכט די צעל פֿולשטענדיק. עטלעכע מאָל. קיין קאַמעראַ נישט אין ערגעץ. איך בין געווען פֿאַרוואונדערט.

            דערנאך בין איך אוועקגעשיקט געווארן אין תפיסה, וואו איך בין געווען איינגעשפארט אין א דאָרמיטאָרי. עס איז נישט געווען קיין רעדנער אויף דער וואַנט און קיין מיסטעריעזע שטימע צו מיך אויסלאַכן. אבער ווען איך בין געשיקט געווארן אין קאַלדוועל קאָונטי תפיסה, האבן די שטימען ווידער אנגעהויבן. זיי האבן אויסגעזען צו קומען פון דעם רעדנער אין דער וואַנט לעבן דער טיר. איך פלעג הערן די וועכטער שטימע וואָס איך האב דערקענט, דעם וועכטער וואָס האט געארבעט אין דער קאָנטראָל בודקע. אבער ווען דער אנדערער ארעסטאנט איז ארויסגעלאָזט געווארן פון אונדזער צעל, פלעג איך הערן אַנדערע שטימען. שטימען פון מענטשן וואָס איך האב קיינמאָל נישט געזען אדער געהערט אין תפיסה. שטימען פון אַנדערע מענטשן חוץ די וועכטער וואָס האבן געארבעט אין תפיסה. יענע שטימען פלעגן מיך סטראשען און מיר זאָגן פּונקט ווי זיי וועלן שאַטן מײַנע קינדער אויב איך וועל זיך פארטיידיקן אין געריכט. עס זענען געווען צוויי ארעסטאנטן אין יעדער צעל, און יעדעס מאָל ווען דער אנדערער ארעסטאנט האט פארלאזט אונדזער צעל האבן זיך אנגעהויבן די באַלעסטיקנדיקע שטימען. איך האב געוואוסט אז זיי ווילן נישט אז דער אנדערער ארעסטאנט זאל הערן זייערע סטראשונגען קעגן מיר. פחדנים.

            דעמאָלט, איין טאָג, ווען איך בין געלעגן אין מיין בעט און דער אַנדערער אַרעסטאַנט איז געווען אין זיין בעט, האָב איך געהערט איינע פון יענע שרעקעוודיקע שטימען וואָס איך האָב שוין געהערט פיל מאָל פריער. אָבער דאָס מאָל איז די שטימע געווען אין מיין לינקן אויער! זי איז נישט געקומען פון די רעדנער, נאָר איז געוואָרן גלייך אין מיין לינקן אויער! איך בין געווען ערשטוינט! איך בין שטענדיק געווען אינטערעסירט אין עלעקטראָניק און איך האָב גלייך געוואוסט אַז די וועכטער נוצן אַ סאָרט מיטל צו שיקן קלאַנג גלייך אויף מיין אויער-טרומל.

            דעמאָלט איז אַלץ געוואָרן גאַנץ מאָדנע. די שטימע האָט אָנגעהויבן זיך אויסלאַכן פון מיר און זאָגן, "אָה, רינט דאָס בעיביס נאָז?" דעמאָלט האָט זיך מיין נאָז אָנגעהויבן צו רינען. איך האָב זיך גלייך דערמאָנט ווי מיין נאָז האָט אָנגעהויבן צו רינען יעדעס מאָל וואָס איך האָב געגעסן מיין עסן. איך האָב זיך טאַקע געוואונדערט צי די וועכטער לייגן עפּעס אין מיין עסן וואָס זאָל פאַראורזאַכן די רעאַקציע. איצט האָב איך פֿאַרשטאַנען אַז עס איז פאַראורזאַכט געוואָרן דורך אַ סאָרט עלעקטראָנישן אַפּאַראַט! טעג און יאָרן זענען פֿאַרבייגעגאַנגען בשעת די וועכטער האָבן ווייטער גענוצט זייער עלעקטראָנישן אַפּאַראַט צו פּײַניקן מיך בשעת זיי האָבן מיך געקוקט. איך האָב געהערט הונדערטער קולות איבער די 14 יאָר וואָס איך האָב פֿאַרבראַכט אין טורמע. פֿילע פֿון די קולות זענען געווען שטאָלץ און אַראָגאַנט, זיך באַרימענדיג מיט זייער אַפּאַראַט. זיי האָבן עס גערופן די EMT, וואָס שטייט פֿאַר עלעקטראָניש מאָניטאָרינג און פּײַניקן סיסטעם. יאָ, דאָס איז וואָס די NC DOC צווייַג פֿון די CIA רופֿט זייער וואָפֿן. זיי האָבן זיך אויסגעלאַכט פֿון מיר אַז ווען זיי נוצן די EMT אויף אַ מענטש, דאַרף דער מענטש אַן EMT. דאָס מיינט אַז ווען זיי נוצן די עלעקטראָנישע מאָניטאָרינג און פּײַניקן סיסטעם אויף אַ מענטש, דאַרף דער מענטש אַן עמוירדזשענסי מעדיצינישן טראַנספּאָרט (אַן אַמבולאַנס).

            ווי די יארן זענען פארבייגעגאנגען, פלעגן זיך אסאך מאל אפשטעלן ביי מיין צעל און זאגן עפעס ווי, "דיין רוקן טוט וויי!" און באלד פלעגט מיין רוקן אזוי שטארק וויי טאן אז איך האב נישט געקענט אויסהאלטן. די מאס ווייטאג וואס זיי האבן מיר אנגעטון איז אומווערדיק. איך האב געשריבן א קלאגע וואס איז געווארן געענטפערט דורך דער סעקרעטארין פון די נארט קאראליינע דירעקטארין פון תפיסה. איך האב זיך באקלאגט אויף דעם עלעקטראנישן מאניטארינג און פייניגן סיסטעם וואס ווערט גענוצט צו שאטן מיר. איך האב געזאגט אז דאס איז קלאר אומלעגאל לויט די געזעצן פון די פאראייניגטע שטאטן. זי האט געענטפערט אז מען באהאנדלט מיך נישט אנדערש ווי אנדערע ארעסטאנטן. זי האט עס אפילו נישט געלייקנט. איך האב פרובירט צו קאנטאקטירן אן אדוואקאט צו ווייזן די ענטפער אויף דער קלאגע, האבן די "וואטשערס" געשיקט תפיסה וועכטער אין מיין צעל, וועלכע האבן גענומען די קלאגע און אלעס אנדערש וואס איך האב געהאט.

            נאכדעם האב איך אנגעהויבן פרעגן אנדערע ארעסטאנטן צי זיי ווערן אויך געפייניקט. רוב פון זיי האבן געזאגט אז זיי האבן אסאך מיסטעריעזע ווייטאג, אבער זיי ווייסן גארנישט וועגן דעם EMT. אבער עטליכע ארעסטאנטן האבן יא געוואוסט וועגן דעם EMT. דזשעפרי אלען קאקס האט מיר געזאגט אז ער האט געמיינט אז ער איז דער ערשטער ארעסטאנט אויף וועמען זיי האבן עס גענוצט. איך האב אים געפרעגט פארוואס און ער האט געזאגט אז ער ווייסט נישט. ער האט געזאגט אז די וועכטער האבן געהאט אן עלעקטראנישן אפאראט וואס זיי האבן גענוצט צו באמבארדירן זיין מוח און געבן אים עקסטרעמע דאגות. און דאס איז ריכטיג. זיי באמבארדירן א מענטשנס מח מיט א געוויסער כוואליע-לענג וואס איז געצילט אויף א געוויסער געגנט פון מוח כדי צו ברענגען דאס געוואונטשע געפיל.

            טראַכט וועגן דעם: ווי איז יאַסאַר אַראַפֿאַט געשטאָרבן? ער האָט געהאַט לעכער אין זײַן פֿאַרדייאונגס־טראַקט. די וועכטער האָבן יאָרן לאַנג גענוצט די EMT צו צערײַסן מײַנע לונגען. איך האָב אויסגעהוסט בלוט בשעת די קולות האָבן מיך געלאַכט. איך ווייס פּונקט ווי יאַסאַר איז געהרגעט געוואָרן, און אפילו אויב איר זענט נישט מסכים מיט יאַסאַר, זאָלט איר זיכער נישט מסכים זײַן מיט אַ לאַנד וואָס האָט די מאַכט צו אַרײַנגיין אין יעדן מענטשנס קערפּער און אים פֿײַניקן אָדער דערהרגענען. די פֿאַראייניקטע שטאַטן נוצט נישט די מאַכט ריכטיק. ביטע פֿרעגט מײַן פֿרוי. איך בין חתונה געהאַט שוין דרײַ יאָר. די לעצטע פֿיר יאָר וואָס איך קען מײַן פֿרוי איז זי געפֿײַניקט געוואָרן דורך נאָרט קאַראָליינאַ טורמע־וועכטער, כאָטש זי וואוינט אין פֿלאָרידע. יאָ, פֿרעגט זי.

            איך האָב געבויט הייזער אין די פאַראייניקטע שטאַטן. מײַן פּאַרטנער איז געווען שוואַרץ, אַזוי איך בין נישט קיין ראַסיסט. אָבער הערט מיך קלאָר, רובֿ נאָרט קעראָליינאַ טורמע וועכטער זענען שוואַרץ און געבן אַ גרופּע שוואַרצע מענער אָן השגחה דעם וואָפן האָט געפֿירט צו ריזיקע פּראָבלעמען פֿאַר ווײַסע מענטשן. די שוואַרצע נאָרט קעראָליינאַ טורמע וועכטער האָבן געפייניקט מײַן ווײַבס שטיף־פֿאָטער ביזן טויט אין יולי, פֿלאָרידאַ. יאָ, די שוואַרצע נאָרט קעראָליינאַ טורמע וועכטער האָבן געפייניקט אַ וועטעראַן פֿון דער פֿאַראייניקטע שטאַטן נאַווי ביזן טויט ווײַל ער איז געווען ווײַס. קיין אַנדערע סיבה נישט. איך האָב געקוקט ווי ער איז דערמאָרדעט געוואָרן. זיי האָבן דעם אָרעמען מאַן געפייניקט ביזן טויט. די סיבה פֿון טויט איז געווען ליסטעד ווי COPD, אָבער זײַן בלוט זויערשטאָף אינהאַלט איז געווען 95 פּראָצענט ווען ער איז געשטאָרבן. ער איז נישט געשטאָרבן פֿון אַ מאַנגל אין זויערשטאָף. מײַן ווײַב און איך האָבן געשריבן צום FBI וועגן דעם אָפֿענעם מאַכט־מיסברויך. וואָס האָט דער FBI געטאָן? זיי האָבן געגעבן די מערדער אַ וואָרענונג, יאָ, אַ וואָרענונג. דאָס איז אַלץ. אַ חבֿר פֿון אַ פֿאַראייניקטע שטאַטן נאַווי באָוטסמאַן, וואָס איז געווען טײַלווײַז אינוואַליד בעת זײַן דינסט אין וויעטנאַם, איז דערמאָרדעט געוואָרן דורך שוואַרצע נאָרט קעראָליינאַ טורמע וועכטער ווײַל ער איז געווען ווײַס און אַלץ וואָס דער FBI טוט איז געבן זיי אַ וואָרענונג! עקלדיק. דערנאך האבן זיי מיר ווייטער געלאַכט אז אַלץ וואָס זיי האָבן באַקומען איז געווען אַ וואָרענונג! יאָ, וואָס האָט די וואָרענונג געטאָן? עס האָט זיי נאָר מער באַשטאַרקט.

            עס זענען דא אנדערע ארעסטאנטן וואס ווייסן וועגן דעם EMT אפאראט. אן ישראלדיקער מאן וואס איך האב באגעגנט אין נארט קאראליינע תפיסה האט פרובירט אויפצודעקן די קארופציע. זיין נאמען איז ברענדאן קארדאזא. איך האב עס אפשר נישט ריכטיק געשריבן. ער האט געטוישט זיין נאמען פון עפעס אנדערש צו ברענדאן קארדאזא, האב איך אים נישט געקענט געפינען אין די תפיסה רעקארדס. ער האט געמיינט אז זיי ניצן ELF טעכנאלאגיע, אבער גאט האט געזאגט אז זיי ניצן א שטראם פון פארפלאנטערטע עלעקטראנען. אין סוף פון דעם בוך וועל איך לייגן א סעקציע פאר די וויסנשאפטלער וואס דערקלערן וואס גאט האט מיר ביז יעצט געוויזן וועגן דעם אפאראט.

            די סי-איי-עי האט אינסטרואירט זייערע פארשידענע אפטיילונגען פון וואטשערס צו טון זאכן וואס זענען פארבונדן מיט אן אקציע. דאס מיינט, אויב דו שטאשט דיין פינגער, מאכן זיי דיין גאנצן פוס אזוי שטארק וויי טון אז דו קענסט נישט גיין דערויף. דאס איז זייער וועג פון פייניגן מענטשן. זיי ניצן כמעט שטענדיג עפעס וואס דו טוסט צו אויסקלויבן דעם ווייטאג וואס זיי ברענגען. דיין ברודער שטארבט, זיי באמבארדירן דיין מח מיט טרויער און דאגה. דו בייגסט זיך אראפ צו קלייבן א בלום, דיין רוקן פילט זיך ווי דו האסט עס ארויסגעווארפן. דאס איז וואס זיי טוען צו אלע זייערע קרבנות צו באהאלטן זייער עקזיסטענץ, אבער קלוגע מענטשן קענען זען דורך די ליגנס. וועלט פירער, טראכט וועגן דעם: האבן דו און דיינע פאמיליע מיטגלידער דערפארן העכערע לעוועלס פון סעקסואליטעט זינט דיין באשטימונג? יא, די וואטשערס זענען באורד זיצן דארט און קוקן אויף דיר דעם גאנצן טאג, ממילא געבן זיי כסדר מענער ערקציעס און אויפרעגן פרויען. פרעג מיין ווייב, זיי האבן זי שוין פארגוואלטיגט מער מאל ווי איך קען ציילן ווי זיי האבן מיך. ווען דו געבסט מיסט אזויפיל מאכט, וואס מיינסטו וועלן זיי טון? קלאר, וועלן זיי טון וואס אויפרעגט זיי. עקלדיקער מיסט!

            צוריק צו מיין געשיכטע:

            איך בין געלעגן דאָרט אויפן שטאָק פון מיין תפיסה-צעל און געטראַכט וועגן די באַשולדיקונגען וואָס זיי האָבן גענוצט צו אַרעסטירן מיך. ערשטנס, האָבן זיי געזאָגט אַז איך האָב פאַלש געשריבן מיין נאָמען צום פּאָליציאַנט. דאָס איז געווען די אַרעסט-באַשולדיקונג. אָבער איך האָב בכלל נישט געשריבן מיין נאָמען. איך האָב איבערגעגעבן מיין דרייווער'ס לייסענס צום פּאָליציאַנט. ווען איך בין געווען אין תפיסה, איז געווען אַ טעלעוויזיע וואָס האָט געשפּילט די נייעס. דער זעלביקער פּאָליציאַנט וואָס האָט מיך אַרעסטירט, דער דאַלאַס, נאָרט קאַראָליינאַ פּאָליציאַנט פליק, האָט געזאָגט דעם רעפּאָרטער אַז איך שלאָג מיין ווייב און זי האָט גערופן די פּאָליציי פֿאַר הילף. די אמת איז געווען גאַנץ אַנדערש, גאַנץ אַנדערש. איך בין געווען אין שטוב אויף אַ שבת, זיך אויסרוען. מיינע קינדער זענען געקומען צו מיר און מיר געזאָגט אַז עס איז דאָ אַ מאַן אין הויף. ווען איך בין אַרויסגעגאַנגען דורך דער פֿאָדערשטער טיר צו זען ווער איז ביי אונדז אין שטוב, איז דער מאַן אַרײַן אין זײַן אויטאָ און אַוועק. איך האָב זיך געוואונדערט ווער ער איז. אַ פּאָר מינוט שפּעטער האָט מען געקלאַפּט אין דער טיר. אַמבער האָט געענטפערט און איך האָב געהערט ווי פּאָליציאַנט פליק האָט זי געפֿרעגט צי דאָרט איז דאָ אַ מאַן. אַמבער האָט געזאָגט "ניין" פּונקט ווען איך בין אַרויסגעגאַנגען פֿון דער טיר. פּאָליציאַנט פליק האָט זיך באַקלאָגט אַז זי האָט געליגנט. איך האָב אים געזאָגט אַז אַמבער האָט געמיינט אַז ער פרעגט צי דער אײַנטרעטער איז נאָך אין אונדזער הויז. אָפֿיציר פֿליק האָט אַרעסטירט אַמבער פֿאַר "ליגן צו אַן אָפֿיציר". איך בין געגאַנגען אין תפיסה צו באַקומען אַמבער אַרויס און אָפֿיציר פֿליק האָט מיך אַרעסטירט און געזאָגט אַז איך האָב פֿאַלש געשריבן מײַן נאָמען. ווער איז דער עכטער ליגנער?

            איך האָב פּרובירט צו דרייען מײַן קאָפּ ווײַל איך בין געלעגן אין דער זעלבער פּאָזיציע אַזוי לאַנג אַז דער צעמענט האָט מיר שטאַרק וויי געטאָן. אַ שלעכטע געדאַנק. די באַוועגונג האָט געפֿירט צו אַ שוואונג-אויסגאַנג און איך בין אויפגעוואַכטן און געבליבן ברעכן. דאָס האָט געפֿירט צו מער באַוועגונג, און איבערגעחזרט די יסורים. נאָך עטלעכע מינוט בין איך געווען ביכולת צו דרייען מײַן קאָפּ אויף דער אַנדערער זײַט. איך האָב זיך געוואונדערט ווי שלעכט די שאָדן איז. וועט עס הײַלן אָדער וועט עס מיך פּאַראַליזירן? איך האָב נישט געוווּסט. איך בין דאָרט געלעגן און זיך געוואונדערט ווי גאָט קען דערלויבן מענטשן צו וויי טאָן איינער דעם אַנדערן אַזוי רחמנותדיק. איך האָב מתפּלל געווען און מתפּלל געווען אָבער איך האָב נישט באַקומען קיין ענטפֿער. קיין קול. קיין הילף. איך האָב זיך געפֿילט פֿאַרלאָזט.

            נאכדעם וואס איך בין געווען אין תפיסה פאר א פאר טעג, איז אפיציר פליק געקומען און מיך באשולדיגט אין נאך "פארברעכנס". ער האט געזאגט אז איך האב געשלאגן אמבער און אז איך האב איבערגעלאזט מיינע קינדער אליין אין שטוב און אז איך האב נישט קיין קינדער אין פובליק שולע. ווען איך בין געשטאנען דארט אין מאגיסטראטן'ס קיוביקל, האב איך געפרעגט פליק, "פארוואס טוסטו דאס?" זיין ענטפער האט מיך דערשטוינט, "ווערטלאזער ייד!" פלוצלינג האב איך פארשטאנען וואס איז געשען. ווען פליק איז געקומען צו אונזער הויז האט ער געזען די העברעאישע שריפט ארום אונזער טיר. אזוי האט ער געוואוסט אז מיר זענען יידן און פארוואס ער האט געטאן וואס ער האט געטאן. דאן האט פליק אויסגעבראכן א האלב שמייכל ווען ער האט מיר דערציילט אז ווען ער איז געווען אין קאלעדזש, האט ער געשריבן אן ארטיקל וועגן ווי אזוי מען קען מיסברויכן דעם יוסטיץ סיסטעם צו שאטן מענטשן. איך האב אים גארנישט מער געזאגט. עס איז נישטא קיין וועג צו האנדלען מיט איינעם וואס האסט דיך צוליב דיין אפשטאם.

            איך האָב געשפּירט ווי מיין מאָגן האָט זיך געקראַצט. די וועכטער זענען פֿאַרבייגעגאַנגען מיין צעל אָן אפילו פּרובירן צו געבן מיר עפּעס עסן. נאַכט־שיכט האָט איבערגעלאָזט כּללים פֿאַר טאָג־שיכט. דאָס איז געווען אַ געוויינטלעכע פּראַקטיק אין טורמע. אויב איין וועכטער האָט דיך נישט ליב געהאַט, פלעגט ער זאָגן דעם קאַפּיטאַן, וואָס פלעגט זיכער מאַכן אַז יעדער וועכטער זאָל דיר געבן ספּעציעלע באַהאַנדלונג. איך האָב עס געזען פּאַסירן נישט נאָר צו מיר, נאָר אויך צו פֿיל אַנדערע. מיין געדאַנק איז צוריקגעגאַנגען צו אַמבער. עס איז נאָר געווען אַ פּאָר טעג ביז זי האָט געדאַרפֿט אַריבערגיין צו איר באָבעס הויז. איך בין געקומען אַהיים און געפֿונען זי ליגן אויף איר בעט מיט אַ ליידיקער פֿלעשל נייקוויל לעבן זיך. זי האָט געשריגן אויף מיר, "אויב דו לאָזסט מיך אָפּ, וועל איך זיך אַליין הרגענען." איך בין געווען פֿאַרשעמט. זי האָט געשלאָגן אַן אומשולדיקן פֿינף־יאָריקן קינד נאָר ווייל ער האָט אויסגעזען ענלעך צו זיין פֿאָטער. איך האָב געוואוסט פֿאַרוואָס זי האָט אים געשלאָגן, כאָטש זי האָט נישט געזאָגט. זי האָט מיך אַרויסגעוואָרפֿן פֿון שלאָפֿצימער און מיך געלאָזט שלאָפֿן אויף דער קאַנאַפּע פֿאַר חדשים פֿריִער. אַמבער איז שטענדיק געווען בייז אָן קיין סיבה. איין מאָל האָב איך איר געבראַכט אַ טוץ רויטע רויזן. זי האָט געמאַכט אַ קנור אין פּנים ווען איך האָב זיי איר געגעבן. "וואָס איז שלעכט?" איך האָב געפרעגט. "איך האָב נישט ליב רויזן!" האָט זי געענטפערט. איך קען קיינמאָל נישט געווינען מיט איר. אויב גאָרנישט איז געשען, האָט זי זיך אַוועקגעלאָפן אין איר צימער און צוגעשלאָגן די טיר. ווען איך האָב געפרעגט וואָס איז שלעכט, איז עס נאָר שטיל געוואָרן. קיינמאָל קיין דערקלערונג. קיינמאָל. נישט איין מאָל. קיינמאָל.

            נאכדעם וואס אמבער האט מיר געזאגט אז זי גייט אוועק, בין איך געגאנגען זען שרה'ן. איך האב זי געקענט פאר יארן און איך האב געמיינט אז זי איז א גוט מענטש. איך האב איר דערקלערט וואס איז געשען מיט אמבער און איר געזאגט אז אמבער גייט אוועק. איך האב זיך אנטשולדיגט ביי שרה'ן פאר דער סיטואציע, אבער איך האב איר געזאגט אז אויב זי וועט חתונה האבן מיט מיר, וועל איך זי שטענדיג ליב האבן און זי גוט באהאנדלען. צו מיין איבערראשונג, האט שרה נישט געווארט. זי האט געזאגט "יא" מיט ענטוזיאזם און דערנאך מיר געזאגט אז זי האט מיך אין געהיים באוואונדערט פאר יארן. איך בין געווען אזוי צופרידן! איך בין געווארן פטור פון אמבער און איר שטענדיגע פיינטשאפט און באקומען א פיל בעסערע ווייב וואס האט מיר צוגעזאגט אז זי וועט ליב האבן מיינע קינדער ווי אירע אייגענע. וואס איך האב נישט געוואוסט איז אז שרה איז א סעקס-אפהענגיקע וואס וועט מיך באטריגן און מיך פארלאזן. ווען עס רעגנט, גיסט עס א רעגן.

            בשעת איך האָב געאַרבעט ביי סאַוטהיסט בילדער סאַפּליי אין שאַרלאַט, נאָרט קאראליינע, האָט מען מיך אַרויסגעשיקט פֿון שטאָט צו אינסטאַלירן פֿענצטער־אַפּאַראַטן אין בעלק האָל ביי היי פּוינט אוניווערסיטעט. ווען איך בין צוריקגעקומען צום ווערכאַוס, האָט זיך דער ווערכאַוס־אויפֿזעער צו מיר צוגעצויגן. דן האָט מיר דערציילט, אַז בשעת איך בין געווען אַוועק, האָט שרה פֿאַרבראַכט אַ סך צייט אין דזשאַן ראַמירעז'ס אָפֿיס מיטן פֿאַרמאַכטן טיר און איז געגאַנגען מיט אים עסן לאָנטש. איך האָב באַדאַנקט דן און האָב ווייטער אַרויסגעלאָדן מיין ווען. דערנאָך איז אַ פֿרוי, וואָס האָט דאָרט געאַרבעט, צו מיר געקומען און זיך אַרום געקוקט. ווען קיינער איז נישט געווען נאָענט, האָט זי מיר דערציילט די זעלבע זאַכן, וואָס דן האָט געזאָגט. איך האָב איר באַדאַנקט און פֿאַרענדיקט אַרויסלאָדן דעם ווען.

            איך בין געלעגן אויפן שטאָק ביז לאָנטש צייט. איך האָב זיך כסדר געוואונדערט ווי איך וועל באַקומען מיין לאָנטש טאַץ פֿון דער צעל טיר. איך האָב געוואוסט אַז איך קען זיך נישט רירן אַזוי ווײַט אָן שוואַכנדיקע ווייטיק. מײַנע זאָרגן זענען געווען אומזיסט. לאָנטש איז געקומען און געגאַנגען און די וועכטער האָבן ניט אַפֿילו געעפֿנט מײַן פֿאַל אָדער דאָרט געשטעלט אַ טאַץ. זיי האָבן זיך ניט געקימערט צי איך שטאַרב. זיי האָבן מיך געשלאָגן מיט אַ מעטאַלענעם רער און אַלץ אַנדערש איז געווען בלאַסע אין פֿאַרגלײַך. איך האָב זיך דערמאָנט דעם לאָנטש וואָס איך האָב געהאַט מיטן פֿירמע־באַזיצער, מייק לאָ, צוזאַמען מיט דזשאַן ראַמירעז און שרה. ווען מיר פֿיר האָבן געקוקט אויף אונדזערע מעניוז, האָט דזשאַן ראַמירעז געזאָגט אַז ער וועט באַצאָלן פֿאַר סאַראַס עסן. איך האָב געקוקט אויף שרה און געזען ווי זי שמייכלט און מאַכט אַ קלאַפּ מיט די אויגן צו ראַמירעז. מייק לאָ האָט געזען וואָס עס טוט זיך, האָט ער געזאָגט צו דזשאַן ראַמירעז אַז ער מוז באַצאָלן פֿאַר אַלעמענס עסן. איך האָב געלאַכט ווען ראַמירעז איז געוואָרן בייז. שפּעטער יענעם טאָג האָב איך געפֿרעגט שרה וועגן ראַמירעז און זי האָט געזאָגט אַז זיי זענען נאָר פֿרײַנד. איך האָב געזען איר רעאַקציע אין רעסטאָראַן און געוואוסט אַז עס איז דאָ מער ווי דאָס, ווי אויך מייק.

            ווען אמבער האט געסטראשעט זיך צו הרגענען, בין איך געגאנגען צו שרה'ן און זי געפרעגט וואס איך זאל טון. שרה האט מיר געזאגט אז איך זאל אמבער נישט ארויסווארפן, ווייל אויב זי וועט זיך טאקע הרגענען וועלן מיינע קינדער מיך האלטן פאראנטווארטלעך פאר זייער מאמעס טויט. אזוי, האב איך געוואוינט אין א הויז מיט איין פרוי וואס איך האב געהאסט און א צווייטע וואס איך האב ליב געהאט. דאס איז געווען א זייער שווערע סיטואציע , אבער נישט אזוי שווער ווי די סיטואציע אין וועלכער איך בין געווען ליגנדיג אויף יענעם קאלטן, צעמענטענעם תפיסה-פאדלאגע מיט א צעבראכענעם רוקן-ביין און אן עסן. איך האב זיך געמוטיקט, זאגנדיג זיך אליין אז איך בין אדורך עטליכע זייער שווערע צייטן אין מיין לעבן. איך האב געדענקט ווי איך בין ארויסגעווארפן געווארן אויף די גאסן פון שאַרלאַט ווען איך בין געווען פופצן יאר אלט. מיין מאמע האט מיך ארויסגעווארפן ווייל איך האב געלייענט די ביבל וואס מיין באבע האט מיר געגעבן צו מיין געבורטסטאג. איך האב געזאגט צו מיין מאמע אז גאט האט נישט געוואלט אז זי זאל שלאפן מיט אלע פארשידענע מענער וואס זי איז געווען. זי האט מיך ארויסגעווארפן. מיין פופצן-יעריגער מח האט נאר פרובירט צו העלפן מיין מאמע זינט איך האב געלערנט וועגן גאט.

            טראָפּן. טראָפּן. טראָפּן. איך האָב געהערט דעם גערויש פון וואַסער אַרויס מיין פֿענצטער. איך האָב פּרובירט אויפצושטיין פֿון שטאָק, אָבער דער ווייטיק האָט שנעל געענדיקט דעם געדאַנק. מיין קערפּער איז געווען אומבאַוועגלעך, אָבער מיין געדאַנק האָט געיאָגט. איך האָב געטראַכט וועגן דעם טאָג וואָס איך בין אהיים געקומען פֿון סאַוטהיסט בילדער סאַפּליי. שרה האָט מיך באַגעגנט ביים הינטערשטן טיר און מיר געזאָגט אַז זי האָט צוגעגרייט מיין באַליבט מאָלצייט. זי האָט געזאָגט אַז זי האָט צוגעגרייט שפּאַגעטי. דאָס איז נישט געווען מיין באַליבט מאָלצייט, אָבער איך האָב עס יאָ ליב געהאַט. איך האָב איר געזאָגט אַז איך וועל עסן נאָכדעם ווי איך וועל נעמען אַ שויער. איך האָב זיך געוואונדערט פאַרוואָס זי בעט מיך צו עסן ערשט. זי האָט געוואוסט אַז איך נעמען שטענדיק אַ שויער אַזוי שנעל ווי איך קום אהיים כּדי מיינע קינדער זאָלן קענען זיצן אויף מיין שויס און עסן מיט מיר. שרה האָט מיך כסדר געבעטן צו עסן ערשט. זי האָט געזאָגט אַז די קינדער האָבן שוין געגעסן. זי האָט מיך אַזוי שטאַרק אָנגעדריקט אַז איך האָב זיך סוף־כּל־סוף אונטערגעגעבן און זיך אַוועקגעזעצט ביים טיש. זי האָט מיר געגעבן אַ פֿולן טעלער שפּאַגעטי און פּיורע קאַרטאָפֿל און אַ פֿול גלאָז מילך. ווען איך האָב געגעסן אַרום האַלב דערפֿון, האָט זי ווידער אָנגעפֿילט מיין טעלער און מיין גלאָז. דערנאָך האָט זי עס ווידער געטאָן. איך האָב איר געזאָגט אַז איך קען שוין נישט עסן, האָט זי אָנגעהויבן וויינען. זי האָט זיך באַקלאָגט אַז זי האָט צוגעגרייט מײַן באַליבט מאָלצײַט נאָר פֿאַר מיר און איך וויל עס נישט עסן. זי האָט זיך קיינמאָל נישט אַזוי אויפֿגעפֿירט פֿריִער. איך האָב זיך שלעכט געפֿילט, האָב איך פּרובירט עס אַלץ צו עסן, אָבער איך האָב נישט געקענט. איך האָב איר סוף־כּל־סוף געזאָגט, "איך האָב דיך ליב, אָבער איך קען פשוט נישט עסן נאָך אַ ביס." זי האָט אויסגעזען צופֿרידן און מיך געלאָזט גיין נעמען מײַן שויער. איך בין פֿאַרבײַגעגאַנגען אַמבער, וואָס איז געשטאַנען אין דער טיר און אַלץ געקוקט בשעת זי האָט צוריקגעהאַלטן מײַנע קינדער. איך האָב געמיינט אַז עס איז ווײַל איך בין געווען שמוציק פֿון מײַן אַרבעט. איך האָב זיך געמאַכט פֿאַלש.

            איך האָב גענומען מײַנע קליידער און בין געגאַנגען אין שויער. בשעת איך האָב זיך געבאָדן, בין איך געוואָרן מער און מער מיד. איך האָב זיך שנעל אָפּגעטריקנט און אָנגעטאָן מײַנע קליידער. איך בין צוזאַמענגעפֿאַלן אויף מײַן בעט. אַלץ איז געוואָרן טונקל. איך בין אויפגעוואַכט פֿופֿצן שעה שפּעטער, פֿאַרטרונקען און מיט מעדיקאַציע. איך האָב זיך לאַנגזאַם אַרויפֿגעצויגן און אַראָפּגעלייגט אויף דער זײַט פֿונעם בעט. איך האָב זיך שלעכט געפֿילט, אָבער איך בין אויפֿגעשטאַנען און געגאַנגען קוקן אויף מײַנע קינדער. איך האָב מורא געהאַט, אַז מײַן פֿרוי זאָל זיי אויך האָבן שאַטן. אַלע מײַנע קינדער זײַנען געווען אין אָרדענונג. איך האָב געקוקט אויף שרה. זי איז געזעסן אויפֿן קאַנאַפּע מיט אַ דערשראָקענעם בליק אויף איר פּנים. איר פֿאַרזוך צו דראָגירן מיך ביזן טויט איז דורכגעפֿאַלן, און זי איז געזאָרגט וועגן וואָס וועט ווײַטער געשען. דער אָנבליק פֿון איר האָט מיך געמאַכט קראַנק. איך האָב איר געזאָגט, "דו ביסט פּונקט ווי אַמבער." זי האָט געקוקט מיט כּעס. איך האָב געמיינט, אַז זי פּלאַנירט מיך צו לאָזן פֿאַר ראַמירעז, אָבער זי האָט נישט געוואָלט, אַז איך זאָל געפֿינען עמעצן אַנדערש. איך האָב נישט געוווּסט, וואָס צו טאָן, האָב איך פשוט אַרײַנגעלאָדן מײַנע קינדער אין וואן און בין געגאַנגען זען מײַן באָבע דרײַ שעה ווײַטער. איך האָב געדאַרפֿט צײַט צו דאַוונען וועגן וואָס צו טאָן.

            נאכדעם וואס איך האב באזוכט מיין באבע, בין איך צוריקגעקומען אהיים. איך בין נאך אלץ נישט געווען זיכער וואס צו טון. ווען איך בין אהיימגעקומען, איז שרה שוין נישט געווען דא. זי האט איינגעפאקט א זעקל און איז אוועקגעגאנגען. איך בין געווען ערשטוינט אז זי האט פארלאזט אירע זין, אבער איך מיין אז ווען א מענטש לויפט פאר זיין לעבן, איז גארנישט אנדערש וויכטיג. זי האט מורא געהאט צו גיין אין תפיסה פאר א פארזוך צו מארד. די ערגסטע זאך איז געווען אז ווען איך בין אהיימגעקומען, איז אמבער נאך אלץ דארט געווען. איך האב פשוט נישט געקענט אראפנעמען יענעם גומע פון מיין שיך. איך האב נישט געקענט פארשטיין פארוואס אמבער איז געבליבן. זי האט מיך געהאסט און איך האב זי געפיינט. אלץ וואס איך האב געקענט טרעפן איז אז זי האט ליב געהאט דאס גרינגע לעבן וואס איך האב איר צוגעשטעלט. זי האט גארנישט געטאן. זי האט נישט געארבעט און זי האט נישט געטון הויז-ארבעט. זי איז געווען איינע פון די מענטשן וואס קענען שלאפן דעם גאנצן טאג און קוקן טעלעוויזיע די גאנצע נאכט.

            שרה האט געהאט דריי סיבות פארן אוועקגיין. ערשטנס, זי האט מורא געהאט צו גיין אין תפיסה פאר וואס זי האט געטאן. צווייטנס, זי האט מיך נישט ליב געהאט. דריטנס, זי איז געווען אומרואיק. דאס איז געווען דאס פערטע מאל וואס שרה איז אוועקגעגאנגען. זי איז צוריקגעקומען די אנדערע דריי מאל אבער איך האב געוואוסט אז זי וועט נישט צוריקקומען יענע מאל. די סכנה פון תפיסה האט זיכער פארגרעסערט איר חשק צו בלייבן אוועק. איך האב געשפירט א דערלייכטערונג אז זי איז אוועק. איך האב זיך דערמאנט דעם טאג ווען איך בין ארויסגעקומען אין די סאוטהיסט בילדער סופליי ווערהאוז און געהערט שרה זאגן פאר א גרופע בחורים צו מאכן חוזק פון מיין דין האָר. דעמאלט האט זיך די סיטואציע מיט ראמירעז אנטוויקלט. איך האב אפגעאטעמט א זיפץ פון דערלייכטערונג אז איך האב איין פראבלעם ווייניגער אין מיין לעבן, אבער איך בין געווען צובראכן אין הארץ אז שרה איז אוועקגעגאנגען שוואנגער. איך האב נישט געוואוסט צי דאס קינד איז מיין אדער ראמירעז'ס, אבער איך בין געווען אינגאנצן צעבראכן דורך דער מעגלעכקייט אז איך האב פארלוירן א קינד. אזוי שטרענג א פרוי ווי שרה איז געווען, האב איך געוואוסט אז זי וועט מיר נישט לאזן זען מיין קינד... אויב עס איז מיין.

            איך האָב זיך זייער טרויעריק געפֿילט ווען איך האָב זיך דערמאָנט וואָס שרה און אַמבער האָבן מיר געטאָן. מײַן באָבע האָט מיך געלערנט אַז ווען מען חתונה האָט איז עס אויף אייביק. מען גט זיך נישט פֿאַר קיין סיבה. איך האָב אויסגעהערט מײַן באָבע ווײַל זי איז געווען די איינציקע גוטע פּערזאָן אין מײַן לעבן. איך האָב איר רעספּעקטירט און איר געפֿאָלגט. אָבער אירע אנווייזונגען זענען געווען פֿאַלש. נאָכדעם ווי אַמבער האָט געשלאָגן אונדזער זון, האָב איך איר סוף־כּל־סוף אויפֿגעגעבן. איך האָב געלערנט אַז אַ מענטש קען פֿאַרשווענדן זײַן גאַנץ לעבן צו העלפֿן עמעצן וואָס וויל נישט געהאָלפֿן ווערן. אויב איך וואָלט נישט אויסגעהערט מײַן באָבע, וואָלט איך פֿאַרלאָזט אַמבער דאָס ערשטע יאָר. טרויעריק.

            מײַן געדאַנק האָט נישט געקענט זיך אָפּהאַלטן פֿון וואַנדערן אויף אַ ווײַטער מעגלעכקייט. צי איז דאָ אַ מיידל ערגעץ וואָס וואָלט מיך ליב געהאַט? איך האָב געפֿילט אַ טרער טריפֿלען ווען איך האָב זיך געבענקט אַז דאָס זאָל זײַן אמת. אַמאָל, ערגעץ, האָב איך געהאָפֿט אַז איך וועל טרעפֿן אַ מיידל וואָס ווייסט וואָס ליבע איז. איך האָב זיך געבענקט צו ווערן ליב געהאַט. פֿאַרוואָס איז עס אַזוי שווער צו דערגרייכן? עס מוז זײַן אַ מיידל וואָס וואָלט מיך ליב געהאַט! עמעצער צו האַלטן הענט בשעת מיר זענען געגאַנגען אויפֿן ברעג. מײַן געדאַנק האָט זיך פֿיקסירט אויף דעם. איך האָב כּמעט געקענט זען זיך שפּאַצירן אויפֿן ברעג האַלטנדיק די האַנט פֿון אַ פֿרוי. איך האָב נישט געקענט זען איר פּנים אָבער איך האָב געפֿילט ווי זי שמייכלט צו מיר. איך האָב געפֿילט איר גליק.

            א פאר טעג זענען אדורך ווען איך בין געלעגן דארט אויפן קאלטן צעמענטן תפיסה שטאק. איך בין געווען אין א לאך פון שפי און אורין. דער שמעק איז געווען פארפוילט. איך האב אויסגעהאלטן אן אומענדלעכן שטראם פון ווייטאג און ליידן. מיין האלדז איז געווען די גרעסטע פראבלעם. די אנדערע צוויי געגנטן וואס זיי האבן צעבראכן האבן שטארק וויי געטאן, אבער די האלדז שאָדן איז געווען פיל ערגער. איך האב געשפירט א טויבן קלאפען אין מיין בעקן און א רינג פון פייער וואס האט זיך ארויסגעשטראלט פון מיטן רוקן, אבער די קלענסטע באוועגונג פון מיין האלדז האט מיך געפירט צו שפיען. אויב איך האב געהאלטן מיין האלדז אינגאנצן שטיל, האט עס זיך געשפירט ווי א שאַרפער ווייטאג וואס שניידט אין מיין רוקן, אבער די קלענסטע באוועגונג האט אויסגעבראכן אומקאנטראלירבארן ווייטאג, שפיען און יסורים. און פארשטייט זיך, די וואכער האבן ווייטער גענוצט די EMT צו פארשאפן נאך ווייטאג. זיי האבן ווייטער געקיצלט מיין נאז און מיך געפירט צו ניסן. דער ווייטאג וואס איז אויפגעריסן פון מיין קערפער מיט יעדן ניסן האט מיך געפירט צו בעטן גאט פאר טויט. איך וועל קיינמאל נישט פארגעסן די קולות אין מיין אויער וואס האבן געפרעגט ווי איך האב ליב אלע אויפמערקזאמקייט. איינער האט געפרעגט צי איך גלייב נאך אין גאט, און דערנאך געזאגט אז ער איז גאט און וועט עס באווייזן דורך מיך מאכן שרייען. דערנאך האב איך געניסן און דערנאך געשריגן.

            איך האָב געהערט די גערוישן פֿון דער טיר פֿונעם צעל־בלאָק וואָס האָבן זיך געעפֿנט. דערנאָך די פֿוסטריט פֿון די וועכטער אין בלאָק, און דערנאָך די פֿוסטריט פֿון די שטאָלענע פֿאַל־טירן וואָס זיי האָבן געניצט צו אונדז געבן עסן, וואָס זענען זיך געעפֿנט געוואָרן. צו מיין איבערראַשונג האָט זיך מיין פֿאַל־טיר געעפֿנט. מיין האַרץ האָט אָנגעהויבן צו קלאַפּן אָן קאָנטראָל. צי וועט מען מיך געבן עסן? אַ פּאָר מאָמענטן שפּעטער האָב איך געהערט אַ וועכטער ביי מיין צעל־טיר. ער האָט געבעלד ווי אַ הונט, און דערנאָך האָב איך אים געהערט עפּעס אַרײַנוואַרפֿן אין מיין צעל. איך וועל קיינמאָל נישט פֿאַרגעסן דעם קלאַפּ ווען עס האָט געטראָפֿן דעם שטאָק. איך האָב געוווּסט אַז דאָס איז מיין עסן. אַלץ אין מיר איז פֿאַרפֿרוירן געוואָרן. עס איז געווען עסן אין מיין צעל! צי קען איך דערצו דערגרייכן? צי איז דאָס מעגלעך? איך האָב געבעטן צו גאָט און דערנאָך האָב איך אויפֿגעהויבן מיין קערפּער פֿונעם שטאָק. ווי דער ווייטיק האָט מיך איבערוועלטיגט, האָב איך באַשלאָסן נישט צו פֿאַלן. איך בין לאַנגזאַם געקראָכן צו דער טיר אויף די הענט און קני. עס האָט גענומען וואָס האָט אויסגעזען ווי אַן אייביקייט פֿון ווייטיק, פֿאַרשווינדונג און ליידן צו גיין די זעקס פֿוס צו דער טיר.

            איך האָב געפֿונען אַ כּשר טאַץ ליגן קאַפּויער אויפֿן שטאָק. ווען איך האָב עס אויפֿגעהויבן , האָב איך אַנטדעקט אַז דער שפּיץ איז געווען אָפּגעשניטן איידער מען האָט עס אַרײַנגעוואָרפֿן אין מײַן צעל. מײַן "כּשרע" עסן איז געלעגן אין אַ הויפֿן אויפֿן צעמענטן שטאָק. עס האָט מיר נישט געאַרט. איך האָב באַשלאָסן עס צו עסן. איך וועל נישט קענען אָפּזאָגן די הילף וואָס גאָט האָט מיר געשיקט. איך האָב געזען אַ הויפֿן עפּעס לעבן דער טיר. עס האָט אויסגעזען ווי קליידער, אָבער איך האָב נישט געקענט זײַן זיכער אָן מײַנע ברילן. איך האָב זיך געצוואונגען צו גיין נענטער מיט האָפֿענונג וואָס האָט געבליט אין מײַן האַרצן. יאָ! עס איז געווען מײַנע קליידער און מײַנע ברילן! די וועכטער האָבן זיי איבערגעלאָזט גלייך אינעווייניק פֿון דער טיר. איך האָב געהאַט קליידער, עסן און מײַנע ברילן! איך האָב געלויבט גאָט ווי איך האָב קיינמאָל פֿריִער אין מײַן לעבן נישט געטאָן! סלה.

            איך האָב זיך דערמאָנט דאָס ערשטע מאָל וואָס די וועכטער האָבן מיך אויסגעטאָן נאַקעט. איך בין געווען אין גאַסטאָן קאָונטי תפיסה אַ פּאָר טעג נאָך מיין אַרעסט. אַ וועכטער איז געקומען צו מיין צעל און מיך גענומען צו דער מעדיצינישער אָפּטיילונג. עס איז געווען שפּעט, אַזוי קיין שוועסטער זענען דאָרט נישט געווען. ער האָט מיך אַרײַנגעלייגט אין אַ צעל און גענומען מײַנע קליידער און ברילן. איך האָב געמיינט אַז ער גייט זיי דורכזוכן און מיר צוריקגעבן, אָבער ווען ער האָט זיי געהאַלטן, האָב איך אים געפרעגט, "בין איך אויף זעלבסטמאָרד וואַך?" ער האָט געזאָגט, "יאָ." איך האָב געזאָגט, "אָבער איך בין נישט זעלבסטמאָרד." ער האָט געזאָגט, "גוט, דעמאָלט וועסטו נישט לאַנג זײַן אויף דעם וואַך." זיי האָבן מיך געלאָזט אויף זעלבסטמאָרד וואַך, קאַלט און נאַקעט, פֿאַר איבער אַ וואָך. ווען מען האָט מיך ענדלעך גענומען צו אַ דאָקטער, האָט ער מיר געזאָגט אַז איך בין אויף זעלבסטמאָרד וואַך ווײַל איך בין "נישט-אַמעריקאַנער". דעמאָלט האָב איך זיך דערוווּסט אַז זעלבסטמאָרד וואַך איז אַ פֿאָרעם פֿון שטראָף.

            איך האָב אָנגעטאָן מײַנע ברילן און דאַן גערירט מײַנע קליידער נענטער צום בעט. איך בין צוריקגעגאַנגען לאַנגזאַם ביז איך האָב געקענט דערגרייכן דעם בעט און אויף אים געלייגט מײַנע קליידער. איך האָב באַשלאָסן אין מײַן האַרצן, מוח און נשמה אַז איך וועל איבערלעבן. דער וועכטער האָט געסטראשעט מיך צו פּאַראַליזירן אָדער מיך צו הרגענען. איך בין נישט געווען קיין איינס פֿון די צוויי. איך האָב געפֿילט אַ שמייכל אין מײַן נשמה. איך האָב געוואוסט אַז איך וועל איבערלעבן. איך האָב געלעגן אויף יענעם קאַלטן, צעמענטענעם שטאָק צוויי טעג, טיילווײַז צוליב דעם ווייטיק, אָבער מערסטנס ווײַל איך האָב מורא געהאַט אַז זיך רירן וועט צושניידן מײַן רוקן־מאַרך. מורא איז געווען מײַן גרעסטער שונא. איך האָב געגעסן מײַן כּשר עסן פֿונעם טורמע־שטאָק. יעדער שלינגען האָט געפֿירט צו גרויסן ווייטיק, אָבער איך האָב געפֿילט ווי גאָט האַלט מײַן האַנט יעדע סעקונדע. איך האָב זיך מער נישט געפֿילט אַליין. איך האָב געפֿילט גאָט מיט מיר.

            נאכדעם וואס איך האב געגעסן, איז געקומען דער מאמענט פון אמת. איך האב געדארפט אויפשטיין. איך האב געוואוסט אז איך קען נישט בלייבן אויפן שטאק אויף אייביג. איך האב זיך אויפגעזעצט אויף די קניען און דאן גענוצט דעם זינק צו מיר העלפן שטיין. די שווינדל, בליץ פון שווארץ און רויט, און אומבאַשרייבלעכער ווייטאג האבן מיך נישט געקענט אפשטעלן. מיין פעסטקייט איז געווען פיל גרעסער ווי זייער האס. מיט גרויס מי בין איך אויפגעשטאנען אויף די פיס. איך האב זיך געפילט ווי א ריז וואס שטייט דארט באדעקט מיט שפי און אורין. איך האב זיך געפילט אומשטעלבאר! איך האב געוואלט שרייען אויף זיי! איך האב געוואלט זיי זאגן אז איך האב געוואונען! איך האב נישט געוואוסט, זיי זענען נאך נישט געווען פארטיג צוברעכן מיינע ביינער.

            לאַנגזאַם און מיט ווייטיק, סעקונדע נאָך סעקונדע, מינוט נאָך מינוט, האָב איך זיך געוואַשן ביים וואַשקומען. איך האָב אָנגעפֿילט אַ גלעזל מיט וואַסער און עס געטרונקען. וואַסער האָט קיינמאָל נישט אַזוי גוט געשמעקט! איך בין צוגעגאַנגען צו מיין בעט און זיך שטיל אַוועקגעזעצט. איך האָב זיך געקענט אָנטאָן, וואָס איז געווען אַ גרויסער טרייסט ווייל די צעל איז געווען אַזוי קאַלט. איך האָב זיך אַוועקגעלייגט אויף מיין תפיסה בעט פלאַך אויף מיין רוקן. כאָטש איך ליג געוויינטלעך אויף דער זייט, האָב איך דאָס נישט געקענט טאָן צוליב דער האַלדז-פאַרוואונדונג. ווי איך בין דאָרט געלעגן אָן באַוועגונג, האָט די זכּרון פון וואָס איז געשען זיך איבערגעשפּילט אין מיין געדאַנק. וויפיל מאָל בין איך געשלאָגן געוואָרן אין מיטן רוקן? וויפיל מאָל בין איך געשלאָגן געוואָרן אין בעקן? איך בין ניט געווען זיכער צי איך בין געשלאָגן געוואָרן מער ווי איין מאָל אין מיין האַלדז. דער ווייטיק איז געווען אַזוי שטאַרק און איבערוועלטיקנדיק אַז מיין געדאַנק האָט נישט געקענט פֿאַרשטיין וואָס עס פּאַסירט מיט מיר ווען עס איז געשען. איך האָב געפֿילט ווי די טרערן רינען אַראָפּ מיין באַקן. איך האָב זיך ווידער געפֿילט אַליין. דער מאָמענט פון זיג איז פֿאַרביי און איך האָב פֿאַרשטאַנען אַז איך ליג אין אַ תפיסה צעל, געשלאָגן, צעבראָכן און אָן האָפֿענונג.

            איך בין געשטאַנען אין שטאָט. אַלץ איז געווען העל און פֿרײלעך. איך האָב נישט געפֿילט קיין ווייטיק. איך בין געווען גאַנץ. בויערס זענען געווען פֿאַרנומען מיט זייער אַרבעט. איך בין אַריבערגעגאַנגען דעם אַרבעטספּלאַץ און דורכגעקוקט די אַרבעט. אַלץ איז געגאַנגען לויטן פּלאַן. דער יסוד איז געווען געלייגט און די ווענט זענען געווען אין בוי. באַלד וועט דער בית המקדש ווערן פֿאַרטיק אין ירושלים.

            א הויכער קלאַנג האָט מיך אויפגעוועקט פֿון מײַן חלום. דער וועכטער האָט אַוועקגעוואָרפֿן מײַן כּשרן טאַץ אויפֿן שטאָק און דערנאָך ווידער פֿאַרמאַכט די פֿאַל. איך בין לאַנגזאַם אויפֿגעשטאַנען און געגאַנגען צום טיר. איך האָב גענומען מײַן טאַץ און זיך אומגעקערט צום בעט, זיך אַוועקגעזעצט און דערנאָך געגאַנגען צום וואַשקומען און געוואַשן די הענט. איך האָב געלאַכט אינעווייניק ווען איך האָב געטראַכט ווי נאַריש עס איז צו עסן אַ טאַץ פֿונעם שטאָק נאָך וואַשן די הענט. אָבער איך האָב פֿאַרקלענערט די צאָל באַקטעריעס אַזוי פֿיל ווי מעגלעך. עטלעכע טעג זענען פֿאַרבײַ זינט איך בין אויפֿגעשטאַנען פֿונעם שטאָק. מײַנע וואונדן זענען געווען גאָר שלעכט, אָבער איך בין נישט געווען פּאַראַליזירט. איך האָב געהאַט מאָמענטן ווען איך האָב זיך געפֿילט זיגרייך, און אַנדערע ווען איך האָב זיך געפֿילט גאָר איבערוועלטיקט. מײַנע תפֿילות זענען געווען זייער אינטענסיוו. פֿון פֿיל ליידן קומט פֿיל ליבע. סלה.

            נאכדעם וואס איך האב געגעסן, האב איך זיך אראפגעלייגט און געטראכט וועגן דעם חלום. קריסטן זאגן אז די מענטשן וואס גלייבן אין יאשקע זענען דער "בית המקדש" וואס וועט געבויט ווערן, אבער איך האב דאס נישט געגלייבט. איך האב געגלייבט אז גאט וועט טון פונקט וואס ער האט געזאגט ער וועט. גאט וועט שיקן א מאן צו ממש איבערבויען דעם בית המקדש. מיין גלויבן אז יעדער וועט געמשפט ווערן פאר אלעס וואס זיי האבן אלץ געטאן, גוט אדער שלעכט, האט מיר געברענגט א סך טרייסט. איך האב געוואוסט אז עס איז נישט ריכטיג פאר די וועכטער, פאליציי, אדוואקאטן און ריכטער צו אנטלויפן פון וואס זיי האבן געטון צו מיר און מיינע קינדער. איך האב אויך געוואוסט אז מיין גלויבן אין גאט איז געווען וואס האט זיי גורם געווען מיר צו שאטן. די מענטשן וואס האבן מיך אטאקירט האבן זיך באטראכט אלס "קריסטן" און מיך גערופן א רעליגיעזער פאנאטיקער ווייל מיינע גלויבונגען זענען געווען אנדערש ווי זייערע. טרויעריג.

            ווען איך בין געלעגן אין מיין תפיסה בעט, האב איך זיך געפילט גאר נאנט צו גאט. ווערטער האבן זיך אנגעהויבן צו פארמירן אין מיין מח. איך האב געקענט פילן ווי גאט פירט מיך. שעהען זענען אדורך ווי די ווערטער האבן זיך ווייטער געפארמט שורות. ווארט נאך ווארט, שורה נאך שורה ביז עס איז ענדליך געווען פארטיג. איך האב נישט געהאט קיין פעדער אדער פאפיר, האב איך עס אויסגעלערנט מיט די אויגן. איך האב עס געגעבן דעם נאמען "ירושלים". עס האט מיר געגעבן האפענונג פאר דער צוקונפט ווען די ישראלים און מוסולמענער וועלן זיך ליב האבן איינער דעם אנדערן און זיך רופן "ברודער" און "שוועסטער". איך האב זיך געבענקט נאך דעם טאג ווען מיר וועלן מער נישט רופן גאט "מיין האר" נאר "מיין מאן". סלה.

ירושלים

אש פֿון אש, שטויב פֿון שטויב,

די אויפרעגונג פון דיין ליבע, די לייַדנשאַפטלעכע כוואַליע,

אונדזערע נשמות פֿאַרפֿלאָכטן, זעט דיין כבוד,

"פארוואס חתונה האבן מיט מיר, ווען איך בין שוין אזוי אלט?"

די פראגע איז יא געקומען, ווי איך האב געוואוסט אז זי וועט,

מײַן ענטפֿער איז צוגעגרייט געוואָרן, איך בין אויפֿגעשטאַנען און געשטאַנען,

דאָס לעבן איז נאָר צוויי, נאָר הימל און גיהנום,

די ברירות וואָס דו מאַכסט, דיין צוקונפֿט וועט זאָגן,

פֿאַר יענע וואָס קלייבן לעבן, אַ היסכייַוועס צו גאָט,

דיין קערפער גייט ווייטער, ער בלייבט נישט אין דער ערד,

אַ חתונה פֿון ליבע, דער טרייסט פֿון צוויי,

א טיילן פון שבועות, דאס וואונדער פון דיר,

מײַן איבערגעגעבנקייט צו דיר, גייט ווײַט ווײַטער פֿון צײַט,

מײַן צוזאָג צו דיר, איז הערלעכע מאַנשאַנז,

מײַן אייביקע כּלה, אין הימל אויבן,

מײַן אייביקע כּלה, אין אייביקער ליבע,

דיין עלטער, מיין טייערע, איז נישט יונג אדער אַלט,

דיין עלטער, מיין טייערע, איז אייביק גאָלד,

סאַלעם, מײַן ליבע, די שטאָט וואָס איך בוי,

אַ בלום פֿון הימל, וואָס בליט אין פֿעלד,

די אייביגע שטאָט, אין קוראַנישן סטיל,

די אייביגע שטאָט, געזען אין דיין שמייכל,

אונדזער לעבן פון פלייש, אין דעם שפּיל וועט דורכגיין,

אבער ארויף וועלן מיר גיין, ביידע איך און מיין מיידל,

דאָס שפּיל פֿון דרײַער, וואַרט אויף אונדז מײַן טײַערע,

וואַרט אויף אַלע די ק'ס, וואָס האַלטן גאָט נאָענט,

אַזוי קוקנדיק פאָרויס, זע איך דיר היינט,

מײַן אייביקע כּלה, אין יעדן וועג!

סלע

            יעדער מאָמענט איז געווען אַן עכטע יסורים. דאָס ערגסטע איז געווען אַז איך האָב געדאַרפט אָטעמען. איך האָב נישט געקענט אויפהערן אָטעמען, כאָטש יעדער אָטעם האָט געפֿירט צו שרעקלעכן ווייטיק, וואַלגעניש אָדער ברעכן. איך האָב גענומען קורצע, פּליטקע אָטעמען כּדי מײַנע לונגען זאָלן זיך נישט אַזוי אויסברייטערן. אָבער ווי פּליטקע איך האָב נישט פּרובירט צו אָטעמען, האָבן מײַנע לונגען זיך נאָך אַלץ אויסגעברייטערט און פֿאַרשיקט דעם ריס אין מײַן מיטל־רוקנביין, וואָס האָט געשאַפֿן אומענדלעכע ליידן. נאָך עטלעכע פּליטקע אָטעמען, פלעג איך זײַן אָן לופֿט און האָב געדאַרפט טיפֿער אָטעמען, וואָס האָט געפֿירט צו אומדערטרעגלעכן ווייטיק. און די וואַכטער האָבן מיך שטענדיק געקוקט און געפייניקט. זיי האָבן יעדן מאָמענט פֿון יעדן טאָג אַרײַנגעגאָסן ריזיקן ווייטיק אין מײַן קערפּער, בשעת זיי האָבן מיך שטענדיק געשפּאָטט מיט זייערע פֿײַנטלעכע ווערטער. פֿיל מאָל האָב איך זיך געוואונדערט פֿאַרוואָס זיי האָבן מיר אַזוי וויי געטאָן, פֿאַרוואָס זיי פֿאַרברענגען אַזוי פֿיל צײַט אויף מיר. דעמאָלט, איין טאָג, האָט אַ קול געזאָגט, "נעמען די מענטשן קיינמאָל נישט קיין פּויזע?" דעמאָלט האָב איך פֿאַרשטאַנען אַז זיי האָבן געמאַכט אַ פּלאַן מיך אויסצומאַטערן און צוברעכן. איך האָב געוואוסט אַז זייער כוונה איז געווען מיך צו צעברעכן, אָבער איך האָב נישט געוואוסט פֿאַרוואָס. דער ווייטיק איז געווען מער ווי איך האָב געקענט אויסהאַלטן. איך האָב געבעטן גאָט צו שטאַרבן.

            שטייטלעך, ווי יעדער טאָג איז דורכגעגאַנגען, האָב איך אָנגעהויבן צו רירן זיך מער און מער. נאָך עטלעכע חדשים האָב איך אָנגעהויבן "מאַשירן" גיין אין מיין צעל. חדשים פון גיין האָט געבראַכט אַ בעסערע באַוועגונג. איך האָב אָנגעהויבן אויסצושטרעקן די הענט און זיי שטייטלעך באַוועגן אין קרייזן. איך האָב אָנגעהאַלטן צו פאַרגרעסערן מיין געניטונג רוטין מיט יעדן חודש וואָס איז דורכגעגאַנגען. ביסלעכווייַז בין איך געוואָרן שטאַרקער. איך האָב געמאַכט באַוועגונגען וואָס האָבן זיך קאָנצענטרירט אויף די פאַרוואונדעטע געביטן. איך האָב אויסגעהאַלטן דעם ווייטיק וואָס עס האָט פאַראורזאַכט ווייל דער רעזולטאַט איז געווען פאַנטאַסטיש. נאָך אַ יאָר האָב איך געקענט אָנהייבן אַן עכטע געניטונג רוטין. עס איז שוין נישט געווען פּשוטע באַוועגונג, איך האָב זיך טאַקע אָנגעשטרענגט. איך געדענק דעם טאָג וואָס איך האָב געמאַכט מיין ערשטע פּוש-אַפּ. איך האָב זיך אָנגעלייגט מיט די הענט אויף מיין בעט און פֿיס קעגן דער וואַנט. איך האָב יעדן איינעם געציילט אין מיין געדאַנק. איך קען זיך נישט דערמאָנען וויפיל איך האָב געמאַכט. עס איז נישט געווען זייער פיל, אָבער יענע עטלעכע פּוש-אַפּס האָבן אויסגעזען ווי אַ גאָלדענע מעדאַל פֿאַר מיר. איך האָב געלאָפן דעם ראַסע, און איך האָב געוואונען.

            איך בין געזעסן אויף מיין תפיסה בעט איין טאָג ווען אַ קריגעריי האָט אויסגעבראָכן אין צעל בלאָק. אַ פּאָר אַרעסטאַנטן האָבן געשריגן ראַסישע באַליידיקונגען איינער אויפן אַנדערן. מיין געדאַנק איז צוריקגעגאַנגען צו קאַלדוועל קאָונטי תפיסה. איך בין דאָרט געווען אין תפיסה עטלעכע חדשים ווען אַ ווייסער אַרעסטאַנט איז אַרויסגעלאָזט געוואָרן אויף זיין "פרייער צייט". אַזוי האָבן די וועכטער גערופן די אַרעסטאַנטן'ס דרייסיק מינוט אַרויס פון זייערע צעלן. דער אַרעסטאַנט האָט אָנגעהויבן זינגען "ווייסע מאַכט". באַלד האָבן פילע אַנדערע אַרעסטאַנטן אויך געשריגן "ווייסע מאַכט". עס איז געוואָרן זייער הויך. דערנאָך, בעת דער צייט צווישן רעדן, דעם אָרט וואו די געמישטע גרופּע האָט גענומען אַן אָטעם, האָט אַן איינציקער שוואַרצער מאַן געשריגן "שוואַרצע מאַכט"! דערנאָך האָבן נאָך עטלעכע זיך אַרייַנגעמישט. איך האָב באַמערקט אַז די ווייסע יונגען האָבן אָנגעהויבן וואַרטן אַ ביסל לענגער צווישן רעדן צו געבן די שוואַרצע צייט צו שרייען אויך. עס איז נישט געווען קיין קאָנקורענץ, עפּעס ווי אַ ברודערשאַפט. די ווייסע זענען געווען שטאָלץ צו זיין ווייס און די שוואַרצע זענען געווען שטאָלץ צו זיין שוואַרץ, און זיי האָבן זיך אָנגענומען איינער דעם אַנדערן ווי זיי זענען געווען און געמאַכט פּלאַץ איינער פֿאַר דעם אַנדערן. בשעת איך האָב טיף געטראַכט וואָס עס טוט זיך, האָט אַן איינציקע שטימע געשריגן "מעקסיקאַנישע מאַכט"! עס איז נאָר געווען איין מעקסיקאַנער אין אונדזער צעל בלאָק, האָט ער ווייטער געשריגן אַליין, אָבער עס איז אויך געמאַכט געוואָרן פּלאַץ פֿאַר אים. ווייסע מאַכט, שוואַרצע מאַכט און מעקסיקאַנישע מאַכט האָבן ווייטער געקלונגען אין בלאָק. איך בין געגאַנגען צו מיין צעל טיר, געוואַרט אויף אַ פּלאַץ און געשריגן "ייִדישע מאַכט"!

            איין טאג איז אנגעקומען א טאץ וואס איז געווען ליידיק. זיי האבן מיר געגעבן א טאץ, אבער עס איז נישט געווען קיין עסן דערויף. איך האב גארנישט געזאגט. איך האב גארנישט געקענט טון נאר ווארטן אויף א צוקונפט ווען איך וועל קענען אויפדעקן זייער האס. איך בין געזעסן אויף מיין תפיסה בעט און געטראכט וועגן נארט קאראליינע געזעץ. עס איז טאקע דא א געזעץ וואס זאגט אז געפאנגענע מוזן באקומען א רעליגיעזע דיעטע. דער געזעץ זאגט אויך אז געפאנגענע מוזן באקומען געווירצן מיט זייער מאלצייט. איך האב געשפאקט ווען איך האב געטראכט אז זיי געבן מיר א ליידיגן טאץ. די נארט קאראליינע תפיסה שטאב האט גארנישט קימערט וועגן די געזעצן. זיי האבן געהאט פולשטענדיגע קאנטראל איבער מיר, האבן זיי אויסגעקליבן מיר צו וויי טאן. איך האב פארשטאנען פארוואס. איך האב געלערנט דעם לעקציע ווען איך בין געווען יונג.

            מיין מאַמע האָט פֿאַרלאָזט מיין טאַטן און חתונה געהאַט מיט אַן אַנדערן מאַן מיטן נאָמען פֿראַנסיס. מיין שטיף־טאַטע איז געווען אַ שווינדלער. ער האָט שטענדיק געמאַכט רעכענונגען און זיך דערנאָך אַריבערגעצויגן דעם טאָג פֿאַר דער אַרויסוואַרפֿונג. ער האָט דאָס געטאָן פֿיל מאָל בעת מיין קינדהייט. צוליב דעם האָבן מיר זיך שטענדיק אַריבערגעצויגן. מיר האָבן קיינמאָל נישט פֿאַרבראַכט אַ גאַנץ יאָר אין אַ הויז. ווען איך בין געוואָרן אַלט גענוג צו נוצן מיין סאָציאַל סעקוריטי נומער, האָב איך אַנטדעקט אַז ער האָט עס גענוצט צו באַקומען אַ טעלעפֿאָן און עלעקטריע, און דערנאָך נישט באַצאָלט די רעכענונג. ער האָט אויך חרובֿ געמאַכט מיין עלטערע שוועסטערס קרעדיט.

            איין מאָל האָבן מיר פֿאַרלאָזט ווירדזשיניע און זיך געצויגן ווייטער דרום. מיר האָבן זיך באַזעצט אין אַ הויז אין בלאָוינג ראָק, נאָרט קעראָליינאַ. אין דער שול איז געווען אַ בריון מיטן נאָמען מיכאל. מיכאל האָט מיך געשלאָגן און מיך אָפֿט גערופן קוויר, ווי ער האָט געטאָן אַנדערע ייִנגלעך וואָס זענען געווען קלענער פֿון אים. איך האָב אים באַאָבאַכטעט און געלערנט. ער פלעגט אָנהייבן רעדן הויך, און ווען דער ייִנגל האָט זיך נישט געקריגט, פלעגט ער ווערן פֿיזיש אַגרעסיוו. ער האָט שטענדיק גענוצט זיינע ווערטער צו פֿאַרשטיין זײַן קרבן איידער ער האָט אָנגעהויבן די פֿיזישע גוואַלד.

            מיר זענען ווידער אריבערגעצויגן. איך בין געווען אין א גאר גרויסער שולע אין שאַרלאַט, נאָרט קאראליינע. דאָרט זענען געווען אסאך בריונים. איך האב באמערקט אז זיי האבן שטענדיק גערעדט אגרעסיוו איידער זיי האבן פיזיש אטאקירט. איך האב אויך באמערקט אז אויב זיי האבן געשריגן אויף אן אנדער יינגל און ער האט צוריקגעשריגן, איז געווענליך נישט געווען קיין שלאגן. מען האט זיי געגעבן א ווארענונג אז דער יינגל אויף וועמען זיי האבן געשריגן וועט אויך שלאגן.

            איז דאָס נישט וואָס עס טוט זיך היינט אין דער וועלט? די זעלבע בריונים שטרעבן שווער צו באַקומען מאַכט פּאָזיציעס כּדי זיי זאָלן קענען שאַטן מענטשן. דער פירער פון איין נאַציע מאַכט סטראשונגען קעגן אַן אַנדער נאַציע, און אויב יענע נאַציע גיט נישט צוריק סטראשונגען ווערן זיי אַטאַקירט. עס גייט נישט נאָר וועגן ווער עס האט די גרעסטע אָדער מערסט אַוואַנסירטע אַרמיי, נאָר ווער עס האט די מערסטע שטעלונג. פילע פירער פון מילדע לענדער פאַרלירן אַ סך שלאָף ווען זיי פּרוּוון צו ווערבאַל אויסמאַנעוורירן די אַגרעסיווע לענדער כּדי זייערע מענטשן זאָלן קענען פשוט לעבן זייער לעבן אין שלום.

            ווען איך בין געגאנגען אין שולע אין שאַרלאַט, האָב איך געהאַט עטלעכע שוואַרצע פריינט. די שולע איז געווען אַ שמעלץ-טאָפּ פון פֿאַרשידענע ראַסן, אַזוי איך האָב אויך געהאַט אַ וויעטנאַמעזישן פרייַנד, אַ כינעזישן פרייַנד, אַן אַזיאַטישן אינדישן פרייַנד און פילע אַנדערע. איין טאָג בין איך געווען אין רעצעס און האָב געשפּילט באָל מיט איינעם פון מיינע שוואַרצע פריינט. עטלעכע פון זיינע עלטערע קוזינס האָבן אונדז ביידע איינגעדריקט אין אַ ווינקל. זיי האָבן אים באַליידיקט ווערבאַל פֿאַר האָבן אַ ווייסן פרייַנד, דערנאָך געשטופּט, געשטופּט און געטראָטן אים ווען זיי האָבן אים אַרויסגעוואָרפן פון קרייז. דערנאָך, ווען ער איז אַוועק, האָבן זיי זיך געוואָנדן צו מיר. די ווערבאַלע באַליידיקונג האָט זיך אָנגעהויבן. זיי האָבן גענוצט ראַסישע גראָבקייטן. איך האָב געטראַכט וועגן אַלץ וואָס איך האָב געלערנט וועגן בריונים אין מיין קורצן לעבן. איך האָב באַשלאָסן אַז זיין הויך אַליין קען מיך נישט ראַטעווען ווייל עס זענען געווען אַזוי פיל פון זיי. אַנשטאָט, האָב איך גערעדט רואיק און נישט געוויזן קיין מורא. יעדעס מאָל ווען זיי האָבן מיך אַטאַקירט מיט באַליידיקונגען, האָב איך פשוט געניקט מיטן קאָפּ און געזאָגט אַז איך פֿאַרשטיי זייער כּעס. און איך האָב פֿאַרשטאַנען זייער כּעס. זייערע אָוועס זענען געבראַכט געוואָרן צו דעם לאַנד דורך מענטשן פון וועמען זיי האָבן געמיינט אַז איך קום. זיי האָבן געמיינט אַז מיינע אָוועס האָבן פֿאַרשקלאַפֿט זייערע אָוועס. איך האָב נישט געהאַט קיין וועג עס צו אָפּלייקענען, האָב איך זיי פשוט געזאָגט אַז איך פֿאַרשטיי זייער סיטואַציע. נאָך אַרום פֿינף מינוט, האָבן זיי זיך באָרד געמאַכט און זענען אַוועק. מאַנטשמאָל איז די בעסטע ענטפֿער די ווייכע ענטפֿער. ווי שלמה האָט געזאָגט, "אַ ווייכע ענטפֿער דרייט אָפּ צאָרן."

            ווען איך בין געזעסן אויף מיין תפיסה בעט, האב איך זיך דערמאנט פון אסאך פון די בריונים וואס איך האב באגעגנט בעת מיין לעבן און איך האב געוואוסט אז די תפיסה וועכטער זענען נישט אנדערש. זיי זענען געווען פול מיט האס און האבן געארבעט צו דערגרייכן א פאזיציע פון מאכט כדי זיי זאלן קענען שאַטן אנדערע מענער. עס זענען נאר דריי סיבות פארוואס א מענטש נעמט א דזשאב אלס א תפיסה וועכטער אין די פאראייניגטע שטאטן. ערשטנס, זיי ווילן א פאזיציע וואס ערלויבט זיי צו שאַטן אנדערע אן קיין קאנסעקווענצן. דאס איז די מערסטע פארשפרייטע. צווייטנס, זיי זענען נויטיג אין א דזשאב און א וועכטער פאזיציע איז די איינציגסטע דזשאב וואס איז פאראן. דריטנס, זיי זענען נישט אין קאנטאקט מיט דער רעאליטעט. תפיסה וועכטער ווערן אסאך פארוואונדעט אדער גע'הרג'עט, ממילא וואלט יעדער מיט שכל אויסגעמיטן יענע ריזיקאלישע דזשאב. אבער אמת געזאגט, רוב וועכטער וואס ווערן אטאקירט זענען די וואס שאַטן ארעסטאנטן.

            ווען די וועכטער זענען אריין אין צעל בלאק צו ברענגען די טאץ, האב איך געדארפט אויפשטיין און ווארטן ביים טיר. ווען איך בין געזען געווארן שטיין דארט, האבן זיי מיר געווענליך געגעבן א טאץ. אויב איך בין נישט געווען ביים טיר, האבן זיי מיך אפט איבערגעלאזט. נאך א סיבה פארוואס איך בין געשטאנען ביים טיר איז געווען צו כאפן מיין עסן. זיי האבן ליב געהאט צו ווארפן מיין כשר'ן טאץ אויפן פאדלאגע. אבער קיינמאל, קיינמאל האבן זיי נישט געווארפן דעם טאץ אויפן פאדלאגע ווען איך בין געשטאנען דארט און זיי צוגעקוקט. זיי זענען נישט געווען אזוי שטארק ווי זיי האבן זיך אויסגעגעבן. זיי האבן זיך שטענדיג צוזאמענגענומען אין גרופעס צו מיך שלאגן, אבער ווען זיי זענען געווען אליין, האבן זיי נישט געהאט קיין סאך שטעלונג.

            א קאמף האט אויסגעבראכן אין בלאק! אלע ארעסטאנטן זענען געווען פארשפארט אין אונזערע צעלן, האבן נאר ווערטער אויסגעטוישט געווארן. אבער די ווערטער זענען געווען זייער הויך און אגרעסיוו. סטראשונגען צו הרגענען איינער דעם אנדערן זענען געפלויגן אהין און צוריק צווישן די צוויי בייזע ארעסטאנטן. עס שיינט אז זיי האבן זיך געקענט איינער דעם אנדערן, ווייל איינער פון זיי האט אומגעפילט דעם אנדערן דערמאנט אז ער ווייסט וואו דעם מאנס מאמע וואוינט. דאס איז געווען צו פיל, האבן עטליכע אנדערע ארעסטאנטן זיך אריינגעמישט. זיי האבן געזאגט צום מאן וואס האט געמאכט די סטראשונג זיך צו בארואיקן אדער ער וועט ווערן אפגעהאלטן דורך די ברידער. דער מאן האט אביסל אויסגעשפראכן, אבער האט זיך שנעל צוריקגעהאלטן די צונג. האבן מענטשן, וואס זענען געווען א העכערער ראנג אין דער באנדע ווי ער, וואס זאגן אים זיך צו בארואיקן האט אים ארויסגעברענגט דעם עיקר. ווען נישט די באנדס אין תפיסה, וואלט געווען א גאנצע כאאס. זייער רעגירונג סיסטעם האלט די זעלנער אונטער זיי אין ליניע און זייער צאל שאפט מאכט וואס האלט אויך די וואס זענען נישט אין דער באנדע אין ליניע.

            איך האָב געהערט אַן אומבאַקאַנטע שטימע אין צעל בלאָק. איך האָב אַרויסגעקוקט דורך דעם האַלב-אינטש לאָך אין דער שטאָל פּלאַטע וואָס האָט באַדעקט מיין פֿענצטער און געזען אַ וועכטער וואָס איך האָב קיינמאָל פריער נישט געזען. ווען ער איז דורכגעגאַנגען מיין צעל, האָב איך אים געבעטן אַ קלאָג און אַ פעדער. ער איז געגאַנגען און האָט גענומען איינס פֿון דער פּאָליצע און עס אַרײַנגערוקט דורך דעם שפּאַלט אין מיין טיר און אַרײַנגעוואָרפן דעם פעדער אונטער מיין טיר, דערנאָך פֿאַרענדיקט זיינע רונדעס און איז אַוועק. אַ קלאָג איז די פֿאָרעם וואָס אַ געפֿאַנגענער קען נוצן צו באַקלאָגן זיך וועגן עפּעס אין דער נאָרט קאַראָליינאַ טורמע סיסטעם. איך האָב שוין פריער געבעטן עטלעכע וועכטער פֿאַר איינס, אָבער זיי האָבן מיך פֿאַרשעמט אָדער איגנאָרירט גאָר. איך בין געווען אַ געצייכנטער מענטש.

            איך האָב אויסגעפֿילט די קלאָגע. איך האָב געשריבן פּונקט וואָס איז געשען די נאַכט ווען די דריי וועכטער האָבן מיר צעבראָכן דעם רוקן־ביין. איך האָב זיך אויך באַקלאָגט אַז אפילו נאָכדעם וואָס איך האָב געבעטן קייפל וועכטער פֿאַר קלאָגעס, קראַנק־רוף פֿאָרמען און צו זען אַ שוועסטער, האָט מען מיך איגנאָרירט און אָפּגעזאָגט. איך האָב געענדיקט די קלאָגע מיט דער דערקלערונג אַז איינער פֿון די וועכטער האָט געזאָגט אַז זיי האָבן מיר צעבראָכן דעם רוקן־ביין אין דריי ערטער ווייל איך האָב באַשניטן דריי פֿון מיינע זין. איך האָב געוואַרט בײַ דער טיר. איבער אַ שעה איז פֿאַרבײַ, אפשר צוויי. סוף־כּל־סוף איז אַ וועכטער אַרײַן אין בלאָק. איך בין געווען צופֿרידן צו זען אַז דאָס איז געווען דער נײַער וועכטער וואָס האָט מיר געגעבן די קלאָגע. איך האָב אַרויסגערוקט די קלאָגע דורך דעם שפּאַלט אין דער טיר און זי באַוועגט אַרויף און אַראָפּ צו באַקומען זײַן אויפֿמערקזאַמקייט ווען ער איז פֿאַרבײַגעגאַנגען. איך האָב געפֿילט ווי דער פּאַפּיר ווערט אַרויסגעריסן פֿון מיינע פֿינגער און איך האָב געשמייכלט אינעווייניק. אפשר וועט מען סוף־כּל־סוף עפּעס טאָן וועגן דעם משוגעת.

            איך האָב געהערט ווי די טיר וואָס האָט געפֿירט צו אונדזער צעל בלאָק האָט זיך געעפֿנט שפּעט יענער נאַכט. איך האָב נישט אויפֿגעפּאַסט ווײַל איך האָב געמיינט אַז דאָס איז אַ וועכטער וואָס מאַכט זײַנע רונדעס. פֿיס האָבן זיך אָפּגעשטעלט בײַ מײַן צעל טיר. איך האָב געפֿילט ווי שרעק האָט זיך דורכגעיאָגט דורך מײַן נשמה ווען דער וועכטער האָט מיר געזאָגט צו שטיין אויף. איך בין לאַנגזאַם אויפֿגעשטאַנען און געקוקט אויף דער טיר. זי האָט זיך געעפֿנט. זי האָט זיך נישט געדאַרפֿט עפֿענען. די וועכטער האָבן געדאַרפֿט מיך מיט די הענט קייטלען דורך דער קליינער פֿאַל טיר איידער זיי עפֿענען די צעל טיר. איך האָב געפֿילט ווי מײַן האַרץ קלאַפּט ווען צוויי וועכטער זענען אַרײַן אין מײַן צעל מיט שטעקנס אין די הענט. איך בין נישט געווען געהיילט. איך בין נישט געווען נאָענט צו פֿולשטענדיק געהיילט. איך האָב געוווּסט אַז איך קען זיך נישט אַנטקעגנשטעלן. איך בין געווען פֿאַרשפּאַרט. דער וועכטער פֿאַר מיר האָט מיר געזאָגט צו גיין אויף די קני. איך האָב זיך אַראָפּגעקניט און געקוקט גלייך פֿאָרויס. מײַן האַלדז פֿאַרלעצונג האָט מיר נישט דערלויבט צו קוקן אַרויף צו פֿיל. דער קלאַפּ איז געפֿאַלן אויף דער זײַט פֿון מײַן קאָפּ. אַלץ איז געוואָרן שוואַרץ. ווען איך בין אויפֿגעוואַכט, בין איך געלעגן אויף מײַן בויך מיטן קאָפּ געדרײט צו דער לינקער זײַט. דער וועכטער האָט געשטאָמפּערט אויף מײַן פּנים. איך האָב געדרײט מײַן קאָפּ אין דער אַנדערער ריכטונג, פּרובירנדיק צו נוצן דעם טואַלעט ווי אַ שילד. איך האָב געהערט ווי ביידע וועכטער האָבן מיך פֿאַרשאלטן און דערנאָך פֿאַרלאָזט. אַזוי שנעל ווי מײַן צעל־טיר האָט זיך פֿאַרמאַכט, בין איך אַרויפֿגעקראָכן פֿון שטאָק. איך האָב געהאַט שוועריקייטן צו טראַכטן. אַלץ האָט אויסגעזען סוררעאַל. איך בין געגאַנגען צו מײַן בעט און זיך אַראָפּגעלייגט. ערשט דעמאָלט האָב איך פֿאַרשטאַנען אַז מײַן קין איז צעבראָכן. שפּעטער וועל איך פֿאַרשטאַנען אַז זיי האָבן אויך צעבראָכן מײַן קאָפּ. אין יענעם מאָמענט האָב איך געהאַט אַזוי פֿיל ווייטיק אַז איך האָב נישט געוווּסט פּונקט וואָס איז שלעכט. איך האָב זיך געוואונדערט ווי לאַנג ער האָט שוין אויף מיר געטראָטן איידער איך בין אויפֿגעוואַכט.

            איך האָב נישט געקענט עפֿענען מײַן מויל, וואָס האָט עס געמאַכט אוממעגלעך צו קײַען מײַן עסן. איך האָב גענוצט דעם פּלאַסטיק לעפֿל צו צעקוועטשן אַלע מײַן עסן אין אַ פּאַסטע, עס געמישט מיט וואַסער און געטרונקען ווי גוט איך האָב געקענט. דאָס האָט זיך אָנגעהאַלטן חדשים לאַנג, אָבער לאַנגזאַם, איין וואָך אין אַ צײַט, בין איך געווען ביכולת צו רירן מײַן קין מער און מער ביז איך האָב ענדלעך ווידער געקענט עפֿענען מײַן מויל. דער ווייטיק אין מײַן קין איז געווען פֿיל ווייניקער שטרענג ווי דער ווייטיק אין מײַן רוקן. ווען מײַן קין האָט שוין נישט וויי געטאָן, האָט מײַן רוקן נאָך אַלץ געמאַכט מיר איבל. דער וועכטער האָט צעבראָכן דעם זאָקעל. איצט פֿאַלט מײַן קין פשוט אַרויס פֿון זאָקעל אויף דער לינקער זײַט ווען איך עפֿן עס. איך האָב געוווּסט אַז איך האָב שוין דורכגעמאַכט ערגערע זאַכן. מײַן צעבראָכענער קין און צעבראָכענער שאַרבן זענען געוואָרן בלאַסער אין פֿאַרגלײַך מיט מײַן צעבראָכענער רוקן. איך האָב געוווּסט אַז איך וועל זיך מער נישט באַקלאָגן צום תפֿיסה־סיסטעם. איך האָב זיך אַ סך מתפּלל געווען און באַשלאָסן אַז איך וועל קאָנטאַקטירן אַן אַדוואָקאַט ווען איך וועל ענדלעך אַרויסקומען פֿון תפֿיסה, אויב איך וועל איבערלעבן.

            די צוקוקער האבן גערעדט אין מיין אויער, "האסטו טאקע געמיינט אז מיר וועלן דיר ערלויבן צו באקומען עפעס הילף? ביסטו אזוי נאריש אז דו פארשטייסט נישט ווער מיר זענען?" איך האב געזאגט, "איך גלייב אז די סי-איי-עי." דעמאלט האבן זיי אנגעהויבן זיך צו בארימען מיט זייערע ספעציעלע סי-איי-עי קלארענס וואס האבן זיי ערלויבט צו קוקן און פייניגן יעדן אויף דער ערד, אפילו מיינע קינדער. דאס האט וויי געטאן, אבער איך האב פרובירט עס נישט צו לאזן ווייזן. איך האב געוואוסט אז אויב זיי ווייסן אז דאס באטרעפט מיר, וועלן זיי עס טון מער. וואספארא מענטש אדער נאציע מאכט א שפיל פון פייניגן אומשולדיגע מענטשן, ספעציעל קינדער? איינשטיין האט געמאכט א שרעקליכע טעות ווען ער האט אויסגעקליבן צו העלפן די פאראייניגטע שטאטן אין א פארזוך אפצושטעלן נאצי דייטשלאנד. ער האט נישט איינגעזען אז מען שפילט אים אפ, די פאראייניגטע שטאטן האט באשטארקט היטלער. יא. ערנסט. גאט האט מיר געזאגט אז די פאראייניגטע שטאטן שפיאנען, מיר רופן היינט די סי-איי-עי, האבן טאקע רעקרוטירט היטלער און אים געגעבן זיינע אינסטרוקציעס. היטלער האט געטאן וואס די סי-איי-עי האט אים געהייסן. איך ווייס, עס האט נישט געהייסן סי-איי-עי דעמאלטס, אבער היינט איז עס יא, ממילא וועלן מיר ניצן דעם היינטיגן נאמען ווייל עס איז די זעלבע מענטשן, די פאראייניגטע שטאטן שפיאנען און וועלט-ברייטע אריינמישער. די סי-איי-עי האט גענוצט דייטשלאנד צו אנהייבן די צווייטע וועלט מלחמה פאר צוויי הויפט סיבות: ערשטנס, זיי האבן שוין באשאפן אן אטאם באמבע און געוואלט עס פרובירן אויף א גרויסע באפעלקערונג צו זען וואס די רעזולטאטן וועלן זיין. ביז דעם פונקט האבן זיי עס נאר גענוצט אויף אינזלען אין פאציפישן אקעאן מיט חיות און געפאנגענע אויף זיי. זיי האבן פארשטאנען אביסל וועגן ראדיאציע אבער געוואלט וויסן די פולע, לאנג-טערמין עפעקטן. זיי האבן מורא געהאט עס צו נוצן אויף א קאנטינענט, נישט וויסנדיג אויב עס וועט זיך ווייטער פארשפרייטן און הרגענען יעדן. זיי האבן אויך געוואוסט אז אזוי לאנג ווי ענגלאנד עקזיסטירט, קען די פאראייניגטע שטאטן נישט פארלאנגען סואווערעניטעט. זיי האבן צוזאמענגעשטעלט ביידע און באשלאסן צו נוצן דייטשלאנד'ס דורכפאל אין דער ערשטער וועלט מלחמה צו שאפן א נייע מלחמה וואו זיי וועלן צוציען ענגלאנד צו דייטשלאנד'ס זייט. אבער ענגלאנד האט זיך קעגנגעשטעלט און דער פלאן צו טעסטן די אטאם באמבע אויף ענגלאנד, עס צו פארניכטן און די גרעסטע סכנה פאר די פאראייניגטע שטאטן'ס סואווערעניטעט, איז דורכגעפאלן, האבן זיי זיך באגעגנט מיט זייער באקאפ פלאן פון עס צו טעסטן אויף יאפאן. די צווייטע סיבה איז געווען צו כאפן די יידן. יא, די פאראייניגטע שטאטן האבן געוואלט דענקער און די יידן זענען געווען הויך געבילדעטע און אינטעלעקטועלע מענטשן. די פאראייניגטע שטאטן האט באפוילן היטלער צו פארניכטן די יידן, אבער אין פאקט, האבן זיי געוואוסט אז ער קען אונז נישט אלע הרגענען. היטלער איז געשפילט געווארן דורך די פאראייניגטע שטאטן. זיי האבן שטענדיג געהאט די כוונה צו קומען אלס דער ראטעווער פון דער וועלט. דאס גאנצע "שפיל" וואס די פאראייניגטע שטאטן האט געשפילט, וואס מיר רופן די צווייטע וועלט מלחמה, איז געווען א פלאן צו פארניכטן ענגלאנד און ברענגען א סך געבילדעטע אינטעלעקטואלן צו אריבערציען קיין די פאראייניגטע שטאטן. קראנק און עקלדיק. איך, אן אייניקל פון ישראל, זיץ אין מיין דירה אין ירושלים, ישראל ווערט געפייניקט דורך די פאראייניגטע שטאטן בשעת איך טייפ דאס. יא, די פאראייניגטע שטאטן פייניקט אן אייניקל פון ישראל אין ישראל. איך בין דא אביסל מער ווי א וואך און די פייניגונג האט נישט אויפגעהערט. די NC DOC צווייג פון די CIA האט מיך געפייניקט פאר איבער 18 יאר און זיי האבן געפייניקט מיין ווייב פאר איבער 3 יאר. אין סוף פון דעם בוך וועל איך צושטעלן די וויסנשאפטלער גענוג אינפארמאציע צו אפשטעלן דעם משוגעת. ישראל זאל אויך וויסן אז גאט האט געזאגט אז פרעזידענט ביידען האט אונטערגעשריבן דעם CIA פלאן גערופן "קאלט וואסער". יענער פלאן איז געווען צו נוצן CIA אגענטן אין איראן צו צווינגען די איראנישע רעגירונג צו שטיצן און באשטארקן חמאס און אנדערע צו אטאקירן ישראל. וואס דער פאראייניגטע שטאטן פרעזידענט דזשאו ביידען האט אונטערגעשריבן איז וואס מיר רופן "7 טן אקטאבער ". ביטע דאווענט. די פאַראייניקטע שטאַטן גייט חרובֿ ווערן צוליב דעם גרויסן שלעכטס וואָס זיי טוען ווייטער. דער נאָמען "קאַלט וואַסער" וואָס די סי-איי-עי האָט אויסגעקליבן איז געווען ווייל זיי האָבן געפּלאַנט צו נוצן ישראל צו וואַרפן קאַלט וואַסער אויף איראַן און זיינע אַליירטע. די סיבה פאַרוואָס חמאַס האָט אַטאַקירט ישראל איז געווען פשוט צו שאַפֿן אַ אַנטשולדיקונג פֿאַר די פאַראייניקטע שטאַטן צו באָמבאַרדירן איראַן. וויפיל ישׂראלים און אַנדערע זענען געשטאָרבן כּדי די פאַראייניקטע שטאַטן זאָלן קענען שפּילן דעם "שפּיל"? עקלדיק. איראַן, דו ביסט געפאַלן דערפאַר. ישראל, דו ביסט געפאַלן דערפאַר. עזה, דו ביסט געפאַלן דערפאַר. ווען וועט זיך דאָס משוגעת ענדיגן? גאָט האָט גערעדט, די פאַראייניקטע שטאַטן וועלן פאַלן. סלה. און ווער איז אַרויסגעקומען ווי דער "העלד" פון דער עזה מלחמה? די פאַראייניקטע שטאַטן, ווי זיי האָבן פּלאַנירט. עקלדיק, פשוט עקלדיק.

            צוריק צו מיין געשיכטע:

            איך בין געזעסן אין מיין תפיסה צעל און זיך דערמאָנט דעם טאָג וואָס איך בין געשטאַנען אויף פּראָצעס. אַמבער איז אָנגעקומען, ווי אויך שרה, אָבער קיינער פון מיינע פריינט אדער משפּחה איז נישט אָנגעקומען צו עדות זאָגן פֿאַר מיר. איך בין געווען איבעראל אין די נייעס, אַזוי אַלעמען האָט געוואוסט ווען און וואו מיין פּראָצעס איז געווען. איך האָב זיך געפילט אַליין. קיינער האָט נישט געקימערט גענוג צו שטיין פֿאַר מיר. איך האָב זיך דערמאָנט אַלע מענטשן וואָס איך האָב געהאָלפֿן. איך האָב איינגעזען אַז איך האָב פֿאַרשווענדעט אַ סך פֿון מיין לעבן צו העלפֿן מענטשן וואָס זענען נישט ווערט מיין מי. איך בין קיינמאָל נישט דורכגעגאַנגען אַ פֿאַרשטאָפּטן אויטאָ אָדער מענטש וואָס גייט און איך האָב נישט אָפּגעשטעלט צו העלפֿן. איך האָב געלייגט דעכער אויף מענטשנס הייזער פֿאַר אומזיסט. איך האָב פֿאַרריכט מער קאַרס ווי איך קען זיך דערמאָנען. איין מאַן האָט מיר געזאָגט אַז איך האָב די מתּנה צו העלפֿן מענטשן. קיינער איז נישט געקומען מיר העלפֿן. יאָרן שפּעטער, וואָלט איך אַרויסגעפֿונען אַז צוויי פֿון מיינע פריינט, פּראַקאַש און וואַלאַב, זענען געקומען צו מיין פּראָצעס, אָבער די פּאָליציי וואָס האָט געאַרבעט אין געריכט האָט זיי אָפּגעוואָרפֿן. די פּאָליציי האָט געזאָגט פּראַקאַש אַז זיי וועלן נישט האָבן מיין פּראָצעס יענעם טאָג. זיי האָבן געליגנט, לאָזנדיק מיך אָן קיינעם צו קעגנשטעלן אַמבערס און שרהס ליגנס. איז עס אמת'ע גערעכטיקייט צו באַרויבן אַ באַשולדיקטן פון עדות און אָנמוטיקן פאַלשע עדות צו ליגן? איך האָב זיך דערמאָנט ווען אַמבער איז געווען אין דער אַרעסט-צעל לעבן מיר אין גאַסטאָן קאָונטי תפיסה. איר אַדוואָקאַט האָט איר געזאָגט אַז אויב זי וועט זאָגן איך האָב זי געשלאָגן, וועט די פּאָליציי זי אַרויסלאָזן פון תפיסה. פרייהייט אין אויסטויש פֿאַר ליגנס. ווי קאָרופּירט איז דאָס? גערעכטיקייט ווערט געלאַכט אין די פאַראייניקטע שטאַטן.

            אַמעיזן האָבן זיך אײַנגעדרײט אין מײַן צעל. אַ שטענדיקער שטראָם פֿון אַמעיזן איז אַרײַן דורך אַ שפּאַלט אין דער וואַנט און זיך געגאָסן אויף מײַן שטאָק. שרעקלעך! איך האָב גענוצט אַ זייפֿיקן שטאָף צו אָפּרײַבן דעם אַמעיזן־שפּור אין אַ פֿאַרזוך זיי צו באַפֿרײַען. בשעת איך האָב אָפּגעשרויבט דעם שפּאַלט אין דער וואַנט, האָט דער אַרעסטאַנט אין דער צעל לעבן מיר געפֿרעגט וואָס איך טו. איך האָב אים דערציילט וועגן די אַמעיזן. ער האָט געזאָגט אַז ער האָט אויך אַ פּראָבלעם מיט אַמעיזן. מיר האָבן אַ ביסל גערעדט און איך האָב אים געפֿרעגט צי די וועכטער וועלן אים געבן פּאַפּיר און קאָנווערטן. ער האָט געזאָגט "יאָ" און מיך געפֿרעגט צי איך דאַרף עטלעכע. איך האָב געזאָגט "יאָ" און אַ פּאָר סעקונדעס שפּעטער זענען פּאַפּיר און קאָנווערטן אַרײַן דורך דעם שפּאַלט אין דער וואַנט. איך האָב געוווּסט וואָס איך וועל טאָן. איך האָב געשמייכלט אינעווייניק.

            איך האָב געשריבן בריוו צו מײַן משפּחה און "פֿרײַנד". אין די בריוו האָב איך דערקלערט וואָס עס טוט זיך מיט מיר אין צענטראלער תפיסה אין ראַלי, נאָרט קאראליינע. איך האָב באַקומען די נויטיקע אַדרעס פֿונעם אַרעסטאַנט לעבן מיר און איך האָב אויך געשריבן אַ בריוו צו נאָרט קאראליינע געפֿאַנגענע לעגאַלע סערוויסעס. דאָס איז די געזעץ פֿירמע וואָס דאַרף זיך אָפּגעבן מיט אַלע קלאָגעס פֿון געפֿאַנגענע קעגן דעם שטאַט. לויט די תפיסה כּללים, אויב געפֿאַנגענע האָבן נישט געהאַט קיין געלט אין זייערע קאָנטאָס, האָט מען זיי ערלויבט פֿינף בריוו צו אָרעמעלייט פּער חודש. איך האָב געשריבן פֿינף בריוו און געשטעלט אַן "אינד" אין דער אויבערשטער ווינקל וואו דער בריוו־מאַרק איז געגאַנגען, ווי עס איז געווען נויטיק צו לאָזן וויסן דעם פּאָסט־צימער שטאַב אַז איך האָב נישט קיין געלט און די בריוו זאָלן געשיקט ווערן אָן קיין אָפּצאָל. איך האָב געוואַרט חדשים, דערנאָך יאָרן. נישט קיין איין ענטפֿער.

            נאך א יאר איז פארבייגעגאנגען ווען איך האב זיך געמוטשעט יעדן טאג אין אפגעזונדערטקייט. איך האב באמערקט אז מיין רעכטע האנט פלעגט זיך ארויפציען ווען איך האב זי נישט גענוצט. ווען איך האב פרובירט זי צו רירן, פלעגט זי ארבעטן ריכטיג. איך האב געקענט כאפן א פעדער און קלאר שרייבן, אבער ווען די האנט איז נישט געווען אין באנוץ האט זי זיך צוזאַמענגעקרימט. איך האב געוואוסט אז דאס איז א סארט שאָדן אין דער רוקן. איך האב אויך געהאט שוועריגקייטן צו דרייען מיין קאפ זייער ווייט. איך האב נישט געקענט רירן מיין קין צו מיין ברוסט, קוקן ארויף זייער ווייט אדער זיך גאָר דרייען רעכטס אדער לינקס. די באוועגונגס-ראַנג אין מיין האַלדז איז געווען פארקלענערט. בכלל בין איך געווען אין א גאנץ גוטער פארעם. איך האב אנגעהויבן טאן דזשאַמפּינג דזשעקס אין א פארזוך צו ווערן אין א בעסערער פארעם. א פאר וואכן נאכדעם וואס איך האב אנגעהויבן די דזשאַמפּינג דזשעקס, האב איך אנגעהויבן אויסהוסטן בלוט. איך האב ווייטער אויסגעהוסטן בלוט פאר יארן דערנאך. איך האב אנגעהויבן ספעציפיש דאווענען וועגן דעם EMT. איך האב געוואלט וויסן ווי אזוי עס ארבעט כדי מען זאל עס קענען אפשטעלן. נבואה איז שווער צו פארשטיין, אבער נאך מער ווי פופצן יאר, האט גאט מיר געזאגט אז איך ווייס גענוג. ער האט געזאגט אז אויב איך טייל וואס ער האט מיר געוויזן וועגן דעם EMT, וועלן כינע און אנדערע עס קענען אויסגעפינען און אפשטעלן. די ערשטע לעקציע איז צו פֿאַרשטיין אַז די פֿאַראייניקטע שטאַטן באַצאָלן וויסנשאַפֿטלער צו פֿאַרשפּרייטן ליגנס. יאָ, די פֿאַראייניקטע שטאַטן פֿאַרשפּרייט ליגנס צו פֿאַרהיטן וויסנשאַפֿטלער פֿון אַנדערע לענדער פֿון אַרויסגעפֿינען וואָס די פֿאַראייניקטע שטאַטן האָט געוווּסט פֿאַר אַ סך יאָרן. די רעגירונג פֿון די פֿאַראייניקטע שטאַטן ניצט אַ קוואַנטום קאָמפּיוטער וואָס זיי רופֿן "באַזע 5" זינט די 1970ער יאָרן. לייענט ביזן סוף צו זען ווי זיי טוען דאָס.

            צוויי וועכטער זענען געקומען צו מיין צעל. זיי האבן געעפנט מיין טראַפּ טיר, מיך געבונדן מיט די הענט, און דערנאך געעפנט די צעל טיר. זיי האבן מיר אנגעטון קייטן און דערנאך גענומען צו א זיצונג צימער. א מאן דארט האט געזאגט אז מען באטראכט מיר פאר באפרייאונג פון אפגעזונדערטקייט. ער האט געזאגט אז אויב איך וועל ווערן באשטעטיקט, וועל איך ווערן אריינגעלייגט אין א סטאנדארט צעל בלאק. איך בין געווען שאקירט. דער מאן האט מיר געפרעגט א סך פראגעס, און דערנאך מיך צוריקגעשיקט צו מיין צעל. איך בין געווען זייער אויפגערעגט. איך האב געהאט גרויס האפענונג אז איך וועל ווערן באפרייט פון דער אפגעזונדערטקייט אין וועלכער איך בין געווען פאר יארן. שפעטער יענעם אוונט, ווען די נאכט שיפט איז געקומען אויף דיוטי, איז א וועכטער פארבייגעגאנגען מיין צעל און געלאַכט. איך האב אים געהערט זאגן אז זיי האבן מיך היינט גענומען אויף א רייד. דערנאך די ווערטער וואס האבן זיך איינגעברענט אין מיין נשמה, "דו גייסט נישט אין קיין ערגעץ." ער איז געווען גערעכט. איך האב קיינמאל נישט געהערט גארנישט מער וועגן יענער זיצונג. איך האב זיך געוואונדערט צי דאס איז נאר א וועג צו זען צי איך וועל זיך באקלאגן אויף די באלעסטיקונג. האבן זיי זיך געלאַכט אויף מיין חשבון?

            א פאר טעג שפעטער האב איך געהערט ווי די טיר עפנט זיך וואס האט געפירט צו אונזער צעל בלאק. איך האב ארויסגעקוקט און געזען צוויי וועכטער שטופן א וואגן. זיי האבן זיך אפגעשטעלט ביים פוס פון די טרעפ. איין וועכטער האט געהויבן א גרויסן זעקל מיט פליסיקייט פון וואגן און עס ארויפגעטראגן. איך האב געהערט ווי די צוטריט טיר איבער מיין צעל עפנט זיך. עס איז געווען אביסל גערויש און דערנאך איז די צוטריט פאנעל פארמאכט און פארשלאסן געווארן. די וועכטער האבן פארלאזט דעם בלאק. איך בין אראפגעקניט צו דאווענען. איך בין געווען צופרידן אז איך קען קניען צו דאווענען נאכאמאל. עס איז געווען א לאנגער, ווייטאגליכער פראצעס פון דער נאכט פון מיין אטאקע ביז דעם פונקט וואו איך האב געקענט פונקציאנירן כמעט נארמאל נאכאמאל. איך האב געוואוסט אז גאט האט ערלויבט וואס איז מיט מיר געשען. איך האב אויך געוואוסט אז ליידן ברענגט ארויס א שיינע נשמה. מיין פארבינדונג מיט גאט איז געווען פיל טיפער און איך האב זיך געפילט פיל נענטער צו גאט צוליב מיין יסורים. אסאך מענטשן זאגן אז דער ציל רעכטפארטיגט נישט די מיטלען, אבער פאר גאט רעכטפארטיגט דער ציל יא די מיטלען. מיין גלויבן אין גאט איז געווען פעסט. איך האב געוואוסט אז א פרייט באן קען מיך נישט אוועקציען פון גאט.

            יענע נאכט האב איך אנגעהויבן הוסטן און מיין הויט האט אנגעהויבן ברענען. איך בין געווען איבערראשט! איך האב געפילט ווי איך האב מעיס איבעראל אויף מיר. איך האב דערמאנט דעם זעקל מיט פליסיקייט וואס די וועכטער האבן געטראגן צום צוטריט פאנעל איבער מיין צעל. איז עס געווען א זעקל מעיס? האבן זיי געהאט עפעס א מיטל אויפגעשטעלט צו פאמפן מעיס אין די געפאנגענע'ס צעלן? צענטראל תפיסה האט קיינמאל נישט אויפגעהערט מיך צו באוואונדערן. איך האב דערמאנט וואס גאט האט געזאגט דורך דעם נביא, "זיי זענען קלוג אין טאן שלעכטס, אבער זיי ווייסן נישט ווי צו טאן גוטס." מיין לעבנס-ערפארונג האט געטריבן גאט'ס לערעס טיף אין מיין נשמה. דער זעקל מעיס האט געהאלטן מער ווי א חודש. ווען עס איז ענדליך אויסגעלאפן, האב איך געהאט רואיגקייט פאר א וויילע, ביז זיי האבן עס ווידער אנגעפילט. דאס איז געשען עטליכע מאל, אבער איך האב זיך נישט באקלאגט. איך האב געוואוסט וואס איז געשען ווען איך האב זיך באקלאגט. נאך בערך זעקס חדשים וואס די מעיס איז געווארן אריינגעפאמפן אין מיין צעל , האב איך געפונען אז איך בין געווארן אימוּן דערצו. איך האב מער נישט געברענט אדער געהוסט. איך האב עס געקענט שמעקן אין דער לופט, אבער עס האט מיר נישט שטארק געשטערט. גאט זאל געלויבט ווערן!

            איין אָוונט האָבן זיך די טירן צו אונדזער צעל־בלאָק געעפֿנט און איך האָב געהערט צאָלרײַכע פֿיס אַרײַנמאַרשירן אין בלאָק. איך בין שנעל געגאַנגען צום טיר און אַרויסגעקוקט. מײַנע אויערן האָבן מיך נישט פֿאַרפֿירט, עס זענען געווען מער וועכטער אַרײַן אין בלאָק ווי איך האָב געקענט ציילן! עס איז געווען אַן אינוואַזיע. איך האָב געוואוסט וואָס גייט באַלד פּאַסירן. עס איז געווען אַ שאָק־דאַון.

            א וועכטער איז געקומען צו מיין טיר, האט געעפנט מיין פאסטקע, און דערנאך באפוילן מיר אויסצוטון מיין קליידער און זיי אים דורכצוגעבן דורך דער פאסטקע. איך האב עס געטאן. דערנאך האט ער מיר באפוילן צוריקצוגיין, זיך אומקערן, זיך בייגן און הוסטן. די דערנידעריגנדיקע רוטינע איז געווען נארמאל אין תפיסה. דערנאך האט ער צוריקגעווארפן מיין באקסער הויזן דורך דער פאסטקע און מיר געזאגט איך זאל זיך אונטערווארפן מיט קייטלעך. איך האב שנעל אנגעטון מיין באקסער הויזן, דערנאך צוריקגעצויגן צום פאסטקע און ארויסגעשטעקט מיין הענט. ער האט מיר מיט די הענט קייטלעך געבונדן. דערנאך האט זיך מיין צעל טיר געעפנט. מען האט מיך ארויסגעפירט אין קארידאר און איך בין לאנגזאם געגאנגען דורך א מעטאל דעטעקטאר. עס האט נישט געביפט, אבער איינער פון די וועכטער האט געשריגן, "היי! לאז אים אראפנעמען זיינע ברילן!" האט דער וועכטער וואס האט מיך באגלייט אראפגענומען מיין ברילן און מיר צוריקגעפירט דורך דעם מעטאל דעטעקטאר. נאך אלץ קיין ביפ נישט. צוויי וועכטער האבן אנגעהויבן שטארק קוקן אויף מיין ברילן. זיי האבן נישט געקענט פארשטיין פארוואס דער מעטאל דעטעקטאר האט נישט געביפט ווען מיין ברילן זענען געמאכט פון מעטאל. איך האב געהערט איינער פרעגן דעם צווייטן, "זיי זענען מעטאל, נישט אזוי?" איך האב געזאגט, "זיי זענען טיטאניום, ממילא זיי לאזן נישט אן דעם מעטאל דעטעקטאר." די צוויי וועכטער האָבן אויסגעזען צופֿרידן דערמיט. איינער פֿון זיי האָט מיר אַרײַנגעשטופּט די ברילן אין דער האַנט און דערנאָך מיך צוריקגעפֿירט אין בלאָק. ער האָט מיך אַוועקגעזעצט אויפֿן פֿוסבאָדן אַרויס פֿון מײַן צעל. מײַנע ברילן זײַנען געווען אין מײַנע הענט, וואָס זײַנען געווען פֿאַרבונדן מיט האַנטקייטלעך הינטער מײַן רוקן. איך האָב פּרובירט צו צוציען מײַנע הענט נאָענט גענוג צו קענען צוריק אַרויפֿלייגן די ברילן, אָבער דאָס איז געווען אוממעגלעך, אַזוי בין איך דאָרט געזעסן בלינד. פֿאַרשידענע זאַכן זײַנען אַרויסגעוואָרפֿן געוואָרן פֿון מײַן צעל אויפֿן בלאָק־פֿוסבאָדן. איך האָב געשמייכלט אינעווייניק. עס איז גאָרנישט געווען, וואָס איך האָב געברויכט.

            איך האָב זיך דערמאָנט דעם ערשטן תפיסה אין וועלכן איך בין אַרײַנגעלייגט געוואָרן. איך בין געווען אין אַ צעל מיט אַ מאַן מיטן נאָמען מאַרק. ער האָט מיר דערציילט אַז דער סוד צו אַנטלויפֿן פֿון אַ "שעיק דאַון" איז געווען צו האָבן עפּעס פֿאַר די וועכטער צו געפֿינען. ער האָט שטענדיק געהאַלטן אַ גלעזל זאַלץ און פעפֿער. יעדע זאַלץ און פעפֿער וואָס ער האָט נישט געניצט איז אַרײַן אין גלעזל. האַלטן עקסטרע זאַלץ און פעפֿער אין אונדזערע צעלן איז געווען קעגן די תפיסה פּאָליטיק. דערנאָך, ווען די וועכטער זענען געקומען זוכן, פלעגן זיי געפֿינען מאַרקס גלעזל זאַלץ און פעפֿער און טראַכטן אַז זיי טוען אים וויי דורך נעמען עס. מאַרק האָט זיך שטענדיק אויפֿגעפֿירט אויפֿגעברויזט ווען די וועכטער האָבן אַרויסגעוואָרפֿן זײַן זאַלץ און פעפֿער אויפֿן פֿוסבאָדן און דערויף געטראָטן, אָבער אין דער ווירקלעכקייט האָט ער עס ניטאַמאָל געברויכט. עס איז נאָר געווען צו געבן זיי צופֿרידנקייט, כּדי זיי זאָלן לאָזן די זאַכן וואָס זענען אים וויכטיק. געניאַל!

            איך האָב גענוצט אַלע זאַלץ און פעפער וואָס איך האָב באַקומען, אַזוי בין איך אויפגעקומען מיט אַן אַנדער געדאַנק. מיר האָבן נאָר געמעגט האָבן איין וואַשקלאָט. איך פלעג האַלטן אַן עקסטרע וואַשקלאָט יעדעס מאָל ווען זיי האָבן געמאַכט קליידער-אויסטויש. איך פלעג לייגן דעם עקסטרע וואַשקלאָט אונטער מיין מאַטראַץ אַזוי אַז עס זאָל אויסזען ווי איך פּרוביר עס צו באַהאַלטן. דאָס האָט יעדעס מאָל געאַרבעט! די וועכטער פלעגן דורכזוכן מיין צעל ביז זיי האָבן געפֿונען דעם 'פאַרבאָרגענעם' וואַשקלאָט, דערנאָך פלעגן זיי עס אַרויסוואַרפן אויפן שטאָק און שרייען אויף מיר, "דו מעגסט נאָר איין וואַשקלאָט!" איך פלעג שטענדיק מאַכן גרויסע אויגן ווי איך וואָלט געווען דערשראָקן. דערנאָך פלעגן זיי פֿאַרלאָזן מיין צעל און גיין אין דער ווייַטער ווייל זיי האָבן געפֿילט אַז זיי האָבן מיר שאַטן געטאָן. זיי האָבן באַקומען זייער צופֿרידנקייט, און איך האָב געקענט האַלטן די זאַכן וואָס זענען מיר באמת וויכטיק געווען.

            ווי איך בין געזעסן דאָרט בלינד אויף יענעם צענטראלן תפיסה שטאָק, האָב איך געשמייכלט אינעווייניק. זיי האָבן אַרויסגעוואָרפן אַלע סטייראָפאַם טאַץ אין וועלכע מיין עסן איז געקומען, אָבער זיי האָבן פֿאַרלאָזט מיין קישן! מיין גרעסטע מורא איז געווען צו פֿאַרלירן מיין קישן. איך האָב עס זייער געברויכט צו ליגן אויף מיין זייט. מיין האַלדז שאָדן האָט עס געפֿאָדערט. איך האָב נאָר געהאַלטן די סטייראָפאַם טאַץ כּדי זיי זאָלן זיי געפֿינען! דער טריק האָט געאַרבעט!

            מען האט מיך ארויפגעשלעפּט אויף די פֿיס און צוריקגעשטופּט אין מיין צעל. די טיר האט זיך פארמאכט, מען האט אַראָפּגענומען מיין האַנטקייטלעך און די טראַפּ טיר איז פארמאכט געוואָרן. איך בין ווידער געווען אַליין. איך האָב אָנגעטאָן מיין ברילן און באַטראַכט די שאָדן. אַלץ איז געווען אויפן שטאָק מיט שטיוול אָפּדרוקן אויף מיין בעטגעוואַנט. זיי זענען געווען טאַקע פֿאַרהאַרטעוועט. זיי וואַרפן שטענדיק די געפאנגענע'ס זאַכן אויפן שטאָק און דערנאָך טרעטן זיי דערויף. דאָס ווייזט זייער האַספולע שטעלונג צו געפאנגענע. איך האָב דורכגעגראָבן דעם הויפן און געפֿונען מיין קישן! ערשט נאָכדעם ווי עס איז געווען אין מיין הענט, בין איך געווען צופֿרידן. איך האָב זיי נישט געזען עס אַרויסוואַרפֿן, אָבער די מורא פֿאַר יענער מעגלעכקייט האָט מיך נאָך אַלץ געכאפט ביז איך האָב עס זיכער געהאַלטן אין מיין הענט. גאָט זאָל דאַנקען!

            יעדער מאָמענט אין מיין אפגעזונדערטקייט צעל איז געווען אַן עקסטרעמע יסורים. דער EMT האט די מעגלעכקייט צו שטעלן צייטן פֿאַר פֿאַרשידענע אַקציעס. די וועכטער וואָס האָבן מיך געקוקט האָבן אויפגעשטעלט אַ רוטין. איך בין געהאַלטן געוואָרן וואַך פֿאַר איבער 5 חדשים! יאָ, איבער 5 חדשים אָן אַ שעה שלאָף. מיין מוח האָט געלערנט זיך אויסצושליסן האַלב אין אַ צייט. אַזוי, האַלב מיין מוח פלעגט שלאָפן ווען איך בין טאַקע וואַך. איך האָב זיך געפֿילט ווי איך בין אין גיהנום אויף דער ערד. איך בין געווען אַזוי מיד אַז איך האָב נישט געקענט פֿונקציאָנירן ווייל די שטרענגע רוטין פֿון ווייטיקדיקע פֿאָלטר האָט זיך קיינמאָל נישט אויפֿגעהערט. אָבער ווי זיי האָבן מיך געפֿאָלטרט, האָב איך געהערט גאָט קלאָרער און קלאָרער.

            איין טאָג האָט גאָט גערעדט, "פון וואַנען איז די וועלט געקומען?" זעקס יאָר פון תפילה דורך ליידן און די ענטפער צו דער פראגע וואָס גאָט האָט געשטעלט איז ענדלעך געקומען. דאָס איז אַ ספּעציעלע התגלות וואָס גאָט האָט מיר באַפֿוילן צו האַלטן פֿאַר אַ ספּעציעלן טאָג. סלה.

            די טעג אין מיין אפגעזונדערטקייט-צעל זענען געווען אָנגעפילט מיט תּפֿילה. די וועכטער האָבן מיר נישט דערלויבט צו באַקומען די צוויי ביבליאָטעק-ביכער אַ וואָך וואָס די רעגולערע אַרעסטאַנטן האָבן געמעגט. איך האָב געבעטן דעם וועכטער וואָס האָט געבראַכט די ביבליאָטעק-ביכער צו די אַרעסטאַנטן פֿאַר ביכער יעדעס מאָל ווען ער איז אַרײַן אין צעל-בלאָק, אָבער ער האָט מיך איגנאָרירט. איך האָב געהאַט אַן אידעע! איך האָב געבעטן דעם אַרעסטאַנט אין צעל לעבן מיר צו געבן מיר דעם פֿאָרמולאַר וואָס מען ניצט צו באַשטעלן ביבליאָטעק-ביכער. ער האָט דאָס געטאָן און איך האָב עס אויסגעפֿילט, שרײַבנדיק מיין נאָמען און סעל-נומער אויבן. איך האָב אָנגעצייכנט דאָס קעסטל פֿאַר וועסטערנס. איך האָב געטראַכט אַז דאָס וואָלט געווען אַ שיינע אַנטלויף פֿון דער רעאַליטעט. דער וועכטער האָט אויפֿגעהויבן די ביכער-בעט-בלעטער, אַרײַנגערעכנט מײַנע. איך האָב געוואַרט צו זען צי איך וועל מעגן באַקומען ביכער. איך האָב נישט געקענט פֿאַרשטיין פֿאַרוואָס די וועכטער האָבן מיך באַהאַנדלט ערגער ווי מערדער, קינדער-מאַלעסטערס און פֿאַרגוואַלדיקער. עס איז געווען פֿאַרבלענדלעך!

            ווען די ביכער פון דער ביבליאָטעק זענען אָנגעקומען, האָט דער וועכטער זיך אָפּגעשטעלט ביי מיין צעל. איך בין געווען שאָקירט ווען ער האָט געעפֿנט מיין טראַפּ טיר. איך האָב אים געהערט לאַכן ווען ער האָט אַרײַנגערוקט די ביכער. איך האָב זיי געכאפט איידער זיי האָבן געקענט אַראָפּפֿאַלן אויפֿן שטאָק. איך האָב זיך אַוועקגעזעצט אויף מיין בעט און געקוקט וואָס זיי האָבן מיר געגעבן. עס זענען געווען צוויי ביכער. קיינער איז נישט געווען קיין וועסטערן. דאָס ערשטע בוך איז געווען אַ בילדונגס־בוך וועגן רוסישע פּודינג־פּרייזן. פּוד איז געווען אַ סאָרט רוסישע מעסטונג. דאָס בוך האָט גערעדט וועגן פֿאַרשידענע פּרייזן איבער די יאָרן פֿאַר פֿאַרשידענע מעטאַלן און לאַנדווירטשאַפֿטלעכע זאַכן. די וועכטער האָבן גוט געטאָן זייער אַרבעט. דאָס בוך האָט מיך אַפֿילו לאַנגווייליק געמאַכט. אָבער דאָס צווייטע בוך האָט מיך געמאַכט שמייכלען. די וועכטער האָבן דורכגעפֿאַלן שרעקלעך. זיי האָבן מיר געשיקט אַ פֿול־גרייס ווערטערבוך. עס איז געווען ריזיק. איך בין געווען פֿאַרליבט. קלאָר, זיי האָבן נישט געוואוסט אַז ווען איך בין געווען אַ קינד פלעג איך זיצן און לייענען דאָס ווערטערבוך ביי מיין באָבעס הויז. דאָס איז געווען איינע פֿון מיינע באַליבסטע פֿאַרברענגען! איך האָב געלייענט דאָס פּוד־בוך און דערנאָך צוריקגעגעבן עס, אָבער איך האָב געהאַלטן דאָס ווערטערבוך. דאָס זענען געווען די איינציקע צוויי ביכער וואָס איך האָב ווען באַקומען אין צענטראַלן תפֿיסה. איך האָב אויסגעפֿילט מער פֿאָרמען, אָבער זיי האָבן מיר קיינמאָל נישט געבראַכט קיין אַנדערע ביכער. גאָט זאָל דאַנקען איך האָב געהאַט דאָס ווערטערבוך! יאָרן פון גוט לייענען, בילדער און מאַפּעס!

            מײַן צעל איז געווען זייער שוואַך באַלויכטן. עס האָט געהאַט אַ נאַכט־לאָמפּ וואָס איז געבליבן אָנגעצונדן די גאַנצע צײַט, אָבער די הויפּט־לאָמפּ וואָס האָט געדאַרפט אָנגעצונדן בײַטאָג האָט נישט געאַרבעט. איך האָב געלעבט אין פֿינצטערניש. עס איז געווען שווער צו לייענען מײַן ווערטערבוך. איך האָב געדאַרפֿט זיך זייער נאָענט צו די בלעטער. איך פלעג לייגן דאָס ווערטערבוך אויף מײַן בעט, און דאַן זיך לייגן אויף די הענט און קני מיטן פּנים נאָענט צו די בלעטער און לייענען. דאָס האָט געמאַכט לייענען מיד, אָבער עס האָט מיר געהאָלפֿן זיך האַלטן אַ טעמפּאָ אַזוי אַז איך זאָל נישט גיין צו שנעל. איך האָב באַמערקט אַז דאָס פּוד־בוך האָט געהאַט אַ פּלאַץ וואו מען נעמט דאָס בוך אַרויס פֿון דער ביבליאָטעק און ווען מען דאַרף עס צוריקגעבן, אָבער דאָס ווערטערבוך האָט נישט געהאַט קיין אַזאַ זאַך. איך האָב זיך געוואונדערט פֿון וואַנען זיי האָבן באַקומען דאָס ווערטערבוך. פֿון וואַנען זיי האָבן עס באַקומען, בין איך געווען צופֿרידן!

            איין טאג איז דער וואַשקומען אין מיין צעל צעבראכן געווארן. עס זענען נישט געווען קיין קנעפּלעך צו עפענען דאס וואסער, אנשטאט זענען געווען קנעפלעך. איך פלעג אריינדריקן דעם קנעפל און דאן לאזן גיין. דאס וואסער פלעגט אנפאנגען רינען און ווייטער רינען פאר בערך דרייסיק סעקונדעס. אויב איך האב געדארפט נאך וואסער, פלעג איך נאכאמאל דריקן דעם קנעפל, און נאכאמאל. אבער יענעם טאג האט זיך דאס וואסער נישט אפגעשטעלט. איך האב געווארט ווי עס האט געלאפן פאר צוויי מינוט, צוויי שעה, דערנאך טעג. איך בין צוגעוואוינט געווארן צום גערויש פון וואסער וואס שלאגט דעם וואַשקומען. עס האט טאקע אויסגעזען בארואיגנד! די שטילקייט פון דער צעל האט שוין נישט געוויכט אויף מיר, דער הינטערגרונט גערויש האט טאקע געהאלפן. עס איז אויך געווען פיל גרינגער צו וואשן די הענט! א צעבראכענער וואַשקומען איז א ברכה. איך האב זיך געוואונדערט וויפיל מאל מענטשן זענען געבענטשט געווארן דורך עפעס צעבראכן און האבן עס נישט דערקענט אלס אזוינס? אפשר א פלאט רעדל וואס האט זיי געפירט שפעט, נישט פארשטייענדיג אז עס האט זיי געפירט צו פארמיידן א קראך. אומגלויבליך ווי גאט ארבעט!

            מײַן רוקן־ביין איז געגאַנגען פיל בעסער. יאָרן זענען פֿאַרבײַגעגאַנגען זינט יענער שרעקלעכער נאַכט און איך האָב זיך כּמעט געפֿילט פֿרײַלעך. אַפֿילו מיטן טורמע־לעבן וואָס איך האָב געלעבט, האָב איך געוווּסט אַז גאָט טוט דאָס פֿאַר אַ סיבה. זי האָט מיך צוגעגרייט פֿאַר דער צוקונפֿט. איך האָב זיך פֿאַרלאָזט אויף דעם. פּונקט ווען איך האָב אָנגעהויבן פֿילן פֿרײַד, איז דער ווײַטערדיקער פּראָבלעם אויפֿגעקומען.

            א וועכטער האט געעפנט מיין טראַפּ טיר און געלייגט א בריוו דערויף. ווען איך האב אויסגעשטרעקט די האַנט צו נעמען דעם בריוו, האט דער וועכטער מיר געשאָסן מיט שטעכער אין פּנים. די חדשים פון שטעכער-מיסברויך האבן מיך מערסטנס אימוּן געמאַכט, האב איך פשוט אויסגעשווענקט די אויגן אין דער וואַשבעקן (דאַנק גאָט אַז עס איז געלאָפן פריי) און אויסגעטוישט מיין העמד. נאך אפאר וועכטער זענען געקומען צו מיין צעל. מען האט מיך געבונדן מיט די הענט-קייטלעך און דערנאך ארויסגענומען פון דער צעל. מען האט מיך ארויסגעפירט פון צעל בלאָק און אין זאַל. א סערזשאַנט האט זיי געזאגט צו נעמען מיך צו דער שוועסטער. איך בין געווען איבערראשט! איך האב פריער נישט געמעגט זען א שוועסטער. מאל זענען שוועסטער דורכגעגאנגען דעם בלאָק, אבער זיי האבן זיך געווענליך אפגעזאגט צו אפשטעלן. די שוועסטער האט מיך שנעל איבערגעקוקט און געזאגט אז איך בין אין ארדענונג. ווען מיר האבן פארלאזט די שוועסטער'ס סטאנציע אין סוף זאַל, זענען מיר אנגעקומען צו דעם ארט וואו דער זאַל האט זיך געדרײט און קיין קאַמעראַס האבן נישט געקענט זען. די קלאַפּן האבן זיך אנגעהויבן. מען האט מיך געשלאָגן, געטראָטן און געוואָרפן אויפן שטאָק און דערנאך געטראָטן. די גאנצע צייט האב איך געדאנקט גאָט אַז איך האב געטאָן אַזוי פיל געניטונגען. איך האב געוואוסט אַז די געניטונגען וואָס איך האב געטאָן העלפן מיין רוקן זיך נישט צו רירן ווידער. ווען די וועכטער האָבן זיך געפילט באַרעכטיקט, האָבן זיי מיך אַרויפגעשלעפּט פֿון שטאָק אויף די פֿיס. צוויי פֿון זיי האָבן געכאפט מײַנע אָרעמס און מיך אַרײַנגעשלאָגן מיטן פּנים ערשטן אין דער וואַנט. מײַנע הענט זענען שוין געווען פֿאַרבונדן מיט האַנטקייטלעך הינטער מײַן רוקן און די האַנטקייטלעך זענען געווען אין דער שוואַרצער קעסטל. די שוואַרצע קעסטל איז אַ מיטל וואָס פֿאַרוואַנדלט פֿלעקסיבלע האַנטקייטלעך אין נישט-פֿלעקסיבלע שטאַנגען. צו האָבן אַ געפֿאַנגענס הענט פֿאַרשפּאַרט אין נישט-באַוועגלעכע שטאַנגען מאַכט עס גרינג פֿאַר די וועכטער צו פֿאַראורזאַכן שרעקלעכע ווייטיק. אַ דריטער וועכטער האָט געכאפט איינע פֿון מײַנע הענט און אָנגעהויבן זי צו דרייען אין די האַנטקייטלעך שטאַנגען. איך האָב געפֿילט ווי דער מעטאַל שניידט זיך טיף אין מײַן הויט ווען מײַן האַנטגעלענק האָט זיך געפּלאַצט און זיך געדרייט אין דער מאַנקע. בלוט האָט געפֿלוסן.

            איך האָב געהערט ווי דער סערזשאַנט שעלט דעם וועכטער וואָס האָט מיר אָפּגעשניטן די האַנטגעלענק. ער האָט עס אָפּגעלאָזט ווען דער סערזשאַנט האָט געזאָגט די אַנדערע צוויי מיך צוריקצוברענגען צו דער שוועסטער. מיר זענען צוריקגעגאַנגען צו דער שוועסטערס סטאַנציע. זי האָט מיך אָנגעקוקט און דערנאָך געזאָגט דעם סערזשאַנט אַז איך דאַרף שטאָכן. ער האָט ווידער געשאָלטן. מען האָט מיך מאַרשירט דעם גאַנצן וועג אַרויף צום מעדיצינישן אָפּטייל. עס האָט גענומען אַרום פֿופֿצן מינוט צוליב אַלע לאַנגע קאָרידאָרן און פֿאַרשידענע טירן. מען האָט מיך געשטעלט אין אַ האַלט-צעל. נאָך עטלעכע שעה, איז אַ דאָקטער געקומען צו דער צעל און געפֿרעגט וואָס איז מיט מיר. אַ וועכטער האָט אים געזאָגט אַז איך האָב זיך אָפּגעשניטן. דער דאָקטער האָט געזאָגט צו אַ שוועסטער זי זאָל מיך פֿאַרבינדן און מיך צוריקשיקן צו מיין צעל. אַ פּאָר מינוט שפּעטער איז די שוועסטער געקומען און האָט געבעטן דעם וועכטער צו לאָזן אָפּ דעם מאַנקעט כּדי זי זאָל עס קענען אַרויפֿשטופּן העכער אויף דעם פֿאַרוואונדעטן אָרעם. זי האָט אָנגעקלעפּט גאַז איבער דער וואונד און מיך צוריקגעשיקט צו מיין צעל. זיי האָבן מיר קיינמאָל נישט געגעבן קיין אַנדערע באַהאַנדלונג. איך בין געווען צופֿרידן אַז עס איז נישט געוואָרן אינפֿעקטירט.

            איך בין געווען ערשטוינט ווי כּמעט יעדער וואָס האָט געאַרבעט אין דער תפיסה און טורמע סיסטעם איז געווען אַזוי קאַלטבלוטיק. אפילו די דאָקטוירים און שוועסטער זענען געווען שלעכט. זיי זענען דאָרט געווען פֿאַר אַ געהאַלט און האָבן זיך נישט טאַקע געקימערט וועגן העלפֿן די געפאנגענע. איך האָב אָפֿט געהערט פֿאַרשידענע מיטגלידער פֿון די תפיסה שטאַב, פֿון וועכטער ביז שוועסטער ביז אַדמיניסטראַטאָרן, זאָגן אַז אויב אַ געפאנגענער האָט נישט ליב געהאַט די באַהאַנדלונג, זאָל ער נישט האָבן געבראכן דאָס געזעץ. איך האָב דאָס געהערט פֿיל מאָל, און יעדעס מאָל האָב איך נישט געקענט זיך אָפּהאַלטן פֿון טראַכטן וועגן ווי זיי האָבן געלויגן וועגן מיר צו מיך אַרײַנשטעלן אין תפיסה און דערנאָך מיר געגעבן אַ גרויזאַמע און אומגעוויינטלעכע שטראָף. זיי זענען באמת געווען שולדיק אין ברעכן זייערע אייגענע געזעצן. דאָס האָט מיך אויך דערמאָנט פֿון איינעם פֿון די וועכטערס באַליבטסטע אויסדרוקן, "איך בין פּונקט ווי דו, אָבער איך בין נישט געכאפט געוואָרן."

            ווען איך בין געגאנגען אין געריכט פאר מיין משפט, האט די פאליציי זיכער געמאכט אז איך האב נישט קיין עדות צו ענטזאגן זייערע ליגנס. זיי האבן געלערנט אמבער און שרה וואס צו זאגן, אבער זיי האבן נישט פארבראכט גענוג צייט דערויף ווייל אמבער האט עס אינגאנצן פארפאטשט. אמבער האט געזאגט אז איך האב זי געשלאגן מיט א האלצערנעם בענקל-פוס, אזוי שטארק ווי איך האב געקענט, פאר דרייסיק מינוט. איך האב געקוקט אויף די זשורי און געזען פרויען פנימער אויפגעברויזט. זיי האבן פארפעלט די לאגיק און האבן אויפגעכאפט די געפילן. אויב אמבער וואלט געווארן געשלאגן דורך א פול-ערוואקסענעם מאן, אזוי שטארק ווי ער האט געקענט, פאר דרייסיק מינוט, וואלט זי נישט געווען לעבעדיג צו עדות זאגן קעגן אים. אבער דאן דער מערסט נארישער טייל: דער דיסטריקט אדוואקאט האט זי געפרעגט, "און וואספארא וואונדן האסטו באקומען?" זי האט געענטפערט, "איך האב געהאט עטליכע בלויע פלעקן און איך בין געווען ווייטאגליך פאר א פאר וואכן." איך האב געקוקט אויף די זשורי און געזען פייער פלאקערן אין פרויען אויגן. זיי זענען נישט געווען באזארגט אז איר געשיכטע איז אוממעגלעך, זיי זענען געווארן אנגעטריבן צו כעס דורך אירע ווערטער.

            אמבער האט אויך געזאגט אז זי איז געהאלטן געווארן אלס משכונה פאר דרייצן יאר. נאכאמאל, פרויען פנימער זענען געווארן רויט מיט כעס. צו שטיצן איר געשיכטע, האט זי געזאגט אז איך האב איר געקייטלט האלדז צו א טואַלעט כדי זי זאל נישט קענען ארויסגיין פון הויז. א טואַלעט אין די פאראייניגטע שטאטן האט נאר צוויי קליינע ריגלען וואס האלטן עס אין פלאץ. זיי זענען גרינג צו אפריסן פון דער ערד. נאך א גאנץ אומלאגישער אספעקט פון איר עדות. איינער וואס בויט הייזער, ווי איך, וואלט געוואוסט אז טואַלעטן זענען דעליקאט. אירע ווערטער זענען געווען נאריש, אבער די געפילן וואס זיי האבן ארויסגערופן אין דער זשורי זענען געווען גוואַלדיק. אמבער האט געזאגט אז עס איז נישט געווען קיין טעלעפאן אין הויז. זי האט באדעקט אלע באזעס ווי די פאליציי און דיסטריקט אדוואקאט האבן געלערנט, אבער אין פאקט, איז עס נישט געווען אמת. אמבער האט געהאט איר אייגענעם אויטא. איך ווייס, ווייל איך האב עס געקויפט פאר איר. עס איז געווען א ביואיק פארק עוועניו. עס איז געווען גרוי. עס האט געהאט לעדערנע זיצן. זי איז געפארן וואו זי האט געוואלט, ווען זי האט געוואלט. עס איז געווען אמת אז מיר האבן נישט געהאט קיין טעלעפאן אין הויז, אבער די פולע אמת איז געווען אז מיר אלע האבן געהאט סעלפאונס. אמבער האט גערופן וועמען זי האט געוואלט, ווען זי האט געוואלט. איך געדענק א דאמע אין דער זשורי וואס האט מיר געגעבן דעם מיטלפינגער. ווען עס איז געקומען די צייט צו באראטן, איז זי ערוויילט געווארן אלס זשורי פאָרמאַן.

            עס זענען געווען הונדערטער מענטשן וואָס האָבן געדאַרפט קומען צו עדות זאָגן אין מיין נאָמען, אָבער די פּאָליציי האָט זיי אָפּגעשראָקן מיט צוויי טאַקטיקן. ערשטנס, מיך באַליידיקן אין די נייעס, מאַכנדיג מענטשן מורא צו ווערן באַליידיקט אויך. צווייטנס, אַוועקצושיקן די עדות וואָס זענען יאָ געקומען. איך בין געבליבן אָן קיינעם צו קעגנשטעלן אַמבערס געשיכטע, אָבער אַמבער האָט געהאַט הילף. שרה איז געקומען און האָט קורץ עדות געזאָגט. זי האָט געזאָגט אַז איך האָב זי אויך געשלאָגן מיטן האָלצערנעם שטול-פוס און איר קאָפּ אַרײַנגעשטופּט אין אַ וואַנט. איר עדות איז נישט געווען אַזוי משוגע ווי אַמבערס, אָבער עס האָט געדינט איר צוועק: צוויי עדות קעגן איין. איך האָב זיך דערמאָנט דעם ישׂראלדיקן מאַן וועמען איזאַבעל האָט געהרגעט. זי האָט באַצאָלט צוויי מענטשן צו ליגן וועגן אים, כּדי ער זאָל ווערן פֿאַרשטיינט. איזאַבעלס ליגנס האָבן געאַרבעט. דער גוטער מאַן איז געוואָרן פֿאַרשטיינט און איזאַבעלס מאַן, קעניג אַחאַב, האָט געגנבעט דעם טויטן מאַנס פאַרמעגן. ווי איך בין געזעסן דאָרט ביים פֿאַרטיידיקונגס-טיש, האָב איך שוין געוואוסט אַז די צוויי ליגנער, און יעדער וואָס האָט זיי געהאָלפֿן ליגן, וועלן ליידן ענלעכע גורלות ווי איזאַבעל. גאָט האָט געשיקט יהוה צו הרגענען איר. זי איז געשטאָרבן אונטער פערד'ס קלוון. וואָס פֿאַר אַ ווייטיקלעכער, אָן-באַדייטנדיקער טויט. אָבער דאָס איז וואָס פּאַסירט מיט שלעכטע מענטשן. אָ, און דער שטאַט נאָרט קאראליינע האָט טאַקע באַצאָלט אַמבער און שרה צו קומען אין געריכט צו ליגן וועגן מיר. אַזוי שטאַרק האָבן זיי געוואָלט אַ פֿאַראורטיילונג קעגן אַ ייִד.

            איך בין געפונען געוואָרן שולדיק אין אַלע קלאַגעס. נישט קיין איבערראַשונג דאָרט. לאָגיק האָט נישט געשפּילט קיין ראָלע, נאָר עמאָציע. זיי האָבן מיך געמאָלט ווי אַ משוגענעם פּאָליגאַמיסט וואָס האָט שאַטן זיינע "שקלאַפֿין" ווייבער. אָן קיינעם צו עדות זאָגן פֿאַר מיר, בין איך פֿאַראורטיילט געוואָרן צו איבער צוואַנציק יאָר טורמע. אויב איר קענט מיך, פֿרעג איך אײַך: וואו זײַט איר געווען? דער פּראָצעס איז באַדעקט געוואָרן דורך אַלע נייעס סטאַנציעס. וואו זײַט איר געווען?

            איך האָב געהאַט אַ צווייטן פּראָצעס פֿאַר ברית־מילה צוויי פֿון מײַנע זין. איך האָב ברית־מילה געמאַכט דרײַ, אָבער איינער איז ברית־מילה געמאַכט געוואָרן אין מעקלענבורג קאַונטי און דער דיסטריקט־אַדוואָקאַט האָט זיך אָפּגעזאָגט צו פּראָצעסירן. רעליגיעזע פֿרײַהייט? אָבער צוויי זענען ברית־מילה געמאַכט געוואָרן אין קאַלדועל קאַונטי, נאָרט קעראָליינאַ. יאָ, דער אַנטיסעמיטישער קאַונטי. ווען איך בין געווען אין קאַלדועל קאַונטי תפֿיסה, האָבן מיר עטלעכע פֿון די שוואַרצע אַרעסטאַנטן געזאָגט, "דו ווילסט נישט זײַן שוואַרץ אין דעם קאַונטי, אָבער ליבער גאָט, דו ווילסט נישט זײַן אַ ייִד!" אפֿילו די אַרעסטאַנטן האָבן געקענט זען אַז מען באַהאַנדלט מיך אַנדערש.

            אין דעם ברית־מילה פּראָצעס, האָט שרה געזאָגט אַז איך האָב ברית־מילה געטאָן אונדזער זון קעגן איר ווילן. איר עדות־זאָגן איז געווען קורץ און אַלטמאָדיש. ווען איך האָב איר געפרעגט אַ קשיא, האָט זי זיך אָפּגעזאָגט צו ענטפֿערן. איך האָב געבעטן דעם ריכטער צו אָנווײַזן דעם עדות צו ענטפֿערן די קשיא. דער ריכטער האָט געענטפֿערט, "איך מיין אַז זי מאַכט זיך גוט." ווי קען איך זיך פֿאַרטיידיקן קעגן פֿאַלשע עדות וואָס האָבן נישט געדאַרפֿט ענטפֿערן אויף קראָס־אונטערפֿראַגעס? די קאָרופּציע איז געווען נאַריש.

            אבער אמבער'ס עדות איז געווען משוגע ווי פריער. זי האט געזאגט אז איך האב באשניטן אונזער זון קעגן איר ווילן. זי האט געזאגט אז אונזער זון וועט נישט אויפהערן צו בלוטן פון דער ברית. זי האט געזאגט אז ער האט געבלוטיקט און געבלוטיקט ביז זיינע אויגן זענען אים אריינגעזונקען אין קאפ און זענען קיינמאל נישט צוריקגעקומען. יא. ערנסט. דערנאך האט זי געזאגט אז איך האב פרובירט צו פארברענען די וואונד מיט א הייסן שרויפנציהער ווייל עס האט נישט אויפגעהערט צו בלוטן. איך געדענק אז איך בין געווען חתונה געהאט מיט אמבער. זי איז געווען א קאמפולסיווע ליגנערין, און ווען זי האט עפעס געזאגט האט זי זיך דערביי געהאלטן אויף אייביג, נישט קיין חילוק ווי נאריש עס איז געווען. איך האב געהאט א ווערטל, "ווען אירע הענט פליען, ווייסטו אז זי ליגט." איך האב דאס געזאגט צוליב דעם וועג ווי זי האט געמאכט איבערגעטריבענע האנט-געשטן צו פרובירן צו פארשטארקן אירע ליגנס. די זעלבע אלטע אמבער, גארנישט האט זיך געענדערט.

            אבער ביי דעם פראצעס האב איך געהאט אן אס אין ארבל. בעתן אויסקלייבן די זשורי, האב איך געפרעגט יעדן מעגליכן זשורי מיטגליד וועלכע רעליגיע זיי זענען. צו מיין ענטוישונג, זענען נישט געווען קיין יידן אדער מוסולמענער, אבער עס איז געווען איין פרוי וואס האט געזאגט אז זי איז אן על-די-עס. איך האב געלאַכט אינעווייניג ווען דער אומוויסנדער דיסטריקט אדוואקאט האט זי נישט ארויסגענומען פון דער זשורי. ער האט געקענט, אבער ער האט נישט געוואוסט וואס 'על-די-עס' איז! ווען עס איז געקומען די צייט פאר זשורי באראטונגען, איז דער פארמאן צוריקגעקומען און געמאלדן אז עס איז געווען איין וואס האט זיך אפגעהאלטן און האט געזאגט אז קיין שום מאס באראטונגען וועלן נישט טוישן איר מיינונג. איך האב געוואוסט ווער דער אפגעהאלטן איז געווען. זיי האבן מיך געמאלן ווי א משוגענע פאליגאמיסטקע, אבער די על-די-עס זענען א צווייג פון דער מארמאן קירך ווען זי האט זיך צעשפאלט נאכדעם וואס זייער פירער, יוסף סמיט, דער פאליגאמיסט, איז געשטארבן. איך האב געוואוסט אז אן על-די-עס וועט מיר נישט האלטן די פאליגאמיסט זאך קעגן, אפילו אויב זי וואלט עס יא געגלייבט. און אן על-די-עס וועט זיך פילן באליידיגט דורך א גרופע קריסטן וואס רופן עמיצן א משוגענעם פאליגאמיסט, דאס איז וואס די קריסטן האבן געזאגט וועגן זייער פירער.

            איך בין באַשולדיקט געוואָרן אין צוויי קלאַגעס פון פעלאָני קינד-מיסברויך פֿאַר ברית-מילה צוויי פון מיינע זין. דער ריכטער האָט געגעבן דער זשורי די אָפּציע צו געפֿינען מיך שולדיק אין די פעלאָניעס אָדער אין אַ קלענערער באַשולדיקונג: פעלאָני קינד-מיסברויך. דער אורטייל איז צוריקגעקומען. איך בין געפֿונען געוואָרן שולדיק אין פעלאָני קינד-מיסברויך פֿאַר ברית-מילה שרה און מיין זון, אָבער עס איז געווען אַ האַנג-זשורי אויף אַמבער און מיין זון'ס ברית-מילה. עלף דזשורי האָבן געוואָלט אַז עס זאָל זיין אַ פעלאָני, אָבער איין אָפּהענגער האָט געזאָגט פעלאָני. איך בין פֿאַראורטיילט געוואָרן צו פֿיר חדשים טורמע פֿאַר ברית-מילה איינעם פֿון מיינע זין. דאָס איז געווען פֿיל ווייניקער ווי די אַכצן יאָר וואָס דער דיסטריקט אַדוואָקאַט האָט געדרעט אַז די פעלאָניעס וועלן ברענגען. אין דעם מאָמענט וואָס איך האָב געהערט דעם שולדיק-אורטייל האָב איך געפֿילט די טרערן אין מיינע אויגן. איך האָב נישט געוויינט פֿאַר זיך, איך האָב געוויינט פֿאַר די פֿאַראייניקטע שטאַטן. זיי האָבן באַליידיקט גאָט, און איך האָב געוואוסט וווּהין דאָס האָט געפֿירט.

            צוריק אין מיין צעל, האב איך געלייגט א טיכל איבערן פארבאנד אויף מיין געשניטענעם האנטגעלענק ווייל דאס בלוט האט זיך דורכגעווייקט דורך די גאזע און געטראפט אויפן פאדלאגע. די האנטקייטלעך האבן עס ווידער אויפגעריסן. נאך צענטראלע תפיסה גאסטפריינדשאפט. איך האב אויפגעהויבן דעם בריוו וואס דער וועכטער האט מיר געברענגט צו זען ווער עס האט עס געשריבן. עס איז געווען אדרעסירט צו מיר. דאס איז געווען דער ערשטער בריוו וואס איך האב באקומען אין מיין צענטראלער תפיסה אפגעזונדערטקייט צעל. די צוריק-אדרעס האט געזאגט "דאון סאוט דיוואס". איך האב געטראכט אז דאס איז געווען מאדנע. איך האב געעפנט דעם בריוו און עס געלייענט, און דערנאך עס אריינגעווארפן אין מיסט. דאס איז געווען א סארט האמאסעקסועלע בריוו וואס די וועכטער האבן אינזשענירט. זיי האבן זיך אנגעבאטן צו זיין מיין בריוו-פריינט צו דיסקוטירן סאדאמיטישן סעקס. די נארט קאראליינע תפיסה סיסטעם האט קיינמאל נישט אויפגעהערט מיך צו באוואונדערן. יעדעס מאל וואס איך האב געטראכט אז זיי קענען זיך נישט נידעריגער בייגן, האבן זיי עס געטאן.

            פארוואס ליגן מענטשן? עטלעכע מענטשן ליגן כדי אנדערע זאלן טראכטן גוט וועגן זיי. זיי זאגן אפשר אז זיי האבן געדינט אין מלחמה און באקומען א מעדאל. דאס איז א ליגן פון שטאלץ. עטלעכע מענטשן ליגן כדי צו שאַטן אנדערע. זיי זאגן אפשר אז מען האט זיי געשלאגן מיט א האָלצערנעם שטול-פוס פאר דרייסיק מינוט אין א פארזוך צו שיקן עמעצן אין תפיסה. דאס איז א ליגן פון האַס. עטלעכע מענטשן ליגן כדי צו באַדעקן וואָס זיי האבן געטאָן. זיי זאגן אפשר אז זיי האבן געארבעט שפּעט כדי צו דערקלערן פארוואס זיי זענען נישט געקומען אהיים נאך דער ארבעט ווען זיי האבן געהאט אן אַפער. דאס איז א ליגן פון אויסמיידן. אבער עטלעכע מענטשן ליגן כדי צו פארמיידן א שלעכטע סיטואציע. ווען זיי הערן איין מענטש רעדן שלעכט וועגן א צווייטן מענטש, זאגן זיי אז זיי האבן גארנישט געהערט. דאס איז א ליגן פון ליבע. דער נביא מוחמד האט געזאגט אז א ליגן איז אקצעפטירבאר. אויב איר פרובירט צו פארמיידן פייַנדשאַפט, זעט גאָט און וועט איבערקוקן.

            אין ספר ישעיה, קאפיטל איין און צוואנציג, דערמאנט גאט א נביא וואס איז אויפגעשטאנען אין אראביע. גאט רופט אים "דער כבוד פון קדר". קדר איז א זון פון ישמעאל, וואס איז געווען אברהם'ס ערשטער זון און דער פאטער פון די אראבישע פעלקער. איך בין טיילווייז איד, אבער פון דעם ערשטן מאל וואס איך האב געלייענט ספר ישעיה, האב איך געוואוסט אז גאט רעדט וועגן מוחמד. איך זע נישט ווי איינער, איד, קריסט, אדער אנדערש, קען לייענען ישעיה און נישט גלייבן אין מוחמד. און אזוי ווי גאט זאגט פאראויס מוחמד'ס קומען, רופנדיג זיינע לערעס וואסער און עסן פאר די דורשטיגע, זאל נישט יעדער וואס גלייבט אז גאט האט אנטפלעקט די ביבל און/אדער דעם תנ"ך, אויך גלייבן אין קוראן? לייקענען אז מוחמד איז געווען א נביא איז פונקט אזוי שלעכט ווי לייקענען אז ישעיה איז געווען א נביא, אזוי ווי גאט האט זיי אייביק פארבונדן. אויב דו גלייבסט נישט אין מוחמד, קענסטו אויך נישט גלייבן אין ישעיה.

            ווען איך בין געוואָרן פֿופֿצן יאָר אַלט, האָט מיר מײַן באָבע געגעבן אַ "קינג דזשיימס ביבל" פֿאַר מײַן געבורטסטאָג. איך האָב זיך אַוועקגעזעצט און דורכגעלייענט דאָס גאַנצע בוך פֿון פֿאָרנט ביז הינטן. איך בין געווען פֿאַרוואונדערט פֿון גאָטס ליבע צו אונדז און זײַן קומענדיקע שטראָף אויף די וואָס טוען ווײַטער שלעכטס. אָבער ווי עס שטייט קלאָר אין יחזקאל: די וואָס הערן אויף צו טאָן שלעכטס און קלייבן צו טאָן גוטס וועלן געפֿינען מחילה. איך בעט הײַנט די פֿאַראייניקטע שטאַטן: קערט זיך אָפּ פֿון אײַער שטאָלץ און אַראָגאַנץ, און קלייבט צו העלפֿן די אָרעמע און נויטבאַדערפֿטיקע. דאָס טאָן וועט פֿאַרגרעסערן אײַער צײַט פֿון הצלחה, אָבער ווײַטערגיין אויף דעם וועג אויף וועלכן איר זענט וועט צעשטערן דעם לאַנד. ווי קען אַ לאַנד זאָגן "קיין גרויזאַמע אָדער אומגעוויינטלעכע שטראָף פֿאַר געפֿאַנגענע" און דערנאָך זיי אויסטאָן נאַקעט און לאָזן זיי אַזוי פֿאַר טעג, ווי מען רופֿט עס "זעלבסטמאָרד וואַך". דאָס איז אַ געוויינטלעכע באַליידיקונג איבער די גאַנצע פֿאַראייניקטע שטאַטן. און ווי קען אַ לאַנד נוצן די EMT צו פֿאָלטרן און דערהרגענען זייערע אייגענע געפֿאַנגענע און אפֿילו רעגולערע בירגער? וואָס זיי האָבן מיר געטאָן איז נישט נײַ. פֿיל אַנדערע געפֿאַנגענע זענען געשלאָגן געוואָרן און האָבן געהאַט צעבראָכענע ביינער אין צענטראלן טורמע, און נאָר גאָט ווייסט וויפֿל אַמעריקאַנער בירגער די רעגירונג פֿאָלטרט און דערהרגנט יעדן טאָג אין די פֿאַראייניקטע שטאַטן!

            איך בין אויפגעוואקסן אָן מיין טאַטן. איך האָב אים ניט געקענט געדענקען. מיין מאַמע האָט שטענדיק שלעכט גערעדט וועגן אים, אָבער איר געשיכטע האָט זיך געביטן פיל מאָל. זי האָט דערציילט דעם זעלבן אינצידענט אויף פילע פֿאַרשידענע אופֿנים. אירע ווערטער זענען שטענדיק געווען געמאַכט צו מאַכן מיר אים האַסן. זי פלעגט מיר זאָגן, "ווען דו וועסט זען דיין טאַטן, וועסטו אים הרגענען פֿאַר מיר, נישט אַזוי?" איך פלעג זאָגן "יאָ" כּדי זי זאָל מיך ניט שלאָגן, אָבער אינעווייניק האָב איך זיך געוואונדערט וועגן אים. ווען איך בין געווען אַ טינײַדזשער, האָב איך געהאַט פֿראַגעס וועגן מיין טאַטן. מיין מאַמע איז געווען די איינציקע מקור פֿון אינפֿאָרמאַציע, האָב איך געוואַרט ביז זי איז געווען אין איינער פֿון אירע גוטע שטימונגען און געפֿרעגט איר וועגן אים און זיין משפּחה. זי האָט מיר דערציילט אַז זיין באָבע, סוזי ראָזענבוים, איז געווען ייִדיש. פֿון יענעם מאָמענט אָן האָב איך געוואוסט אַז איך מוז פֿאָלגן די געזעצן וואָס גאָט האָט געגעבן די קינדער פֿון ישׂראל, און איך האָב עס געטאָן, אַרייַנגערעכנט ברית מילה פֿון מיינע זין. מיין גלויבן אַז יעדער אייניקל פֿון ישׂראל מוז פֿאָלגן די תּורה איז וואָס האָט געפֿירט די זיך-פּראָקלאַמירטע קריסטן צו אַטאַקירן מיך און ליגן וועגן מיר. עס איז אַמייזינג ווי לייכט מענטשן ווערן פֿאַרפֿירט! די קאַטוילישע קירך האָט גענומען דעם ייִדישן תנ"ך און עס גערופן דאָס אַלטע טעסטאַמענט, און דערנאָך צוגעגעבן אַנדערע ביכער און זיי גערופן דאָס נייע טעסטאַמענט. זינט זיי האָבן איינגעפירט דעם תנ"ך ווי "אַלט", איז עס געווען גרינג צו איבערצייגן מענטשן עס צו פֿאַרלאָזן פֿאַר עפּעס "ניי". אָבער אפילו אין זייער "נייעם טעסטאַמענט", ווערט יאָשקע ציטירט אַז ער זאָגט אַז קיין טייל פֿון "אַלטן טעסטאַמענט" וועט קיינמאָל נישט פֿאַרגיין † און אַז יעדער זאָל עס פֿאָלגן. ‡ ווי קענען מענטשן זיין אַזוי בלינד?

            ווי די יאָרן זענען פֿאַרבייגעגאַנגען, האָב איך זיך צוגעוואוינט צו מיין לעבן אין טורמע. די ליידן זענען געוואָרן נאָרמאַל. דער ווייטיק אין מיין רוקן האָט קיינמאָל נישט אויפֿגעהערט און דער EMT האָט קיינמאָל נישט אויפֿגעהערט. איך בין נאָר צוגעוואוינט געוואָרן דערצו. איך האָב קיינמאָל נישט באַקומען קיין ווייטיק מעדיקאַציע. איך האָב געלערנט אויסצוהאַלטן. מאַנטשמאָל פלעג איך זיצן און באַטראַכטן מיין לעבן. עס האָט מיך שטענדיק פֿאַרוואונדערט ווי 'נאָרמאַל' די משוגעת האָט אויסגעזען. איך האָב נישט געוואָלט אַז עס זאָל אויסזען נאָרמאַל, אָבער יאָרן דערפֿון האָבן פֿאַרברענט מיין נשמה. טרערן זענען געווען שווער צו געפֿינען. זינט דער נאַכט וואָס זיי האָבן צעבראָכן מיין רוקן, בין איך דראַסטיש געביטן געוואָרן. איך האָב מורא געהאַט אַז איך וועל ווערן 'האַרט' ווי אַנדערע געפֿאַנגענע וואָס האָבן געזעסן פֿיל יאָרן אין טורמע. און באמת, דאָס איז געווען מיין גרעסטע מורא: ווערן פֿאַרהאַרטעט. ווען מיין צייט אין טורמע וועט ענדלעך קומען צו אַן ענדע, וועל איך נאָך קענען ליב האָבן?

            שפּעט איין נאַכט האָט אַ וועכטער געעפֿנט מײַן פֿאַל־טיר, און זי ווידער פֿאַרמאַכט. ער האָט גאָרנישט געזאָגט. איך בין געלעגן אין מײַן בעט און זיך געוואונדערט פֿאַרוואָס ער האָט דאָס געטאָן. איך האָב נישט געהערט עפּעס פֿאַלן אויפֿן פֿוסבאָדן, אָבער מײַן נייגעריקייט האָט מיך איבערגענומען, אַזוי בין איך אויפֿגעשטאַנען און געגאַנגען קאָנטראָלירן. איך האָב געפֿונען אַ קליין פֿלעשל מוסולמענישן תּפֿילה־אויל ליגן אויפֿן פֿאַל־ברעג. איך בין געווען פֿאַרווירט. פֿאַרוואָס זאָלן די וועכטער אַרײַנלייגן מוסולמענישן תּפֿילה־אויל אין מײַן צעל? איך האָב זיך צוריקגעלייגט און באַטראַכט די סיטואַציע. אפשר איז עס פֿאַרפּעסטיקט מיט עפּעס? אָבער זיכער קען עס נישט זײַן שטאַרק גענוג אַז דער ריח זאָל מיך אַפֿעקטירן. איך בין אויפֿגעשטאַנען, געעפֿנט דעם דעקל און עס גערוכן. עס האָט גערוכן וואונדערבאר! איך בין נישט געוואָרן קאָפּשווינדלט אָדער געבראָכן, אַזוי איך האָב זיך פֿאַרזיכערט אַז עס איז נישט פֿאַרפּעסטיקט. איך האָב זיך צוריקגעלייגט און ווי איך בין אײַנגעשלאָפֿן, איז אַ וועכטער אַרײַנגעקומען מאַכן זײַנע רונדעס. ווי ער איז פֿאַרבײַגעגאַנגען מײַן צעל האָט ער געזאָגט, "אַלאַ אכבאַר!" איך האָב פֿאַרשטאַנען וואָס איך וויל. זיי האָבן געמיינט אַז ווײַל איך בין אַ ייִדישע, וועט יעדע זאַך וואָס איז "מוסלמעניש" זײַן באַליידיקנדיק פֿאַר מיר. זיי האָבן טאַקע געמיינט אַז מיר געבן מוסולמענישן תּפֿילה־אויל וועט מיך שטערן. ווי פֿאַלש זיי זענען געווען.

            מיין געדאַנק האָט זיך צוריקגעטראַכט צו מיין צייט אין קאַלדוועל קאַונטי תפיסה. דער קאַונטי אין צפון קאראליינע וואָס האָט מיך באַשולדיקט אין ברית מילה פון מײַנע זין ווי אַ פאַרברעכן. ווען איך בין אָנגעקומען אין תפיסה, האָב איך געבעטן אַ כּשרע דיעטע. די תפיסה שטאב האָט געזאָגט אַז איך קען נישט האָבן אַ רעליגיעזע דיעטע. בשעת איך האָב זיך באַקלאָגט, איז אַ שוועסטער געקומען און מיך גענומען. ווען זי האָט מיך געהאַט אין איר אונטערזוכונג צימער, האָט זי געקוקט צו זיכער מאַכן אַז קיינער פון די וועכטער איז נישט נאָענט און דאַן האָט זי מיר געמורמעלט, "זאָג מיר וואָס דו קענסט און וואָס נישט עסן און איך וועל דיך שטעלן אויף אַ מעדיצינישע דיעטע." איך האָב זיך געפילט איבערוועלטיקט מיט פרייד אַז די פרוי האָט זיך אַזוי שטאַרק געזאָרגט וועגן מיר אַז זי וואָלט ריזיקירן איר אַרבעט צו העלפֿן מיר. עס האָט מיך דערמאָנט פון אַלע מענטשן וואָס האָבן באַהאַלטן ייִדן בעת דער צווייטער וועלט מלחמה. איך האָב זי געפרעגט צי מען קען מיך שטעלן אויף אַ וועגעטאַרישע דיעטע. זי האָט געשמייכלט און געזאָגט, "פֿאַרשטייט זיך." זי האָט אויסגעפֿילט עטלעכע פּאַפּירן און דאַן געפרעגט וועגן יעדע קראַנקייט. איך בין געווען אָנגענעם איבערראשט. די מעדיצינישע שטאב אין דער פֿריִעריקער תפיסה וואו איך בין געווען, גאַסטאָן קאַונטי, האָט מיך זייער שלעכט באַהאַנדלט. די שוועסטער איז געווען אַ שטראַל ליכט אין אַ זייער טונקעלער וועלט.

            מען האט מיך אריינגעפירט אין תפיסה און אריינגעלייגט אין א צעל מיט א מאן וואס האט געזאגט אז זיין נאמען איז קים סונסיק קעלי. איך האב זיך געוואונדערט צי דאס איז זיין ריכטיגער נאמען. ער האט מיר געזאגט אז מיר זענען אין דעם ערגסטן בלאק אין תפיסה. ער האט געזאגט אז אונזער בלאק איז רעזערווירט פאר די ערגסטע פארברעכער : די מערדער, פארגוואַלטיגער און קינדער-מאלעסטער. איך האב זיך געוואונדערט פארוואס איך בין אין יענעם בלאק. איך האב נישט געדארפט לאנג ווארטן צו געפינען ארויס. א ביסל שפעטער איז א וועכטער פארבייגעגאנגען אונזער צעל און געזאגט, 'צוויי קינדער-מאלעסטער' און דערנאך ווייטער געגאנגען. איך בין געגאנגען צו דער טיר און ארויסגעקוקט דורך דעם קליינעם צען-אינטש ביי צען-אינטש פענצטער. איך האב געזען דעם נאמען-צעטל אויפן וועכטער. עס האט געשטאנען 'ריד'. ער איז געווען אן עלטערער מאן מיט גרויע האר און אביסל איבערגעוויכטיק. ער האט מיר אנגעקוקט מיט כּעס ווען ער איז צוריק פארבייגעגאנגען מיין צעל. אין די קומענדיגע חדשים וועל איך געפינען אז אלע וועכטער אין קאלדוועל קאונטי תפיסה זענען שטאלץ און אראגאנט. זיי האבן געפילט אז זיי זענען פיל בעסער ווי די מענטשן אין תפיסה. אבער די אמת איז שטאלץ קומט פאר א פאל.

            ווען מיין ערשטע טאַץ איז געקומען, איז געווען אַ פּאַפּיר אָנגעקלעפּט דערצו. אויף דער פּאַפּיר איז געשטאַנען, "דזשאַני מאַרלאָו – וועגעטאַריש." אָבער צו מיין איבערראַשונג איז געווען חזיר אויף דער טאַץ. ווען דער וועכטער איז צוריקגעגאַנגען ביי מיין צעל, האָב איך אים אָפּגעשטעלט און זיך באַקלאָגט אויף דער טאַץ. ער האָט געזאָגט אַז ער וועט עס פאַרריכטן. ער האָט עס קיינמאָל נישט געטאָן. ווען ער איז געקומען נעמען די טאַץ, האָב איך אים געפרעגט וועגן מיין טאַץ און ער האָט געזאָגט ער זאָל עס צוריקגעבן און זיי וועלן מיר ברענגען נאָך אַ טאַץ. איך האָב אים געגעבן די טאַץ אָבער קיין נייע טאַץ איז קיינמאָל נישט געקומען. דאָס האָט אָנגעהאַלטן מיין גאַנצן בלייבן אין קאַלדוועל קאָונטי תפיסה. קיין בייקאָן איז נישט סערווירט געוואָרן אין תפיסה. קיין געפאנגענע האָבן נישט באַקומען בייקאָן אויף זייערע טאַץ, אַחוץ מיר. ווען איך האָב באַקומען אַ טאַץ אָן חזיר אויף אים, פלעג איך עס עסן און דאַן ווערן קראַנק. איך בין געווען קראַנק יעדן טאָג. מאַנכע טעג איז עס געווען שווינדל, אַנדערע טעג איבל, אָבער יעדער טאָג איז געווען עפּעס. ווען איך האָב געקענט באַקומען אַ וועכטער צו שטעלן זיך אָפּ און הערן צו מיין קלאָג, האָבן זיי שטענדיק געזאָגט אַז זיי וועלן זאָגן דעם קיך־פּערסאָנאַל אָדער עפּעס אַנדערע אָפּלײַטנדיקע ווערטער. זיי זענען נישט געווען דרייסט־פֿניםדיק קאָנפֿראָנטאַטיוו; זיי זענען געווען שלעפּעריש און שלעכט.

            קים איז ארויסגעפירט געוואָרן פֿון מײַן צעל און אַ פּאָר פֿאַרשידענע בחורים זענען אַרײַנגעפֿירט געוואָרן, זײַנען געגאַנגען אין געריכט, און דערנאָך אַרויסגעפֿירט געוואָרן. זיי האָבן אַרײַנגעלייגט אַ בחור מיטן נאָמען גערי אין מײַן צעל. ער האָט מיך נישט ליב געהאַט. ער האָט געהאַט אַ פּראָבלעם מיט מײַן אָפּשטאַם און מיט מיר וואָס איך זאָל ברית־מילה זײַן פֿון מײַנע זין. ווען אַ וועכטער איז פֿאַרבײַגעגאַנגען, האָט גערי זי אָפּגעשטעלט און אָנגעהויבן אַ שמועס. זיי זײַנען אויפֿגעוואַקסן צוזאַמען און האָבן זיך געקענט. גערי האָט זי איבערצײַגט אים אַראָפּצופֿירן און דעם מוסולמענער צו מײַן צעל. זי האָט געזאָגט אַז זי וועט. דאָס איז געווען אַ פֿאַרזוך צו שאַפֿן אַ קאַמף צווישן אַ ייִד און אַ מוסולמענער. בשעת מיר האָבן געוואַרט ביז מען וועט אים אַריבערפֿירן, איז נאָך אַ געפֿאַנגענער אַרויסגעלאָזט געוואָרן פֿון זײַן צעל אויף דרײַסיק מינוט. מיר האָבן נאָר געמעגט אַרויסגיין פֿון אונדזערע צעלן פֿאַר דרײַסיק מינוט, דרײַ מאָל אַ וואָך. אַלזאָ, אַנדערטהאַלבן שעה אַרויס פֿון אונדזערע צעלן אַ וואָך. דער געפֿאַנגענער איז געקומען צו מײַן צעל. ער האָט געקענט גערי. גערי און דער געפֿאַנגענער האָבן גערעדט וועגן דעם ווי מען וועט אים אַריבערפֿירן און וועגן דעם מוסולמענער וואָס מען וועט מיט מיר אַרײַנלייגן אין צעל. דער געפֿאַנגענער האָט מיך אָנגעקוקט און געזאָגט, "דו וועסט פֿאַרגוואַלדיקט ווערן פֿון אַ גרויסן, שוואַרצן מוסולמענער." איך האָב איגנאָרירט דעם ראַסיסט.

            א ביסל שפּעטער איז דער מוסולמענער, יוחנן, געשטעלט געוואָרן אין מיין צעל. ער איז געווען גאָר גרויס. איך בין זעקס פֿוס הויך, אָבער ער האָט מיך געמאַכט אויסזען קליין. ער האָט מיר געזאָגט אַז אַלע רופן אים "גרויסער יוחנן". ער איז געווען פֿון ניו יאָרק סיטי. איך האָב אים ליב געהאַט. מיר זענען געוואָרן גוטע פֿרײַנד! ער און איך פלעגן זיצן שעהען לאַנג יעדן טאָג און דיסקוטירן די ענלעכקייטן צווישן דעם ייִדישן תּנאך און דעם מוסולמענישן קוראַן. מיר האָבן אויך געשריבן פּאָעזיע. גרויסער יוחנן האָט געשריבן איין פּאָעמע וועגן די וועכטער וואָס האָבן שלעכט באַהאַנדלט געפֿאַנגענע און דערנאָך אַליין געענדיגט אין תפֿיסה. מיין מוסולמענער פֿרײַנד האָט קלאָר פֿאַרשטאַנען גאָט. ער האָט געשריבן צו זיין מאַמע, וואָס האָט אים געשיקט אַ לונאַרן קאַלענדאַר כּדי מיר זאָלן וויסן ווען אונדזערע יום־טובֿים זענען. דאָס לעבן מיט גרויסן יוחנן אין צעל מיט מיר איז געווען פֿיל גרינגער ווי די אַנדערע געפֿאַנגענע. ער האָט שטענדיק געמאַכט פּלאַץ פֿאַר מיר צו קניען און דאַוונען, און איך האָב געטאָן דאָס זעלבע פֿאַר אים. די וועכטער האָבן מיר נישט דערלויבט צו האָבן אַן אַלטן טעסטאַמענט. אָפֿיציר ריד האָט מיר געזאָגט אַז איך דאַרף לייענען דעם נײַעם טעסטאַמענט. גרויסער יוחנן האָט געוואַרט ביז די נאַכט־שיפֿט זאָל קומען אויף דער אַרבעט, און דערנאָך אָפּגעשטעלט אַ פֿרויענע וועכטערין. ער האָט געבעטן אַ גאַנצע תּנ״ך. איך האָב זיך געוואונדערט צי זי וועט עס אים געבן, ווײַל ער איז געווען אין צעל מיט מיר, אָבער זי האָט עס געטאָן! גרויסער יוחנן האט מיר איבערגעגעבן די ביבל וואס האט אנטהאלטן דעם 'אלטן טעסטאמענט' און געזאגט, "דא זענען דיינע שריפטן וואס גאט האט געגעבן דיין פאלק." איך האב געשפירט ווי די טרערן האבן אויסגעפילט מיינע אויגן.

            איין טאג, האבן איך און ביג דזשאן געהערט א גערויש אינדרויסן אין בלאק. מיר האבן זיך פארזאמלט ביים טיר און געזען ווי א יונגן שווארצן מאן ווערט געשטופט און געשטופט דורך עטליכע וועכטער. דער ארעסטאנט איז געלייגט געווארן אין א בענקל און אים אנגעבינדן. מיר האבן געהערט א סך אנדערע ארעסטאנטן טרעטן מיט די טירן און שרייען אויף די וועכטער. זיי האבן זיך באקלאגט אז דער ארעסטאנט האט גארנישט געטאן און זיי טוען אים וויי. איינער פון די וועכטער האט אויפגעקוקט אויף אלע ארעסטאנטן אין אונזערע צעלן וואס האבן זיך באקלאגט און ארויסגעצויגן זיין טייזער. ער האט אראפגעצויגן דעם עק, אויפדעקנדיג די עלעקטרישע שטעכער. א שמייכל האט זיך איבערגעקערט איבער זיין פנים ווען ער האט אריינגעשטופט דעם טייזער אין דעם יונגן, שווארצן מאנס ארעם. דער ארעסטאנט האט אנגעהויבן צו קראמפן. אלע ארעסטאנטן אין בלאק האבן אנגעהויבן שרייען אין פראטעסט. איך געדענק ווי איך האב געהערט איינעם זאגן אז ער גייט הרגענען יענעם וועכטער.

            דעם נעקסטן טאג, האט זיך א שווארצער ארעסטאנט אפגעשטעלט ביי אונזער צעל טיר בעת זיינע דרייסיק מינוט. מיר האבן דיסקוטירט וואס איז געשען דעם פריערדיגן טאג. איך וועל קיינמאל נישט פארגעסן די ווערטער פונעם ארעסטאנט. ער האט מיר געזאגט, "דו ווילסט נישט זיין שווארץ אין קאלדועל קאונטי תפיסה, אבער ביי גאט, דו ווילסט נישט זיין א איד!" איך האב דאס שוין געהערט פריער. נאכדעם וואס ער איז אוועק, האב איך געפרעגט ביג דזשאן צי די אנדערע ארעסטאנטן ווייסן וואס עס טוט זיך מיט מיר. ביג דזשאן האט מיר געזאגט איך זאל קוקן אויף זיך. יעדער האט געקענט זען אז איך ווער אויסגעהונגערט. "וויפיל מיינסטו וועג איך?" האב איך געפרעגט ביג דזשאן. ער האט געזאגט, " אפשר הונדערט און צוואנציג פונט." איך בין געווען שאקירט. איך האב נישט איינגעזען אז איך האב פארלוירן אזויפיל וואג צוליב דעם טאץ-מיסברויך. איך וואג געווענליך הונדערט און אכציק פונט.

            די וועכטער אין קאָלדוועל קאַונטי תפיסה האָבן געמיינט אַז זיי וועלן מאַכן אַ פּראָבלעם ווען זיי האָבן אַרײַנגעלייגט ביג דזשאַן, דעם מוסולמענער, אין צעל מיט מיר, אָבער זיי האָבן זיך זייער געטוישט. איך האָב זיך זייער טרויעריק געפֿילט דעם טאָג וואָס ביג דזשאַן איז אַוועקגעשיקט געוואָרן אין תפיסה. איך האָב פֿאַרפעלט מײַן מוסולמענישן ברודער. איך האָב געדאַרפֿט לאַכן פֿון די פֿאַרזוכן פֿון די צענטראַלע תפיסה וועכטער צו פֿאַרדרײען מיך מיט אַ פֿלעשל מוסולמענישן תּפֿילה־אויל. איך האָב גענוצט דאָס אויל יעדעס מאָל וואָס איך האָב מתפּלל געווען. גאָט האָט אַ חוש פֿאַר הומאָר.

            איך האָב געחלומט אַ חלום. אַ גרויסע גרופּע מענטשן זענען געווען פֿאַרזאַמלט אין ירושלים. שטייענדיק אַקסל צו אַקסל, פֿוס צו פֿוס, זענען געווען מוסולמענער און ישׂראלים. לויב צו גאָט האָבן דערפֿילט די לופֿט! איך בין אַראָפּגעגאַנגען דעם באַרג און אַרויס דורך דעם טויער. איך האָב געקוקט אַריבער דעם טאָל און געזען אַ שטאַרקן ווינט קומען פֿון מזרח. די קלאַנגען פֿון געזאַנג האָבן דערפֿילט די לופֿט. די מלאכים האָבן געזונגען!

            די ווערטער האבן זיך אנגעהויבן פארמירן אין מיין מח. שטייטלעך, שטייטלעך, דורך אסאך תפילה, האב איך די שטיקלעך צוזאמענגעשטעלט. עס האט אויסגעזען אזוי ווייט, אזוי ווייט! קען דא ווען זיין שלום אין ירושלים? קענען מענטשן ווען זען פארביי זייערע געפילן און אריין אין גאט'ס ליבע? איך האב געטראכט וועגן אסאך מענטשן וואס איך האב באגעגנט אין מיין לעבן. עס זענען געווען אזוי פיל וואס האבן געמיינט אז זייערע קינדער זענען פערפעקט. זיי האבן נישט געקענט זען זייערע קינדער'ס חסרונות. ווען זייער זון שטופט אראפ עמעצנס טאכטער אדער שלאגט זי, זאגן זיי אז די קינדער האבן נאר געשפילט. אין ענגליש זאגן מיר אז זיי טראגן רויז-קאלירטע ברילן. דאס מיינט אז זיי קענען נישט זען זאכן פאר וואס זיי זענען באמת. מענטשן טענדן צו זען זיך און זייערע גלויבונגען אלס פערפעקט און אלעמענס גלויבונגען אלס פאלש. זיי זאגן אז זייער רעליגיע איז די איינציגסטע וואס איז ריכטיג און אלעמען גייט אין גיהנום. פון ווען איך האב אנגעהויבן זוכן אמת, האב איך קיינמאל נישט אנגענומען אז מיין פארשטאנד איז ריכטיג. איך האב אויסגעהערט יעדן און מתפלל געווען וועגן וואס זיי האבן מיר געזאגט. איך האב געפונען אסאך אמת אין יידישקייט, איסלאם, קריסטנטום און בודהיזם. אבער דורך צוזאמענשטעלן אלעס וואס גאט האט געזאגט צו אלע נביאים, בין איך אימשטאנד צו זען די ליגנס וואס מענטשן האבן אויסגעטראכט, ליגנס וואס זענען צוגעגעבן געווארן צו יעדער רעליגיע. יעדע אמתע רעליגיע הייבט זיך אן מיט גאט וואס רעדט צו א מענטש, דערנאך קומען אנדערע מענטשן נאך זיי און לייגן צו צו וואס גאט האט געזאגט. די צוגאבן ענדערן די ארגינעלע באדייטונג. איך קען עטליכע יידן, עטליכע מוסולמענער, און עטליכע קריסטן וואס זאגן אז נאר מענטשן וואס דינען גאט ווי זיי טוען וועלן אנגענומען ווערן דורך גאט. ווי קענען מענטשן זיין אזוי בלינד? אברהם איז נישט געווען א ייד, א מוסולמענער אדער א קריסט, אבער ער איז אנגענומען געווארן דורך גאט. איין איינציקע רעליגיע האט נישט קיין מאנאפאל אויף גאט.

קוראַן

מוכאַמאַד האָט גערעדט, די מלאכים האָבן געזונגען,

קלאָר אַריבער, די הימלען האָבן געקלונגען,

דער קלאַנג פֿון אַ קול, אַ פֿריילעך ליד,

לויבן גאָט, נאָך וועמען מיר בענקען,

העכער, העכער, נאָך העכער,

דער קלאַנג פֿון קולות, שאַרף און שרייִענדיק,

ריטמישע פּראָזע, שוועבט הויך און נידעריק,

פירנדיקע פסוקים, מיר זאָלן וויסן,

ריטמישער קלאַפּ, וואָס פֿירט דעם וועג,

לייענען פֿון קוראַן, יעדן טאָג!

סלה.

            עס זענען דא עטלעכע יידן וואָס גלויבן אַז נאָר די אייניקלעך פֿון ישׂראל וועלן אָנגענומען ווערן דורך גאָט. עטלעכע רופֿן אַפֿילו אָן נישט-ישראלים מיסט. איך האָב דאָס געהערט מיט מײַנע אייגענע אויערן. עס איז אמת אַז ישׂראל איז גאָטס אויסדערוויילטער. דער פּונקט איז נישט אין פֿראַגע. אָבער וואָס מיינט עס צו זײַן גאָטס אויסדערוויילטער? שטעלט זיך צוריק, לאָזט אָפּ אײַער אַראָגאַנץ, און הערט זיך צו מיט ענווה. ישׂראל איז גאָטס אויסדערוויילטער בײַשפּיל פֿאַר דער וועלט. ווען ישׂראל טוט עפּעס שלעכטס, שטראָפֿט אונדז גאָט עפֿנטלעך. ווען ישׂראל טוט עפּעס גוטס, באַלוינט אונדז גאָט עפֿנטלעך. זײַן 'אויסגעקליבן' מיינט נישט אַז מיר זענען בעסער ווי ווער עס יז אַנדערש, עס מיינט אַז מיר זענען אַ בײַשפּיל פֿאַר אַלעמען אַנדערש. אַלע פֿעלקער זאָלן זען וואָס פּאַסירט מיט ישׂראל און באַטראַכטן דאָס. זיי זאָלן זאָגן, "איין טאָג וועלן מיר אויך באַלוינט אָדער באַשטראָפֿט ווערן, ווי ישׂראל איז הײַנט."

            עס זענען דא מוסולמענער וואָס גלויבן אַז אַלע אַנדערע נביאים'ס שריפטן זענען פאַרפּעסטיקט. צוליב דעם גלויבן לייענען זיי נישט די שריפטן פון קיין נביא אַחוץ מוכאַמאַד. נישט וויסן וואָס גאָט האָט געזאָגט דורך די אַנדערע נביאים פירט צו מיספאַרשטענדענישן. נאָך מוכאַמאַד'ס טויט, האָט אַ מאַן געזאָגט אַז עס וועט נישט זיין קיין אַנדער נביא נאָך מוכאַמאַד. ער האָט באַזירט דעם לערנען אויף אַ פסוק אין קוראַן וואָס זאָגט אַז מוכאַמאַד איז דער זיגל פון די נביאים. ער האָט געזאָגט אַז אַ זיגל האָט געענדיקט און פאַרענדיקט עפּעס. ער האָט דעם פונקט פאַלש פֿאַרשטאַנען ווייל ער האָט נישט געקענט די אַנדערע שריפטן. וואָס גאָט האָט אַנטפּלעקט צו מוכאַמאַד אין קוראַן איבערחזרט אַ סך פון וואָס ווערט געזאָגט דורך די אַנדערע נביאים, די ייִדישע נביאים. דער "זיגל" וואָס מוכאַמאַד האָט געשטעלט, איז געווען אַ זיגל פון הסכמה, נישט פֿאַרענדיקונג. גלויבט איר טאַקע אַז גאָט האָט גערעדט צו מענטשן ביזן טאָג ווען מוכאַמאַד איז געשטאָרבן, און דערנאָך פֿאַרמאַכט זיין מויל אויף אייביק? קען דער וואָס האָט געמאַכט דעם מויל נישט רעדן? קען דער וואָס האָט געמאַכט דאָס אויער נישט הערן? די וואָס קענען די ייִדישע שריפטן, ווייסן אַז דער משיח וועט קומען און אַנטפּלעקן אַלץ. מיר קוקן אַרויס אויף דעם. וואָס מוכאַמאַד האָט געשריבן האָט "פאַרזיגלט" די ייִדישע שריפטן, דאָס הייסט אַז עס באַווייַזט אַז זיי זענען אמת. אויב איר גלייבט דעם קוראן, מוזט איר אויך גלייבן דעם תנ"ך. גאָט האָט זיי צוזאַמענגעבונדן אויף אייביק.

            רובֿ קריסטן זאָגן אַז עס איז דאָ אַ דרייפֿאַלטיגקייט. זיי זאָגן אַז גאָט איז געמאַכט פֿון דריי טיילן : דער פֿאָטער, דער זון און דער רוח הקודש. אויב קריסטן גלויבן באמת אין דער תּורה, מוזן זיי אָננעמען דאָס בוך ישעיה. אויב זיי אָננעמען ישעיה, מוזן זיי אָננעמען מוכאַמאַד, וואָס איז פֿאָרויסגעזאָגט געוואָרן אין ישעיה. אָננעמען מוכאַמאַד פֿאָדערט אָננעמען דעם קוראַן, וואָס לערנט קלאָר, אַז עס איז נישטאָ קיין דרייפֿאַלטיגקייט. ווען דער משיח וועט קומען, וועט ער דערקלערן פּונקט ווער און וואָס יאָשקע איז געווען, אָבער ביז דעמאָלט האָט גאָט אונדז קלאָר געזאָגט דורך מוכאַמאַד, אַז עס איז נישטאָ קיין דרייפֿאַלטיגקייט און יאָשקע איז נישט אַלאַ. איך האָב דאָס אַרויסגעוויזן צו אַ סך קריסטן, אָבער יעדעס מאָל זאָגן זיי, אַז איך בין פֿאַרנומען מיט אַ דעמאָן. רויזענע ברילן. אמת, וואָס קען דערקלערט ווערן, ווערט איגנאָרירט, ווײַל עס איז אַנדערש ווי וואָס אַ דרשן האָט זיי געזאָגט. זיי הערן צו אַ דרשן, וועמען מען האָט געלערנט זיינע גלויבנס אין אַ קאָלעדזש, אַנשטאָט וואָס גאָט האָט געזאָגט גלייך צום נביא מוכאַמאַד. פֿילע האָבן אויסגעקליבן צו איגנאָרירן דעם אמת און אָננעמען די טראַדיציע, כאָטש יאָשקע איז געהרגעט געוואָרן דורך מענטשן, וואָס האָבן געטאָן פּונקט דאָס זעלבע.

            איצט ווייסט איר פארוואס די קריסטן אין אמעריקע האבן מיך אזוי שטארק אטאקירט. זיי האבן אויסגעקליבן מיך צו האסן ווייל איך גלייב אנדערש ווי זיי. ווען זיי קענען נישט געפינען גארנישט צו ענטפערן אויף מיינע ווערטער, ענטפערן זיי מיט האס. ווען איך בין געווען פופצן יאר אלט, האב איך אנגעהויבן ענדיגן מיינע תפילות מיט א פשוטן זאץ. איך פלעג שטענדיג זאגן, "אוי גאט, צו פארשטיין די אמת און נישט ווערן פארפירט!" איך גלייב אז גאט האט געענטפערט די תפילות. איך גלייב אז גאט ענטפערט נאך אלץ אויף די תפילות.

            איך געדענק ווי איך האָב גענומען מײַנע קינדער אין פּאַרק אין נאָרט ליטל ראָק, אַרקאַנסאָ. דאָרט איז געווען אַ קליין שטיקל באַן-רעלס מיט אַ קאַבוסע וואָס האָט געזעסן דערויף. מײַן זעקס־יאָריקער זון איז אַרויפֿגעקראָכן אויף דער קאַבוסע און פּרובירט צו עפֿענען די טיר. ווען ער האָט זי נישט געקענט עפֿענען, האָט ער מיך גערופֿן. איך האָב דערקלערט אַז די טיר איז צוגעשוועיסט, אַז מע קען זי נישט עפֿענען. ער האָט געזאָגט אַז דאָס איז נאַריש און איז אַראָפּגעקראָכן. איך בין געזעסן אויף דער באַנק אין פּאַרק און געטראַכט וועגן מײַן זונ'ס אָפּשאַצונג פֿון דער סיטואַציע. מאַנטשמאָל זעען זאַכן וואָס זעען אויס פּאַסיק פֿאַר איין מענטש, זעען אויס נאַריש פֿאַר אַ מענטש אין אַן אַנדערער פּאָזיציע. מענטשן וואָס זענען אויפֿגעוואַקסן אין איין רעליגיע האָבן שוועריקייטן צו פֿאַרשטיין זאַכן פֿון אַן אַנדערער רעליגיע. עס קען זיי אויסזען נאַריש. חכמה זעט ווײַטער פֿון אונדזער טרענירונג און אַרײַן אין גאָט'ס אמת.

            מײַן פּאַסטקע האָט זיך געעפֿנט. איך בין געגאַנגען צו דער טיר און אַרויסגענומען מײַן כּשר טאַץ. די כּשרע דיעטע אין נאָרט קאַראָליינאַ טורמע איז געווען צוזאַמענגעשטעלט פֿון צוויי שטיקלעך. דאָס קליינע טאַץ וואָס האָט געהאַלטן די מאָלצײַט און אַ פּאַפּירענע זעקל וואָס האָט געהאַלטן ברויט, פֿרוכט און אַ געטראַנק. מאַנטשמאָל פלעגן די וועכטער פֿאַרבײַגיין מײַן צעל אָן מיר אפילו צו געבן אַ טאַץ. אויב איך וואָלט געפֿרעגט פֿאַרוואָס, פלעגן זיי זאָגן אַז עס איז נישט אויפֿן עסן־וואָגן. איך האָב פֿאַרפֿעלט אַ סך מאָלצײַטן. אָבער אַפֿילו ווען זיי האָבן מיר יאָ געגעבן דעם טאַץ, די גרויסע מערהייט פֿון דער צײַט האָבן זיי מיר נישט געגעבן דעם פּאַפּירענעם זעקל וואָס האָט געהאַלטן אַ סך פֿון מײַן עסן. עס איז געווען זעלטן צו באַקומען ביידע שטיקלעך.

            אסאך טעג בין איך געזעסן אין מיין תפיסה צעל און געטראכט וועגן דעם מאן וואס זיי האבן אריינגעלייגט אין תפיסה. זיי האבן געזאגט אז ער איז געווען גאר גוואַלדיק. זיי האבן געזאגט אז ער האט מענטשן אפגעהאלטן פאר יארן. זיי האבן געזאגט אז ער האט געשלאגן מענטשן מיט א האלצערנעם בענקל פוס. זיי האבן געזאגט אז ער האט נישט געהאט זיינע קינדער אין פובליק שולע. זיי האבן געזאגט אז ער האט זיינע קינדער איבערגעלאזט אליין אין שטוב. זיי האבן געזאגט אז ער האט געשלאגן מענטשן. אבער זייער גרעסטע באשולדיגונג איז געווען אז ער האט באשניטן זיינע זין. עס זענען געווען אסאך מענער אין תפיסה מיט מיר וואס האבן געשלאגן און פארגוואלטיגט פרויען. עטליכע האבן אפילו געהארגעט די פרוי, אבער דער מאן וואס האט באשניטן זיינע זין איז באהאנדלט געווארן די ערגסטע. פארן מח מיט חכמה, איז גרינג צו זען וואס האט באמת אנגעפילט זייער האס. איך האב שטענדיק געטרייסט אין דעם געדאנק אז אויב איך בין אזא שלעכטער מענטש, פארוואס האבן זיי געדארפט ליגן וועגן מיר כדי מיך אריינצולייגן אין תפיסה? וואס איז מיט מיר געשען איז נישט ניי. וויפיל קריסטן זענען דערמארדעט געווארן אין רוים? וויפיל יידן זענען דערמארדעט געווארן אין דעם האלאקאוסט? איבער דער גאנצער וועלט, פון זיין אנפאנג ביז היינט, אטאקירט איין גרופע אן אנדערע גרופע ווייל זיי האבן אן אנדער גלויבן וועגן גאט. דאס הייסט רעליגיעזע פארפאלגונג. דאס איז געווענליך.

            אָפט הערן מיר די נייעס אין די פאַראייניקטע שטאַטן שלעכט רעדן וועגן אַנדערע לענדער. זיי זאָגן אַז כינע איז איינע פון די ערגסטע מענטשן רעכטן ווייאַלייטערז. זיי רעדן זייער שלעכט וועגן איראַן. אָבער ווען געפאנגענע אין די פאַראייניקטע שטאַטן באַקלאָגן זיך אַז זיי ווערן געשעדיגט אין די פאַראייניקטע שטאַטן תפיסות, רופט מען זיי משוגענע ליגנער. זיכער "דאָס לאַנד פון די פרייע" טוט נישט שאַטן די געפאנגענע. רויז-קאָלירטע ברילן. ווען איר גיט אַ גרופּע מענטשן אַבסאָלוטע קאָנטראָל איבער אַן אַנדער גרופּע מענטשן, וועלן זיי מיסברויכן זייער מאַכט. עס איז אפילו דאָ אַ פּראָסט ווערטל וועגן דעם: מאַכט קאָרומפּירט, און אַבסאָלוטע מאַכט קאָרומפּירט אַבסאָלוט. מיינט איר טאַקע אַז די פאַראייניקטע שטאַטן תפיסה וועכטער זענען מער ערלעך ווי אַלעמען אַנדערש? זיי זענען נישט אַנדערש, און זיי מיסברויכן אויך זייער מאַכט.

            מיין צעל אין צענטראלן תפיסה איז נישט געווען געמאכט פון שטאלענע שטאנגען ווי געוויסע מענטשן שטעלן זיך פאר. עס האט געהאט צעמענטענע ווענט און א פעסטע שטאלענע טיר. עס איז געווען א קליין פענצטער אין דער טיר מיט א שטאלענע פלאטע וואס האט עס באדעקט. די שטאלענע פלאטע האט געהאט א פאר קליינע לעכער, בערך די גרייס פון מיין קלענסטן פינגער. כדי צו זען ארויס אין דעם צעל בלאק, האב איך געדארפט לייגן מיין אויג צו איינעם פון די לעכער און פארמאכן מיין צווייטן אויג. עס איז אויך געווען א דין פענצטער אין דער דרויסנדיגער וואנט, אבער עס האט געהאט צוויי שטאלענע פלאטן איבער אים. איינע פון די פלאטן איז געווען ענליך צו דער טיר פענצטער פלאטע. עס האט געהאט קליינע לעכער, אבער די אנדערע פלאטע האט געהאט קליינע שטעקעלעך. עס איז געווען אוממעגלעך צו זען אינדרויסן. ווען די זון האט געשיינט העל, האט דער פענצטער געגנט שוואך געלויכטן. די צעל איז געווען זייער טרויעריק. בעת די יארן וואס איך בין געווען געהאלטן אין יענעם אפגעזונדערטן בלאק, זענען אסאך פון די ארעסטאנטן משוגע געווארן. זיי האבן נישט געקענט אויסהאלטן צו זיין פארשפארט אין זייער בלינדער צעל פאר חדשים אדער יארן. יעדן חודש אדער צוויי איז א ארעסטאנט גענומען געווארן אין דער פסיכיאטרישער אפטיילונג.

            ווען איך בין ארעסטירט געוואָרן אין אָנהייב פֿון דעם יסורים, בין איך געווען אין גאַסטאָן קאָונטי טורמע. איך בין שוין געווען אין טורמע אַ פּאָר טעג ווען מיין קוזינע האָט אַרויסגעפֿונען אַז איך בין ארעסטירט געוואָרן. זי האָט אָנגעהויבן מיר שיקן בריוו. אַ פּאָר טעג שפּעטער האָט מיין באָבע אָנגעהויבן מיר שיקן בריוו. מיין קוזינע, וויאָלעט, האָט שטענדיק געשיקט ווערטער פֿון ענקערידזשמענט. זי האָט מיר געזאָגט נישט אויפֿצוגעבן האָפֿענונג. זי האָט מיר דערציילט אַז אונדזער גאַנצע משפּחה האָט שטענדיק גערעדט וועגן ווי גוט איך באַהאַנדל אַמבער און מיינע קינדער. זי האָט געזאָגט אַז גאָט וועט בסוף אַרויסברענגען די אמת. זי איז געווען ווי אַ שוועסטער פֿאַר מיר. מיר זענען אויפֿגעוואַקסן צוזאַמען, פֿאַרבראַכט זומערס צוזאַמען אין אונדזער באָבעס הויז. זי האָט קיינמאָל נישט גערעדט קיין שלעכט וואָרט צו מיר מיין גאַנץ לעבן. איך האָב זי ליב געהאַט. זי איז געשטאָרבן איידער איך האָב זי ווידער געקענט זען.

            פֿון ווען איך בין אַרעסטירט געוואָרן ביז איך בין געשטעלט געוואָרן אין נאָרט קאראליינע טורמע־איזאָלאַציע יאָרן שפּעטער, האָט מיר מײַן באָבע געשיקט צוויי בריוו אַ חודש. צוויי בריוו אַ חודש, יעדן חודש, אָן אויספֿאַל. אָבער באַלד נאָכדעם ווי איך בין געשטעלט געוואָרן אין איזאָלאַציע, האָט אַלע מײַנע פּאָסט אויפֿגעהערט. איך בין געווען צוגעוואוינט צו מײַן משפּחה וואָס באַקומט נישט די בריוו וואָס איך האָב פּרובירט צו שיקן, אָבער געוויינטלעך האָב איך באַקומען די בריוו וואָס זיי האָבן מיר געשיקט. נאָך חדשים, און דערנאָך יאָרן, אָן אַן איינציקן בריוו פֿון מײַן באָבע, האָב איך געוואוסט אַז די טורמע באַגרענעצט מײַן פּאָסט. איך האָב זיך באַקלאָגט וועגן דעם פֿאַר דער רוקן־קאַטאַסטראָפֿע, אָבער קיינמאָל נישט נאָכדעם ווי זיי האָבן מיך צעבראָכן. איך בין געוואָרן פֿאַרשטומט. טיילווײַז איז געווען מורא, טיילווײַז איז געווען אַז איך האָב געוואוסט אַז עס איז אומניצלעך. די נאָרט קאראליינע טורמע־סיסטעם האָט געטאָן וואָס זיי האָבן געוואָלט. זיי האָבן געהאַט די שטיצע פֿון אַ קאָרופּטער רעגירונג וואָס האָט זיי געשטיצט. זיי זענען געווען אָן מורא.

            איך געדענק ווען איך בין געווען אין טאַבאָר סיטי תפיסה גלייך נאָך מיין פּראָצעס. איך האָב געשריבן מיין פרייַנד פּראַקאַש און ער האָט מיר געשיקט אַ סך אַדרעסן. איך האָב געשריבן צו יעדן וועמען איך האָב געקענט טראַכטן וואָס קען העלפֿן אָפּשטעלן דעם מאַכט-מיסברויך דורך דעם שטאַט צפון קאראליינע. איך האָב געשריבן צו דער NC SBI, דעם FBI, דעם גובערנאַטאָר פון צפון קאראליינע, יעדן NC סענאַטאָר, דעם פּרעזידענט פון די פאַראייניקטע שטאַטן פון אַמעריקע און אפילו דעם פֿאַראייניקטע נאַציאָנען מענטשנרעכט ראַט. איך האָב נאָר באַקומען איין ענטפֿער. עס איז געווען פֿון דער FBI. דער בריוו האָט געזאָגט צו שרייבן אַראָפּ פּונקט וואָס איז געשען, אַרייַנגערעכנט נעמען און דאַטעס, און עס צוריקשיקן צו דער FBI.

            איך האָב פּינקטלעך אַראָפּגעשריבן פּונקט וואָס איז געשען פֿון דעם טאָג וואָס דער דאַלאַס, נאָרט קעראָליינאַ פּאָליציי אָפיציר פליק האָט אַרעסטירט אַמבער ביז דעם זעלבן טאָג. איך האָב אַרײַנגענומען דעם טייל וואו איך האָב באַקומען דעם פּראָצעס טראַנסקריפּט מיט אַן אַפֿידעוויט אַטאַטשט פֿון דעם געריכט רעפּאָרטער וואָס האָט געזאָגט אַז אַמבער און סאַראַס עדות זענען געווען קאָרומפּירט און זענען דעריבער נישט אַרײַנגענומען. אָבער, ווען איך האָב געבעטן דעם ריכטער פֿאַר אַ קאָפּיע פֿון דעם טראַנסקריפּט, האָט דער דיסטריקט אַדוואָקאַט עס שוין געהאַט ליגן אָפֿן אויף זײַן טיש. עס איז געווען געעפֿנט פֿאַר אַמבערס עדות. די קאָרופּציע איז געווען עקלדיק. אַמבער און סאַראַס עדות וואָלט נישט געהאַלטן פֿאַר אַ פּאַנעל פֿון אַפּעלאַט ריכטער, האָט דער קאָונטי זיך אָפּגעזאָגט עס מיר צו געבן. די עדות וואָס האָט מיך אַרײַנגעוואָרפֿן אין תפֿיסה בײַ אַ זשורי פּראָצעס וואָלט מיך באַפֿרײַט בײַ אַן אַפּעלאַט פֿאַרהער. זיי האָבן דאָס געוווּסט.

            איך האָב אַרויסגעשיקט דעם בריוו מיט די אַנדערע פּאָסט. שפּעטער יענעם אָוונט, האָט זיך אָפּגעשטעלט ביי מיין צעל אַן אָפיציר מיט אַן עטיקעט וואָס האָט געהייסן "באָקאַט". ער האָט געזאָגט אַז איך בין אַן אידיאָט, אַז דער איינהייט־פאַרוואַלטער האָט געשיקט דעם בריוו, נישט די עף־בי־אַיי! איך בין געווען שאָקירט ווייל עס האָט אַלץ אויסגעזען אָפֿיציעל. עס האָט אַפֿילו געהאַט דעם לאָגאָ פֿון יוסטיץ־דעפּאַרטמענט אויף דער קאָנווערט און בריוו־קאָפּ. אָבער דאָס איז געווען איידער איך האָב זיך דערוווּסט ווי קאָרופּט די נאָרט קאַראָליינאַ טורמע־סיסטעם איז טאַקע. אין יענעם מאָמענט האָב איך נאָך געלערנט.

            איך האב קיינמאל נישט געהערט גארנישט מער פון די 'עף-בי-איי'. ציפערן. אבער א פאר וואכן שפעטער האב איך באקומען א בריוו פון איינעם וואס האט זיך באהויפטעט צו זיין דעיוויד דזשאנאטאן וואלטער. ער האט געזאגט אז ער איז א איד וואס וואוינט אין קאלגערי, קאנאדע און דער קאנווערט האט געהאט קאנאדישע פאסט. ער האט געזאגט אז ער איז באשולדיגט געווארן אין ברית מילה זיין זון אלס א פארברעכן אין קאנאדע. ער האט געזאגט אז ער האט געהערט וועגן מיין סיטואציע אויף די נייעס. ער האט מיך געפרעגט וואספארא פארטיידיגונגס-ליניע איך פלאן צו נוצן אין מיין קומענדיגן פראצעס כדי ער זאל קענען נוצן די זעלבע פארטיידיגונג. איך בין געווען אפגעריסן. נאכדעם וואס איך האב געהערט אז די תפיסה-סיסטעם שיקט פאלשע בריוו, האב איך געוואוסט אז דאס איז אויך פאלש. זינט עס איז געווען א האנג-דזשורי אויף איינע פון די ברית-מילה באשולדיגונגען, האט דער דיסטריקט אדוואקאט מיך נאכאמאל געשטעלט פאר א פראצעס, האפענדיג צו באקומען א פארברעכן אורטייל דאס צווייטע מאל. די תפיסה-סיסטעם האט געהאלפן דעם דיסטריקט אדוואקאט זוכן אינפארמאציע. איך האב באשלאסן צו פרובירן מיין טעאריע. איך האב געשריבן 'דעיוויד' א בריוו בעטענדיג מער אינפארמאציע וועגן זיין פאל. איך האב אים געפרעגט פונקטליך וואס איז געשען. איך האב אריינגעלייגט דעם בריוו אין דער טיר און דער וועכטער האט עס גענומען צוזאמען מיט די אנדערע פאסט, אבער איך האב נישט געלייגט קיין בריוו-צייכן דערויף. איך האָב געהאַט געלט אין מיין קאָנטאָ, אַזוי איך בין נישט געווען בארעכטיגט פֿאַר אַ פרייען בריוו־מאַרק, און איך האָב נישט געשריבן 'IND' אין דער אויבערשטער ווינקל. לויט נאָרמאַלער פּראָצעדור וואָלט דער בריוו צוריקגעשיקט געוואָרן צו מיין סעל. דאָס איז ער נישט געווען. פינף טעג שפּעטער האָב איך באַקומען אַן ענטפֿער. עס איז נישט לאַנג גענוג געווען ביז דער בריוו איז אים אָנגעקומען און נאָך אַ בריוו איז אים צוריקגעקומען. מיין חשד איז באַשטעטיקט געוואָרן דורך מיין טעסט. איך האָב באַשלאָסן צו שפּילן דעם דיסטריקט־אַדוואָקאַט. איך האָב געשריבן נאָך אַ בריוו, זאָגנדיק אים אַז איך דאַרף אַ טאַבעלע מיטן העברעיִשן אַלף־בית צו נוצן אין דער קומענדיקער פּראָצעס. אַ פּאָר טעג שפּעטער איז עס אָנגעקומען. איך האָב געלאַכט. איך האָב געשריבן נאָך אַ בריוו, זאָגנדיק אים אַז ווען איך גיי אין געריכט, וועל איך עדות זאָגן אַז גאָט האָט מיר באַפֿוילן צו ברית־מילה זיין מיינע זין, אַזוי דער שטאַט נאָרט קאראליינע האָט נישט קיין רעכט צו זאָגן עפּעס. איך האָב געשמייכלט ווען איך האָב עס "אַרויסגעשיקט" אָן אַ בריוו־מאַרק. דעם גאַנצן וועג פֿון נאָרט קאראליינע קיין קאַלגערי, קאַנאַדע און צוריק אין פינף טעג אָן אַ בריוו־מאַרק. אַמייזינג ווי גוט די נאָרט קאראליינע טורמע־פּאָסט סיסטעם איז.

            צוריק אין צענטראלן תפיסה איזאלאציע בלאק איז געווען א גערודער. איך האב ארויסגעקוקט פון איינעם פון די קליינע לעכער אין דער שטאל פלאטע איבערן פענצטער אין מיין טיר. איך האב פארמאכט דאס אנדערע אויג און געזען א פאר וועכטער ביי דער צעל אויף יענער זייט פון מיר. נישט די זייט וואס האט מיר געגעבן די פאפירן, נאר די אנדערע זייט. דאס איז געווען בילי'ס צעל. איך האב געהערט רעדן אז זיין פאמיליע האט זיך אזוי שטארק באקלאגט וועגן די צענטראל תפיסה וועכטער וואס האבן אים צובראכן אן ארעם, אז מען האט אים אריבערגעפירט. ווען מען האט אים ארויסגעפירט, האב איך געהערט א געפאנגענעם שרייען, "לאז נישט די טיר אייך שלאָגן אין הינטן אויפן וועג ארויס!" עס זענען געווען אסאך געפאנגענע וואס האבן געהאלפן די וועכטער אין אויסטויש פאר עקסטערע צייט ארויס פון זייערע צעלן און עקסטערע עסן טאצן. איך האב זיי גערופן "געפאנגענע מיטהעלפער", אבער אלע אנדערע האבן זיי גערופן "פארשיקערס". די וועכטער האבן געזאגט צו איינעם פון זייערע מיטהעלפער צו פארשעמען בילי אויפן וועג ארויס פון דער טיר. איך האב געשמייכלט ווען איך האב איינגעזען אז ער איז אנטלאפן פון דער משוגעת.

            די וועכטער האָבן אַ סיסטעם. זיי באַגרענעצן אייער פּאָסט ווען זיי ווילן אייך איזאָלירן. דאָס ווערט געוויינטלעך געטאָן צו פאַרהיטן אַ געפאנגענעם פון בעטן עדות צו קומען אין געריכט. אויב קיינער פון אייער משפּחה באַקלאָגט זיך נישט ווען זיי באַקומען נישט קיין פּאָסט פון אייך פֿאַר וואָכן, דעמאָלט חדשים, ווייסן די וועכטער אַז איר זענט אַליין און אָן הילף. איך האָב געהערט אַ וועכטער זיך איין מאָל באַרימען אַז די נאָרט קאראליינע טורמע סיסטעם האַלט אַ סך פּסיכאָלאָגן אויף שטאַב צו העלפֿן זיי אויסקלוגן די געפאנגענע. עס איז דאָ אַ מענטאַליטעט אין דער טורמע סיסטעם אַז דער געזעץ שטייט אין וועג פון געבן גערעכטיקייט צו די שולדיקע, און זיי מוזן פאַררעכטן די זאַכן.

            איך בין געזעסן אין מיין תפיסה צעל און געטראַכט ווי שיין עס וואָלט זיין אויב מיין משפּחה אָדער פריינט וואָלטן מיר העלפֿן. איך האָב געוואוסט אַז דאָס וועט נישט פּאַסירן. זיי זענען ניט אַפֿילו געקומען צו מיין פּראָצעס. ווי קענען מענטשן זיין אַזוי זעלבסטזיכטיק? זיי האָבן מורא געהאַט צו ווערן געוויזן אויף די נייעס ווי אַ פרייַנד אָדער קרוב פֿון יענעם משוגענעם וואָס האָט באַשניטן זיינע קינדער. איינער פֿון יאָשקע'ס תלמידים האָט געזאָגט, "אויב איר ווייסט אַז איר זאָלט טאָן עפּעס גוטס, אָבער איר טוט עס נישט, האָט איר געזינדיקט." מענטשן וועלן לייגן זייער האַנט אויף אַ תּורה און שווערן צו זאָגן די אמת, ווען יענע זעלבע בוך זאָגט נישט צו שווערן בכלל, אָבער זיי וועלן נישט טאָן וואָס עס זאָגט יאָ צו טאָן. אַזוי, זיי טאָן וואָס עס פֿאַרווערט און טאָן נישט וואָס עס באַפֿעלט. ווי קענען מענטשן זיין אַזוי בלינד?

            איך האָב זיך דערמאָנט ווען מען האָט מיך גענומען אין דער פּסיכיאַטרישער אָפּטיילונג פֿון צענטראַלער תפיסה. זיי האָבן מיך אויסגעטאָן נאַקעט און איבערגעלאָזט אין אַן איזאָלאַציע־צעל. איך האָב זיי, נאָך אַ מאָל, געזאָגט אַז איך בין נישט זעלבסטמאָרד־נעמענדיק, אָבער עס האָט זיי נישט געאַרט. דאָס איז געווען אַ שטראָף, נישט הילף. נאָך אַ פּאָר טעג איז אַ פּסיכאָלאָג געקומען מיך זען. ער איז נישט געווען צופֿרידן. ער האָט מיר געזאָגט אַז מײַנע קלאָגן האָבן מיך געשיקט אין "CP", ווי ער האָט עס גערופן. CP מיינט צענטראַלער תפיסה. ער האָט געזאָגט אַז זיי גייען פאַרריכטן מײַן קלאָגנדיקן הינטן. אַ פּאָר שעה שפּעטער איז אַ שוועסטער געקומען צו מײַן צעל און געזאָגט אַז זי האָט מעדיקאַמענטן פֿאַר מיר צו נעמען. איך האָב איר געזאָגט אַז איך נעמען נישט קיין מעדיקאַמענטן. זי האָט געזאָגט אַז דער דאָקטער האָט עס פֿאַרשריבן. איך בין געווען איבערראשט ווײַל איך האָב נישט געזען קיין דאָקטער, נאָר דעם פּסיכאָלאָג. דעמאָלט האָב איך געלערנט אַז פּסיכאָלאָגן אין צענטראַלער תפיסה קענען פֿאַרשריבן "שטראָף־מעדיקאַמענטן".

            איך האָב זיך אָפּגעזאָגט צו נעמען די מעדיקאַציע, האָט מען גערופן וועכטער צו מיין צעל. זיי האָבן געעפֿנט די טיר און מיך אַרויפגערינגלט אויף דעם מעטאַלענעם בעט־ראַם און מיך אַראָפּגעהאַלטן. די שוועסטער איז אַרײַן און מיר געגעבן אַ שפּריץ פֿון עפּעס. איך האָב געפֿרעגט וואָס זי גיט מיר און זי האָט געזאָגט, "האַלדאָל." איך בין געוואָרן זייער אויפֿגעברויזט. "פֿאַרוואָס גיט איר מיר פּסיכיאַטרישע מעדיקאַציע?" האָב איך געפֿאָדערט. "ווײַל דער דאָקטער האָט עס באַפֿוילן," איר קורצע ענטפֿער. די קומענדיקע עטלעכע שעה האָב איך זיך געפֿילט קראַנק און שווינדלדיק. ווען די שוועסטער איז צוריקגעקומען יענעם אָוונט, האָט זי מיך געפֿרעגט צי איך וויל מײַן מעדיקאַציע. איך האָב זי געפֿרעגט וואָס עס איז און זי האָט געזאָגט, "קאָגענטין." איך האָב עס גענומען ווײַל איך האָב געוווּסט אַז עס וועט פֿאַרמינדערן די פּראָבלעמען פֿאַראורזאַכט דורך דעם האַלדאָל.

            א פאר טעג שפעטער, זענען א פאר וועכטער געקומען צו מיין אפגעזונדערטקייט צעל. איך בין שוין געווען נאַקעט און אָן מיינע ברילן צוליב דעם וואָס איך בין געווען אויף זעלבסטמאָרד וואַך. זעלבסטמאָרד וואַך ווערט גענוצט ווי אַ שטראָף אין תפיסה. די צוויי וועכטער האָבן מיך גענומען צום מעטאַלענעם בעט ראַם, מיך אַראָפּגעלייגט, און גענוצט האַנטקייטלעך צו קייטן מיינע הענט איבער מיין קאָפּ. דערנאָך האָבן זיי גענוצט קייטלעך צו קייטן מיינע פיס. איך בין געווען נאַקעט און אויסגעשפּרייט אויף דעם ראָסטיקן, מעטאַלענעם בעט ראַם. דערנאָך האָט מען אַרײַנגעבראַכט אַ שטול. איינער פון די וועכטער האָט זיך אַראָפּגעזעצט אויף דעם שטול לעבן מיר. איך האָב נישט געהאַט מיינע ברילן, אַזוי איז עס געווען שווער פֿאַר מיר צו זען וואָס עס טוט זיך. דער וועכטער האָט געהאַט אַ שוואַרצן שטעקן. זיי האָבן געטראָגן שוואַרצע שטעקן, אַזוי איך האָב געמיינט ער גייט מיך שלאָגן. ער האָט מיר אַרײַנגעשטופּט דעם שטעקן אין זײַט, און איך בין געווען שאָקירט! אין צוויי וועגן! עס האָט מיר גענומען אַ מאָמענט צו פֿאַרשטיין וואָס איז נאָר געשען. לאַנגזאַם האָט מײַן מוח פֿאַרשטאַנען אַז איך בין נאָר געווען שאָקירט מיט אַ טייזער. "וואָס טוסטו?" האָב איך געשריגן. ער איז געווען דירעקט און צום פּונקט. "פֿאַרוואָס האָסטו באַשניטן דײַנע זין?" האָט ער געפֿרעגט. איך בין געווען פֿאַרווירט. איך האָב זיך געוואונדערט פאַרוואָס ער זאָל פרעגן אַזאַ קשיא. "איך רעפּרעזענטיר זיך אַליין אין געריכט, אַזוי איך וועל נישט ענטפֿערן אויף דער קשיא," איז געווען מיין ענטפֿער. ער האָט ווידער אַרײַנגעשטופּט דעם שטויס־געווער אין מיין זײַט און איבערגעחזרט זיין קשיא. איך האָב זיך אָפּגעזאָגט אים צו ענטפֿערן קיין וואָרט, אַזוי ער האָט מיך ווידער און ווידער געשאָקלט. איך בין געבליבן שטיל בשעת איך האָב געאָטעמט נאָך לופֿט.

            נאך אסאך דורכגעפאלענע פארזוכן, האט ער געטוישט די פראגע. "ווי הייסטו?" האט ער געפרעגט. איך האב זיך אפגעזאגט צו ענטפערן. אנשטאט, האב איך אויף אים געשפיגן. ער האט מיך פארשאלטן און זיך אוועקגערוקט פון מיין זייט. עס איז געווען א שמועס צווישן די צוויי וועכטער און דערנאך איז איינער אוועקגעגאנגען. ער איז באלד צוריקגעקומען און האט איבערגעלייגט א שפּיי-זאק אויף מיין קאפ. דאס איז געווען א שטאָף-זאק מיט קליינע לעכערלעך וואס האבן מיר ערלויבט צו אָטעמען אבער מיר פארמיטן צו שפּייען אויף זיי נאכאמאל. דער וועכטער האט זיך צוריקגעזעצט און ווידער אנגעהויבן פרעגן. "ווי הייסטו?" האט ער געפרעגט. קיין ענטפער פון דעם נאקעטן בחור. עלעקטריע האט זיך געלאפן דורך מיין קערפער איבער און איבער ביז איך האב אויף זיך אליין געפּישט. זיי האבן ביידע געלאַכט. די צייט וואס ער האט געהאלטן די עלעקטריע אויף מיר איז געווארן זייער לאַנג. עס איז געווען שווער צו אָטעמען. איך האב געפילט ווי איך וועל וויינען, אבער איך האב זיך אפגעזאגט נאכצוגעבן די צוויי מאָנסטערס. זיי האבן כסדר געשיקט שטויסן פון עלעקטריע דורך מיין קערפער. אין מיין מחשבה, האב איך געבעטן גאט פאר רחמנות! איך האב געדענקט מיין טעגליכע תפילה פאר איך בין ארעסטירט געווארן. איך האב יעדן טאג געבעטן אז גאט זאל אנטפלעקן ווי אזוי אויסצושפרעכן זיין נאמען פאר מיר. דערנאך, נאכדעם וואס איך בין געווען אין תפיסה פאר א פאר וואכן, האב איך געהאט א חלום וואו גאט האט פשוט געזאגט, "יהוה." איך האב דערמאנט משה'ן אויפן בארג מיט זיינע הענט איבערן קאפ. די מענטשן האבן געוואלט איך זאל רעדן, האב איך גערעדט! "יהוה ניסי!" האב איך געשריגן אזוי הויך ווי איך האב געקענט. זיי האבן אויפגעהערט. "וואס מיינט דאס?" האט איינער געפרעגט. "יהוה ניסי!" האב איך נאכאמאל געשריגן. זיי האבן אנגעהויבן מיך נאכאמאל צו שאקירן. ווען יעדער שאק האט זיך געענדיגט, פלעג איך כאפן מיין אטעם און שרייען 'יהוה ניסי' אזוי הויך ווי איך האב געקענט. איך האב געהערט אנדערע ארעסטאנטן שרייען אז איך זאל זיך פארמאכן. זיי האבן נישט געקענט זען וואס עס טוט זיך.

            נאכדעם וואס דאס האט אנגעהאלטן א גאנצע וויילע, איז אריין א דריטער מאן אין א בלויען העמד אין צימער. איך האב דערקענט זיין שטימע. דאס איז געווען דער פסיכאלאג. ער איז צוגעקומען נאנט צו מיר און מיך געפרעגט פארוואס איך האב באשניטן מיינע זין. איך האב אים איגנארירט. דער פסיכאלאג האט אויסגעטראכט א פלאן. ער האט געשיקט איינעם פון די וועכטער צו נעמען עפעס. ווען דער וועכטער איז צוריקגעקומען, האט דער פסיכאלאג זיי געהייסן אראפנעמען איינע פון מיינע האנטקייטלעך. זיי האבן אויסגעצויגן מיין האנט אוועק פון בעט און שטארק אראפגעצויגן דערויף. דער מעטאל וואס האט ארויסגעשטעקט האט זיך אריינגעשניטן אין מיין האנט און מיך געמאכט שרייען פון ווייטאג. "דו דארפסט נישט שרייען ווי א מיידל!" האט דער פסיכאלאג געזאגט. פלוצלינג האב איך געשפירט עפעס אויף מיין האנט ווען איך האב געהערט א מאטאר לויפן. איך האב געמיינט אז זיי נעמען מיין בלוטדרוק. זיי האבן זיך באקלאגט און דאן אריבערגעפירט מיין האנט אין אן אנדערע פאזיציע. עס איז געווען שווער צו זאגן וואס עס טוט זיך ווען דער וועכטער האט זיך ארוםגעוויקלט מיין האנט און אראפגעצויגן ביזן פונקט פון שטארקן ווייטאג. איך האב פרובירט צו בלייבן שטיל כדי די בלוטדרוק מאנגע זאל זיך נישט צוריקשטעלן. צום סוף, האבן זיי געענדיגט. זיי האבן צוריקגעלייגט מיין האנט איבער מיין קאפ און אין די האנטקייטלעך.

            איך האָב אַ קוק געטאָן און געזען עפּעס אויף מײַן פֿאָראַרם. איך האָב נישט געקענט קלאָר זען אָן מײַנע ברילן, האָב איך צוגעצויגן מײַן קאָפּ נענטער צו מײַן אָרעם. דער ראָסטיקער בעט-ראַם האָט זיך אַרײַנגעשניטן אין מײַן הינטן, האָב איך זיך אָפּגעשטעלט. די דרײַ מענער האָבן פֿאַרשטאַנען אַז איך קען נישט זען וואָס זיי האָבן געטאָן, האָט איינער פֿון זיי אַרויפֿגעקראָכן אויף מײַן ברוסט מיט איין קני אויף יעדער זײַט פֿון מײַן ברוסט. ער האָט גענומען עפּעס און עס איבערגעקרייַצט פֿאַר מײַן פּנים. איך האָב נאָך אַלץ נישט פֿאַרשטאַנען, האָט ער עס געלייגט צו מײַן אַקסל און עס האָט אָנגעהויבן צו זשומען. דאָס איז געווען דער מאָטאָר וואָס איך האָב געהערט. פּלוצעם האָב איך פֿאַרשטאַנען וואָס דאָס איז געווען! אַ היים-געמאַכטע טאַטו-פּיסטאָל וואָס זיי האָבן גענומען פֿון איינעם פֿון די געפֿאַנגענע! איך האָב אָנגעהויבן צו שרײַען אויף זיי! "יאַהו ניסי!" האָב איך געשריגן. "יאָ, יאַהו וואָס אימער" האָט דער פּסיכאָלאָג געזאָגט און זיך אומגעקערט און אַוועקגעגאַנגען. די אַנדערע צוויי וועכטער האָבן גענומען זייער שטול און זענען אויך אַוועק.

            די וואַטשערס האָבן מיר אַזוי פֿיל ווייטיק געגעבן דעם גאַנצן קערפּער מיטן EMT, אַז איך האָב נישט געקענט פֿאַרשטיין אַז מען טאַטויִרט מיך! נאָכדעם ווי זיי זענען אַוועק, האָב איך צוגעצויגן מיין קאָפּ און אָרעם נאָענט גענוג צו זען וואָס זיי האָבן געשריבן. דאָס איז געווען דאָס ישׂראלדיקע וואָרט "משנה". איך האָב אָנגעהויבן וויינען. דער פּסיכאָלאָג האָט געטאָן וואָס דער ווייטיק האָט נישט געקענט, ער האָט מיך צעבראָכן. די צווייטע שיכט איז געקומען אויף דינסט און האָט אויסגעזען איבערראשט צו געפֿינען מיך אָנגעקייטלט. זיי האָבן מיך געפֿרעגט צי איך בין זעלבסטמאָרדדיק אָדער צי איך וויל זיך שאַטן. איך האָב געזאָגט אַז נישט, האָבן זיי אַראָפּגענומען די האַנטקייטלעך און קייטלעך פֿון מיר. איך בין דאָרט געזעסן און געקוקט אויף דער טאַטוירונג אויף מיין אָרעם. דער פּסיכאָלאָג האָט אַרײַנגעלייגט אַ סך מי צו געפֿינען דאָס ריכטיקע ישׂראלדיקע וואָרט אויף מיר. דער ווייטיק האָט טיף געשניטן. "משנה" מיינט "איבערחזרן". ווי גוט איך האָב געקענט פֿאַרשטיין, האָט ער געזאָגט אַז איך מאַך דורך אַ איבערחזרן פֿון דעם חורבן. איך האָב געוויינט.

            איך האָב גענוצט מײַנע ציין צו אָפּרייסן די עקן פֿון עטלעכע פֿון מײַנע פֿינגערנעגל. דערנאָך האָב איך געשאַרפֿט די נעגל מיטן צעמענט־פּאָדלאָגע ווי אַ פֿײַל. דערנאָך האָב איך גענוצט די געשאַרפֿטע פֿינגערנעגל צו לאַנגזאַם אַרויסשניידן דאָס וואָרט "משנה" פֿון מײַן אָרעם. עס האָט גענומען וואָכן, אָבער דאָס איז געווען אַלץ וואָס איך האָב געדאַרפֿט טאָן אין מײַן איזאָלאַציע־צעל. פֿאַר יאָרן נאָכדעם, ווען מען האָט מיך אַריבערגעפֿירט אין אַ נײַעם תפֿיסה, פלעגן די וועכטער מיך פֿרעגן צי איך האָב טאַטוירונגען. דאָס איז אַ נאָרמאַלע פֿראַגע. אָבער ווען איך האָב געענטפֿערט "ניין", האָבן זיי זיך שטענדיק געפֿירט שאָקירט. עס איז געוואָרן אַ לויפֿנדיקער וויץ.

            איך בין געזעסן אין מיין צענטראלער תפיסה איזאלירונג צעל און געטראכט וועגן אלעס וואס די וועכטער האבן מיר געטאן. עס איז שוין יארן זינט מיין רוקן איז צעבראכן געווארן און נאך לענגער זינט איך בין געווארן טעיזט און טאטוירט. די נארבעס פון די טעיזער זענען נאך געווען אין מיין זייט און מיין ארעם האט געטראגן די דערמאנונג פון זייער האס. איך בין געווען אין גייסטישע און פיזישע ווייטאגן יעדן טאג. איידער איך האב עס איבערגעלעבט, אויב איינער וואלט מיר דערציילט ווי פארדארבן די נארט קאראליינע תפיסה סיסטעם איז, וואלט איך געהאט שווער צו גלייבן זיי. אזוי ווי איך בין דארט געזעסן, האב איך געהאט שווער צו גלייבן אז עס איז טאקע מיט מיר געשען. עס האט מיר געמאכט פארשטיין ווי מענטשן איבער דער וועלט האבן געהערט קלאַנגען וועגן וואס עס טוט זיך מיט יידן בעת די צווייטע וועלט מלחמה, אבער האבן עס נישט געגלייבט. ווען מענטשן טוען זאכן וואס זענען אזוי שרעקליך שלעכט, איז שווער פאר א נארמאלן מענטש צו גלייבן אז עס איז מעגלעך. אבער דאך איז עס יא.

            איך האָב זיך דערמאָנט די געשיכטע פֿון דער פֿרוי וואָס איז פֿאַרגוואַלדיקט געוואָרן צום טויט דורך אַ גרופּע ישׂראלדיקע מענער. איר מאַן האָט געוואוסט אַז די געשיכטע וועט זיין שווער פֿאַר מענטשן צו גלויבן, האָט ער צוגעשניטן איר קערפּער אין שטיקלעך און געשיקט אַ שטיקל צו יעדן ישׂראלדיקן שבט. אַ שרעקלעכע זאַך, אָבער ער האָט געדאַרפֿט באַקומען זייער אויפֿמערקזאַמקייט. אַלץ וואָס איך קען טאָן איז שרײַבן דעם בוך און לאָזן אײַך זען מײַן קערפּער. מײַן אָרעם און זײַט טראָגן די נאָרבעס און מײַן רוקן איז צעבראָכן. ווי דער ישׂראלדיקער מאַן, שטעל איך פֿאָר מײַן קערפּער ווי אַ באַווײַז פֿון וואָס איז געשען אין נאָרט קאַראָליינאַ תפֿיסה. טרערן פֿילן מײַנע אויגן בשעת איך שרײַב דאָס. איך בין צופֿרידן צו קענען וויינען. פֿאַר אַ לאַנגע צײַט זענען טרערן געווען שווער פֿאַר מיר צו געפֿינען. ערשט ווען איך האָב געזען אַז די ביבאַס מוטער און קינדער זענען געהרגעט געוואָרן, האָבן מײַנע טרערן ווידער אָנגעהויבן פֿרײַ צו פֿליסן. אָקטאָבער רעגן איז מײַן באַליבט ליד. איך בין אַרעסטירט געוואָרן דעם צוואַנציקסטן אָקטאָבער פֿונעם גריגאָריאַנישן יאָר 2007. איך ווייס אַז אַנטיסעמיטיזם איז נאָך זייער לעבעדיק אין דער וועלט. איך האָב געפֿילט זײַן גרויזאַמען האַס.

            מיין געדאַנק האָט זיך צוריקגעטראַכט וואָס איז מיט מיר געשען אין קאַלדוועל קאַונטי תפיסה. די וועכטער האָבן אַרײַנגעלייגט חזיר און דראָגס אין מיין עסן די גאַנצע צייט וואָס איך בין דאָרט געווען. פֿאַר ניין און אַ האַלב חדשים בין איך סיסטעמאַטיש געווען אויסגעהונגערט. אָבער די לעצטע דרייסיק טעג זענען געווען די שווערסטע. יעדעס מאָל וואָס איך דערמאָן זיך די לעצטע דרייסיק טעג אין קאַלדוועל קאַונטי תפיסה אין לענאָיר, נאָרט קעראָליינאַ, קען איך זיך נישט גוט פֿאַרשטיין ווי מענטשן קענען זיין אַזוי שלעכט.

            נאכדעם וואס ביג דזשאן איז אוועקגעשיקט געווארן אין תפיסה, איז א וועכטער מיטן נאמען ביילי געקומען צו מיין צעל. ער האט געעפנט די טיר א שפאלט ווען איך בין צוגעגאנגען צו אים צו זען וואס ער וויל. ער האט מיר געזאגט צוריקצוטרעטן. איך האב געטאן. ער האט מיר געזאגט צוריקצוטרעטן נאכאמאל. איך האב געטאן. ער האט מיר געזאגט צוריקצוטרעטן א דריטן מאל. איך האב געטאן. דאן פלוצלינג האט ער אויפגעשטופט די טיר ווען ער האט געצילט דעם טייזער אין זיין האנט אויף מיר. איך האב זיך געבוקט און פארשטאפט מיין פנים מיט מיין ארעם ווען ער האט מיך געשאסן מיטן טייזער. איין שטאך האט זיך אריינגעשטעקט טיף אין מיין רעכטן עלנבויגן, אבער דער צווייטער שטאך האט מיך אינגאנצן פארפעלט. עס האט זיך אריינגעשטעקט אין מיין סאנדאל וואס איז געווען ליידיק אויפן שטאק הינטער מיר. איך בין אויפגעשטאנען און געשריגן אויף אים, "פארוואס האסטו מיך געשאסן?" ער האט נישט געענטפערט. איך האב אים כסדר געפאדערט צו זאגן מיר פארוואס ער האט מיך געשאסן, אבער ער האט נאר גערופן איבערן ראדיא אז מען זאל ברענגען נאך א טייזער צו מיין צעל. דאן האט ער מיר געזאגט צו געבן אים דעם שטאך וואס איז געווען אריינגעשטעקט אין מיין סאנדאל. איך האב אים געזאגט ער זאל עס אליין נעמען. ער האט זיך נישט געוואגט אריינצוגיין אין צעל. א פחדן.

            איך האָב זיך אַראָפּגעבויגן און אַרויסגעצויגן דעם שטעכל פֿון מײַן עלנבויגן. איך בין געווען איבערראשט ווי בלוט איז געשאָסן איבער צוויי פֿוס און געטראָפֿן די טיר־פּאָסטן. איך האָב שנעל באַדעקט דעם בלוטיקן אָרט מיט אַ וואַשקלאָט. סערדזשענט דעי איז אָנגעקומען צו מײַן צעל מיט נאָך אַ טייזער. ווען איך האָב געפֿרעגט פֿאַרוואָס מען האָט מיך געשאָסן, האָט ער זיך אָפּגעזאָגט צו ענטפֿערן. איך האָב זיך דערמאָנט דעם יונגן, שוואַרצן אַרעסטאַנט וואָס זיי האָבן געשאָסן מיט אַ טייזער אָן קיין סיבה. סערדזשענט דעי האָט געזאָגט אַז מײַן קאַנטין־פּריווילעגיע איז סוספּענדירט. ער האָט מיר געזאָגט אַז איך קען עסן די טאַץ וואָס זיי האָבן צוגעשטעלט אָדער גאָרנישט . אין יענעם מאָמענט בין איך געווען אין קאַלדוועל קאָונטי־תפֿיסה אַכט און אַ האַלב חדשים. איך האָב פֿאַרבראַכט די קומענדיקע דרייסיק טעג אין מײַן צעל אָפּזאָגנדיק די חזיר־פֿלייש און דראָגירטע טאַץ וואָס זיי האָבן פּרובירט מיך צו צווינגען צו עסן. איך בין געגאַנגען דרייסיק טעג אָן קיין איין ביס עסן.

            ווי די דרייסיק טעג זענען פארגעגאנגען, בין איך געווארן שוואכער און שוואכער. איך האב זיך געפילט איבל די גאנצע צייט. איך האב געהאט א וואשבעקן אין מיין צעל, האב איך זיך געצוואונגען אויפצושטיין פון בעט איין מאל א טאג און זיך שלעפן צו מיין וואסער-קוואל. איך האב געדארפט אויפשטיין און ווארטן ביז די שווינדל האט זיך פארמינערט איידער איך האב געקענט אנהייבן מיין רייזע. איך האב געפילט א פלעשל מיט וואסער און דאן צוריקגעשלעפט צו מיין בעט און זיך אראפגעלייגט. איך האב געטרונקען פון דעם וואסער, טרינקענדיג אזויפיל ווי איך האב געקענט האלטן, יעדן טאג. איך האב געדארפט ליגן אויף מיין רוקן ווייל מיין זייט האט שטארק וויי געטאן ווען איך בין אויפגעזעצט. איך בין דורכגעגאנגען צוויי און צוואנציק טעג און דאן האב איך אנגעהויבן אויסשפייען דאס וואסער ווען איך האב פרובירט עס צו טרינקען. איך האב זיך געקעמפט און זיך געמוטשעט צו האלטן דאס וואסער אראפ. איך האב געוואוסט אז איך וועל שטארבן אן דעם. אפט האב איך געטראכט צו עסן די דראגירטע טאץ, אבער איך האב שטענדיג באשלאסן דערקעגן. פארוואס זאל איך געצוואונגען ווערן צו עסן אומריינע עסן נאר ווייל איך בין א איד?

            נאך א געפאנגענער איז אריבערגעפירט געווארן אין מיין צעל. איך בין געווען צו שוואך צו שטיין. נאך עטליכע טעג וואס ער האט זיך באקלאגט צו די וועכטער אז זיי הרגענען מיך, האט ער אנגערופן זיין פאמיליע און זיך באקלאגט צו זיי. זיין פאמיליע האט אנגערופן דעם תפיסה, האבן די וועכטער מיך ארויסגענומען פון מיין צעל. זיי האבן מיך גענומען צו אן אנדער צעל . א שוועסטער האט געשטאכן א נאדל גלייך אראפ אין מיין ארעם דריי מאל ווען זי האט געזאגט, "נו, אנאטאמיש האט געדארפט דארט זיין א אדער." איך בין געווען צו שוואך צו קעמפן אדער אפילו זארגן וועגן איר האס. ווען זי האט מיך נישט געקענט בייז מאכן, האט זי געדרייט די נאדל אין די ריכטיגע ריכטונג און זי אריינגעלייגט אין מיין אדער. זי האט עס געפונען ביים ערשטן אמת'ן פארזוך. זי האט אנגעשלאסן אן אינטראווענסאר, און א מאן וואס האט געזאגט אז ער איז א דאקטאר איז געקומען מיך זען. ער האט מיך געפרעגט, "וואס איז אנדערש וועגן דעם טאג ווי אלע אנדערע?" איך האב גארנישט געזאגט. ער האט געזאגט, "ווען דו וואָלסט געווען אן עכטער איד, וואָלסטו געוואוסט אז עס איז פסח."

            מען האט מיך אריינגעלייגט אין הינטן פון א פאליציי אויטא מיט מיין אינעווענס הענגען פון די קליידער געשטעל. מען האט מיך געפירט צום צענטראלן תפיסה אין ראַלי, צפון קאראליינע. זיי האבן מיך אריינגעלייגט אין דער גייסטישער געזונטהייט אפטיילונג. זיי האבן געזאגט אז איך בין זעלבסטמארד ווייל איך וויל נישט עסן די חזיר אדער דראגירטע עסן וואס קאלדועל קאונטי האט מיר געאפערט.

            איך בין געזעסן אין מיין אפגעזונדערטקייט צעל און געדענקט דעם ערשטן מאָל וואָס איך בין אָנגעקומען אין צענטראלן תפיסה. פֿון דעם מאָמענט וואָס איך בין אַרײַן אין דעם אָרט בין איך שלעכט באַהאַנדלט געוואָרן. זיי זענען געווען זייער שלעכטע מענטשן וואָס האָבן אויסגעקליבן צו האַסן אָן קיין סיבה. איך האָב זיך צוריקגעלייגט אויף מיין תפיסה בעט און אַרויפגעקוקט אין דער פינצטערניש. איך האָב עפּעס געפֿילט, אַ נאָענטקייט צו גאָט. עפעס האָב איך געוואוסט אַז אַלץ איז אין גאָטס קאָנטראָל. איך האָב געפֿילט אַז איך וועל איבערלעבן די משוגעת. איך בין אײַנגעשלאָפֿן.

            איך בין געשטאַנען בײַם פֿוס מיטן באַרג סיני וואָס האָט זיך געהויבן איבער מיר! דער רויטער באַרג האָט זיך געהויבן הויך אין הימל. די שפּיץ איז געווען טונקל מיט רויך און פֿײַער. ווינט האָט זיך אַרום מיר געפּישט, מיך געדרייט און מיך געדרײט. איך האָב געזען נאָך אַ זאַך. דער משכן איז געשטאַנען פֿאַר מיר. איך האָב עס געזען אַרויסשטעקן איבערן ווײַסן צוימען. רויך איז אַרויפֿגעגאַנגען פֿונעם מזבח. ווינט האָט זיך אַרום מיר געפּישט, מיך געדרייט און מיך געדרײט. איך האָב געזען נאָך אַ זאַך. דער בית המקדש איז געשטאַנען פֿאַר מיר. עס האָט זיך געהויבן הויך אין הימל . "לויב גאָט!" האָב איך געשריגן ווען איך האָב געקוקט ווי דער רויך שטײַגט אַרויף פֿונעם געווידמעטן מזבח. דער כהן גדול האָט זיך אומגעקערט צו קוקן אויף מיר. ער האָט אַרײַנגעטאָן די האַנט אין זײַן ברוסטפּלאַטע און אַרויסגעצויגן די אורים און די תומים. ער האָט זיי אויסגעשטרעקט צו מיר ווי זיי האָבן געלעגן אין זײַן האַנטפֿלאַך. אַ קול האָט געדונערט פֿונעם הימל, "געדענק דאָס!"

            איך בין פּלוצעם אויפגעוואַכט, פול מיט מורא און פרייד! איך בין זיך אויפגעזעצט אויף מיין תפיסה בעט און געטראַכט וועגן דעם חלום. איך בין צוריקגעקערט אין מיין בעט און זיך אַוועקגעצויגן אויף די הענט און קניען מיט מיין שטערן אָנרירנדיק דעם בעט. איך האָב געפילט ווי מיין רוקן ציט זיך און אַ שטויס פון ווייטיק לויפֿט פֿון דעם ריס, אָבער איך האָב נאָך אַלץ מתפלל געווען. ווערטער האָבן זיך אָנגעהויבן פֿאָרמירן אין מיין געדאַנק. וואָרט נאָך וואָרט, שורה נאָך שורה. איך האָב עס געגעבן דעם נאָמען "תורה".

תורה

גאָט האָט אונדז געגעבן די תורה, די געזעץ וואָס מיר מוזן פאָלגן,

מיר זוכן דעם הייליקן טעקסט, לערנען זיך טאָג נאָך טאָג,

שטילערהייט צוהערן צו וואָס גאָט זאָגט,

טיף אין אונדזערע הערצער, ווי אונדזערע מחשבות דאַוונען,

הער אונדז איצט אונדזער טאַטע, הער די ווערטער וואָס מיר זאָגן,

גיב אונדז מוחות צו פֿאַרשטיין, דיינע געזעצן וואָס ווײַזן דעם וועג,

פֿאַר אַלע וואָס זוכן דיך, וואָס ווילן נישט פֿאַרפֿאַלן,

שיק אונדז גאָט דיין ברכה, אַז מיר זאָלן בלייבן נאָענט צו דיר!

א לעבן פארבראכט אין תפילה, איז דער פרייז וואס מיר באצאלן,

א גאַנץ לעבן פֿאַרבראַכט אין לערנען, תּורה יעדן טאָג!

אַ גאַנץ לעבן פֿאַרבראַכט מיט גאָט, ביז מיר זענען אַלט און גרוי,

אַ לעבן אַזוי גוט פֿאַרבראַכט, ווען אין דער ערד האָבן מיר געלעגן!

סלע

            א וועכטער איז אנגעקומען צו מיין צעל פאר טאג און מיר געזאגט צו פאקן מיין זאכן. מען האט מיך געפירט צום איינטריט און מיר איבערגעלאזט אין א האלט-צעל. א פאר שעה שפעטער האט מען מיך ארויפגעלייגט אויף אן אויטאבוס. ווען איך האב געזען דעם צענטראלן תפיסה פון דרויסן האב איך געשפירט גרויסע געפילן, געפילן וואס מען האט נישט געקענט אויסדרוקן אין ווערטער. איך האב איבערגעלעבט.

            ווען דער אויטאָבוס איז אַרויסגעפאָרן פֿון צענטראלן תפיסה אין ראַלי, נאָרט קעראָליינאַ, האָבן די צוקוקער פֿאַרשטאַרקט דעם ווייטיק אין מײַן קערפּער און גײַסט. איך האָב געהערט אַ פֿאַרדאָרבן קול אין מײַן לינקן אויער וואָס האָט מיך געלאַכט און מיר פֿאַרזיכערט אַז איך קען נישט אַנטלויפֿן פֿון זייער האַס. ער איז געווען גערעכט. איך האָב נישט געקענט.

            איך בין אנגעקומען אין אלעקסאנדער תפיסה אין טיילערסוויל, נארט קאראליינע, א פאר שעה שפעטער. מען האט מיך אריינגעלייגט אין אן אפגעזונדערטע צעל. דעם נעקסטן טאג איז א וועכטער אדורך און האט מיך געפרעגט צי איך וויל רעק. רעק מיינט רעקריאציע. איך בין געווען איבערראשט. צענטראל תפיסה האט מיך נישט ערלויבט ארויסצוגיין פון מיין צעל. איך האב געזאגט, "יא." א פאר שעה שפעטער האט מען מיך ארויסגענומען פון מיין צעל און אריינגעלייגט אין איינע פון צוויי קעידזשעס אין צעל בלאק. אן אנדער ארעסטאנט איז אריינגעלייגט געווארן אין דעם אנדערן רעק קעידזש. ער האט געזאגט אז יעדער האט אים גערופן דער "גאווערנאר". בשעת מיר האבן גערעדט, האט ער מיך געפרעגט צי איך האב א ראדיא. איך האב געזאגט אז נישט. ער האט מיר געזאגט אז אלעקסאנדער איז איינע פון די ווייניגע תפיסות וואס האבן טאקע נאכגעפאלגט די תפיסה רעגולאציעס. ער האט געזאגט אז אויב איך וועל אויספילן א קאנטינע פארעם און בעטן פאר א ראדיא און באטעריעס, וועט דער קאנטינע אפעראטאר זען אז איך האב נישט קיין געלט און מיר געבן איינס בחינם. איך בין געווען צווייפלדיק, אבער ווען א וועכטער וועט אדורך קומען מיט קאנטינע בלעטער, האב איך איינס אויסגעפילט ווי דער גאווערנאר האט געזאגט. שפעטער יענעם טאג האט מיר א וועכטער געברענגט א ראדיא און באטעריעס. צו זאגן אז איך בין געווען ערשטוינט איז געווען צו זאגן דאס מילד! איך האָב שנעל אַרויסגעפֿונען אַז די וועכטער אין אַלעקסאַנדער האָבן נישט געשלאָגן די געפֿאַנגענע און אפילו נישט גערעדט שלעכט צו זיי. זיי האָבן פשוט געטאָן זייער אַרבעט ריכטיק. וואָס פֿאַר אַ שיינער אָטעם פֿון פֿרישן לופֿט! אָבער די וואַכטער זענען געווען מײַן שטענדיקער פֿײַנד! זיי האָבן מיך נישט געלאָזט גיין קיין איין מאָמענט אָן אַ געוויסן סאָרט ווייטיק, ליידן און יסורים.

            איך האָב באַמערקט אַז די שטימען פֿון די וואַטשערס האָבן זיך געביטן, ווי אויך זייערע סקעדזשולז. איך האָב פֿאַרשטאַנען אַז די נאָרט קאַראָליינאַ טורמע סיסטעם איז צעטיילט אין צוויי ראַיאָנען, אַן מזרח ראַיאָן און אַ מערב ראַיאָן. צענטראַל טורמע איז געווען אין דער מזרח ראַיאָן, אָבער איך בין געווען איבערגעפֿירט צו אַלעקסאַנדער טורמע אין דער מערב ראַיאָן. אַזוי, איך בין געווען געפֿאָלטערט דורך אַ גאָר אַנדער גרופּע וואַטשערס וואָס האָבן עפעס געוואוסט פּונקט וואָס איז געטאָן געוואָרן צו מיר יאָרן לאַנג דורך די אַנדערע וואַטשערס. איך בין אַ קאָמפּיוטער פּראָגראַמירער, אַזוי איך האָב לייכט פֿאַרשטאַנען אַז די EMT האָט אַ לאָג אָפּטייל און די מעגלעכקייט צו זוכן די לאָגס אַזוי אַז דער איצטיקער וואַטשער ווייסט וואָס איז געטאָן געוואָרן צו זייער קרבן און וואָס זיי זאָלן ווייטער טאָן. ווי דער נביא האָט געזאָגט, "זיי זענען קלוג צו טאָן שלעכטס, אָבער זיי ווייסן נישט ווי צו טאָן גוטס."

            נאך דריי חדשים אין אלעקסאנדער, בין איך געפירט געווארן פאר אן איבערבליק קאמיטעט. זיי האבן געזאגט אז זינט איך האב נישט געבראכן קיין כללים בעת מיין צייט אין אלעקסאנדער, שטעלן זיי מיר צו איי-קאן. איך בין געווען אויף עם-קאן. עם-קאן איז מאקסימום קאנטראל און איי-קאן איז אינטענסיווע קאנטראל. ביידע פארלאנגען אז דער ארעסטאנט זאל געהאלטן ווערן אין אפגעזונדערטקייט. אזוי באזיקלי, האט זיך גארנישט געטוישט. איך בין צוריקגעלייגט געווארן אין מיין אפגעזונדערטקייט צעל. נאך דריי חדשים זענען אדורך און דעמאלט בין איך ווידער געפירט געווארן פארן איבערבליק קאמיטעט. זיי האבן מיך געפירט צו רעגולערע באפעלקערונג. איך בין אריבערגעפירט געווארן צו אן אנדערער צעל. דערנאך האט מען מיך ארויסגעלאזט פון מיין צעל עטליכע מאל א טאג צוזאמען מיט אנדערע ארעסטאנטן. זיי האבן אונז אויך ערלויבט צו גיין אראפ דעם קארידאר צום קאפעל פאר קירך סערוויסעס. איך האב זיך נאכגעפרעגט און אויסגעפונען אז דער איינציגסטער רעליגיעזער מענטש וואס איז געקומען פון אינדרויסן פון תפיסה איז געווען א קאטוילישער גלח. די אנדערע צוויי קאפלאנען זענען געווען תפיסה אנגעשטעלטע. איך האב געווארט עטליכע טעג און ענדליך געהערט אן אנאנס איבערן הויך-רעדנער פארן קאטוילישן סערוויס.

            איך בין געזעסן און געווארט ביזן סוף פונעם תפילה, און דערנאך בין איך צוגעגאנגען צום גלח בשעת די אנדערע ארעסטאנטן זענען ארויסגעגאנגען. איך האב אים געזאגט אז מען האט מיך געשלאגן אין צענטראלן תפיסה און אז איך דארף זיין הילף. ער האט געוואוסט אז איך האב נישט גענומען קאמוניאן, האט ער געפרעגט וואספארא רעליגיע איך בין. איך האב אים געזאגט אז איך בין א איד. ער האט געפרעגט פארוואס איך רעד נישט מיט א רב. איך האב אים געזאגט אז קיינער איז נישט געקומען אין תפיסה. ער האט געזאגט אז ער קען מיר נישט העלפן. ווען איך האב אים געבעטן צו איבערטראכטן, איז דער תפיסה קאפלאן אריינגעקומען און מיר געזאגט צו גיין. איך האב פרובירט צו רעדן מיטן קאפלאן, אבער ער האט געזאגט אז אויב איך האב א פראבלעם, דארף איך עס לייגן אויף א קלאגע. איך האב זיך דערמאנט וואס איז געשען דאס לעצטע מאל וואס איך האב אויסגעפילט א קלאגע. איך האב נאך אלץ נישט געקענט קייַען מיין עסן אן ווייטאג. איך האב זיך אומגעקערט און בין ארויסגעגאנגען ווען דער קאפלאן האט מיר אנגעקוקט מיט כּעס. איך האב פארבראכט זעקס יאר אין אלעקסאנדער תפיסה און אין יענער צייט האב איך אויסגעפונען אז דער קאפלאן איז געווען דער שלעכטסטער מענטש וואס האט געארבעט אין יענעם תפיסה.

            רובֿ פֿון די געפֿאַנגענע האָבן זיך געדושט בײַ נאַכט, אַזוי איז שטענדיק געווען אַ ריי און אַ פֿאַרווירקונג בײַ די דושן בײַ נאַכט. צוליב דעם, האָב איך זיך געדושט גלייך אין דער פֿרי. איין מאָרגן בין איך אויפֿגעשטאַנען און צוזאַמענגענומען מײַנע קליידער פֿאַר אַ דוש. ווען איך בין געגאַנגען צום דוש, האָב איך באַמערקט צוויי מענער זיצן אין בלאָק, קוקן טעלעוויזיע און רעדן. איך בין אַרײַן אין דוש און צוגעצויגן דעם פֿאָרהאַנג. איך בין געגאַנגען צום סוף און אַוועקגעלייגט מײַנע קליידער אויף אַ פּאָליצע, און דערנאָך אָנגעהויבן דריקן דעם קנעפּל כּדי דאָס וואַסער זאָל אַרויסקומען. איך האָב עס געדריקט עטלעכע מאָל, לאָזנדיק עס לויפֿן כּדי עס צו וואַרעמען. עס זענען נישט געווען קיין קאַלטע אָדער הייסע קנעפּלעך, נאָר איין קנעפּל. איך האָב געהערט אַ גערויש הינטער מיר און זיך אומגעקערט און געזען די זעלבע צוויי געפֿאַנגענע קומען דורך דעם דוש פֿאָרהאַנג צו מיר! איך האָב פּרובירט צו טרעטן דעם ערשטן אין פּנים, אָבער ער איז געווען אַזוי נאָענט אַז איך בין צוריקגעפֿאַלן און געטראָפֿן די וואַנט הינטער מיר. מײַן פֿוס איז געווען הויך גענוג צו דערגרייכן זײַן קין, אָבער איך האָב נישט געהאַט קיין קראַפֿט דערויף. ער איז בעצם אַרײַנגעלאָפֿן אין מײַן פֿוס אַנשטאָט צו ווערן געטראָטן. די וואַנט הינטער מיר האָט מיך פֿעסט געמאַכט, אַזוי די קראַפֿט איז געווען גענוג צו אים פֿאַרשטוינען. ווען דער מאן הינטער אים איז געגאנגען צו מיין רעכטער זייט, האב איך זיך געדרײט צו מיין לינקער זייט, ניצנדיק דעם לייכט דערשטוינטן מאן אלס א שילד. איך בין ארויסגעלאפן פון שויער און געגאנגען צו מיין צעל און שנעל פארמאכט די טיר. איך בין נישט צוריק ארויסגעקומען ביז איך האב געזען אז א סך ארעסטאנטן זענען ארויסגעקומען פון זייערע צעלן און האבן געקוקט טעלעוויזיע. דערנאך האב איך זיכער געמאכט אז איינער וואס איך קען זאל שטיין אויפן וואך איידער איך בין אריין אין שויער. איך בין כמעט פארגוואלטיגט געווארן!

            נאך יארן אין אפגעזונדערטקייט אין צענטראל תפיסה, האב איך נישט געקענט געדענקען די אדרעסן פון מיין פאמיליע. איך האב אנגעהויבן האבן פראבלעמען מיט'ן זכרון נאכדעם וואס זיי האבן מיר געשטויסן אויפן קאפ און עס צובראכן. איך בין געווארן איינגעלאדן צו א קלאס אין אלעקסאנדער. די פרוי וואס האט געגעבן דעם קלאס איז געווען זייער פריינדליך. איך האב זי געפרעגט צי זי קען קוקן אויף מיין קאנטאקט אינפארמאציע. זי איז אריין אויף איר קאמפיוטער און געפונען מיין שוועסטער'ס אדרעס. נאך אסאך תפילה, האב איך באשלאסן אנשטאט בעטן מיין פאמיליע פאר הילף, וועל איך קאנטאקטירן די אדוואקאטן וואס האנדלען מיטן תפיסה סיסטעם. איך האב באקומען די אדרעס פון נארט קאראליינע געפאנגענע לעגאלע סערוויסעס. איך האב זיי געשריבן און זיי דערציילט וואס איז געשען. אן אדוואקאטין מיטן נאמען לאורה איז געקומען מיך זען. זי האט געזאגט אז זי איז א איד! איך בין געווען גאר צופרידן ווייל איך האב געוואוסט אז זי וועט מיר העלפן! נאך אסאך בריוו און א פערזענליכן באזוך, איז דער אורטייל געקומען. עס איז געווען א דריי-יעריגע סטאטוט פון לימיטאציעס אויף קלאגעס וועגן געפאנגענע-מיסברויך, און אפילו איך בין געווען פארשפארט אין אפגעזונדערטקייט אן קיין פאסט איבער די לימיט, האבן די געריכטן נישט געוואלט הערן מיין פאל. איך האָב איר געזאָגט, "אַלזאָ, קען די טורמע־סיסטעם מיך שלאָגן, מיך צעברעכן און מיך האַלטן אין אפגעזונדערטקייט אָן פּאָסט ביז די לימיטאַציע־סטאַטוט איז פֿאַרביי, כּדי צו זיכער מאַכן אַז זיי וועלן קיינמאָל נישט דאַרפֿן ענטפֿערן פֿאַר זייערע מעשים?" זי האָט זיך אַנטשולדיקט אָבער געזאָגט אַז זי קען גאָרנישט אַנדערש טאָן. איך בין נישט געווען בייז, איך בין געווען דערשראָקן. איך האָב געוואוסט אַז אויב קיינער אַנדערש קען נישט אָפּשטעלן די פֿאַראייניקטע שטאַטן, וועט גאָט דאָס טאָן.

            איך האָב נישט אויפגעגעבן. ווען איך האָב דערציילט אַנדערע געפאנגענע וועגן וואָס איז מיט מיר געשען אין צענטראלן תפיסה, האָט איינער געזאָגט אַז ער האָט דעם נאָמען פֿון אַ פֿעדעראַלן אַדוואָקאַט וואָס קען אפשר העלפֿן. ער האָט געזאָגט אַז דער אַדוואָקאַט באַהאַנדלט געפאנגענע פֿאַלן פּראָ-באָנאָ, דאָס הייסט עס וועט מיר נישט קאָסטן קיין געלט. איך האָב גענומען די אַדרעס און געשריבן צום אַדוואָקאַט. ער האָט געבעטן גענויע פרטים, דאַטעס, צייטן, נעמען און יעדן איינציקן דעטאַל וואָס איך קען געדענקען. איך האָב אים צוריקגעשריבן און געוואַרט. פֿיל טעג זענען פֿאַרבײַגעגאַנגען ווי איך בין געהאַלטן אין שפּאַנונג. סוף־כּל־סוף איז זײַן בריוו צוריקגעקומען. ער האָט גאָרנישט געקענט טאָן. ער האָט געזאָגט אַז די פֿעדעראַלע געריכטן וועלן קיינמאָל נישט הערן דעם פֿאַל ווײַל זיי האָבן שטענדיק אַן איינציקן ריכטער וואָס קאָנטראָלירט יעדע געפאנגענע קלאָג פֿאַר זײַן "פֿאַרפֿעלנדיק" אָדער "פֿאַנטאַסטיש" איידער מען לאָזט זיי אַרײַנגעבן. איך בין געווען שאָקירט! פֿאַרוואָס ווערן געפאנגענע קלאָגן באַהאַנדלט אַנדערש ווי אַנדערע מענטשנס קלאָגן? אויב אַ געפאנגענער רײַכט אַ קלאָגע, לייענט אַן איינציקער, איינציקער ריכטער עס און קען עס אַרויסוואַרפֿן ווי "פֿאַנטאַסטיש" אָן קיינמאָל הערן עדות. וואָס פֿאַר אַ הויכן ניוואָ פֿון קאָרופּציע! אַזוי, אַלץ וואָס די תפיסה־סיסטעם דאַרף טאָן איז זיכער מאַכן אַז זיי טוען עפּעס אַזוי משוגע אַז מען קען זיי קיינמאָל נישט באַשולדיקן! משוגע! איצט בין איך געווען זייער בייז! איך האָב געוואוסט אַז די וועכטער האָבן געוואוסט וועגן דעם געזעץ איידער זיי האָבן מיר שאַטן געטאָן. זיי האָבן געוואוסט אַז זיי וועלן קיינמאָל נישט דאַרפן ענטפֿערן פֿאַר עפּעס וואָס זיי האָבן געטאָן, ווי לאַנג ווי עס איז משוגע גענוג און זיי האַלטן מיך אין אפגעזונדערטקייט אָן קיין פּאָסט לאַנג גענוג! און אויב איך וואָלט געשטאָרבן, וואָלטן זיי געזאָגט אַז איך בין אַראָפּגעפֿאַלן פֿון דער זינק אין מיין צעל און זיך פֿאַרוואונדעט. זיי האָבן דאָס געסטראשעט פֿיל מאָל. זיי זענען געווען אומבאַרירלעך!

            אסאך יארן זענען אדורך ווען איך האב געלערנט און מתפלל געווען אין אלעקסאנדער תפיסה. איין טאג איז א געפאנגענער צו מיר צוגעקומען. ער האט געזאגט, "דו ביסט א איד, נישט אזוי?" איך האב געזאגט אז יא, האט ער געוויזן אויף אן אנדערן געפאנגענעם און געזאגט אז ער האט א תנ"ך צו פארקויפן. איך האב באקומען א דזשאב אין אלעקסאנדער, האב איך געהאט געלט אין מיין קאנטע. איך בין געגאנגען צום געפאנגענעם און ער האט מיר געוויזן דעם תנ"ך. עס איז געווען א פאראלעלער ענגלישער און העברעאישער "שטיין אויסגאבע" תנ"ך. איך בין געווען פארליבט! "וויפיל?" האב איך געפרעגט. ער האט געזאגט פופצן דאלאר. איך האב אים געזאגט ער זאל מאכן א קאנטע ליסטע און איך וועל אים קויפן פופצן דאלאר ווערט קאנטע דעם זעלבן טאג. ער האט מיר איבערגעגעבן דעם תנ"ך. איך האב געשפירט די טרערן אין מיינע אויגן ווען מיין הארץ האט געקלאפט! די געפילן זענען געווען איבערוועלטיגנד! ווען איך בין אוועקגעגאנגען, האב איך אים און דעם אנדערן געפאנגענעם געהערט לאכן. זיי האבן געזאגט אז איך האב באצאלט פיל צו פיל. איך האב פעסט געהאלטן דעם תנ"ך אין מיינע הענט און געוואוסט אז איך האב נישט באצאלט גענוג!

            איך געדענק נאָך דעם טאָג ווען איך בין געזעסן אויף דער ערד פון מיין צעל. עס איז געווען דער פינפטער אָקטאָבער. איך האָב גענוצט מיינע פינגער צו ציילן די יאָרן און איך האָב איינגעזען אַז איך בין געוואָרן פערציק יאָר אַלט יענעם טאָג. איך בין געווען צוויי און דרייסיק יאָר אַלט ווען מען האָט מיך אַרעסטירט. עס זענען שוין געווען אַכט יאָר! איך האָב זיך שלעכט געפֿילט וויסנדיק אַז איך בין נאָר אַרום האַלבוועגס דורך מיין צייט אין תפיסה, אָבער איך האָב געוואוסט אַז איך בין נענטער צו גאָט ווי איך בין אלץ געווען אין מיין לעבן. וואָס איז נאָענטקייט צו גאָט ווערט? איז עס ווערט מער ווי אַ יאָרצענדלינג אין תפיסה? עס איז פֿאַר מיר.

            ווען איך בין געווען יונג, איז א מאן געקומען צו מיר אין שטוב און מיך איינגעלאדן צו א קריסטלעכער קירך אקטיוויטעט וואס זיי האבן גערופן "די מלחמה". דאס איז געווען א יוגנט אויפלעבונג. איך האב אנגענומען די איינלאדונג און פארבראכט די נעקסטע פאר נעכט אין א קריסטלעכער קירך שפילנדיג שפילן און הערן דרשות צוזאמען מיט א סך אנדערע קינדער. יענע פאר נעכט האבן טאקע געטוישט מיין נשמה. דאס איז געווען דער ערשטער מאל וואס מען האט מיר דערציילט וועגן גאט. מיין באבע פלעגט דערמאנען גאט, אבער זי האט מיר קיינמאל נישט טאקע דערקלערט גאט. ווען איך בין געזעסן און צוגעהערט צום דרשן, האב איך באשלאסן אין מיין נשמה אז איך וועל דאווענען און לערנען ביז איך וועל וויסן די אמת. די איינציקע זאך וואס האט מיך געמאכט צווייפלען וואס מען לערנט, איז געווען די מענטשן. אסאך פון די קירך מענטשן זענען געווען גוט צו מיר, אבער אסאך זענען געווען אומפארהארטעוועט צו די פרעמדע וואס מען האט אריינגעברענגט. א קליין געשריי פון א פרוי ווען זי האט זיך אפגעקערט פון מיר און אסאך אנדערע וואס האבן געקוקט אין דער אנדערער ריכטונג ווען זיי זענען אדורך געגאנגען, האט מיך געמאכט טראכטן, "אויב דער גאט וועגן וואס דער מאן לערנט איז עכט, פארוואס ליבט נישט יעדער דא אזוי ווי ער?"

            נאכדעם וואס "די מלחמה" האט זיך געענדיגט, האט דער מאן וואס האט מיך איינגעלאדן אנגעבאטן מיך אויפצונעמען אויפן קירך-אויטאבוס יעדן זונטיק און מיך ברענגען אין שול. איך האב ווידער אנגענומען און אנגעהויבן גיין אין דער קריסטלעכער קירך יעדע וואך. איך בין נאר געווען פופצן יאר אלט, אבער איך בין געווען זייער אויפמערקזאם. איך האב יעדן באאבאכטעט און זייערע מעשים אויסגעטראכט מיט גרויס אינטערעס. איך האב באמערקט אז די פרויען זיצן שטענדיג שטיל ווייל די מענער האבן אסאך גערעדט. דאן, איין טאג האב איך געהערט דעם פרעדיגער, דזשעימס פיליפס, זאגן פון דער בימה, וואו די גאנצע שול האט געקענט הערן, "מיר ווייסן אז עס וועלן נישט זיין קיין פרויען אין הימל. די ביבל זאגט אונז אז ווען עס זאגט וועט זיין שטילקייט אין הימל פאר א האלבע שעה." איך בין געווען דערשראקן פון זיין ליגן. איך האב זיך אומגעקוקט ווען די פרויען זיצן שטיל און די מענער האבן געלאַכט. איך בין געווען אפגעשטויסן. יארן שפעטער, האב איך זיך דערוואוסט אז ער איז פריער ארויסגעווארפן געווארן פון א שול דורך פרויען וואס האבן נישט מסכים געווען מיט זיינע לערעס. ערשט דאן האב איך פארשטאנען פארוואס ער האט געמאכט דעם שלעכטן וויץ: ער האט בכוונה באליידיגט שטארק-וויליקע פרויען כדי זיי זאלן נישט צוריקקומען צו "זיין" שול. יענע לעקציע איז געבליבן מיט מיר מיין גאנץ לעבן. איצט ווען עמעצער איז באַליידיקנדיק, קוק איך צו זען וועמען זיי פּרוּוון צו באַליידיקן.

            יעדעס מאל איך טראַכט וועגן וואָס די אַמעריקאַנער קריסטן האָבן מיר געטאָן, ווייס איך אַז זיי האָבן פּרובירט צו באַליידיקן דעם גאָט פֿון ישׂראל. ווײַל זיי האָבן נישט געקענט דערגרייכן מײַן גאָט, האָבן זיי וויי געטאָן זײַן קנעכט. די איינע זאַך וואָס איך האָב קלאָר געלערנט פֿון מײַן צײַט אין דער קריסטלעכער קירך, איז געווען אַז זיי האַלטן אַז יאָשקע איז גרויס און דער "אַלט־טעסטאַמענט" גאָט איז לעגאַליסטיש און נישט געוואונטשן. זיי האַלטן אַז עס איז אַ גרויסער חילוק צווישן דעם ליבעװאָלן יאָשקע און דעם משפטדיקן "פֿאָטער". עס הערט קיינמאָל נישט אויף צו פֿאַרוואונדערן מיך ווי אַ מענטש קען טראַכטן אַז יאָשקע איז געווען עפּעס בעסער ווי גאָט. ווי קענען מענטשן זײַן אַזוי בלינד?

            איין טאג בין איך געווען אין דער קירך-דינסט ווען דער הילפס-פאסטער האט געבעטן פאר תפילה-בקשות. אן אומבאוועגלעכער מאן וואס האט זיך אריינגעוואגט האט זיך אויסגערעדט און געזאגט אז ער דארף עסן. איך האב געקוקט ווי דער פאסטער האט אים אפגעלאזט און פארגעזעצט מיטן דינסט. איך האב געקוקט ווי דער מאן שטייט דארט אליין. איך בין צו אים געגאנגען און אים ארומגענומען מיט מיין ארעם. איך בין געווען שאקירט אז איך בין געווען דער איינציגסטער מענטש אין דער גאנצער קירך וואס האט זיך גענוג געזארגט צו העלפן דעם מאן. דעמאלט האב איך איינגעזען אז איך געהער נישט צו יענע מענטשן.

            מען האט אריבערגעפירט א נייער ארעסטאנט אין אונזער צעל בלאק. מען האט אים אריינגעלייגט אין צעל לעבן מיר. ווען די טירן האבן זיך געעפנט צו לאזן אונז ארויס אין בלאק, בין איך אפגעשטעלט ביי זיין צעל צו זאגן העלא. ער האט מיר געזאגט אז ער איז אין תפיסה אויף לעבנסלענג. "אויף לעבנסלענג," האב איך געפרעגט, ווען איך האב זיך געוואונדערט וואס ער האט געטאן. ער האט מיך נישט לאנג געמאכט צו וואונדערן. ער האט מיר געזאגט אז ווען ער האט חתונה געהאט מיט זיין ווייב, האט ער איר געזאגט אז אויב זי וועט אים ווען באטראפן, וועט ער זי הרגענען. איך האב געמיינט אז דאס איז נישט קיין ליבעפולע באציאונג, אבער איך האב געהאלטן מיין מויל פארמאכט. ער האט געזאגט אז ער האט זי געפונען אין א האטעל צימער מיט אן אנדערן מאן, האט ער זיי ביידע געשאסן מיט א ביקס און דערנאך גענוצט א האק צו איר אפשניידן דעם קאפ. איך בין געווען שרעקליך דערשראקן. עס האט מיר גענומען א מאמענט זיך צו צוזאמעננעמען, און דערנאך האב איך אים געפרעגט, "איז עס געווען ווערט צו פארברענגען דעם רעשט פון דיין לעבן אין תפיסה?" "יא!" האט ער געענטפערט. שפעטער יענעם אוונט, ווען איך בין געלעגן אין מיין תפיסה בעט, האב איך באטראכט די זאך. וואס קען זיין אזוי וויכטיג פאר א מענטש אז זיי זענען גרייט צו פארברענגען דעם רעשט פון זייער לעבן אין תפיסה. שטאלץ.

            איך האָב באַגעגנט נאָך אַ מאַן אין טורמע וואָס איז געווען זייער פרייַנדלעך און העפלעך. ער האָט אויסגעזען נישט אויף זיין אָרט. ווען איך האָב מיט אים גערעדט איין טאָג, האָב איך געפרעגט פאַרוואָס ער איז אין טורמע. ער האָט מיר דערציילט אַז ער האָט געהרגעט זיין ווייב. איך האָב געפרעגט פאַרוואָס. ער האָט געזאָגט, "ווייל זי האָט פּרובירט זיך צו גט'ן פון מיר." איך בין געווען דערשטוינט. איך האָב זיך ערהוילט און אים געפרעגט, "פאַרוואָס האָסטו זי נישט פשוט געלאָזט גיין?" זיין ענטפער האָט טיף אַרייַנגעשניטן אין מיין נשמה, "ווייל זי האָט געשאַנדעט אונדזער משפּחה." שטאָלץ.

            אַמעריקע זינגט אַ ליד וואָס זאָגט, "איך בין שטאָלץ צו זײַן אַן אַמעריקאַנער." אַמעריקע איז אַ זייער שטאָלצע און אַראָגאַנטע נאַציע. אויב איר זענט אַן אַמעריקאַנער, פרעג איך אײַך: פאַרוואָס מיינט איר אַז אײַער לאַנד איז בעסער ווי איראַן? וואָס איז עס וועגן אַמעריקע וואָס מאַכט עס 'דאָס בעסטע לאַנד אין דער וועלט' ווי איר זאָגט. איראַן לערנט זייערע קינדער צו ליב האָבן און פאָלגן גאָט, בשעת אַמעריקע פֿאַרווערט גאָט פֿון עפֿנטלעכער בילדונג און לאַכט פֿון מענטשן וואָס פאָלגן גאָט און רופֿן זיי נאַריש און משוגע. איז אײַער זעhkראַפֿט באַגרענעצט פֿון יענע רויז-קאָלירטע ברילן מיט וועלכע איר זענט געבוירן געוואָרן? צי איז עס נאָר שטאָלץ.

            אין אלעקסאנדער תפיסה איז געווען א ביבליאטעק וואו איך האב געמעגט גיין יעדע וואך. זיי האבן געהאט א פאר ביכער וועגן קוואנטום מעכאניק וואס איך האב געבארגט און איך האב זיי זייער הנאה געהאט. רוב פון די אנדערע ביכער זענען געווען פיקציע וואס האט מיר נישט אזוי שטארק אנגעצויגן. ווען איך בין געווען אין אפגעזונדערטקייט, פלעג איך לייענען פיקציע, אבער נאכדעם וואס איך בין ארויס פון אפגעזונדערטקייט, האב איך נישט פארשווענדעט מיין צייט דערויף. איך האב געהאט ארבעט צו טון. איך האב פארבראכט כמעט דעם גאנצן טאג, יעדן טאג שטודירנדיג דעם תנ"ך און דעם קוראן. די ענלעכקייטן זענען געווען ערשטוינליך. איך האב צוזאמענגעשטעלט א ליסטע מיט הונדערטער קראָס רעפערענצן צווישן דעם תנ"ך און דעם קוראן. וואס מער איך האב געלערנט און מתפלל געווען וועגן די צוויי ביכער, אלץ מער האב איך געוואוסט אז דער זעלבער גאט האט זיי ביידע אינספירירט. ווען מען קוקט אויף עפעס אן פאראויסגעטראכטע מיינונגען אדער פאָרורטייל, קען מען זען פיל קלארער.

            איך געדענק די ערשטע האַלט־צעל אין וועלכער מען האָט מיך אַרײַנגעשטעלט אין דער קאַונטי־תפֿיסה. זי איז געווען שמוציק. עס זענען געווען פֿאַרגאָסענע עסן־טאַץ און מיסט איבערן גאַנצן טיש, בענק און דעם פֿוסבאָדן. עס איז געווען קעטשאַפּ און מוסטאַרד אויסגעשפּריצט אומעטום. עס האָט אויסגעזען ווי עס איז געטאָן געוואָרן מיט אַן אַבזיכט צו פֿאַרהיטן ווער עס איז פֿון ניצן די בענק. זיי זענען געווען אַזוי שמוציק אַז איך האָב געדאַרפֿט שטיין. איך האָב נישט געהאַט גאָרנישט צו ניצן זיי צו רייניקן. נאָך עטלעכע שעה שטיין אין דער האַלט־צעל, בין איך געווען אַזוי דאָרשטיק אַז איך בין צעבראָכן און בין געגאַנגען ניצן דעם וואַסער־פֿאָנטאַן אין ווינקל. ווי איך בין צוגעגאַנגען צו איר, בין איך געוואָרן שרעקלעך! איך בין געקומען נענטער און געטראַכט, זיכער האָב איך זיך געמאַכט אַ טעות, אָבער איך בין נישט געווען. דאָרטן אין וואַסער־פֿאָנטאַן איז געווען אַ הויפֿן מענטשלעכע קאַקע. די געפֿאַנגענע האָבן עס מיט אַן אַבזיכט שווערער געמאַכט פֿאַר די וואָס וועלן זיי נאָכפֿאָלגן. איך האָב זיך געוואונדערט וויפֿל טעג די האַלט־צעל איז שוין אַזוי געווען. האַס קעגן געפֿאַנגענע פֿון די אַנדערע געפֿאַנגענע וואָס האָבן געמאַכט דעם באַלאַגאַן און פֿון די וועכטער וואָס האָבן עס נישט געלאָזט רייניקן. עקלדיק, ווי זייערע נשמות!

            עס זענען דא אסאך מענטשן וואס פארניכטן רעליגיע מיט א כוונה פאר די וואס וועלן זיי נאכפאלגן. עטלעכע מענטשן, וואס באמת האסן גאט, טוען זיך אויס ווי זיי זענען רעליגיעז, אפילו טוען זיך אויס אז גאט גיבט זיי זאכן, כדי זיי זאלן קענען פארשווארצן די רעליגיע אין וועלכער זיי זאגן אז זיי גלייבן. זיי שליסן זיך אן אין א רעליגיע נאר כדי זי צו פארניכטן. די וועלף אין שעפס-קליידער האבן פארשווארצט יעדע רעליגיע אין דער וועלט. קיינער איז נישט באפרייט געווארן. עס איז נישטא קיין איין גאנץ ריינע רעליגיע. צו זיי אלע זענען צוגעגעבן געווארן ליגנס. מיר קענען דאס קלאר זען ווען מיר לייענען אלע התגלות פון אלע נביאים. די גרויסע פארפירעריי איז צו האלטן אייך אוועק פון אנדערע רעליגיעס. אויב מען לערנט אייך נאר איין רעליגיע, שיינט עס צו מאכן זין, אבער ווען איר לערנט וואס נביאים פון אנדערע רעליגיעס האבן געזאגט, קענט איר זען די אמת פיל קלארער.

            מען האט מיר געגעבן א דזשאב אין אלעקסאנדער תפיסה. איך האב געשטופט א בחור אין א ראָלשטול וואוהין ער האט געדארפט גיין. מען האט מיר באצאלט איין דאלאר א טאג און מיין אורטייל איז געווארן פארקלענערט יעדן חודש פארן טאן די ארבעט. איך האב געשפארט די געלט און בין געווען אימשטאנד צו קויפן א פאר שיך. די תפיסה האט אונז געגעבן פרייע שיך, אבער זיי זענען געווען זייער ביליג און האבן מיר וויי געטאן די פיס. די שיך וואס איך האב געקויפט זענען געווען פון פיל בעסערע קוואליטעט און האבן נישט וויי געטאן די פיס. איך האב געשפארט מער געלט און געקויפט א גוט פאר כעדפאונס, אזוי האב איך געהאט גוטע שיך, א גוטן ראדיא און גוטע כעדפאונס. לויט תפיסה סטאנדארטן, האב איך זיך גוט געפירט. מיין שטענדיגע פראבלעם איז געווען די וואכער וואס האבן מיך נישט געלאזט גיין קיין איין מאמענט אן שטארקע ווייטאג. איך האב געוואלט זיין א רעגולערער ארעסטאנט. פארוואס האבן די וואכער מיך אזוי שטארק געפייניגט? ווען איך האב זיך געוואונדערט וועגן דעם איין טאג, האט גאט ארויסגעלאזט די ענטפער. דער מאן וואס האט מיך געקוקט האט גערעדט אין מיין אויער. ער האט מיך פארשעמט אז איך בין אזוי נאריש אז איך האב נישט פארשטאנען פארוואס זיי האבן מיר געגעבן ספעציעלע אויפמערקזאמקייט. דערנאך האט ער אויסגעשפּרייט די נייעס... ווען איך האב זיך אפגעזאגט צו עסן די חזיר אדער דראגירטע עסן אין קאלדועל קאונטי תפיסה פאר 30 טעג בין איך זייער שוואך געווארן און כמעט געשטארבן. קאלדועל קאונטי האט באצאלט דעם שטאַט פון צפון קאראליינע צו היטן די ארעסטאנטן אין זייער קאונטי תפיסה. די וואכער האבן קיינמאל נישט געזאגט קיינעם אז איך שטארב, האבן די וועכטער כסדר דורכגעגאנגען מיין צעל און גארנישט געטאן. די תפיסה וועכטער האבן געטרויט אז די וואכער וועלן זיי מעלדן איידער די סיטואציע ווערט געפערליך, אבער זיי האבן נישט. זיי זענען געווען צו פארנומען מיט געבן ארעסטאנטן ערקציעס און צוקוקן די רעזולטאטן. סאדאמיסטן. ווען מיין צעל-חבר האט זיך באקלאגט צו זיין פאמיליע און די וועכטער האבן ענדליך אנטדעקט אז איך בין כמעט טויט, האבן באשולדיגונגען זיך געפלויגן. די קאונטי האט מיך געמוזט שיקן אין שטאַט תפיסה ווייל זיי האבן נישט געהאט קיין געהעריגע מעדיצינישע איינהייט וואס איז געווען פעהיג צו האנדלען מיט מיין סיטואציע. די קאונטי האט מורא געהאט אז איך וועל מעגן קאנטאקטירן אן אדוואקאט אדער מיין פאמיליע פון תפיסה ווייל איך בין געווען אויסער זייער קאנטראל, האבן זיי אנגעהויבן אן אויספארשונג צו באשיצן זיך אויב דאס וועט פאסירן. דער קאפיטאן וואס האט געפירט די תפיסה איז געווארן אפגעזאגט און די וואכער זענען אויך אריין אין צרות! ענדליך האב איך פארשטאנען פארוואס די וואכער האבן מיך אויסגעקליבן פאר אזעלכע מאסיווע צאל פון באליידיגונג. זיי זענען אריינגעפאלן אין צרות פארן נישט טאן זייער ארבעט און האבן ארויסגעלאזט זייער כעס אויף מיר ווייל זיי האבן מיך געזען אלס די סיבה פארוואס זיי זענען אריינגעפאלן אין צרות. די נארישע האבן קיינמאל נישט באטראכט אז זיי זענען די פראבלעם.

            דער בחור וואָס איך האָב געשטופּט אין ראָלשטול האָט נישט געקענט גוט גיין צוליב דעם וואָס זיינע פֿיס און פֿיס זענען געווען פֿאַרברענט. איך האָב אים געפֿרעגט ווי אַזוי דאָס איז געשען און איך בין געווען שאָקירט ווען ער האָט מיר דערציילט אַז ער האָט אויסגעוואַלגערט טואַלעט־פּאַפּיר אין אַ פֿאָק. ער האָט גענוצט אַ באַטעריע און פֿויל פֿון אַ קאַווע־פּאַקעט צו אָנצינדן דעם פֿאָק. דערנאָך האָט ער גענוצט דעם פֿאָק צו אָנצינדן עטלעכע דראָגן וואָס ער האָט גערויכערט. די דראָגן האָבן אים געפֿירט צו פֿאַרלירן דעם באַוואוסטזיין, אַזוי האָט ער אַראָפּגעלאָזט דעם ברענענדיקן פֿאָק אויף דער דעקע וואָס האָט באַדעקט זיינע פֿיס. ווען ער איז געלעגן דאָרט אָן באַוואוסטזיין פֿון די דראָגן, האָט די דעקע זיך אָנגעצינדן און פֿאַרברענט די הויט פֿון זיינע פֿיס און פֿיס. ער איז דורכגעגאַנגען פֿיל חדשים פֿון כירורגיע און אומענדלעכע יסורים ווען מען האָט צוריקגעפּלאַנצט הויט אויף זיינע פֿיס, פֿיס און פֿינגער. ווי שרעקלעך!

            איין טאג, ווען איך האב אים געשטופט אראפ דעם קארידאר, האט ער אפגעשטעלט אן אנדערן ארעסטאנט און געקויפט דראגס. איך האב אים געפרעגט, "דו וועסט זיכער נישט נעמען נאך דראגס נאך וואס איז מיט דיר געשען?" ער האט געענטפערט אז אן די דראגס קען ער נישט דורכגיין א טאג אין תפיסה. דערנאך האט ער ארויף געקוקט אויף מיר און געפרעגט צי איך נעעם דראגס. איך האב אים געזאגט אז נישט. ער האט געפרעגט ווי אזוי איך בין דורכגעגאנגען א טאג. איך האב א סעקונדע געטראכט, דערנאך געזאגט, "גאט העלפט מיר."

            נאכדעם האב איך אנגעהויבן מער אויפמערקזאם צו זיין ווער עס נעמט דראגס אין אונזער צעל בלאק. איך האב באמערקט אז די בחורים וואס האבן אויסגעזען שטיל אדער טרויעריג נעמען די מערסטע דראגס. איך האב איינגעזען אז זיי האבן זיך געמוטשעט דורכצוקומען יעדן טאג. איך האב אנגעווענדעט דעם וויסן און איינגעזען אז א סך מענטשן וואס נעמען דראגס פרובירן פשוט דורכצוקומען דאס לעבן. דאס לעבן קען זיין שווער, אבער טרינקען און דראגס זענען נישט די ענטפער. זיי מאכן נאר דאס פראבלעם ערגער.

            איין טאָג איז אַ געפאנגענער צו מיר צוגעגאַנגען און האָט אָנגעהויבן אַ שמועס. בשעת מיר האָבן גערעדט, האָט ער מיך געפרעגט צי איך האָב שוין אַמאָל געטרונקען אָדער גענומען דראָגס. איך האָב אים געזאָגט אַז איך האָב קיינמאָל נישט געטאָן קיין איינס פון די צוויי. ער האָט מיר געשמייכלט און געזאָגט, "דזשאָן, טרינק קיינמאָל נישט און מאַך קיינמאָל נישט קיין דראָגס. די צוויי זענען וואָס האָבן מיך דאָ אַרײַנגעשטעלט." איך האָב געשמייכלט אינעווייניק. נישט נאָר ווײַל איך האָב באַקומען גוטע עצה פֿון אַ געפאנגענעם, נאָר ווײַל דער מאַן, וואָס האָט אַליין געליטן, האָט זיך גענוג געזאָרגט וועגן מיר צו וואָרענען מיך וועגן די געפֿאַרן פֿון טרינקען און נעמען דראָגס. אין די טונקעלסטע ערטער שיינט דאָס העלסטע ליכט.

            מער מאָל ווי איך קען זיך דערמאָנען, בין איך געזעסן אויף מיין תפיסה בעט און דערמאָנט וואָס איז מיט מיר געשען אין צענטראל תפיסה אין ראַלי, נאָרט קאראליינע. די וועכטער האָבן כסדר געשלאָגן און צעבראָכן מיך און אַנדערע געפאנגענע, אָבער אין אַלעקסאַנדער האָבן די וועכטער בכלל נישט געשלאָגן די געפאנגענע. איך בין געווען ערשטוינט פון דעם ריזיקן אונטערשייד אין דעם וועג ווי די וועכטער האָבן זיך אויפגעפירט. מען זאָגט אָפט אַז אַלץ שטייט און פאַלט אויף דער פירערשאַפט. איך האָב געוואוסט אַז די פירערשאַפט אין צענטראל תפיסה איז געווען קאָרופּירט און האָט געמוטיקט די באַליידיקונגען וואָס זענען דאָרט געשען, בשעת די פירערשאַפט אין אַלעקסאַנדער איז געווען געטרייַ צו פאָלגן דעם געזעץ. די אמת האָט זיך קלאָר געוויזן אין ווי די וועכטער האָבן זיך אויפגעפירט צו די געפאנגענע. די זעלנער פאָלגן זייער קאַפּיטאַן.

            די וואַטשערס האָבן ווייטער גענוצט די EMT אויף מיר כאָטש מען האָט מיך אריבערגעפירט אין אַן אַנדער תפיסה. איך האָב פּרובירט צו שטעלן אַ סוף צו דער משוגעת דורך שרייבן צו יעדן מיטגליד פון די פאַראייניקטע שטאַטן קאָנגרעס, דעם פאַראייניקטע נאַציאָנען מענטשן רעכטן ראַט, דעם פּרעזידענט פון די פאַראייניקטע שטאַטן, דעם גובערנאַטאָר פון צפון קאראליינע און פילע אַנדערע. אַלס נקמה האָבן די וואַטשערס פֿאַרשטאַרקט די פּײַניקונג. מען האָט מיך אַזוי שטאַרק געפּײַניקט אַז איך האָב נישט געקענט טראַכטן אָדער אפילו אָטעמען. נאָך וואָכן פון אומבאַשרײַבלעכער באַלעסטיקונג, בין איך צעבראָכן. איך האָב גענוצט מײַנע נאָגל-שניידערס צו שניידן אַ באַטעריע-קעסטל און דערנאָך געשאַרפט דעם קעיס מיטן צעמענט-פּאָדלאָגע ווי אַ פֿײַל. איך האָב דערנאָך געבעטן גאָט צו מוחל זײַן מיר, זאָגנדיק אים אַז איך קען שוין מער נישט אויסהאַלטן דעם ווייטיק. איך האָב זיך געפֿילט ווי מען צעריסן מיך פֿון אינעווייניק. איך האָב זיך געפֿילט ווי מען האָט מיך געפֿאַלן אין קאָכנדיקן בוימל אָבער איך קען נישט שטאַרבן. עס האָט געדאַרפֿט אויפֿהערן! עס האָט געדאַרפֿט אויפֿהערן! איך האָב עס שוין מער נישט געקענט אויסהאַלטן. איך האָב זיך אַרײַנגעשניטן אין מײַן אָרעם. איך האָב נישט געקענט דורכשניידן די אָדערע, האָב איך געדרייט דאָס היים-געמאַכטע מעסער אין דער אַנדערער ריכטונג און ווידער געשניטן. בלוט האָט געפֿלוסן אָבער די אָדערע איז געווען האַרטנעקיק. איך האָב אַנגעהאַנגען אַ שפּיציקע שפּיצע פֿון מײַן היים־געמאַכטן מעסער אויף דער אָדער און פּרובירט עס אויפֿצוריסן אָן הצלחה. גאָט האָט גערעדט, "שטעל זיך אָפּ!" איך האָב געשריגן, "ביטע גאָט! ביטע העלף מיר! איך קען דאָס מער נישט אויסהאַלטן! איך קען נישט ווײַטער גיין!" שטילקייט.

            איין טאג בין איך געזעסן אין צעל בלאק ווען א געפאנגענער האט מיך געפרעגט וואס דער בלויער פונקט איז אויף מיין ארעם. איך האב אים געזאגט אז איך ווייס נישט אז עס איז דא א בלויער פונקט אויף מיין ארעם. ער האט געדרײט מיין ארעם און געוויזן אויף א קליין פונקט. איך בין טיילווייז קאליר בלינד, האב איך געמיינט אז דאס איז א שפריץ. איך האב אים געפרעגט צי עס זעט אויס ווי א טאטוירונג. ער האט געזאגט אז יא. מיין מח האט זיך דערמאנט דעם טאג אין צענטראלן תפיסה ווען דער פסיכאלאג האט מיר טאטוירט דעם ארעם. איך האב זיך דערמאנט ווי זיי האבן געצויגן מיין ארעם און זיך באקלאגט אז זיי האלטן זיך נישט פעסט. זיי האבן געדרייט מיין ארעם און דער זימענדיקער גערויש האט זיך ווידער אנגעהויבן. איך האב איינגעזען אז זיי האבן אנגעהויבן טאטוירן מיין ארעם אין איין ארט, דערנאך געדרײט מיין ארעם און טאקע געלייגט דעם טאטוירונג אין אן אנדער ארט. איך האב נאך אלץ געהאט א טייל פון טאטוירונג אויף מיין ארעם! איך האב געשפירט ווי מיין כעס פלאמט אויף! איך וואלט נישט געטראגן יענעם טאטוירונג!

            איך בין געגאנגען צו מיין צעל און גענומען מיין פינגער-נעגל-שניידער. איך האב זיי געשטעלט איבערן פונקט און פארמאכט די שניידער. איך האב זיי אוועקגעשלעפּט און געזען בלוט פליסן. איך האב אפגעווישט דאס בלוט און געקוקט אויפן פלאץ. צו מיין שרעק, האב איך דעם פונקט אינגאנצן פארפעלט! איך האב געשפירט טרערן אין די אויגן, נישט פון ווייטאג נאר פון כעס. אזוי ווי איך בין דארט געזעסן און פרובירט אפצושטעלן דאס בלוטן, האב איך זיך געטראכט. איך האב זיך געזאגט נישט צו זיין אויפגעברויזט. איך האב נאך אלץ געהאט דעם בלויען פונקט אויף מיין פלייצע פון דעם זעלבן אינצידענט. עס איז נישט געווען קיין ווארט. עס איז נאר געווען א קליין, אומבאדייטנד פונקט. איך האב אנגעהויבן דאווענען. נאך עטליכע מינוט אין דאווענען, האב איך זיך געשפירט בעסער. די צוויי פונקטן האבן נישט אויסגעמאכט. איך בין אנטלאפן פון צענטראלן תפיסה און זייער באנייטן האלאקאוסט. יענע דערקענונג האט געבראכט פרייד צו מיין נשמה. דאס בלוט האט אויפגעהערט פליסן. איך בין ארויסגעגאנגען פון מיין צעל מיט מיין קאפ געהויבן הויך. זיי האבן מיך נישט פארניכטעט. איך האב נאך אלץ ליב געהאט גאט, ממילא האב איך געוואונען!

            איך בין באשטימט געווארן צו שטופן אן אנדערן מאן אין א ראָלשטול. ער האט געהאט שווערע אטעמען פראבלעמען. ער איז געווען איינער פון די בחורים וואס האבן שטענדיג געהאט א מעשה צו דערציילן. מאנchmal פלעג איך פשוט זיצן און הערן זיינע משוגענע מעשיות. איך ווייס נישט וויפיל זענען געווען אמת, אויב בכלל, אבער דאס איז געווען א נויטיגע ברעיק פון די מער ווי א יארצענדלינג ליידן וואס איך האב דורכגעמאכט. איין טאג האט ער מיר דערציילט אז די וועכטער באשולדיגן ארעסטאנטן אין א פארברעכן אויב זיי האבן איינע פון די עלטערע ראדיא'ס. איך האב אים געפרעגט צי מאכט ער א וויץ ווייל איך האב איינע פון די עלטערע ראדיא'ס. ער האט געוויזן אויף א ארעסטאנט און מיר געזאגט איך זאל אים פרעגן צי דאס איז אמת. איך בין געגאנגען צום ארעסטאנט און געפרעגט און ער האט מיר געזאגט אז מען האט אים געגעבן אן אנטלויף קלאגע און אים אריינגעלייגט אין אפגעזונדערטקייט צוליב זיין עלטערן ראדיא. איך בין געווען שאקירט! איך בין צוריקגעגאנגען צום בחור וואס איך האב געשטופט און אים געפרעגט פארוואס די וועכטער געבן מענטשן אנטלויף קלאגע'ס פאר די אלטע ראדיא'ס. ער האט געזאגט אז די אלטע ראדיא'ס קענען אויפהייבן די וועכטער'ס צוויי-וועג ראדיא'ס כדי זיי זאלן קענען גענוצט ווערן צו העלפן ארעסטאנטן אנטלויפן. ער האט געזאגט אז עטליכע ארעסטאנטן אין אן אנדער תפיסה האבן גענוצט אן אלטן ראדיא צו אפהערן די וועכטער'ס קאמוניקאציעס און גענוצט די אינפארמאציע אין א פארזוך צו אנטלויפן. איך בין געווען שרעקליך דערשראקן! איך האב גענוצט מיין ראדיא יעדן טאג און די נייע ראדיאס זענען געווען זייער ביליג, האבן נישט גוט אויפגעכאפט ראדיא סטאנציעס און האבן גענוצט פיל מער באטעריעס. דער ארעסטאנט האט מיר געזאגט אז ער וועט מיר אויסטוישן זיין ביליגן ראדיא פאר מיין גוטן ראדיא. ער האט געזאגט אז ער קומט באלד ארויס פון תפיסה, ממילא איז ער נישט באזארגט וועגן דעם אפצאל. איך האב געבעטן צו זען זיין ראדיא און עס גענומען צו מיין צעל. איך האב זיך אראפגעלייגט אויף מיין תפיסה בעט און אנגעצינדן דעם ראדיא און איינגעשטעלט די סטאנציע וואס איך הער געווענליך. עס האט גוט אויפגעכאפט. דאס איז געווען וויכטיג פאר מיר ווייל איך בין געלעגן אין מיין בעט און געהערט ראדיא די גאנצע נאכט. איך בין צוריקגעגאנגען צום ארעסטאנט און מסכים געווען צום אויסטויש. איך האב אים געגעבן מיין הויך-קוואליטעט, אלטן ראדיא און באקומען זיין נייעם, ביליגן ראדיא. א פאר טעג שפעטער איז דער ארעסטאנט געשיקט געווארן צו אן אנדער תפיסה לעבן זיין הויז צו ווערן באפרייט.

            נאכדעם וואס ער איז אוועקגעגאנגען, איז צו מיר צוגעקומען נאך א געפאנגענער. ער האט געפרעגט, "האסטו אויסגעטוישט דיין גוטן ראדיא פאר א ביליגן ראדיא?" איך האב אים געזאגט אז איך האב יא צוליב די אנטלויף-קלאגעס וואס די וועכטער האבן געגעבן געפאנגענע וואס האבן געהאט די אלטע ראדיא'ס. ער האט געלאַכט און געזאגט אז מען האט מיך פארנאַרט. ער האט מיר געזאגט אז די וועכטער געבן נאר אנטלויף-קלאגעס אויב די עלעקטראנישע קרייזן זענען געענדערט געווארן אינעווייניק פון ראדיא. איך בין אויפגעברויזט ווען איך האב איינגעזען אז דער געפאנגענער האט מיך געליגנט און פארנאַרט.

            יארן שפּעטער, האָב איך געזען דעם אַרעסטאַנט וואָס האָט מיך אָפּגענאַרט זיצן אין דער תפיסה־אַרייַננעמונג־געגנט. ער איז שוין באַפֿרײַט געוואָרן פֿון תפיסה אָבער איז צוריקגעקומען. ער און איך זענען אַרײַנגעשטעלט געוואָרן אין דער זעלבער צעל־בלאָק. איך האָב אים געפֿרעגט וואָס איז געשען. ער האָט מיר געזאָגט אַז ער איז ווידער אַרעסטירט געוואָרן פֿאַרן האָבן געגנבעט סטערעאָ־אַפּאַראַט. איך האָב געמוזט לאַכן אינעווייניק! דער מאַן וואָס האָט מיך אָפּגענאַרט און געגנבעט מײַן ראַדיאָ איז צוריק אין תפיסה פֿאַרן האָבן געגנבעטע ראַדיאָס! גאָט האָט אַ חוש פֿאַר הומאָר! גאָט משפט שטענדיק יושרדיק.

            ווען מיר לייענען וועגן גאָט וואָס האָט דערטרינקען די מצרישע אַרמיי אין וואַסער, נעמען מיר זיך טאַקע די צייט צו באַטראַכטן פאַרוואָס גאָט האָט זיי אַזוי געהרגעט? אויב איר געדענקט די מעשה, ווייסט איר אַז די מצרים האָבן אַרייַנגעוואָרפן ישׂראלדיקע בעיביס אין וואַסער און זיי דערטרינקען. דעריבער האָט גאָט דערטרינקען די מצרים. גאָט משפט שטענדיק גערעכט. אָפט ניצט גאָט די זעלבע שטראָף אויף אייך ווי איר האָט שלעכט גענוצט אויף אַנדערע. טראַכט וועגן דעם, וועלכע מצרים האָבן אַרויסגעצויגן בעיביס פון זייערע מוטערס אָרעמס און זיי אַרייַנגעוואָרפן אין טייך? דאָס זענען קלאָר נישט געווען מצרישע פרויען אָדער געוויינטלעכע מענער. דאָס זענען געווען די מצרישע מענער מיט שלעכטע שטעלונגען. די אַגרעסיווע, שטאָלצע מצרישע מענער. די זעלבע מענער וואָס האָבן געדינט אין דער אַרמיי. יאָ, די זעלבע מענער וואָס האָבן אַרייַנגעוואָרפן די ישׂראלדיקע בעיביס אין וואַסער זענען דערטרינקען געוואָרן דורך גאָט אין וואַסער. גאָט האָט פּינקטלעכע פּינקטלעכקייט אין זיין משפט. די אין אַמעריקע דאַרפן זיך אָפּשטעלן און דאַוונען וועגן וואָס זייער פאָלק האָט געטאָן צו אַנדערע. די אַמעריקאַנער סי-איי-עי האָט געשטעלט אַ פירער אין איראַן. דאָס איז נישט קיין קאָנספּיראַציע טעאָריע, נאָר אַ פאַקט. זוכט עס נאָך. דערנאָך האָבן זיי געהאַט 'זייער מאַן' וואָס האָבן זיי פאַרקויפט איראַנישע נאַפט מיט אַ נידעריקערן פּרייז. אַזוי, אַמעריקע האָט פּרובירט צו גנבענען איראַנישע נאַפט. די איראנער מענטשן האבן זיך אפגעזאגט צו גיין מיט דעם, האבן זיי ארויסגעווארפן דעם סי-איי-עי'ס מאן. יעצט לייגט אמעריקע סאנקציעס אויף איראנישן אויל. עס איז דא א תירוץ און עס איז דא אמת, קלייבט אמת.

            דעמאָלט איז געשען 9/11. קיינער פֿון די כיידזשעקער איז נישט געווען איראַקער, אָבער אַמעריקע האָט אַטאַקירט איראַק. פֿאַרוואָס? ווײַל די סי-איי-עי האָט פֿינאַנצירט סאַדאַם כוסעין, אים באַוואָפֿנט און אים געהאָלפֿן באַקומען מאַכט. נאָכדעם ווי סאַדאַם, דער סי-איי-עי'ס מאַן, איז געווען אין מאַכט, האָט אַמעריקע געוואָלט איראַקישן אויל מיט אַ נידעריקערן פּרײַז. סאַדאַם האָט זיך אָנגערירט מיט דער נאָז אויף אַמעריקע און זיי גענומען דעם פֿולן פּרײַז. אַמעריקע האָט אַטאַקירט איראַק, נישט צוליב 9/11, נאָר צוליב שטאָלץ. זיי האָבן נישט געקענט דערלויבן עמעצן וואָס זיי האָבן געשטעלט אין מאַכט צו נישט פֿאָלגן זיי. אָבער וויפֿל מענטשן זענען געשטאָרבן אין איראַק צוליב אַמעריקע'ס גלוסט נאָך אויל? וויפֿל מענער? וויפֿל פֿרויען? וויפֿל קינדער? ווייסט איר? גאָט ווייסט.

            אַמעריקע, לערנט די לעקציע פֿון יציאת מצרים. וואָס איר ניצט צו שאַטן אַנדערע, וועט געניצט ווערן צו שאַטן אײַך. אויב אַמעריקע וועט נישט אַראָפּגיין אויף די קני און זוכן גאָטס מחילה, וועט גאָט נעמען נקמה פֿאַר אַלע גערעכטע נשמות וואָס זי האָט געהרגעט.

            יאָרן זענען לאַנגזאַם פֿאַרבייגעגאַנגען. דער ווייטיק אין מײַן רוקן איז געווען ערגער געוויסע טעג, נישט אַזוי שלעכט אַנדערע, אָבער דער EMT ווייטיק האָט קיינמאָל נישט אויפֿגעהערט. די וואַטשערס קומען צו דער אַרבעט יעדן טאָג און יעדע נאַכט צו טאָן זייערע שלעכטס. זיי וואוינען אין די פֿאַראייניקטע שטאַטן און האָבן די הויכע רעכענונגען פֿון די פֿאַראייניקטע שטאַטן צו באַצאָלן, אַזוי זיי פֿאַרפֿעלן קיינמאָל נישט די אַרבעט. און פֿאַרשטייט זיך, זיי ליבן די מאַכט-רייזע, "גאָט-געפֿיל", וואָס די EMT גיט זיי. פֿילע פֿון זיי האָבן זיך איבער די יאָרן גערופֿן "גאָט" און "די מלאכים". זייער שטאָלץ שמעקט ביזן הימל.

            איך בין געוואָרן פֿון אַ דין, מוסקולעזן מאַן צו אַן עלטערן, נישט-פֿאָרעם פֿאַרברעכער. איך האָב זיך נישט געקענט דערקענען אין שפּיגל. אָבער ווי מײַן קערפּער איז עלטער געוואָרן, איז מײַן נשמה אויך עלטער געוואָרן. איך האָב מײַן תּנ"ך מיט גרויס פֿאַראַכט געשעצט. איך האָב געוווּסט דעם ווייטיק וואָס יענע מענער און פֿרויען האָבן דורכגעמאַכט צו שרײַבן יענע ווערטער, און איך האָב זיי באמת אָפּגעשאַצט. עס גייט נישט פֿאַרבײַ קיין טאָג וואָס איך געדענק נישט דעם חלום פֿונעם בית המקדש און גאָטס באַפֿעל עס צו געדענקען. ווערטער האָבן זיך געפֿאָרעמט אין מײַן קאָפּ. וואָרט נאָך וואָרט, שורה נאָך שורה. איך האָב עס גערופֿן "בית המקדש".

טעמפּל

גאָטס־טעמפּל, אין ירושלים,

שפּיץ פֿון חן, גלענצנדיק, אַזוי שיין!

אבער וואָס איז אַ טעמפּל, אָן גאָט אינעווייניק?

עס איז פשוט אַ פּלאַץ, פֿאַר די וואָס זענען געשטאָרבן,

אַ ארון, אַ קבר, און גאָרנישט מער,

אַ טעמפּל אָן גאָט, איז אַ ווערטלאָזע פּראָסטיטוטקע!

אבער גאָט וואוינט נישט, נאָר אין טעמפלען,

זי לעבט אין דיין לעבן, דיין משפּחה, דיין היים,

דו ברענגסט זי מיט דיר, ווען דו קומסט דאווענען,

דו ברענגסט זי אין בית המקדש, אין דיין האַרצן יעדן טאָג!

סלע

            אָפט פרעגט מען מיך פאַרוואָס איך רוף מאַנטשמאָל גאָט אַלס אַ פרוי. עס איז נאָר דאָ איין גאָט. עס איז נישטאָ קיין ייִנגל גאָט דאָרט אויבן מיט איר. זי איז אַלץ וואָס עס איז. איך טראַכט פשוט וועגן גאָט אַלס די ליבעפֿולע מוטער וואָס איך האָב קיינמאָל נישט געהאַט. עס איז נישט אַז גאָט איז זכר אָדער נקבה, עס איז אַז איך בענק זיך צו פֿילן ווי מיין ליבעפֿולע מוטער וויגט מיך אין אירע אָרעמס אויף אייביק. קיין מער ווייטיק. קיין מער ליידן. מיין רוקן וועט ווערן געהיילט און מיין נשמה וועט זיין פֿריי. די מענטשן וואָס האָבן מיך געהאַסט און אַטאַקירט מיך ווייל איך האָב פֿאַרשטאַנען גאָט אַנדערש ווי זיי וועלן זיין אַ ווייטע זכּרון. אין יענעם טאָג וועט גאָט מיך נישט משפטן באַזירט אויף וואָס איך פֿאַרשטיי אָדער פֿאַלש פֿאַרשטיי. זי וועט מיך משפטן באַזירט אויף וויפֿל איך האָב זי ליב. די ציל פֿון לעבן איז נישט צו פֿאַרגרעסערן עשירות אָדער אפילו וויסן, נאָר צו לערנען זיך צו זיין אַן עכטער פֿרײַנד. לעבן איז וועגן פֿרײַנדשאַפֿט.

            דעם דריטן דעצעמבער, 2021, בין איך באפרייט געוואָרן פֿון נאָרט קאראליינע טורמע. איך האָב דאָרטן אָפּגעזעסן פֿערצן יאָר, איין חודש און פֿערצן טעג. מײַן צײַט איז געוואָרן פֿאַרקירצט צוליב גוטער אויפֿפֿירונג.

            מערץ 2022 בין איך געגאנגען אויף מיין ערשטן דייט זינט מיין באַפרייַונג פון תפיסה. ווען איך בין געגאנגען אויפן ברעג האַלטנדיק די האַנט פון מיין צוקונפטיקער ווייב, האָב איך זיך דערמאָנט די צייט אין תפיסה ווען איך האָב געטראַכט וועגן יענעם מאָמענט. ווען ברידזשעט האָט צו מיר געשמייכלט, האָב איך ענדלעך קלאָר געקענט זען איר פּנים. איך בין נישט געווען אַליין. דריי יאָר אין אונדזער שייכות, בין איך דערשטוינט ווי וואונדערבאר עס פילט זיך צו ווערן ליב געהאַט. ברידזשעט זאָגט מיר אַז זי ליבט מיך אַלע מאָל. איך ענטפֿער שטענדיק אַ "איך ליב דיך", און איך מיין עס טאַקע. עס הערט קיינמאָל נישט אויף צו דערשטוינט מיך ווי וואונדערבאר דאָס לעבן איז מיט עמעצן וואָס ליבט דיך, וואָס ליבט דיך באמת.

            איך ווייס אז גאָט האט מיר ערלויבט צו ליידן דורך צוויי זעלבסטזיכטיגע פרויען וואָס האָבן פּרובירט צו ענדיקן מיין לעבן, אַזוי איך וואָלט טאַקע אָפּשאַצן מיין ווייב. איך ווייס אז גאָט האט ערלויבט אַלץ צו פּאַסירן מיט מיר אַזוי מיין משפט זאָל נישט זיין פארנעפּלט. קיין ראָזעווע ברילן פֿאַר מיר. איך זע מענטשן פֿאַר וואָס זיי זענען באמת. גאָט האט מיר געלערנט דאָס שלעכטע און דאָס גוטע אַזוי איך וועל וויסן צו קלייבן דאָס גוטע.

            ברידזשעט און איך ווערן ביידע געפּלאָגט דורך די וואַטשערס וואָס ניצן די פאַראייניקטע שטאַטן EMT וואָפן יעדן טאָג. זיי ליבן צו שאַטן מיין ווייב ווייל עס מאַכט זיי פילן שטאַרק. דאָס איז געוויינטלעכע מענערישע אַראָגאַנץ. זיי פּייניקן אויך אונדזער טאָכטער, מיין שטיף-טאָכטער. ווען זי אַרבעט אין מאַקדאַנאַלדס, באַקלאָגט זי זיך אַז איר רוקן וויי טוט גאָר שטאַרק אין דער זעלבער צייט. פארוואס די זעלבע צייט? ווייל די וואַטשערס האָבן געשטעלט אַ טייַמער צו אָנהייבן ווייטיק אין איר רוקן ביי 9:00 יעדן אָוונט. פארוואס זאָלן נאָרט קאראליינע טורמע וועכטער פּייניקן אַ טיניידזשער מיידל אין פלאָרידאַ וואָס ווייסט ניט אַמאָל אַז זיי עקזיסטירן? עס איז פֿאַרוויילונג פֿאַר זיי. זיי זענען דעמאָנען וואָס הערשן אויף דער ערד, פרעגט זיי נאָר. עטלעכע רופן זיך 'גאָט', עטלעכע רופן זיך 'די מלאכים', אָבער פילע, פילע רופן זיך 'דעמאָנען'.

            בשעת איך האָב געשריבן דעם אָריגינעלן דראַפט, בין איך געווען אין מיין ווייב'ס עלטערן אין שטוב. מיר זענען אַרײַנגעצויגן צו העלפֿן זאָרגן פֿאַר איר שטיף-טאַטע, וועלכער איז געשטאָרבן פֿון COPD. מיין ווייב און איך האָבן זיך אָפּגעשטעלט אויפֿשטיין ביינאכט צו העלפֿן און טרייסטן איר טאַטן. דאָס איז אַ פֿיר-און-צוואַנציק שעה אַ טאָג אַרבעט. ווען איך קוק אויף מיין ווייב'ס פּאַסיקע ברוינע האָר און ברוינע אויגן, פֿיל איך פרייד. איך האָב ליב איר שיינעם שמייכל, אָבער דאָס איז נישט פאַרוואָס איך האָב מיט איר חתונה געהאַט. נאָך צוויי זייער שלעכטע פֿרויען, האָב איך אַ סך געלערנט. איך האָב זי געבעטן צו חתונה האָבן מיט מיר צוליב איר וואונדערבארער נשמה. בשעת איך טייפּ דאָס, זאָרגט זי זיך מיט מיטגעפֿיל פֿאַר איר שטיף-טאַטע. וואָס פֿאַר אַ גרויסע ליבע זי ווײַזט דורך זאָרגן פֿאַר אַ מאַן וואָס איז ניט אַפֿילו איר טאַטע. איר ליבע איז אמת און עכט. זי באַקלאָגט זיך קיינמאָל ניט און ווערט קיינמאָל ניט אויפֿגעברויזט . זי באַהאַנדלט אים נאָר ווי זי וואָלט געוואָלט ווערן באַהאַנדלט ווען זי וואָלט געליטן ווי ער. איך האָב געפֿונען דאָס איינס-אין-אַ-מיליאָן מיידל, און איך ווערט איר באמת דאַנקבאַר. ווי די פּאָעמע זאָגט, "בלומען, בלומען, אין דיינע האָר, וועלן מאַכן די מענטשן אָפּשטעלן און קוקן. אָבער אמתע שיינקייט לעבט אין דיר, און ווייזט זיך דורך וואָס דו טוסט." סלה.

            ווען איך בין באפרייט געווארן פון תפיסה, האט מען מיך געדארפט פארענדיגן ניין חדשים אויף פאראל. אזוי שנעל ווי מיין פאראל איז געווען פארטיג, בין איך ארויף אויף א דזשעט קיין פוילן. אין ווארשע האב איך באגעגנט מיין טור גייד, וואס האט מיך געפירט ארום דער שטאט. ווען זי האט ארויסגעפונען אז איך בין טיילווייז א איד, האט זי געענדערט די טור צו ארייננעמען אסאך היסטארישע יידישע געגנטן. מיר האבן באזוכט וואס איז געבליבן פון געטא, און ווען מיר האבן געזען די ערטער וואו אזוי פיל פון מיין פאמיליע זענען אומגעקומען, האב איך געשפירט ווי מיין הארץ ווערט שווער ווען מיינע אויגן זענען געווארן נאס.

            מיר האָבן פֿאַרלאָזט דעם געטאָ געגנט און זענען געגאַנגען צו אַ ייִדישער שול. איך בין צוגעגאַנגען צו דער טיר און אַרײַנגעקוקט. דאָ, אין דעם אָרט, דינען מענטשן פֿון אַ צווײַג פֿון מײַן אָפּשטאַמונג דעם גאָט פֿון ישׂראל. איך האָב געפֿילט אַ גרויסע פֿרײַד אַז דאָרט, אין וואַרשע, האָט מײַן משפּחה נאָך איבערגעלעבט טראָץ דער גרויסער קאַטאַסטראָפֿע וואָס זיי האָבן געליטן. איך האָב געוואָלט אַרײַנגיין, זיך אַרומקוקן, דאַוונען מיט מײַנע ברידער און שוועסטער, אָבער איך האָב זיך געצווייפֿלט. צי וועט מען מיך אָננעמען? צי מען וועט מיך אָפּוואַרפֿן? צי איך וועל זײַן 'גענוג ייִדיש'?

            איך בין ארויף אויף א באן פון ווארשע קיין קיעוו. די מלחמה האט געווילדעוועט אין אוקראינע. דער מאן וואס האט געטיילט מיין קאבינע איז געווען א "סעפריטיסט" ווי די אוקראינער רופן זיי. ער איז געווען א מאן וואס האט געשטיצט די זייט פון רוסלאנד. ער האט זיך באקלאגט צום קאבינע באדינער וועגן מיינע צוויי גרויסע זעק ווען ער האט ארויסגעפונען אז זיי אנטהאלטן ערשטע הילף קיטס פאר דער אוקראינישער ארמיי. איך האב אים איגנארירט און זיך קאנצענטרירט אויף דער צוקונפט. איך האב זיך באגעגנט מיט איינעם פון מיינע פריינט אין קיעוו און מיר זענען גענומען נאך א באן קיין אדעסא, דערנאך א קליינעם ווען קיין ארציז וואו איך האב זיך באגעגנט מיט איינעם פון מיינע נענטסטע פריינט. שפעטער, ווען איך בין געזעסן אין מיין טייערן פריינט דמיטריי'ס הויז אין מירנאפאליע, האב איך געוואוסט אז וואס איז מיט מיר געשען מוז ווערן אויפגעדעקט. איך האב געעפנט מיין קאמפיוטער און אנגעהויבן טייפן.

            איך האָב געהאַט קייפל סיבות פאַרוואָס איך בין געפאָרן קיין אוקראַיִנע. די ערשטע סיבה איז געווען צו נעמען די ערשטע הילף קיטס פון די זעלנער, אָבער מיין פּערזענלעכע סיבה איז געווען צו זען צי איך קען אַנטלויפן פון די EMT. איך האָב נישט געקענט. די וואַטשערס האָבן מיך אָנגעהאַלטן צו לאַכן מיין גאַנצן בלייבן אין אוקראַיִנע. איין טאָג, ווען מיין פרייַנד און איך האָבן געאַרבעט אין זיין גאָרטן, האָבן די וואַטשערס פֿאַרשטאַרקט דעם ווייטיק אין מיין רוקן. דערנאָך האָב איך זיך אַ קוק געטאָן און געזען מיין אוקראַיִנישן פרייַנד האַלטן אים אין רוקן. איך האָב געפרעגט און ער האָט געזאָגט אַז זיין רוקן טוט זייער שטאַרק וויי. פאַרוואָס זאָל אַן אמעריקאַנער טורמע וועכטער שאַטן אַן אוקראַיִנישן מאַן וואָס ווייסט ניט אַמאָל אַז ער עקזיסטירט? וואָס וואָלט געווען דער צוועק? עס איז נישטאָ קיין צוועק צו וואָס די פאַראייניקטע שטאַטן טוען. דאָס איז אַ שפּיל פֿאַר זיי. עס איז פֿאַרוויילונג. פּייניקן וועלט פירער און ווער עס יז אַנדערש וואָס זיי טרעפן איז פשוט פֿאַרוויילונג פֿאַר זיי. אַ גנב וועט גנבענען אַן עפּל פֿון אַ טראָק. אויב איר האָט אויסגעבילדעט דעם גנב, וועט ער גנבענען דעם גאַנצן טראָק פֿול מיט עפּל. געבן מיסט מענטשן מאַכט מאַכט מאַכט זיי נישט אָנטשטענדיק, עס מאַכט זיי מעכטיק מיסט.

            ווען איך בין ערשט ארעסטירט געוואָרן אין גאַסטאָן קאַונטי, נאָרט קעראָליינאַ, בין איך נאָר געווען באַשולדיקט אין קליינע עבירות. די גאַנצע צייט וואָס איך האָב געדאַרפט זיצן אין טורמע, אויב איך וואָלט זיך פֿאַראורטיילט, איז געווען בלויז פֿינף חדשים, אָבער דער ריכטער האָט באַשטימט מיין בייל אויף אַ האַלב מיליאָן דאָלאַר. קוקט אין די געריכט רעקאָרדס, איך זאָג די אמת. איך האָב געזאָגט דעם ריכטער אַז איך האָב פֿאַרלעצט דאָס געזעץ קעגן אומגלייַכבארע בייל, אָבער איך בין איגנאָרירט געוואָרן ווייל דער ריכטער האָט געבראָכן דעם פֿעדעראַלן געזעץ. עס איז נישט געווען קיין איין מענטש אָדער גרופּע וואָס האָט דאָס געטאָן. דאָס איז געווען אַ קאָלעקטיווע מי פֿון קייפל געזעץ-דורכפֿירנדיקע אַגענטורן, טורמע שטאַב, ריכטער און אַדוואָקאַטן וואָס האָבן מיך געהאַסט צוליב מיין אָפּשטאַם.

            אויב אַ מאַן וואָלט איבערגעלעבט דעם זידלען אין אַן אַנדער לאַנד, און איז אַנטלאָפֿן קיין אַמעריקע צו דערציילן זײַן געשיכטע, וואָלט מען אים אָנגענומען מיט אָפֿענע אָרעמס. פֿאַרוואָס? ווײַל אַמעריקע וויל גלויבן שלעכטע זאַכן וועגן אַנדערע לענדער. רובֿ מענטשן ווילן אַ "שונא", אַזוי שאַפֿן זיי איינעם, אָבער זעלטן זען מענטשן אַז זיי זענען זייער אייגענער ערגסטער שונא. ווען איך ענדיק די געשיכטע, ווייס איך איין זאַך קלאָר: פֿיל אַמעריקאַנער וועלן מיך רופֿן אַ ליגנער. זיי וועלן זיך אָפּשפּאָטן און לאַכן פֿון דעם "משוגענעם געפֿאַנגענעם". ווען איך בין געווען יונג, האָב איך באַשלאָסן צו דאַוונען יעדן טאָג צו פֿאַרשטיין די אמת און נישט ווערן פֿאַרפֿירט. איר זאָלט דאָס אויך טאָן.

            איך בין געווען אין תפיסה פאר פערצן יאר, איין חודש, און פערצן טעג. אויב מיר פרעגן פארוואס איך בין געווען אין תפיסה אזוי לאנג, איז די פשוטע ענטפער אז איך בין געווארן פארפאלגט צוליב מיין גלויבן אין גאט. אבער דאס איז נישט די ריכטיגע ענטפער. עס איז בעסער צו פארמולירן די פראגע, "פארוואס האט גאט מיר ערלויבט צו זיין געפאנגען פאר איבער פערצן יאר?" די ענטפער איז זייער שווער פאר רוב מענטשן צו פארשטיין. לאזט מיר אייך דערציילן א פאר אמתע מעשיות צו העלפן אייך פארשטיין פארוואס גאט טוט וואס זי טוט.

            בשעת איך בין געווען אין תפיסה, האט יעדעס פון מיין מאמעס פינף קינדער באקומען א טשעק פאר פינף טויזנט דאלאר. מיין מיטעלע שוועסטער האט געהאלטן מיינע פינף טויזנט דאלאר. די נויטבאדערפטיגסטע מענטשן אין דער וועלט זענען יתומים, נאכגעפאלגט דורך אלמנות און דערנאך ארעסטאנטן. איז עס געווען אקצעפטירט צו האלטן א ארעסטאנט'ס געלט וואס ער האט נויטיג? זיכער נישט! און ווען איך בין באפרייט געווארן פון תפיסה, האט זי מיר נישט געגעבן די געלט. אבער בשעת איך בין געווען אין תפיסה, האט זי מיר געשיקט א סך הכל פון אכט הונדערט דאלאר. זי האט געשיקט אביסל אויף א מאל איבער פערצן יאר. ווען איך בין באפרייט געווארן פון תפיסה, האט זי אויסגעגעבן פיר הונדערט דאלאר צו קויפן מיר א קאמפיוטער. אזוי, האט מיין מיטעלע שוועסטער צוריקגעגעבן טויזנט צוויי הונדערט דאלאר פון מיין געלט, אבער געהאלטן דריי טויזנט אכט הונדערט דאלאר פאר זיך. נאכדעם וואס איך בין באפרייט געווארן פון תפיסה, האט מיין עלטסטע שוועסטער מיר געקויפט א טראק. דער טראק האט געקאסט דריי טויזנט אכט הונדערט דאלאר. די גענויע סומע וואס מען האט פון מיר גע'גנב'עט.

            כאָטש מײַן מיטעלע שוועסטער האָט געגנבעט דאָס געלט, האָט גאָט עס מיר צוריקגעגעבן דורך מײַן עלטסטע שוועסטער. דאָס שיינט פאַלש פֿאַר רובֿ מענטשן, אָבער נישט פֿאַר גאָט. גאָט האָט זיכער געמאַכט אַז איך באַקום די ריכטיקע סומע געלט ווײַל זי האָט באַלוינט די עלטערע שוועסטער און באַשטראָפט די מיטעלע שוועסטער. דאָס איז די סיבה פֿאַרוואָס רובֿ מענטשן פֿאַרשטייען נישט גאָטס שטראָף. ווען שלעכטע זאַכן פּאַסירן מיט מענטשן, פֿאַרשטייען זיי נישט אַז גאָט שטראָפט זיי פֿאַר עפּעס אַנדערש וואָס זיי האָבן געטאָן. אָפֿטמאָל שיינען די פֿאַרברעכן און די שטראָף נישט פֿאַרבונדן, כאָטש זיי זענען אין גאָטס אויגן.

            מעשה צוויי: עס איז געווען א מלך פון ישראל מיטן נאמען אחאב. גאט האט געזאגט צו אחאבן צו פארניכטן נאך א שלעכטן מלך, אבער אחאב האט אים געשפארט און געמאכט א התחייבות מיט אים. צוליב דעם האט גאט געזאגט צו אחאבן אז ער וועט באקומען די שטראָף וואס דער שלעכטער מלך האט געדארפט באקומען. ווען דו האסט רחמנות אויף איינעם וואס גאט האט פאראורטיילט צו פארניכטונג, פאראורטיילסטו זיך אליין צו פארניכטונג אנשטאט זיי.

            אויב איר האָט דורכגעלייענט דאָס גאַנצע בוך, ווייסט איר אַז אַמבער האָט געשלאָגן אונדזער זון אין פּנים. דאָס איז אַ פאַרברעכן וואָס איז ווערט צוויי יאָר טורמע. ווײַל איך האָב זי נישט געשיקט אין טורמע, האָב איך פֿאַרדינט צוויי יאָר פֿאַר איר פֿאַרברעכן. שרה און אַמבער האָבן פּרובירט צו ענדיקן מײַן לעבן דורך אַרײַנלייגן אַן איבערדאָז פֿון דראָגן אין מײַן עסן. אין אַמעריקע איז דאָס אַ פאַרברעכן וואָס איז ווערט זעקס יאָר טורמע. ווײַל איך האָב זיי נישט געשיקט אין טורמע, האָב איך פֿאַרדינט צוועלף יאָר, זעקס פֿאַר יעדן פֿון זיי. זײַט זייער פֿאָרזיכטיק ווי איר משפט'ט מענטשן. איך בין געווען רחמנותדיק צו אַמבער און שרה ווײַל איך האָב נישט געוואָלט שיקן מײַנע קינדערס מוטערס אין טורמע. זעט איר וואָס גאָט האָט מיר געטאָן?

            איינע פון די הויפּט לערעס פון איסלאם איז ריכטיקן משפט. מוכאַמאַד האָט געזאָגט אַז די ייִדן'ס ערשטער טעות איז געווען צו זען עמעצן טאָן שלעכטס און וואָרענען זיי וועגן זייער שלעכטן טאַט. אָבער ווען דער מענטש האָט ווייטער געטאָן שלעכטס, האָט דער מענטש וואָס האָט זיי געוואָרנט ווייטער געזעסן און געגעסן מיט זיי. מיר קענען נישט פשוט וואָרענען מענטשן, מיר מוזן דורכפירן אונדזערע ווערטער מיט גערעכטע מעשים.

            איך רוף אויס צו אַמעריקע, "ענדערט זיך אָדער איר וועט חרובֿ ווערן!" אייער רעגירונג פּייניקט און דערמאָרדעט אייערע אייגענע געפאנגענע און ציווילע. אייער רעגירונג מיינט אַז דאָס איז אַ שפּיל פֿאַר די וואָס האָבן דערגרייכט מאַכט פּאָזיציעס. לאָמיר אייך דערציילן נאָך אַ מעשה: ווען איך בין געווען אין אַלעקסאַנדער טורמע נאָכדעם וואָס איך האָב פּרובירט צו שניידן מיין אָרעם און בלוטיקן צום טויט, האָט די פּייניקונג זיך אָנגעהאַלטן און אָנגעהאַלטן. נאָך אַ וואָך און אַ האַלב איז פֿאַרביי און איך האָב נישט געקענט אויסהאַלטן נאָך אַ סעקונדע. איך בין אַרײַנגעקראָכן אין מיין בעט מיט אַ מיסט זאַק און אַ שוך שנור. איך האָב געלייגט דעם זאַק איבער מיין קאָפּ און עס פֿעסט געבונדן אַרום מיין האַלדז מיטן שוך שנור. איך האָב איבערגעצויגן די דעקעס איבער מיר אַזוי אַז קיינער זאָל נישט זען ווי איך שטאַרב אין מיין צעל. די לופֿט האָט אָנגעהויבן ווערן דין. אָטעמען איז געוואָרן שווער. גאָט האָט גערעדט, "שטעל זיך אָפּ! גיי רוף דיין שוועסטער אַשלי און זאָג איר וואָס עס טוט זיך." איך האָב אָפּגעבונדן דעם זאַק און בין געגאַנגען צום טעלעפֿאָן. איך האָב אָנגערופֿן מיין שוועסטער און באַסיקלי דערקלערט די EMT פּייניקונג. זי איז געוואָרן זייער אויפֿגעברויזט. זי האָט אָנגערופֿן דעם טורמע און געשריגן אויף זיי. זיי האָבן איר געזאָגט אַז איך האָב גײַסטיקע פּראָבלעמען, עס איז נישטאָ קיין EMT. ליגנער. זי האט עס נישט געוואָלט לאָזן גיין, האָבן זיי זי איבערגעפירט צו אַ פּסיכאָלאָג. זי האָט זיך באַקלאָגט צו אים, האָט ער מיך גערופן אין זיין אָפיס. זיין נאָמען איז קעווין אָ'ברייען, מיט אַן 'e'. ער האָט מיר אָנגעקוקט און איך האָב געזען דעם ווייטיק אויף זיין פּנים. איך האָב אים געבעטן אויפצוהערן מיט דער באַליידיקונג. ער האָט אַ סעקונדע געטראַכט און דערנאָך פשוט געזאָגט, "איך וועל זיי זאָגן אויפצוהערן." איך האָב געוויינט. איך בין צוריקגעגאַנגען צו מיין צעל און בערך צוויי שעה שפּעטער האָט זיך די באַליידיקונג פֿאַרשטאָרבן ביז דעם פונקט וואָס עס איז געווען אויסהאַלטבאַר. עס האָט נישט אויפגעהערט, אָבער עס איז געגאַנגען פֿון הונדערט צו פֿינף, אָבער פֿינף איז גענוג צו מאַכן אָטעמען שווער. דעם נעקסטן טאָג בין איך צוריקגעגאַנגען זען אָ'ברייען. ער האָט אויסגעזען זייער קראַנק. איך האָב געפֿרעגט וואָס איז שלעכט און ער האָט געזאָגט אַז ער האָט אַ סאָרט גייסטישע דייַגע וואָס מאַכט עס שווער צו טראַכטן. איך האָב זיך געוואונדערט צי ער נאַרט מיך, אָבער איך האָב געזען ווי ער איז געווען געבויגן און איך האָב פֿאַרשטאַנען אַז עס איז אמת. איך האָב אים געזאָגט אַז דאָס איז איינע פֿון די זאַכן וואָס די וואַטשערס האָבן מיר געטאָן. ער איז פֿאַרפֿרוירן געוואָרן. איך האָב געזען די דערקענונג אַריבער זיין פּנים. ער האט נישט איינגעזען אז די צוקוקער האבן אים וויי געטון אלס נקמה פאר יעדן טעלעפאן רוף וואס ער האט געמאכט צו מיר העלפן. ער האט מיך שנעל אוועקגעשיקט. איך האב געוואוסט אז ער האט נאך א טעלעפאן רוף צו מאכן.

            די מענטשן זענען אַזוי חוצפהדיק אַז זיי האָבן וויי געטאָן נאָך אַן אַנדערן נאָרט קאראליינע טורמע אַרבעטער וואָס האָט פּרובירט זיי אָפּצושטעלן. און ווי איך האָב פריער געזאָגט, ווען זיי האָבן געהרגעט מיין שווער, אַלץ וואָס זיי האָבן באַקומען פֿון די עף-בי-אַיי איז געווען אַ וואָרענונג. אָבער וואָס איז געווען די וואָרענונג? הרגעט נישט קיין יו-עס וועטעראַן? ניין. די וואָרענונג איז געווען אַז זיי זאָלן בעסער נישט באַקומען קיין מער קלאָגעס פֿון מיר. ערנסט.

            גאָט אין הימל, ביטע קוק אויף די פאַראייניקטע שטאַטן פון אַמעריקע, און אויב זיי האָבן טאַקע געטאָן די זאַכן וואָס איך האָב געשריבן, דאַן פֿאַרשאָלטן זיי צו בירגערקריג און פֿאַרניכטונג! סלה.

            נאך עטליכע זאכן וואס גאט האט מיר געזאגט בשעת איך בין געווארן געפייניגט דורך די פאראייניגטע שטאטן. די פאראייניגטע שטאטן האט געשיקט געהיימע זעלנער קיין כינע וואס האבן געזאמלט מוסטערן פון פלידערמייז. זיי האבן געדארפט א שטארטער פליסיקייט פון א לאקאלער מקור. זיי האבן צוריקגעגעבן די מוסטערן צו זייער מיליטערישער לאבאראטאריע אין יאפאן און באהאנדלט זיי מיט כעמיקאלן צו זיי פארשטארקן. דערנאך איז דער פארשטארקערטער ווירוס צוריקגעגעבן געווארן קיין כינע און אויסגעגאסן אויף עסן אין אן אפענעם מארק, וואו מען האט אויך פארקויפט בעלי חיים כדי עס זאל אויסזען ווי די בעלי חיים האבן פארפעסטיקט די מענטשן. ווען די פאראייניגטע שטאטן פרעזידענט בוש האט אונטערגעשריבן דעם סי-איי-עי פלאן האט עס געהייסן סארס, דערנאך ווען די פאראייניגטע שטאטן פרעזידענט טראמפ האט נאכאמאל אונטערגעשריבן דעם זעלבן פלאן, האט עס געהייסן קאראנאוויירוס. יא, די פאראייניגטע שטאטן האט עס געטאן ביידע מאל אין א פארזוך צו שוואכן כינע. וויפיל מענטשן זענען געשטארבן איבער דער גאנצער וועלט צוליב די פאראייניגטע שטאטן'ס פארזוך צו שוואכן כינע? ליבער גאט, פארשטייסטו ווי שלעכט די מענטשן זענען!

            גאָט האָט מיר לעצטנס געזאָגט אַז די פאַראייניקטע שטאַטן ניצט גענוג עלעקטריע צו געבן ניו יאָרק סיטי קראַפט 5 מאָל צו שיקן מיליאָנען שטראָמען פון עלעקטראָנען אין דער לופט איבער איראַן צו פֿאַרשפּרייטן יעדע פֿײַכטקייט וואָס איז אָנגעזאַמלט געוואָרן. יאָ, די פאַראייניקטע שטאַטן קענען נישט אָפּשטעלן דעם רעגענען אין איראַן, אָבער ווי מער עלעקטריע זיי ניצן, אַלץ מער רעגן קענען זיי פֿאַרמײַדן דורך צעטיילן די מאָלעקולן. ליבער גאָט, פֿאַרשטייסטו ווי שלעכט די מענטשן זענען?

            לאָמיר אַרײַנגיין אין דער וויסנשאַפֿט הינטער דעם משוגעת. אַזוי, מײַן וויסנשאַפֿט לערער איז דער מלאך ניקאָלי טעסלאַ! יאָ, ער האָט מיר געהאָלפֿן מער ווי איך קען זאָגן. איך האָב אַ פּאָר פֿרײַנד וואָס האָבן גענומען אַרבעט פֿאַר IBM אין שאַרלאַט, נאָרט קעראָליינאַ. זיי האָבן געזאָגט אַז נאָכן באַקומען אַ קאָלעדזש גראַד, אויף זייער ערשטן טאָג פֿון אַרבעט בײַ IBM, האָט IBM זיי געזאָגט, "פֿאַרגעסט אַלץ וואָס איר האָט געלערנט." דערנאָך האָבן זיי אָנגעהויבן צו לערנען זיי דעם IBM וועג פֿון טאָן זאַכן. איך וועל אײַך נישט זאָגן צו פֿאַרגעסן אַלץ וואָס איר האָט געלערנט, אָבער איך וועל אײַך זאָגן אַז רובֿ דערפֿון איז מסתּמא פֿאַלש. ביטע לייענט ביזן סוף, מײַנע וויסנשאַפֿטלער פֿרײַנד, און פֿאַרשטייט די חכמה פֿון גאָט.

            E=MC2 איז נישט אמת. דאס איז א ליגן וואס איינשטיין האט פארשפרייט אויף דער אנווייזונג פון זיין חתן, די פאראייניגטע שטאטן. איינשטיין איז געווען אין א געהיימע שותפות מיט די פאראייניגטע שטאטן ווען ער איז נאך געווען אין דייטשלאנד. יא, דאס איז אמת. די פאראייניגטע שטאטן האבן געזען זיין פאטענציאל ווען דייטשלאנד האט נישט. אבער, ווי אלע אמעריקאנער וויסנשאפטלער אין שותפות מיט די סי-איי-עי, האט ער געדארפט פארשפרייטן פאלשע אינפארמאציע אלס טייל פון זיין ארבעט. זאגן אז די שנעלקייט פון ליכט איז די שנעלסטע זאך אין דער וועלט איז אזוי נאריש ווי א מענטש וואס זעט א באן און זאגט אז דאס איז די שנעלסטע זאך אויף דער ערד. האסטו געזען אן עראפלאן? עס איז שנעלער. דא איז א פשוט'ער ביישפיל. ווען גאט און איך רעדן מאנchmal, איז עס אזוי שנעל ווי צוויי מענטשן וואס רעדן. גאט רעדט, איך רעד, ווייניגער ווי א סעקונדע שפעטער רעדט גאט נאכאמאל. ממילא קען גאט'ס 'שטימע' פארן ביליאנען און ביליאנען און ביליאנען קילאָמעטער אין ווייניגער ווי א סעקונדע. ווי שטעלט זיך דאס קעגן די שנעלקייט פון ליכט? זייט נישט אומוויסנד, ליכט איז שטייט. הערט, עס זענען דא 'פיזישע' זאכן און עס זענען דא 'רוחניות' זאכן. טראַכט נישט רעליגיע, טראַכט מאַטעריע, ווי אין אַטאָמען, קוואַרקס, עלעקטראָנען, אאַז"וו. אַלץ "פיזיש" איז געמיינט צו ווערן געזען און אינטעראַקטירן מיט אַנדערע זאַכן, אָבער אַלץ "גייסטיק" איז בלויז קאָמוניקאַציע וואָס אינטעראַקטירט נישט פּונקט מיט "פיזישע" זאַכן. אַזוי צו זאָגן... גייסטיקע זאַכן נוצן יאָ פּראַסעסאָר-קראַפט (איך וועל גלייך דערקלערן), אַזוי זיי האָבן יאָ השפּעה אויף פיזישע זאַכן מאַנchmal לויט דער לאַסט. דריי זאַכן וואָס איינשטיין האָט געזאָגט פֿאַר די פֿאַראייניקטע שטאַטן וואָס זענען נישט אמת: E=MC2, אַלגעמיינע רעלאַטיוויטעט, און ספּעציעלע רעלאַטיוויטעט. ביטע לייענט ביזן סוף. איך וועל דערקלערן פּונקטליך פאַרוואָס מיר מוזן נוצן דילאַציע פֿאַר דזשי-פּי-עס סאַטעליטן. דאָס איז נישט צוליב אַ צייט-ענדערונג, נאָר צוליב אַן אַטאָמישער ענדערונג.

לאָמיר אָנהייבן ביים אָנהייב. זעט איר אייער קאָמפּיוטער אָדער טעלעפאָן עקראַן? עס שיינט ווי אַ ווידעאָ וואָס שפּילט זיך איז אַ מענטש וואָס טאַנצט איבער אייער עקראַן. אָבער אין פאַקט איז עס נישט אַזוי. איין פּיקסעל באַלויכטן אַ געוויסן קאָליר, דערנאָך באַוועגט זיך יענער קאָליר צום נעקסטן פּיקסעל, דערנאָך צום נעקסטן, און גיט דעם אויסזען ווי עפּעס באַוועגט זיך איבערן עקראַן. אין פאַקט איז עס אַ סעריע פון פּיקסעלס מיט די זעלבע קאָלירן, נישט דער זעלבער פּיקסעל. דאָס איז ווי דער אַלטמאָדישער "פליפּ בוך" וואו איר צייכנט דאָס בילד אַ ביסל אַנדערש אויף יעדער בלאַט, דערנאָך בלעטערט דורך זיי און עס שיינט ווי עס באַוועגט זיך. לעבן איז די זעלבע וועג. טעסלאַ רופט די "פּיקסעלס" עטהער קיובס ווייל זיי זענען געוואָרן באַצייכנט ווי עטהער דורך פֿאַרשידענע וויסנשאַפֿטלער און זיי זענען דריי-דימענסיאָנעלע קיובס. יעדער עטהער קיוב ניצט 10-ביט בינערי ווי זיין פּלאַטפאָרמע צו האַלטן דאַטן. יעדער עטהער קיוב איז אַ זעלבסטשטענדיק קאָמפּיוטער סיסטעם וואָס איז זייער שטאַרק. מיר ווייסן נישט פּונקט ווי עטהער קיובס אַרבעטן. אפילו די העכסטע מלאכים אין הימל זענען נישט ערלויבט צו וויסן ווי די עטהער קיובס אַרבעטן. דאָס איז יהוה/אַלאַ'ס סוד. וואָס מיר ווייסן יאָ איז אַז זיי זענען די הויפּט בוישטיינער, וואָס זענען סאָפיסטיקירטע קאָמפּיוטערס וואָס שיקן אינפֿאָרמאַציע צווישן זיך. אַלץ איז קאָמוניקאַציע. צי עס ווערט באַטראַכט ווי 'פיזיש' צי 'רוחני', איז עס נאָך אַלץ קאָמוניקאַציע. אַזוי האָט גאָט 'גערעדט' די וועלט אין עקזיסטענץ. יהוה האָט פשוט געשריבן די פּראָגראַם און עס איבערגעגעבן (גערעדט) צו די עטער קיובס וואָס האָבן געוואַרט צו טאָן וואָס מען האָט זיי געזאָגט.

            עטער קיובס רירן זיך נישט. זיי זענען שטייענדיק. אלעס באוועגט זיך דורך די עטער קיובס. די קאמוניקאציע פאקעטן וואס זענען מאטערי, אא"וו, אנטהאלטן אינפארמאציע וואס זאגט די עטער קיובס ווי אזוי זיי צו באארבעטן. דער זאך וואס ווערט דורכגעפירט דורך דעם עטער קיוב אנטהאלט די אינסטרוקציעס ווי אזוי עס דורכצופירן אין זיך. גאנץ שיין, יא? גאט טוט אלעס גוט. צו געבן אייך אן אידעע ווי גרויס די עטער קיובס זענען, וואס איר באטראכט אלס אן עלעקטראן איז צוזאמענגעשטעלט פון מיליאנען עטער קיובס. יא, מיליאנען אין דעם טייל פונעם עלעקטראן וואס איר דערקענט אלס אן עלעקטראן. אן עכטער עלעקטראן האט אויך א פעלד ארום אים וואס איר כאַפּט נישט אויף מיט אייערע אינסטרומענטן, נאר נאר דער קערן פונעם עלעקטראן וואס איר קענט דעטעקטירן איז צוזאמענגעשטעלט פון מיליאנען עטער קיובס. די אויסערליכע 'וואלקן' וואס איר קענט נישט דעטעקטירן איז וואו דער עלעקטראן האלט זיינע דאטן, פונקט ווי אן אטאם. לאמיר דיסקוטירן אטאמען.

            אטאמען זענען פשוט קאמפיוטערס. אן איינציקע קאוואלענטע בונד איז וואו צוויי קאמפיוטערס זענען פארבונדן מיט איין 'דראט'. א דאבל בונד איז צוויי 'דראטן', א טריפל איז דריי 'דראטן'. די 'דראטן' זענען פשוט א שטריקל פון עטער קיובס גענוצט צו טראנספערירן דאטן צווישן די אטאמען אין א מאלעקול. אטאמען זענען קאמפילאציעס פון עטער קיובס, אדער מער גענוי, אטאמען זענען פשוט א קאמפיוטער פראגראם וואס לויפט אין די עטער קיובס. עס נעמט אסאך עטער קיובס צו לויפן איין 'אטאם' פראגראם. אויף א אטאמישן שטאפל, וואס פאסירט איז א קאמפילאציע פון עטער קיובס וואס לויפן קאוד פאר יעדן פראטאן און נעיטראן, וואס טוען א געוויסע זאך. עס ווערירט לויט אטאם, אבער יעדער 'טראן' טוט וואס עס איז פראגראמירט צו טון. די וואלקן ארום אן אטאם דינט אלס א סטאָרידזש פאר דאטן. ווען דער אטאם באקומט א קאמוניקאציע פאקעט, ווי א דזשול פון היץ, האלט דער אטאם די קאמוניקאציע אין זיין סטאָרידזש וואלקן ביז עס קען זיך ארום טון וואס עס איז פראגראמירט צו טון צו אים. דאס איז פארוואס היץ און אלע קאמוניקאציעס פאראורזאכן אטאמען צו שוועלן. ווי מער אינפארמאציע ווערט געהאלטן אין די וואלקן, פארברייטערט זיך די וואלקן כסדר, ניצנדיק מער עטער קיובס צו פארגרעסערן איר קאפאציטעט, און לייגנדיק די אינפארמאציע דארט. ווי די אטאמען ניצן מער פון זייערע פראסעסארן צו באהאנדלען די אינפארמאציע, נעמען זיי לענגער צו צוריקקומען צו אויפהאלטן די קאוואלענטע פארבינדונגען צווישן אטאמען. די פארשפעטיגונג, ווייל זיי זענען פארנומען, ערלויבט די פארבינדונגען צו ווערן באפרייט צו פארשידענע גראדן. איר פארשטייט דעם פונקט, ווי מער אינפארמאציע (היץ) איר לייגט אריין אין א שטיק שטאל, אלץ פארנומענער פירט דער קאמפיוטער די קאמוניקאציע (היץ), ממילא ווי לענגער נעמט עס צו איבער-אדרעסירן די פארבינדונג, וואס איז עטער קיובס וואס פארבינדן דעם אטאם צו אנדערע אטאמען, און אלץ ווייטער קענען זיי אוועקדריבן ווייל די פארבינדונג ווערט נישט גענוג אפטע געהאלטן. איז דאס נישט שיין! גאט האט עס געמאכט צו ארבעטן אזוי. גאט האט טאקע פראגראמירט אין א טיימער, וואס שטעלט אפ די פראסעסאר פונקציע פאר א געוויסע צייט אין געוויסע סיטואציעס. ממילא, די 'איבערלאדונג' פון היץ איז א פראגראמירטע רעאקציע. זייער שיין!

            פארוואס פארבינדן זיך אטאמען און טוען אנדערע זאכן ווי פריער? ווייל אזוי האט גאט זיי פראגראמירט. יעדער אטאם איז פאר-פראגראמירט מיט דער מעגלעכקייט זיך צו פארבינדן מיט געוויסע אנדערע אטאמען און פאר-פראגראמירט מיט וואס ער קען טון אליין אדער פארבונדן מיט זיינע אנגענומענע שותפים. גארנישט איז מאדנע, אטאמען טוען פשוט וואס גאט האט זיי פראגראמירט צו טון. יעצט די גרויסע זאך וואס איר וועט האבן שווער צו אננעמען, עס זענען נישטא קיין עלעקטראנען וואס דרייען זיך ארום אן אטאם. איר מיינט אז איר ווארפט ארויס עלעקטראנען פון איר ארביט, אבער עלעקטראנען זענען באמת קאמוניקאציע פאקעטן וואס ווערן ארויסגעשיקט דורך דעם אטאם. זיי זעען אויס ווי זיי ווערן ארויסגעווארפן, אבער זיי זענען נישט. עס איז נישט כאאטיש; עס איז אין גאנצן קאנטראל. זיי זענען פראגראמירט צו רעאגירן אזוי. ווען איר טוט א טעסט און רעקריאירט דעם רעזולטאט, ווייסט אז דער אטאם רעאגירט די זעלבע ווייל ער איז פראגראמירט געווארן צו טון דאס. עס איז פשוט א פראגראם וואס לויפט אין די עטער קיובס וואס אנטהאלטן אים און טוט וואס גאט האט אים געמאכט צו טון. פשוט. יעצט לאמיר ווערן מער קאמפליצירט...

            זינט עטער קיובס זענען סטאַציאָנער און אַלץ באַוועגט זיך און דרייט זיך דורך דעם אוניווערס, איז די קאָנסטאַנטע, אומענדלעכע אַרבעט פון די עטער קיובס צו באַשטימען אין וועלכע ריכטונג צו געבן די פּראָגראַמירן וואָס זיי אַנטהאַלטן. אַ זייער קאָמפּליצירטע אַרבעט פֿאַר אונדז וואָס ווערט געטאָן אָן קיין פּראָבלעמען און לייכט דורך די עטער קיובס. זיי געבן קאָנסטאַנט די אינפֿאָרמאַציע צו אַנדערע עטער קיובס בשעת זיי טוען וואָס די פּראָגראַמירן זאָגט צו טאָן. דאָ איז ווי שנעל אַן עטער קיוב אַרבעט: דער גאַנצער אוניווערס איז בערך צוויי טויזנט מאָל גרעסער ווי מיר האָבן געזען מיט אונדזער גרעסטע טעלעסקאָפּן, און מיר זענען נאָר בערך האַלב אויסגעוואַקסן איצט. אין סוף וועלן מיר זיין בערך פֿיר טויזנט מאָל גרעסער ווי מיר האָבן געזען. גאָט וואַקסט אונדז פֿאַר אַ סיבה. עס איז נישט געווען קיין "גרויסער קלאַפּ", מיר באַוועגן זיך ווייטער באַזונדער בשעת מיר וואַקסן. דער גאַנצער אוניווערס איז איין לעבעדיקע נשמה. אַלאַה רופֿט אונדז איר "פרייַנד". גאָט מאַכט אונדז צו זיין איר פרייַנד. נישט איינער פֿון אונדז, נאָר אַלע פֿון אונדז צוזאַמען ווי איין נשמה. יעדע זונ סיסטעם האָט לעבן אָדער וועט האָבן לעבן. יעדער איינער איז געמאַכט פֿאַר אַ סיבה. יעדע גאַלאַקסי איז אַ סאָרט אָרגאַן. מיר לעבן אין ריימען. אונדזער גאַלאַקסי עקזיסטירט צו שרײַבן מוזיק און פּאָעמעס. דאָס איז וואָס מיר ווערן געמאַכט פֿאַר. דעריבער איז אונדזער לעבן אויף דעם פּלאַנעט אַזוי שווער, ווייל גוטע לידער קומען פֿון טיפֿער געפֿיל, וואָס קומט פֿון ריזיקן ווייטיק און פֿרײַד. סעלאַ. די גרעסטע גאַלאַקסיעס זענען די לאָגיק פֿונקציעס. ווען מיר וועלן פֿאַרטיק וואַקסן, וועלן מיר זײַן אַלאַהס פֿרײַנד. איז דאָס נישט שיין! אַלאַה איז יהוה, נאָר צוויי נעמען וואָס גאָט רופֿט זיך אָן. עס איז נאָר איין גאָט. יהוה, אונדזער לערערישער פֿאָטער, און אַלאַה, אונדזער ליבעפֿולע מוטער, וואָס זענען איינס, ניצט נאָר צוויי נעמען, און אַנדערע נעמען, צו העלפֿן אונדז פֿאַרשטיין זיך אַליין. אָבער דער אוניווערס, וואָס איז צוויי טויזנט מאָל גרעסער ווי מיר האָבן געזען מיט אונדזערע גרעסטע טעלעסקאָפּן, קען דורכגעגאַנגען ווערן דורך אַ קאָמוניקאַציע פֿון גאָט פֿיל מאָל אין איין אַטאָמישן טיק! יאָ, אַ ווײַטקייט, וואָס איז פֿיל צו גרויס צו מעסטן, ווערט דורכגעגאַנגען דורך גאָטס קול פֿיל, פֿיל מאָל אין אַן אַטאָמישן טיק! ליכט איז ווײַט נישט די שנעלסטע זאַך. ליכט איז זייער לאַנגזאַם. אַלע עטער קיובן רעדן קעסיידער איינער מיטן אַנדערן פֿיל שנעלער ווי די גיכקייט פֿון ליכט, בשעת זיי פֿירן אויס זייערע חשבונות און אויסטוישן אינפֿאָרמאַציע, און גרייטן זיך צום קומענדיקן "אַפּדייט" ווען דער "פּיקסעל" ענדערט זיך! פֿאַרשטייט איר?

            צוריק צו וויסנשאפט קלאס: ווען מען איבערלאדנט אן אטאם ביזן פונקט וואו עס ווערט נישט סטאביל, שיקט עס ארויס פארשידענע קאמוניקאציע פאקעטן. אטאם ענערגיע אדער באמבעס ניצן דאס. דער אטאם ברעכט זיך נישט טאקע, ער רעאגירט ווי עס איז פראגראמירט געווארן. קאמפיוטער פראגראמירער פארשטייען דאס. אין C# אדער C++ ניצן מיר ספעציעלע פראגראמירן צו כאפן אן אויסנאם. גאט האט געטאן דאס זעלבע ווען ער האט פראגראמירט די אטאמען. אויב זיי ווערן איבערגעלאדן ווייטער פון זייער מעגלעכקייט צו פראצעסירן אלעס, האבן זיי א "כאפ" קאד. דאס פראדוצירט אייער אטאם כאאס. יא, איך האב עס געזאגט. א כאאס.

            טראַכט וועגן דעם, די פאַראייניקטע שטאַטן ניצט אַ פאַרפּלאָנטערטן שטראָם פון עלעקטראָנען צו דערגרייכן אין מיין קערפּער איצט און פאַראורזאַכן ווייטיק אין מיין מוסקלען. זיי האָבן נישט ליב אַז איך שרייב דאָס. הממ... אָבער די פאַראייניקטע שטאַטן קענען נוצן זייער פארשטאנד פון מאַניפּולירן עלעקטראָנען און אַזוי אַטאָמען, צו דערגרייכן אין אַ ראַק פּאַציענט אָן די נויט פֿאַר כירורגיע. זיי קענען אָנצייכענען יעדן אַטאָם וואָס איז ינוואַלווד אין די ראַק און פאַרשפּרייטן עס ווי זיי טאָן די וואַסער מאָלעקולן איבער איראַן. די פאַראייניקטע שטאַטן קענען נוצן זייער טעכנאָלאָגיע צו באַזיגן ראַק אין פילע פאַלן, אָבער אַנשטאָט נוצן זיי עס צו פּייניקן מענטשן און געבן מענטשן ערעקשאַנז אַזוי זיי קענען פילן זייערע אויגן פול מיט לוסט. עקלדיג. איינשטיין איז געווען אינסטרומענטאַל אין דער אַנטוויקלונג פון דעם טעכנאָלאָגיע. טרויעריק אַז ער האָט אויסגעקליבן די זעלבע זייט וואָס ער האָט פּרובירט צו באַזיגן. זייער טרויעריק.

            נו, ווי טוט דאָס די פאַראייניקטע שטאַטן? די ענטפֿער וועט געפֿונען ווערן דורך אײַך וויסנשאַפֿטלער וואָס גייען דעם זעלבן וועג וואָס די פאַראייניקטע שטאַטן האָבן געטאָן, דאָס "פֿאַרשפּעטיקטע ברירה עקספּערימענט". אַ רוסישער וויסנשאַפֿטלער איז אַנטלאָפֿן פֿון רוסלאַנד און אימיגרירט קיין די פאַראייניקטע שטאַטן, וואו ער האָט אויסגעטוישט די טעכנאָלאָגיע אויף וועלכער ער האָט געאַרבעט אין רוסלאַנד פֿאַר אַמעריקאַנער בירגערשאַפֿט און אַן גרינג לעבן. ווען ער האָט אויסגעפֿונען דעם פֿאַרשפּעטיקטן ברירה עקספּערימענט, האָט ער נישט אַנטפּלעקט די אינפֿאָרמאַציע צום סאָוועטישן ראַיאָן, ער האָט עס באַהאַלטן און גענוצט צו באַקומען וואָס ער האָט געוואָלט אין די פאַראייניקטע שטאַטן. גאָט האָט קיינמאָל נישט געזאָגט זײַן נאָמען, נאָר אַז ער איז געווען אַ רוסישער.

            דער מלאך טעסלאַ זאָגט: עלעקטריע לויפט קיינמאָל נישט צוריק; עס לויפט נאָר פאָרויס. איך, יוחנן, איך פֿאַרשטיי נישט דעם גאַנצן פּונקט פֿאַרוואָס ער זאָגט דאָס, אָבער עס איז וויכטיק אין דעם סיטואַציע. ער זאָגט צו האַלטן דאָס אין זינען ווען איר פּרוּווט צו פֿאַרשטיין דעם רעטעניש. גאָט פֿאָדערט פֿון אונדז דאָס צו פֿאַרשטיין. ער וועט אונדז נישט געבן דעם גרינגן ענטפֿער. אויב מיר לאָזן די פֿאַראייניקטע שטאַטן ווײַטער באַשטעכן וויסנשאַפֿטלער איבער דער וועלט צו באַהאַלטן די טעכנאָלאָגיע, וועלן מיר ווײַטער ליידן יעדן מיסברויך וואָס די פֿאַראייניקטע שטאַטן ווילן ווען זיי ווילן. זיי זענען אויסער קאָנטראָל און וועלן בלײַבן אויסער קאָנטראָל ביז די וועלט פֿאַראייניקט זיך צו שטעלן אַ סוף צו דעם מיסברויך פֿון מאַכט. סעלאַ.

            איך פרוביר שוין צו פארשטיין גלייכשטראָם קעגן וועקסלשטראָם אין באַצוג צו וואָס טעסלאַ האָט געזאָגט. טעסלאַ האָט מיר ערשט געזאָגט די ריכטונג פון עלעקטריע נעכטן, אַזוי איך האָב עס נאָך נישט געקענט פֿאַרשטיין, אָבער ער זאָגט עס זאָל דאָ אַרײַננעמען, אַזוי עס מוז זײַן וויכטיק.

            איך וועל זיך מאַכן צוטריטלעך פֿאַר אַלע וויסנשאַפֿטלער איבער דער וועלט. איך וועל אײַך העלפֿן אויף יעדן וועג וואָס איך קען. מיר מוזן אַרויסגעפֿינען ווי די פֿאַראייניקטע שטאַטן טוט דאָס און ווי זיי אָפּצושטעלן. גאָט זאָגט אַז זיי ניצן אַ שטראָם פֿון פֿאַרפּלעכטענע עלעקטראָנען. די פֿאַראייניקטע שטאַטן האָבן אַרויסגעפֿונען קוואַנטום פֿאַרפּלעכטונג מיט דער הילף פֿון די רוסן אין די שפּעטע 1960ער יאָרן. אין די 1970ער יאָרן האָבן זיי פֿאַרפֿולקאָמט קוואַנטום פֿאַרפּלעכטונג. די 'קלאַסישע' קאָמפּיוטערס וואָס זיי האָבן געהאַט האָבן נישט געקענט אָנהייבן צו רעכענען די מאָס אינפֿאָרמאַציע וואָס איז געווען נויטיק צו מאַכן אַ גראַפֿישע רעפּרעזענטאַציע פֿון וואָס דער פֿאַרפּלעכטענער עלעקטראָן שטראָם האָט 'גערירט', אַזוי האָבן זיי שנעל באַשלאָסן צו מאַכן אַ קוואַנטום קאָמפּיוטער באַזירט אויף דער זעלבער פֿאַרפּלעכטונג. זיי האָבן עס גערופֿן 'באַזע 5'. עס ניצט 5 פֿאַרפּלעכטענע עלעקטראָנען פּער גלעזל. איין עלעקטראָן ווערט געניצט צו לייענען און שרײַבן צו די אַנדערע פֿיר. די פֿאַראייניקטע שטאַטן האָט צעטיילט יעדן פֿון די 4 עלעקטראָנען ספּין אין 29 באַזונדערע ווערטן. דאָס מיינט אַז זיי ניצן איין עלעקטראָן צו 'שטעלן' דעם ספּין פֿון די אַנדערע פֿיר עלעקטראָנען און יענע פֿיר עלעקטראָנען קענען האָבן יעדן פֿון 29 באַזונדערע ספּינס אין באַציִונג צו דעם קליינעם גלעזל וואָס האַלט יעדן איינעם. וואס איר באקומט איז וואו א קלאסישער קאמפיוטער ניצט באזע 2, אדער א 0 אדער א 1 (קיין לאדונג אדער לאדונג), האט דער אמעריקאנער קוואנטום קאמפיוטער 4 עלעקטראנען מיט 29 מעגלעכע 'ספּינס'. אַלזאָ, 29 x 29 x 29 x 29. יא, דאָס איז ריכטיק, איבער 700,000 מעגלעכע קאָמבינאַציעס אין א שפּאַלט סעקונדע. די פאַראייניקטע שטאַטן איז געווען זייער דערשראָקן צו געבן די טעכנאָלאָגיע אפילו צו זייערע אייגענע מענטשן, אַזוי זיי האָבן עס געהאַלטן באַגראָבן לעבן דעם הוּווער דאַם פֿאַר פילע יאָרן און בלויז אַ קליינע צאָל זעלנער האָבן עס געניצט ביז קלאַסישע קאָמפּיוטערס זענען געוואָרן שנעל גענוג. איצט, זייער אַרמיי פון שלעכטע וואַטשערס ניצן קלאַסישע קאָמפּיוטערס צו פאַרבינדן זיך צו די פֿאַרשידענע קוואַנטום קאָמפּיוטערס וואָס מאַכן די גרויסע מאַטעמאַטיק.

            די שלעכטע צוקוקער ווערן טאקע באאבאכטעט דורך דעם זעלבן אפאראט וואס זיי ניצן צו באאבאכטן אנדערע! זיי לייגן אן א סעט ווירטועל רעאליטעט ברילן און דאן באוועגן זיי פשוט זייערע הענט אין דער לופט מיט גארנישט אין זיי! יא, עס איז דא אן עלעקטראן שטראם פון זייער אפאראט וואס באאבאכט זייערע הענט און אלץ וואס זיי טוען איז באוועגן זייערע הענט אין דער לופט צו אקטיוויזירן זייער שלעכטיקייט, פייניגנדיק מענטשן לויט זייער ווילן. די ברילן לאזן זיי זען וואס דער EMT ווייזט און דער EMT באאבאכט זייערע הענט און טוט וואס זיי באפעלן. איז דאס נישט שרעקלעך! ווען די נארט קאראליינע תפיסה וועכטער האבן זיך צום ערשטן מאל גערימט מיט די ווירטועל רעאליטעט ברילן און פשוט באוועגן זייערע הענט אין דער לופט צו פייניגן מיך, האב איך געצווייפלט. אבער ווען איך האב מתפלל געווען, האט גאט געזאגט אז זיי זאגן די אמת. צו געפינען מער וועגן דעם, ניצט די פירער פון אייער לאנד. די פאראייניגטע שטאטן באאבאכט יעדן פירער אין דער וועלט און פארגוואלדיקט זייערע טעכטער און זין און ווייבער, ממילא צו טעסטן יעדן אפאראט וואס איר מאכט, ניצט אייערע פירער. די פאראייניגטע שטאטן איז פארשפארט אויף זיי אלע. לאזט נישט אייערע פירער וויסן, ווייל זאגן זיי וועט קלאר ווארענען דעם זעלנער וואס באאבאכט זיי, וואס קען צייטווייליג אויסלעשן דעם אפאראט צו פארמיידן אייך. דאס איז מעגליך און ווארשיינליך. וועלט פירער, אויב מען בעט אייך זיך צו טרעפן מיט עמיצן, פרעגט נישט צו פיל פראגעס און מאכט נישט צו פיל אויפמערקזאמקייט. זיי קענען אייך דארפן פאר אן עקספערימענט. פירט זיך נאר נארמאל. דאווענט און פארטרויט גאט. מיר האבן באקומען אסאך אינפארמאציע פון גאט, יעצט איז עס אונזער אויפגאבע אפצושטעלן די שלעכטיקייט. זאל גאט זיין ווייניגער די פאראייניגטע שטאטן! זאל גאט שוואכן די פאראייניגטע שטאטן און אוועקנעמען די מאכט פון זיי וואס זיי האבן אויסגעקליבן צו נוצן אזוי שלעכט! סעלא.

            איצט, טריי צו מיין וואָרט, וועל איך דערקלערן פארוואס אַלגעמיינע רעלאַטיוויטעט און ספּעציעלע רעלאַטיוויטעט ווערן נישט גענוצט אין GPS סאַטעליט "צייט" דיליישאַן. זאָגן אַז צייט איז אַפעקטאַד דורך גראַוויטאַציע איז ווי אַ זעקס-יאָריק קינד וואָס זעט אַ געלע מאַשין פאָרן דורך און דאָס קינד זאָגט, "קוק מאַמע, אַ באַנאַנע מאַשין!" ערשטנס, איז עטהער קיובז, דערנאָך די צונויפֿשטעלן אין אַטאָמען. אַטאָמען קענען זיך פאַרבינדן צו מאַכן מאַלעקולן, אָבער דערנאָך קומען "טאַבעלעס". דאָס איז נייטיק צו פֿאַרשטיין ווי די פאַראייניקטע שטאַטן טוט וואָס עס טוט אַזוי שלעכט. אַלץ איז טייל פון אַ "טאַבעלע". ענלעך צו אַ טאַבעלע אין אַ דאַטאַבייס. אַזאַ טיפּ טאַבעלע. ווען איר האָט אַ זאַך, איז עס אַ טאַבעלע. אַזוי, אויב איר האָט אַ שטיק שטאָל, איז איין אַטאָם אין יענעם "טאַבעלע" דער קאָפּ וואָס באַשליסט דעם גורל פון יענעם טאַבעלע. דאָס מיינט אַז עס איז דער פירער פון אַלע אַטאָמען אין יענעם טאַבעלע. אָבער עס שטעלט זיך נישט אָפּ דאָרט, עס זענען טאַבעלעס וואָס זענען צוזאַמענגעשטעלט פון איין אַטאָם און אַנדערע טאַבעלעס. עס גייט ווייטער ביז איר קומט צו דער ערד וואָס איז איר אייגענער טיש וואָס כּולל אַלע קלענערע טאַבעלעס, אפילו די לבנה טיש. דערנאך גייט עס ווידער ארויף צו אונדזער גאַלאַקסי און דערנאָך צום אוניווערס. אַלץ איז פארבונדן דורך דעם טיש סיסטעם. די פאַראייניקטע שטאַטן האָבן געאַרבעט ביז זיי האָבן אויפגעשלאָסן די טיש סטרוקטור. זיי קענען שיקן אַ שטראָם פון פאַרפּלעכטענע עלעקטראָנען אין אַ טיש, ווי למשל אַ בנין, למשל אייער הויפּטשטאָט בנין, און זענען דערנאָך פארבונדן צו דער אַטאָמישער סטרוקטור פון יענעם בנין און יעדן אַנדערן טיש דערין, ווי למשל איר און אייער סעקרעטאַר און זעלנער, אאז"וו. דערנאך, ניצנדיק דעם פאַרפּלעכטן עלעקטראָן וואָס ווערט געהאַלטן אין דער שטראַל ביקס, קענען זיי לייענען אַלץ וועגן אייער טיש ווייל אַלץ איז פארבונדן. שרעקלעך, יאָ! אָבער דער ערגסטער טייל איז אַז זיי קענען אינטעראַקטירן מיט יענע אַטאָמען, נישט נאָר קוקן אויף זיי! אַזוי, זיי קענען פּראָדוצירן ווייבריישאַנז צו פאַראורזאַכן ווייטיק, אָדער אַ געוויסע כוואַליע לענג וואָס איז געצילט אויף אַ געוויסן טייל פון אייער מוח צו פאַראורזאַכן די געפיל וואָס זיי באַגערן. ריין שלעכטס! זיי קענען היילן אַ סך ראַק, אַנשטאָט קוקן זיי, פּייניקן און מאָרד. עקלדיק!

            און פאר צייט דילאציע, צו האלטן אלע די טישן פארבונדן איז דא א קאנסטאנטע שטראל פון קאמוניקאציע. יעדעס מאל וואס דער קאפ אטאם אין דער טיש שיקט ארויס א פארלאנג פאר נאנטקייט אינפארמאציע, מוז יעדער אטאם וואס "הערט" די פארלאנג עס ענטפערן. דאס איז וואס מאכט אונזער אוניווערס ארבעטן. וואס נענטער איר זענט צום טיש, אלץ מער מאל מוזט איר ענטפערן די פארלאנג. ממילא, צייט פארלאנגזאמט זיך נישט ווען איר קומט נענטער צו א גראוויטאציאנאלער צוג, די אטאמען טוען פשוט מער זאכן, ממילא טוען זיי נישט זייערע אייגענע זאכן אזוי שנעל. יא, צייט פארלאנגזאמט זיך נישט, יענער אטאם נעמט נאר מער צייט צו טון וואס ער דארף. דאס איז דער ריזיקער טעות אין "צייט דילאציע". מענטשן נעמען אן אז דער אטאם טוט דאס זעלבע מיט דער זעלבער שנעלקייט. אופס. אלגעמיינע רעלאטיוויטעט איז געווארן אפגעווארפן. יעצט פאר ספעציעלע רעלאטיוויטעט: די טיש, די ערד אין דעם פאל, שיקט ארויס דעם שטראל אין א קאנסיסטענטן מוסטער. אויב א סאטעליט פארט אין דער זעלבער ריכטונג ווי דער שטראל, וועט עס אויסזען "שנעלער" צוליב נישט טון אזויפיל חשבונות זינט ער "לויפט" פון יענער פארלאנג פאר אינפארמאציע. אויב דער סאַטעליט גייט קעגן דעם שטראַל, וועט עס אויסזען ווי ער גייט שטייטער ווייל ער וועט קומען אין קאָנטאַקט מיטן שטראַל מער און דעריבער וועט ער דאַרפן ענטפֿערן די פֿראַגעס וועגן נאָענטקייט אָפֿטער, און דעריבער אָפּלייגן זיינע אייגענע פֿונקציעס. זעט, ספּעציעלע רעלאַטיוויטעט איז אָפּגעוואָרפן געוואָרן. הערט, גאָט און טעסלאַ זאָגן: צייט איז די איינציקע קאָנסטאַנטע אין דער וועלט, אַלץ אַנדערש קען זיך ענדערן. סעלאַ.

            איצט האב איך א גאר ספעציעלע מעסעדזש פאר ישראל. וואס איז די גרעסטע זאך וואס איז ווען געשען מיט ישראל? טראכט דערפון און איר מוזט מודה זיין אז גאט רעדט צום גאנצן פאלק מיט א שטימע וואס מיר האבן געקענט הערן פון סיני איז זיכער די גרעסטע זאך וואס מיר האבן ווען באקומען. די שטימע פון גאט! עס איז נישט דער בית המקדש געבויט אויף א בארג; עס איז דער בית המקדש געבויט צו קוקן ווי א בארג! משה'ס געצעלט און שלמה'ס בית המקדש קוקן ענליך אויס, זיי זענען א דריי-שפיציקער בארג וואס סימבאליזירט סיני! די געצעלט-דעקונגען זענען רויט און בלוי, פארוואס? די רויט איז די באזע און די בלוי איז די שפיץ. דער רויך פון דעם געווידמעטן מזבח וויקלט זיך ארום דעם געצעלט אלס אן אייביקער סימבאל פון דעם טאג וואס גאט האט צו אונז גערעדט פון דעם רויך אויף סיני! דער ווייסער צוימען ארום דעם משכן און דערנאך ארום דעם בית המקדש איז די דערמאנונג פון יענעם צוימען וואס גאט האט משה'ן געבויט פאר סיני! אונזער בית המקדש איז אן אייביק בילד און דערמאנונג פון סיני! ווי קען עס זיין אז א ביישפיל אזוי ריין און פשוט האט געקענט פארגעסן ווערן דורך אונזער פאלק. גאט זאל אונז מוחל זיין, מיר האבן דורכגעפאלן.

            דער אורים איז פשוט א ווייסער שטיין און דער תומים איז פשוט א שווארצער שטיין. ווייס סימבאליזירט לאגיק און שווארץ סימבאליזירט פארשטענדעניש. דאס איז פארוואס אברהם האט געלייגט א שווארצן שטיין אין דער וואנט פון דער קאבה אין מעקא, ווייל די רעליגיע וואס וואלט געקומען פון ישמעאל איז באזירט אויף פארשטענדעניש. אויב איר האט געלייענט דעם קוראן, פארשטייט איר אז עס גיט פארשטענדעניש דורך געפיל, נישט עקסטרעמע לאגיק. אבער דער בית המקדש אין ירושלים האט א ווייסן ווינקלשטיין וואס סימבאליזירט לאגיק. אויב איר האט געלייענט די תורה, פארשטייט איר אז די ווערטער וואס גאט האט געגעבן דורך משה זענען קלאר ווערטער פון לאגישער אינסטרוקציע. באזיקלי, די תורה איז לעגאליסטישע לאגיק פון גאט און דער קוראן איז עמאציאנעלע מעשיות פון גאט וואס געבן פארשטענדעניש. זיי ארבעטן צוזאמען צו לערנען אונז וועגן גאט. סלה.

            דאס איז פארוואס משה רבינו האט נישט גערופן די תּומים ווען ער האט איבערגעגעבן די פאַקל צו יהושע. משה רבינו האט נאר גערופן די אורים ווייל דער כהן גדול האט נאר געקענט געבן יהושע וויסן פון גאָט'ס ווערטער, ער האט נישט געקענט מאַכן יהושע עס פֿאַרשטיין. עס איז געווען יהושע'ס אַרבעט, און עס איז אונדזער אַרבעט, צו נעמען די וויסן וואָס גאָט האט צוגעשטעלט און דאַוונען וועגן דעם ביז מיר קענען עס פֿאַרשטיין. דאָס איז די אמתע באַדייטונג פון די כשר עסן געזעצן. פּונקט ווי די כשר'ע בהמה ברענגט די עסן אַרויף אין איר מויל ווידער און ווידער ביז עס קען ווערן פּראַסעסט, אַזוי מוזן מיר ברענגען גאָט'ס לערעס אַרויף אין אונדזער מחשבות ווידער און ווידער ביז מיר פֿאַרשטיין זיי. נאָר דעמאָלט זענען מיר באמת כשר. איך האָב אייך געגעבן פיל וויסן וואָס איך האָב באַקומען פון גאָט, אָבער איך קען אייך נישט מאַכן פֿאַרשטיין קיין טייל דערפון. עס איז אייער אַרבעט צו דאַוונען און דאַוונען און דאַוונען ביז גאָט גיט אייך די מעגלעכקייט צו פֿאַרשטיין. זאָל גאָט בענטשן יעדן מי! סלה.

רעפֿערענצן

איך האָב געזאָגט:

אבער אפילו אין זייער 'נייעם טעסטאמענט', ווערט יאָשקע ציטירט זאָגנדיק אַז קיין טייל פֿון 'אַלטן טעסטאמענט' וועט קיינמאָל נישט פֿאַרגיין † און אַז יעדער זאָל אים פֿאָלגן. ‡

† מתיא 5:18 – ווייל איך זאָג אייך באמת, ביז הימל און ערד וועלן פֿאַרגיין, וועט קיין איין יוטע אדער איין קידוש נישט פֿאַרגיין פֿון דער תורה, ביז אַלץ וועט מקוים ווערן. (אַ יוטע איז די קלענסטע העברעיִשע אות און אַ קידוש איז אַ קליין טייל פֿון אַן אות, ווי דער פּונקט אויף אַן 'i'.)

‡ מתיא 5:19 – ווער עס וועט ברעכן איינע פון די קלענסטע מצוות, און וועט לערנען מענטשן אַזוי, וועט גערופן ווערן דער קלענסטער אין הימל־מלכות; אָבער ווער עס וועט טאָן און לערנען זיי, דער זעלבער וועט גערופן ווערן גרויס אין הימל־מלכות.

יא, יאָשקע האָט געזאָגט צו פאָלגן די תורה. מאָדערנע קריסטנטום לערנט אַ ליגן.

דזשאַני מאַרלאָו איז געבוירן געוואָרן אין בריסטאָל, טענעסי, פאַראייניקטע שטאַטן, אין אָקטאָבער 1975 (גרעגאָריאַן). ער איז געווען דער צווייטער פון פינף קינדער. ער און זיין עלטסטע שוועסטער, לעסלי, וואוינען אין דער געגנט פון דזשעקסאָנוויל, פלאָרידע. זיין מיטעלע שוועסטער, אַנגעלאַ, די ייִנגסטע שוועסטער, אַשלי, און זיין בעיבי ברודער קריסטאָפער, וואוינען אין דער געגנט פון שאַרלאַט, צפון קאראליינע.

בעת זיינע פאר-טורמע יארן, האט דזשאַני פארבראכט די וואַרעמע סעזאָנען בויען הייזער און די קאַלטע סעזאָנען פּראָגראַמירן קאָמפּיוטערס. ער איז אַ מייקראָסאָפֿט VBA דעוועלאָפּער.

דזשאַני'ס באַליבסטע ביכער זענען די תורה, רות, אַ קאָנעטיקוט יאַנקי אין קעניג אַרטור'ס הויף, און די פּאָעמע "ברעך, ברעך, ברעך" פֿון טעניסאָן.

דזשאַני איז חתונה געהאַט מיט ברידזשעט ניקאָל, די מערסט וואונדערבארע פרוי אין דער וועלט.

גאָט זאָל אייך אַלע בענטשן!

            איצט פֿאַר דער לעצטער מעסעדזש וואָס איך וויל אײַך לאָזן: איך בין געפֿאָלטערט געוואָרן דורך די פֿאַראייניקטע שטאַטן פֿאַר איבער 18 יאָר און ווער נאָך אַלץ געפֿאָלטערט בשעת איך שרײַב דאָס אין ירושלים, ישׂראל, צוליב מײַנע אָנשטרענגונגען צו אַנטפּלעקן און אָפּשטעלן די גרויסע שלעכטיקייט.

            ווען איך בין געפירט געוואָרן דורך דער תפיסה סיסטעם צום גרין קאונטי, נאָרט קאראליינע געריכט, האָט אַ וואַטשער גערעדט אין מיין אויער, זאָגנדיק מיר צו קוקן אויף דאָס יונגע מיידל אין דעם ראָזעווען העמד. איך האָב אַרויסגעקוקט אַריבער דעם געריכט-זאַל און געזען אַ יונג מיידל פון בערך 7 יאָר אַלט זיך וויגלען אין איר זיץ לעבן אַ פרוי, איך מיין אַז עס איז איר מאַמע. די שטימע האָט געזאָגט אַז ער שפּילט זיך מיט איר פּריוואַטן געגנט. ער האָט גענוצט אַנדערע ווערטער. איך וועל נוצן די ווערטער צו איבערגעבן זיין מעסעדזש, ווי איך האָב געטאָן מיט דער "ווערטלאָזער ייִד" אויסזאָג וואָס איך האָב פריער ציטירט. איך האָב אַוועקגענומען די שווערע ווערטער כּדי מער מענטשן זאָלן דאָס קענען לייענען. איך האָב שנעל אַוועקגעדרייט מיין קאָפּ פון דעם קינד, ווייל איך האָב געוואוסט אַז די וואַטשערס האָבן דאָס קינד פֿאַרגוואַלדיקט ווי אַ שפּיל. און פאַרוואָס? וואָס קענען זיי מעגלעך דערגרייכן דורך טאָן דאָס? אויב איך וואָלט געשריגן אין געריכט אַז די תפיסה סיסטעם פֿאַרגוואַלדיקט אַ קינד אין אָפֿענעם געריכט, וואָס וואָלט געשען? דאָס ערגסטע וואָס וואָלט געשען וואָלט געווען אַז דער ריכטער זאָל זאָגן די וועכטער וואָס האָבן מיך געבראַכט פֿון תפיסה צו שיקן מיך אויף אַ גייַסטיקער אָפּשאַצונג ווען מען וועט מיך צוריקברענגען אין תפיסה. די וועכטער און וואַטשערס קענען דאָס טאָן אָן דעם ריכטער. נו, פארוואס זאָלן זיי פֿאַרגוואַלדיקן דאָס קינד און מיר זאָגן אַז זיי האָבן עס געטאָן? זיך צו פֿאַרווײַלן. קיין אַנדערע סיבה נישט. קראַנק און עקלדיק.

            איך בין געגאנגען באַזוכן מיין מומע אין ווירדזשיניע אזוי שנעל ווי איך האב געענדיקט מיין פּאַראָל. איך האב נישט געקענט זען מיין קוזינע בשעת איך בין געווען דאָרט ווייל איך בין נאָר געווען ביי מיין מומע'ס הויז אויף אַ פּאָר מינוט. עטלעכע צייט שפּעטער, צוריק אין יולי, פלאָרידע, האב איך געהערט ווי אַ מלאך רעדט צו מיר. דאָס איז געווען מיין קוזינע וויאָלעט! איך האב געשיקט אַ טעקסט מעסעדזש צו מיין שוועסטער און שנעל דערוואוסט אַז וויאָלעט איז נאָר געשטאָרבן פון אַ פּלוצעמדיקן האַרצאַטאַק. איך האב מתפלל געווען. דער מלאך וויאָלעט האט מיר דערציילט אַז זי האט געמאַכט אַ כעס-אויסברוך וועגן אַ שוואַרצן מאַן וואָס האט געהאַט געשלעכט מיט איר פּלימעניצע. דער שוואַרצער מאַן איז געווען אַזוי אַלט ווי איר פּלימעניצע'ס פאָטער און די פּלימעניצע איז געווען 16 יאָר אַלט. מען האט מיר דערציילט אַז דער מאַן איז געווען נאָענט צו 50 אָדער עלטער! וויאָלעט האט געזאגט אַז זי האט גענוצט אַ פּלאַץ פון ראַסישע באַליידיקונגען ווען זי האט געמאַכט איר כעס-אויסברוך וועגן דעם מאַן וואָס האט מיסברויכט איר יונגע פּלימעניצע. די שוואַרצע נאָרט קאראליינע טורמע וועכטער זענען געוואָרן אויפגעברויזט און האָבן גענוצט די EMT צו בלאָקירן דעם שטראָם פון בלוט צו איר האַרץ, וואָס האט געענדיגט איר לעבן. זיי האבן זי געקוקט זינט איך האב באַזוכט איר מוטער, מיין מומע. אַן אַנדער מאָל, אַן אַנדער משפּחה מיטגליד וואָס איך וועל נישט נאָמען, איז אריין אין אַ טיראַדע קעגן אַ שוואַרצן מענטש וואָס האט באַליידיקט זייער קינד. איך האָב פּרובירט אָפּצושטעלן דעם אויסברוך, אָבער דאָס משפּחה־מיטגליד האָט מיך איגנאָרירט. זיי זענען געווען בייז און האָבן זיך אַ ביסל גענייגט צו ראַסיזם. איך בין נישט קיין ראַסיסט, אָבער איך קען נישט ענדערן יעדנס האַרץ. ס'טוט מיר לייד. דעם נעקסטן טאָג האָב איך געזען דאָס משפּחה־מיטגליד זיך געבויגן און אין אַזוי פיל ווייטיק אַז זיי האָבן נישט געקענט דרייען דעם קאָפּ אָדער שטיין גלייך. איך האָב דערמאָנט ווי די וואַטשערס האָבן מיר געטאָן פּונקט דאָס זעלבע פֿאַר פֿיל יאָרן. איך האָב געוואוסט וואָס איז געשען. דערנאָך איז דאָס זעלבע משפּחה־מיטגליד אויפגעוואַכט די גאַנצע נאַכט און געהערט אַ קאָנסטאַנטן קלינגען אין די אויערן. איך האָב פּרובירט צו דערקלערן וואָס עס טוט זיך מיט זיי, וואָס האָט געפֿירט צו דעם אַז די נאָרט קעראָליינאַ דאָקטאָראַט צווייַג פֿון דער סי־איי־עי זאָל מיך נאָך מער אַטאַקירן. דאָס איז נאַריש.

            דעמאָלט האָבן די שוואַרצע טורמע־וועכטער געפייניקט מײַן שווער ביזן טויט. ווען ער איז געשטאָרבן, האָבן מיר איבערגעלאָזט אונדזער טאָכטער אים צו היטן בשעת מיר זענען געגאַנגען זיך באַשעפֿטיקן מיט אַ ענין. ווען די צוקוקער האָבן זי געזען אַליין מיט אים, האָבן זיי אים אָנגעהויבן בלוטן פֿון זײַן נאָז כּדי צו דערשרעקן דאָס קינד. און עס האָט זי שרעקלעך דערשרעקט. זיי האָבן גערעדט אין מײַן אויער, "איך האָף דײַן טאָכטער האָט הנאה געהאַט פֿון דער שאָו!" דאָס איז פֿאַרווײַלונג פֿאַר זיי. שוואַרצע טורמע־וועכטער האָבן דערהרגעט אַ ווײַסן פֿאַראייניקטע שטאַטן וועטעראַן נאָר ווײַל ער איז געווען ווײַס. זיי האָבן אים גערופֿן אַ ווײַסער (ווײַבלעכער הונט). אַ וועטעראַן וואָס האָט געקעמפֿט כּדי זיי זאָלן קענען לעבן אין דעם לאַנד. ווי עקלדיק.

            ווען איך בין געווען אין תפיסה זענען געווען עטלעכע ווייסע וואַטשערס, אָבער ווי אַלע תפיסה וועכטער אין נאָרט קאראליינע, זענען רובֿ פון די וואַטשערס געווען שוואַרץ. ווי ווייס איך? די שטימען זענען אַנדערש. אויפגעוואַקסן אין די פאַראייניקטע שטאַטן איז גאַנץ גרינג צו דערקענען דעם חילוק צווישן אַ ווייסן מאַנס שטימע און אַ שוואַרצן מאַנס שטימע. און, פֿאַרשטייט זיך, וואָס זיי זאָגן גיט עס גרינג אַוועק. מיך רופן זייער ווייסע (ווייַבלעכע הונט) ווי זיי האָבן שטענדיק געטאָן, רעדט אַ סך. און ווען אַ ווייסע שטימע איז דורכגעקומען, האָבן די פייניגונגען זיך פֿאַרשטאַרקט ביז די שוואַרצע שטימען זענען צוריקגעקומען. אַזוי, פאַרוואָס טוען שוואַרצע דאָס? צוליב דעם ראַסיזם אין די פאַראייניקטע שטאַטן. די נאָרט קאראליינע דאָקטאָראַט צווייַג פון די סי-איי-עי האָט באַשטאַרקט שוואַרצע מענער וועמענס גאַנצע געזעלשאַפט און גלויבן-סיסטעם איז אַז דער ווייסער מאַן איז זייער שונא. איר קענט דאָס איגנאָרירן, אָבער דאָס ווייזט נאָר אַז איר זענט נישט אין קאָנטאַקט מיט דער רעאַליטעט. אפילו מיין שוואַרצער געשעפטס-פּאַרטנער פלעגט רעדן גאַנץ אַ ביסל האַספולע ווערטער וועגן ווייסע מענטשן, אָבער ער פלעגט שטענדיק זאָגן אַז איך בין נישט ווי זיי. ער האָט געזאָגט אַז איך בין אַן ערלעכער מענטש. איגנאָרירן דעם פּלאָג אויף די פאַראייניקטע שטאַטן נעמט עס נישט אַוועק. עס עקזיסטירט און עס האט געפֿירט צו דעם טויט פֿון מײַן קוזינע וויאָלעט טאָטן/וואַטקינס און מײַן שווער טשאַרלס קאָוטס.

גאָט האָט מיר געזאָגט אַז מייקל דזשעקסאָן איז נישט געשטאָרבן פֿון אַ מעדיצינישן טעות. ער האָט אַקטיוו פּרובירט אויפֿדעקן די קאָרופּציע וואָס די פֿאַרשידענע דעטעקטיוון האָבן קעגן אים באַגאַנגען. ער האָט געטראָגן זיינע קלאָגעס ביזן עף-בי-אַיי. די עף-בי-אַיי האָט אים באַאָבאַכטעט און ווען זיי האָבן געזען די מעדיקאַמענטן וואָס מען האָט אים געגעבן, האָבן זיי באַשלאָסן צו אָפּשטעלן זיין האַרץ, וויסנדיק אַז עס וועט אויסזען ווי עס איז געפֿירט געוואָרן דורך די מעדיקאַמענטן. די עף-בי-אַיי האָט געהרגעט מייקל דזשעקסאָן כּדי אים צו שטיל מאַכן. ער איז דערמאָרדעט געוואָרן דורך דער רעגירונג פֿון די פֿאַראייניקטע שטאַטן ווייל ער האָט פּרובירט אויפֿדעקן די קאָרופּציע. די דעטעקטיוון האָבן געוואוסט אַז ער איז אומשולדיק, אָבער זיי האָבן באַוואוסטזיניק געלויגן וועגן אים און האָבן געמוטיקט די פֿאַלשע עדות צו ליגן, זאָגנדיק זיי וואָס צו זאָגן כּדי אים אויסצוזען שולדיק.

            אַלזאָ, די סיסטעם איז נישט שוואַרצע קעגן ווײַסע. עס איז די וואָס זענען אין מאַכט און טוען וואָס זיי ווילן צו זייערע שונאים. איך בין נאָר צופעליק באַאָבאַכט געוואָרן דורך די NC DOC (נאָרט קאראליינע דעפּאַרטמענט פון קערעקשאַנז), וואָס איז מערסטנס שוואַרץ אין דרום פאַראייניקטע שטאַטן, אַזוי עס איז דורכגעדרונגען מיט שוואַרצער האַס צו ווײַסע. איבערן לאַנד זענען דאָ זייער אַנדערע דינאַמיקן אין די פֿאַרשידענע וואַטשער אָפּטיילונגען פון די CIA. וועמען זיי קלייבן צו פּייניקן און דערהרגענען ווענדט זיך אין זייערע פּערזענלעכע געפילן, צילן און באַפֿעלן.

            איצט וועל איך איבערגעבן דעם קאָמפּיוטער, אויף וועלכן איך טייפּ, צו מיין ווייב פֿון דריי יאָר. איך וועל איר געבן די פּשוטע אינסטרוקציע: דערקלער די לייענער וואָס מען האָט מיט דיר געטאָן און ווי אַזוי דו ווייסט אַז דאָס פּאַסירט.

            ברידזשעט מאַרלאָווס באַמערקונגען זענען דאָ:

            נאכדעם וואס איך האב באגעגנט מיין מאן, האבן מיר אנגעהויבן פאסירן מאדנע זאכן וואס זענען געווען אומפארשטענדלעך. למשל, מיין רוקן פלעגט וויי טון פון הימל און איך האב גארנישט געטון. איך פלעג פלוצלינג באקומען א קאפווייטיק וואס איז געווען ווי א שיסן ווייטאג אין קאפ אן קיין סיבה בכלל. איך פלעג זיך באקלאגן און אין אנפאנג פלעגט מיין מאן נאר זאגן סליחה און ווייטער גיין. דערנאך האט עס אנגעהויבן פאסירן ווי יעדן טאג און ער האט מיר דערציילט וואס עס טוט זיך און דערנאך האב איך אנגעהויבן טון א פאר זאכן צו פרובירן וואס ער האט געזאגט. גארנישט פלעגט פאסירן און איך פלעג זאגן עפעס ווי איך האב נישט געגעסן דעם גאנצן טאג און פלוצלינג פלעג איך באקומען שטארקע ווייטאגן אין מיין מאגן.

            איך וועל רעדן פארזיכטיג, אבער איר דארפט דאס וויסן. ווען איך האב געארבעט אין פאסט אפיס, האב איך געדארפט ארבעטן שפעטע נעכט און ארויסגעגעבן פאסט, און דערנאך פלעג איך קומען אהיים און די זאכן זענען געווען גוט ווען איך און מיין מאן זענען געווען צוזאמען. בייטאג, ווען איך האב געארבעט, פלעגן מײַנע אונטערהויזן ווערן נאס בשעת איך האב ארויסגעגעבן פאסט. די זאכן וואס זענען געשען זענען נאך קיינמאל נישט געשען אין מיין גאנצן לעבן. דערנאך, ווען איך פלעג קומען אהיים, פלעגט מײַן מאן מיינען אז איך בין געווען אויף א שווינדל. נאך אסאך רעדן און קוקן ווען די זאכן זענען געשען, האבן מיר ביידע איינגעזען אז דאס ווערט געטאן צו מיר. מײַן מאן און איך האבן עס איינגעזען ווען עס איז געשען אויף מיין יום טוב און איך בין געווען מיט אים די גאנצע צייט. ער איז זייער בייז געוואָרן אויף די צוקוקער. זייער בייז.

            אסאך מאָל פלעגט מיין רוקן וויי טאָן אין אַ געוויסן, ספּעציפֿישן אָרט און מיין טאָכטער פלעגט מיר זאָגן אַז איר רוקן וויי טאָן פּונקט אַזוי אין דעם זעלבן אָרט. דאָס איז געשען אַ סך מאָל מיט מיר און מיין מאַן אויך. אַז צוויי אָדער אפילו דריי מענטשן זאָלן האָבן וויי טאָן אין דעם זעלבן אָרט אין דער זעלבער צייט איז נישט קיין צופֿאַל. ספּעציעל נישט ווען דאָס איז שוין געשען איבער הונדערט מאָל!

            יוחנן'ס ווערטער גייען איצט ווייטער:

            איך גיי אייך געבן א קורצע ליסטע פון זאכן וואָס זענען מיר געטאָן געוואָרן איבער די לעצטע 18 פּלוס יאָר. די ליסטע איז נישט אַל-אינקלוסיוו, עס איז נאָר אַ פּאָר זאכן וואָס איך געדענק. זיי קענען טאָן פיל מער ווי עס איז אויף דער ליסטע:

קאָפּווייטיק

ווייטיק ערגעץ / אומעטום

דיאַרעע

פילן דעם דראַנג צו פּישן (פון אַ ביסל ביז אַנקאָנטראָלירט, דיפּענדינג אויף דעם וואַטשער)

מאַכן פֿאַרשידענע קלאַנגען אין מײַן אויער אָדער אויסזען ווי זיי קומען פֿון יעדן אָרט וואָס זיי קלייבן.

זיי קענען ארויסגעבן קלאַנגען הויך אָדער שטיל פֿון יעדן אָרט וואו עס געפֿינען זיך אַטאָמען.

פליסנדיקע נאָז

קאָכט

ברעכן

שטי

'פֿילן' זיך אויף אַ געוויסן אופֿן (טרויעריק, כּעס, דעפּרעסיע, דייַגעס, איבערגעלאָדן, שרעקלעך, אאַז"וו)

האַרץ קלאַפּט שנעל

האַרצווייטיק

זיי קענען שטעלן יעדע פון די זאכן צו פּאַסירן אויף אַ טייַמער, ווי אין יעדע 30 מינוט אָדער בייַ 3:12 יעדן טאָג.

איבלקייט

קראַנקייט

אויערן קלינגען

קליינע זאכן באַוועגט (זיי קענען פיזיש באַוועגן זאכן, ווי שטופּן אַ פעדער אַריבער אַ טיש, ניצן דעם עלעקטראָן שטראָם צו ינטעראַקט מיט די אַטאָמען. זיי פּרובירן צו זיין 'שרעקלעך'. אידיאָטן)

מאַכן אַ מענטש אָדער אַן אָביעקט הייס אָדער קאַלט

שוויצן

איינפֿרירן

רויטער אויסשלאָג

רויטע פלעקן

פארשטאפטע נאז (זיי קענען גלייך פארשטאפן אייער נאז. אין ווייניגער ווי א סעקונדע קענט איר נישט אויסאטעמען אייער נאז, אדער איין זייט, ווי זיי ווילן)

באַגרענעצטע ווינטפּײַפּ מאַכט אָטעמען שווער

טויט

ניזן

ברענענדיקע אויגן

וואַסעריקע אויגן

הונגער

פילט ווי איר האָט געגעסן צו פיל (צי איר האָט געגעסן אַ סך אָדער אפילו גאָרנישט)

דרינג צו קאַקן

אינסטאַנט אָפּשטעל צו קאַסטן (זיי קענען אויסלעשן דיין קישקעס)

ערעקציע מיט בלוט אבער קיין געפיל (קיין וויבראציע וואס איר קענט נישט פילן / שטילע ערעקציע)

ערעקציע צוליב א וויבראציע אויף אייער קערפער

מאַכן פרויען נאַס

מאַכן פרויען טרוקן

מאַכן פרויען ענג

מאַכן פרויען פריי

לאָזט אָפּ שרויפן אין פֿאַרשידענע זאַכן (זיי האָבן כסדר אָפּגעשרויפט מײַן ווײַבס דענטאַל אימפּלאַנט, וואָס האָט פֿאַרוואונדערט די דאָקטוירים. זיי האָבן נישט געקענט פֿאַרשטיין וואָס עס טוט זיך. זיי האָבן געזאָגט אַז זיי האָבן קיינמאָל נישט געזען עפּעס אַזוינס פּאַסירן פֿריִער אין הונדערטער פּראָצעדורן.)

זיי האָבן אַרויסגעצויגן אַ שרויף פֿון מײַן קאָמפּיוטער, און דערנאָך געלאַכט דערפֿון. אידיאָטן.

טרוקן מויל

כאַפּ דעם האַלדז כדי דו זאָלסט נישט קענען רעדן

פאַרשטאָפּונג

שלעפעריג (לייכטע אדער אומבאוואוסטזיין לויטן לעוועל וואס דער צוקוקער קלייבט אויס)

ברייט וואַך, קען נישט שלאָפֿן.

אויגן ברייט אָפֿן, וועלן נישט בלייבן פֿאַרמאַכט

זיי טוען אָפט זאַכן וואָס זענען באַזירט אויף עפּעס וואָס איר טוט. אויב איר שטויסט אייער פינגער אַ ביסל, מאַכן זיי דעם ווייטיק אין אייער פוס ריזיק. זיי זענען טרענירט צו פֿאַרשטאַרקן אייער ווייטיק אָדער אפילו שאַפֿן נייעם ווייטיק באַזירט אויף עפּעס וואָס איר טוט. איר בייגט זיך אַראָפּ צו נעמען אַ קעסטל און איר באַקומט ווייטיק אין אייער רוקן. זיי טוען דאָס אַלע מאָל. דאָס איז וואָס די סי-איי-עי האָט זיי טרענירט צו טאָן.

            טראַכט וויפֿל פֿאָרשונג און טעסטינג איז אַרײַן אין ניצן זייער עלעקטראָן־שטראָם צו טאָן יעדן איינעם פֿון די זאַכן. ווי לאַנג האָבן די וויסנשאַפֿטלער פֿון די פֿאַראייניקטע שטאַטן פֿון אַמעריקע פֿאַרבראַכט צו פֿאַרבעסערן די "אויפֿגאַבע" פֿון מאַכן אַ פֿרוי נאַס. צי טרוקן. צי ענג. צי לויז. צי דײַן נאָז זאָל לויפֿן. די מענטשן זענען נאַרן. זיי קענען היילן ראַק, אָבער אַנשטאָט שפּילן זיי זיך מיט פֿרויענס פּריוואַטע געביטן און געבן מענער ערקציעס און רינענדיקע נאָזן. נאַרן.

            וועלט פירער, טראַכט וועגן די פֿאַרשידענע ווייטיקן און סעקסועלע סיטואַציעס וואָס איר האָט דורכגעמאַכט זינט איר זענט איבערגענומען געוואָרן אין מאַכט. באַראַט זיך מיט אַנדערע וועלט פירער. ווי איז עס מעגלעך אַז די זאַכן פּאַסירן מיט וועלט פירער? איצט ווייסט איר!

            אין די פאראייניגטע שטאטן פון אמעריקע, ווען א מענטש גייט אין געריכט, בעט מען אים צו לייגן זיין האנט אויף א ביבל און 'שווערן' צו: "זאג די אמת, די גאנצע אמת, און גארנישט נאר די אמת, זאל מיר גאט העלפן." דער ערגסטער טייל איז נישט אז די דיסטריקט אדוואקאטן און אדוואקאטן העלפן די עדות אויסלייגן זייערע ליגנס. דער ערגסטער טייל איז אז דאס בוך, זייער ביבל, זאגט נישט צו שווערן אויף גארנישט! וואס פאר א בלינדע נאציע. גאט זאל זיין ווייניגער אמעריקע.

            א דאנק דיר, גאט, אז דו ווייסט די גרויסע שלעכטיקייט וואס ווערט געטאן דורך די פאראייניגטע שטאטן! און א דאנק דיר אז דו גייסט באשטראפן יענע שלעכטע 'דעמאנען', ווי זיי רופן זיך! סעלא.

            אסאך מענטשן וועלן זאגן, באווייז אז גאט רעדט צו דיר. נו, גוט. גאט זאגט, "דריי פונקט פינף." ווען דו וועסט פארשטיין די נבואה, וועסטו פארשטיין אסאך. סעלה.