Stawizny Johnny Marlowesa styrnasćo lět popajźeństwa, dokulaž jo swójogo syna pśirězał.

Dwa stražnika stej zastupiłej do mójeje kluznje, mjaztym až jo jaden tśeśi pśi źurjach cakał. Prědny stražnik jo mě naslědk starcył naslědk, ako jo drugi stražnik do kluznje stupił a bejnje wusoki, śańki rěz za sobu wójwoda. Móje mysli su se jěli. Co mógało to byś? Som był terorizěrowany a zmuśony. Som se dopominał na wjele razow, w kótarychž su stražniki mě ze swójimi palcami, škórnjami a kšetami bili. Prědny stražnik jo mě tłocył pśeśiwo mójej koje. Rězak su pśede mnu sem suwali. Njejo było žedno městno za mnjo, na kótarež som mógał wuběgnuś, a žednu móžnosć wuběgnuś! Mója wutšoba jo mócnje zaryła! Prědny stražnik jo mě pópadnuł za mójeju głowu, jo mě doprědka śěgnuł a mě starcył na rězak. Tšach jo se zaprasnuł! By mě wumócowali? Tśeśi stražnik jo drugemu stražnikoju pór putow pśichyśił. Stražnika stej mě połožyłej rucne pěty, su zwězali pěty ze swójimi kulami a su ju wokoło rucnych štrykow pśiwězali, tak až som z rukoma a nogoma pśez kózoł pókłonił. Som zachopił se k Bogu aby zmilnosći módlił. Som wěźeła, až budu ned wumócowaś. Ja som se mólił…